1 jaar zelfstandig: dit heb ik geleerd

Jep, op 10 maart 2019 kondigde ik het officieel aan: ik was een week eerder in het diepe, onzekere ondernemersbestaan gesprongen. Al moet ik toegeven dat ik me toen nog niet écht een ondernemer voelde. Ik was freelancer, ik wilde vooral teksten schrijven.

We zijn nu een jaar later en boy, wat een jaar was dat! Ik kan wel duidelijk stellen dat ik het een en ander geleerd heb in dat jaar.

  • Een website is – zoals ik ook een jaar geleden in mijn blogpost zei – een constant work in progress. Alleen ben ik het beu om zélf zo veel tijd in het technische aspect te steken. Binnenkort zit ik dus samen met mijn geniale DPG Media-collega Leen om mijn nieuwe website vorm te geven. En ze zorgt meteen ook voor superflatterende foto’s van ondergetekende om die website er nog aantrekkelijker uit te laten zien.
  • Als je het zelf niet uitzoekt, gaat niemand het voor jou doen. En mannekes, dat is ne serieuzen hoor. Gelukkig heb ik een boekhouder die mij daarin ondersteunt, maar ook hij wist bijvoorbeeld nog niet dat ik als creative minder belastingen kan betalen op een deel van mijn inkomsten (het heeft te maken met auteursrechten, ook voor softwareontwikkelaars, fotografen en veel meer. Checkt Creative Shelter!). Hij is wel het type boekhouder dat daar dan meteen in duikt en alles opzoekt. Want zo kan hij mij én andere creatieve klanten nog beter helpen. Kleine shoutout naar mijn boekhouder 😉
  • Er bestaan plezante netwerken die specifiek gericht zijn op vrouwelijke ondernemers, waar je elkaar kan helpen, maar ook gewoon steun kan vinden wanneer het niet goed gaat. Zo is er bijvoorbeeld Team Tuttefrut, een Facebookcommunity van Kathleen Verhetsel waar veel creatieve onderneemsters lief en leed delen. Gelukkig maar, want dat maakt het uitzoeken net iets gemakkelijker.
  • Verdien veel om goed te kunnen leven, maar niet té veel, want dan is het voor de staat. Sociale bijdragen en belastingen, mijn twee grootste maandelijkse uitgaven, want verder heb ik geen grote investeringen. Allebei zijn ze gebaseerd op je inkomen. Het probleem met freelancen is dat je – zeker in het begin – een nogal fluctuerend inkomen hebt. Mijn eerste jaar was onverwacht goed. En dat zorgt voor hogere sociale bijdragen en hoge belastingen. Maar het begin van 2020 was niet fameus. Het kwam wat traag op gang. Een grote opdracht waarvoor ik mijn agenda vrijgemaakt had, werd op het laatste moment geannuleerd. Dan begin ik te stressen, want die maandelijkse kosten zijn er wél. Of ik nu voldoende inkomsten heb of niet.
  • Marketing is a bitch, but you gotta love her. Wil je meer naambekendheid? Wil je groeien met je zaak? Wil je meer verdienen? Dan is marketing een must. Een website is een start. Maar de e-maillijst schijnt het van het te zijn. Die heb ik dan ook opgestart. Ik noem ze de DeeDeeCopyClub. Na 3 dagen zit ik aan 14 subscribers, jeej! Wil je ook bij mijn clubje horen? Inschrijven kan hier (zie mij eens reclame maken, zeg!). Ik heb ook een supercoole pdf ontwikkeld waarin ik al een stukje van mijn copywritingwijsheid deel (zie mij nog meer reclame maken. Het kan niet op!). Want dat moet, als je wil dat mensen iets van jou kopen. Zoals de gratis proevertjes in de Colruyt (allez, voorlopig niet meer, danku corona-paniek).
  • Ik voel me nu echt wel een onderneemster. In het begin wilde ik gewoon schrijven. En dat wil ik nog altijd. Maar ik wil méér. Een beetje uit noodzaak. Want met schrijven alleen ga ik niet rijk worden. Ik dacht dat als ik meer opdrachten binnen zou halen, ik meer zou verdienen. En dat is ook zo. Maar daar zit een limiet op. Ik factureer (nu nog) per uur. Maar een mens heeft maar 24 uren in een dag. En daarvan zou ik er nog graag 8 slapen (het liefst onafgebroken, maar daar is Warre het niet altijd mee eens). En dan moet ik ook nog eten, leven en mijn gezin af en toe zien. En weekends vallen al af. Dus als ik meer wil verdienen, dan moet ik mijn business schaalbaar maken (zie mij hier jargon gebruiken, zeg!). Dus ik bedenk manieren om meer uit mijn zaak te halen én meer ondernemers te helpen met hun teksten. Idee: workshops, trainingen, online cursussen. Het staat allemaal op de wishlist. Het zijn allemaal doelen waar ik naartoe werk en waar ik rekening mee hou in mijn beslissingen.
  • Je moet harde, zakelijke, beslissingen nemen. Ja, je moet vanuit je hart ondernemen. Je passie en je intuïtie volgen. Maar soms moet je ook gewoon de feiten nemen voor wat ze zijn en daar de nodige conclusies uit trekken. Zo heb ik vorige maand een lastige knoop doorgehakt: ik stop met de in-company taaltrainingen bij Heydays. Ik werk nu nog een traject af dat loopt tot deze zomer, maar ik neem geen nieuwe opdrachten meer aan. Ook al doe ik het graag. Ook al haal ik er voldoening uit. Ik steek er te veel tijd in voor het financiële dat ik er maar voor terugkrijg. Tijd die ik niet in mijn core-business kan steken. Het deed pijn, want ik moest mensen teleurstellen. Maar het viel ook mee, want ook zij zijn ondernemers die begrijpen dat het niet persoonlijk, maar zakelijk is. Het neemt niet weg dat ik nog altijd grote fan ben van wat Heydays doet. Het sluit ook niet uit dat ik het later opnieuw kan opnemen. Maar voorlopig focus ik op copywriting en moet al de rest wijken.
  • De combinatie met een gezin en een sociaal leven blijft een serieuze evenwichtsoefening. Ik volgde de cursus Baas Over Eigen Tijd van de madammen van Werk en Leven. Het hielp mij om systemen op te zetten en te focussen op wat echt telt. Ik gebruik mijn bullet journal nu zelfs consequent. Maar het blijft zoeken, want er blijven ballen uit de lucht vallen. De kinderen moeten nog altijd wennen aan het feit dat mama nu meer werkt en niet meer elke dag aan de schoolpoort staat. En ik moet nog altijd werken aan dat schuldgevoel dat me influistert dat ik als mama toch niet te veel mag vragen van mijn zelfstandige man, dat ik hem wat moet sparen, dat ik er meer moet zijn voor de kinderen, dat ik het allemaal zelf moet doen én dat ik toch nog veel tijd moet vrijmaken voor vrienden.
  • De cruciale factor: geluk. Hoe je het ook draait of keert, Lady Luck speelt een grote rol in het ondernemerschap, zeker in de beginfase. Op het juiste moment op de juiste plaats zijn. Steun en doorverwijzingen uit onverwachte hoek. Je kan alles volgens het boekje doen of juist helemaal niet. Geluk bepaalt of het iets uitmaakt of niet. Ik geloof oprecht dat ik een groot deel van mijn eerste jaar te danken heb aan geluk. Ja, ik geloof ook steeds meer dat ik ook écht wel goed ben ik wat ik doe (bye bye imposter syndrome). Maar toch. Ik heb veel mooie dingen mogen doen dit jaar door een gelukkige samenloop van omstandigheden. En daar ben ik zo dankbaar voor!
  • Ik wil dit voor geen geld ter wereld opgeven! De vrijheid om zelf te kiezen welke jobs ik aanneem. De (soms theoretische – kinderen, weet wel) vrijheid om zelf mijn dagen in te plannen zoals ik dat wil. Het plezier om elke dag te doen wat ik graag doe. Ja, zelfs de administratie neem ik er met veel plezier bij. Juist daarom ben ik de afgelopen maanden zo hard in actie geschoten. Want het vorige jaar was fantastisch. Het was lastig, het was onzeker, het was zoeken. Maar het was zo leuk. Ik leerde zoveel mensen kennen, leerde zoveel bij over mijn vakgebied en over het ondernemerschap. Dat wil ik niet kwijt. Maar ik besef maar al te goed dat het niet vanzelf komt. Dat het geluk niet altijd aan mijn kant staat. Dat ik ervoor moet werken om ook op die momenten te blijven meedraaien. Om te zorgen dat ik dit kan blijven doen zolang ik mij ermee amuseer.

En hup, nu op naar de volgende jaren!

Disclaimer: de link naar Creative Shelter is een uitnodiging om zelf ook met hun systeem aan de slag te gaan. Als je dat via die link doet, dan krijg ik korting. Iedereen die met Creative Shelter werkt, kan anderen uitnodigen om zo zelf korting te krijgen, het is dus geen “speciale” deal. Ze zijn gewoon zo tof.

Mamafien4 Comments

Warre Wartaal

Vorige week las je nog eens enkele van Seps meest gevatte uitspraken.
Maar zijn broertje moet niet onderdoen. Sinds hij naar school gaat, is zijn woordenschat er heel wat op verbeterd. Ook zijn logisch denkvermogen kreeg een boost. Nu nog wat aan zijn uitspraak werken, want we horen het nog vaak in Keulen donderen als hij weer een monoloog afsteekt. Vandaar ook de naam van dit onderdeeltje. Warre Wartaal. Want, tja…

Enjoy 🙂

  • Mama zegt: Jij bent toch een kleine cutiepie! Warre antwoordt:Nee, ben ni pai, ikke Warre!
  • Mama, jij bent altijd warm. Ik hou van warm!
  • Speculaaskoekjes! (op de vraag welk cadeau hij wou voor zijn verjaardag)
  • Ik wil niet meer slapen! Dat is saai. Dat gaat nog zo lang duren!
  • Wat wil je later worden? Drie jaar!
  • Ik hou van jou! (zomaar, uit het niets. #mijnhart)
  • Mama, jij bent de warmste mama van allemaal warme mama’s van de hele wereld! (serieus, #idie #mijnhartmannekes!)
  • Ik ben super-niet-moe!

Voorlopig nog geen overload aan quotes, maar dat komt nog, zeker weten!

Mamafien1 Comment

Sep zegt VII

Meer dan een jaar ging voorbij sinds de vorige geniale uitspraken van Sep. Hier op de blog toch, want in ‘t echte leven laat hij nog de ene na de andere los. We hebben ondertussen zelfs al een tweede Quoters-boekje. Daarin staan nu ook al wat quotes van kleine broer (die komen later nog aan de beurt).

Voor vandaag houden we het bij enkele voltreffers van onze grootste redenaar.

  • Zeg Warre, ik was hier wel bijna levend gestorven he!
  • Mama, is dat duur, zo’n automatische auto (een auto waarvan je de koffer van op afstand kan openen)? – Ja – Ah, dan wil ik dat niet.
  • Sep ziet een Marie-beeldje. Kijk mama, dat is mokke (=moeke) Maria! En ze doet yoga!
  • Ow my God! Dat is écht voor baby’s! (Bij alles waar hij zich te oud voor waant)
  • Sep kruipt uit het speelhuisje en valt daarbij op de grond. Ik was een beetje te wild en ik had de grond niet gezien!
  • Rietjes zijn eigenlijk wandelstokken voor baby’s hé mama.
  • Ik weet waarom meter Justine een bril draagt! Omdat ze niet flink haar wortels heeft opgegeten. Want van wortels kan je goed zien!
  • Weet je, heel, heel erg lang geleden hebben alle werkmannen van de hele wereld allemaal samen de wereld gemaakt. ze hebben de bomen geplant en de verkeersborden gemaakt en alles gebouwd.
  • Ik wil die macaroni van mama niet! Die maakt dat zeker weer met van die vieze groenten. Ik ruik de groenten zelfs al! (Hij heeft zijn bord met pasta, zalm en broccoli anders wel helemaal leeggegeten)
  • Jij buitenlandse zaken! (Belediging van de eeuw, na het horen van het nieuws op de radio)
  • Mama, het is niet altijd zo dat de grootste de baas is hé. Aja, want jij bent de baas en je bent kleiner dan papa!
  • Ik ben 4 meter flink geweest vandaag! (KEI-trots)
  • Opa Jan kweekt zelf zijn groentjes. Zo moet hij die niet gaan kopen, want hij heeft eigenlijk niet genoeg centjes!
  • Mama, ik wou dat jij en papa niet getrouwd waren. Dan kon ik met jou trouwen! (#veegmijmaarbijeen)
  • Mama, ik vind jouw kleren niet mooi, maar wel grappig. (In my defense: ik had een trainingsbroek en fluffy trui aan en moest nergens meer naartoe)

Mamafien

Life with boys


Ik krijg vaak de vraag of we niet voor een derde kindje zouden gaan. Nog een meisje erbij? Alsof we daar zelf iets in te zeggen hebben anno 2020. Over 50 jaar klappen we nog eens, maar dan is het voor mij sowieso out of the question (of wie weet…).
Maar had ik dan niet graag een dochtertje gehad? Soms denk ik dat wel. Ik ben ook opgegroeid met een zus en hoewel wij absoluut geen “prinsesjes” waren, lijkt het mij toch helemaal anders om meisjes op te voeden dan jongens. Ik zou mijn twee jongens niet meer kunnen missen en mijn hart smelt als ik de twee broertjes samen zie spelen. Maar toch, soms vraag ik het me af. Vooral wanneer mijn huis weer eens omgebouwd is tot een jungle/Legopolitiekantoor/bouwwerf. Ik weet niet hoe groot het verschil is met meisjesmama’s, maar dit zijn enkele van de constanten in mijn #boysmom-leven.

  • Dino’s overal. Zelfs op hun kleren moeten dino’s staan. 
  • Of andere beesten. Als het maar groot is en tanden heeft. 
  • Of heel klein, kruiperig en met veel te veel poten.
  • Soms ook gewoon schattig en fluffy, zoals het konijn dat Sep als huisdier wil.
  • Legoblokjes. Ook overal. Twee keer raden wie dan net dat ene blokje moet zoeken dat ze ECHT niet vinden, zo vlak voor hun neus. 
  • Lawaai. Ik verwacht elk moment een GAS-boete voor geluidsoverlast in de bus. Of Kind & Gezin aan de deur om mijn kroost weg te halen uit dit marginale lawaaierige huishouden.
  • Kleren? Die dienen om vuil te maken. En een broek zit pas écht goed als er een gat op elke knie zit.
  • Schoenen? Van’t zelfde. Waarom doe ik nog moeite om goeie (lees: dure) schoenen te kopen? (
  • K3? Nergens te bespeuren. Ikke blij! Koen nog meer blij! 
  • Frozen wie? Aja, ’t is me ne sneeuwman!
  • Piemels overal! “Ik wil geen kleren aandoen!” Free Willy en al… 
  • Pipi-kakamoppen. En dan nog het liefst aan tafel. 
  • Boeren en scheten laten. Ook aan tafel natuurlijk. Of wanneer ze over uw gezicht aan het klauteren zijn. Ze zeggen wel pardon 🙂
  • Parcours van meubels. Klauteren, klimmen en springen. Van het keukeneiland bijvoorbeeld. “Kijk mama!” 1 jaar van mijn leven per sprong. 
  • En uiteraard ook: bloedneuzen, blauwe plekken, gekneusde knieën. Maar – hout vasthouden – nog geen tripje naar Spoed nodig gehad. 
  • Maar niet alleen meubels dienen als klimmuur of springkasteel. Een moeder is even goed.

Het is soms intens, twee jongens in huis. Maar ik zou ze voor geen geld willen ruilen, die twee loeties van ons. Want er is ook dit:

  • De focus waarmee Sep een Legobouwwerk maakt en zijn trots wanneer het af is.
  • De blote peuterbilletjes die door het huis waggelen. 
  • De knuffels en dikke, natte plakzoenen. Een levensjaar erbij per zoen (compensatie voor de sprongen). 
  • Het voetstuk waar ze me nu nog op hebben staan. *evil laugh* “No girl will ever be good enough for them!” #mamasboys 
  • Het enthousiasme wanneer ze buiten mogen spelen en zich vuil mogen maken of mogen fietsen en rondcrossen.
  • Hun liefde en zorg voor de diertjes en de natuur.
  • Hoe ze naast mij komen zitten als ik make-up opdoe en dan zelf ook een vleugje oogschaduw willen of met mijn borstels over hun gezicht wrijven omdat het kietelt. 
  • De flauwste moppen die voor de grootste hilariteit kunnen zorgen. 
  • Hoe ze alle harten stelen met hun gevatte uitspraken, puppy-ogen en lange wimpers. 
  • Broertjesliefde. De knuffels en de zorg voor elkaar. Dat ze dat maar vasthouden en koesteren! 

Jep, geef mij maar mijn boys, aan hen heb ik meer dan genoeg (mijn handen vol) 😉 

EN NU IS HET AAN JULLIE: hoe zit het bij de meisjesmama’s? Compleet het tegenovergestelde of toch veel herkenbare dingen? Of bij andere jongensmama’s? Dingen die jullie hier totaal niet herkennen? 

Kan allemaal hé! Want ik wil met deze post helemaal geen genderstereotypen bevestigen, ik observeer alleen maar. Ik hoor vaak van ouders met dochters dat het toch helemaal anders is. En ik ken ook mezelf – een meisje, last time I checked – , ik heb bvb. helemaal niets met dino’s (nul. noppes. nada. not interested), maar dan wel weer met pipi-kakamoppen en boeren en scheten (verfijnd als ik ben).

Mamafien6 Comments

Winterefteling tussen Kerst en Nieuw

Ja, ik ben laat met dit bericht. Keihard na de feiten. Maar tussen al het nieuwjaren, plannen en moederen door verschoof deze blogpost altijd maar verder naar beneden op de to-dolijst. Maar goed, ik wilde toch nog ons Winterefteling-avontuur delen, voor wie het zou interesseren. Ik veronderstel dat het volgend jaar weer van dat is, dus je kan nu al boeken. Blijkbaar krijg je nu ook 25% korting als je je verblijf boekt, dus niet twijfelen als je na deze post overtuigd bent. En neen, ik krijg geen gratis verblijf voor de reclame die ik hier maak, het is niet dat ik een influencer ben ofzo met mijn 50 volgers 😉

Tussen kerst en nieuw gingen wij dus enkele dagen naar de Efteling. Mijn ouders hadden een huisje gereserveerd in het domein Bosrijk, op 10 minuutjes stappen van het park. Gezellig met de familie genieten van rust en fun. Ja, wij zijn van die meligaards. En we love it!

Zo zag ons tripje eruit

We kwamen toe op vrijdagnamiddag, installeerden ons in het huisje en trokken naar het park. Het begon al te schemeren en de eerste lichtjes deden ons verwonderd rondkijken. Hoewel de “hoofdbaan” aan het begin van het park mooi verlicht was, vonden we dat ze nog heel wat potentieel lieten liggen in de rest van het park. Puur wat lichtjes betreft. Maar goed, ik kan me amper inbeelden hoeveel werk het nu al moet geweest zijn, dus ik ga niet klagen. Het park was sowieso gezellig aangekleed, met kerstbomen, reuzengrote pakjes en kampvuurtjes hier en daar.

We waren van plan om de volgende ochtend vroeg te vertrekken, want wie in het park verblijft, mag een halfuur vroeger binnen dan de dagjesgasten. Nu goed, we kwamen 5 minuten voor de “officiële” opening toe en stonden toch overal voor gesloten poorten. Er zijn maar een paar attracties vroeger open en die waren helemaal achteraan in het park. Zelfs het Sprookjesbos was nog gesloten. Spijtig. We splitsten ons af en toe op, want mijn zus en haar vriend gingen echt niet 3 keer met ons en de kindjes mee in Jokie Rond De Wereld. En ook Koen en ik wilden wel eens iets anders doen. Thank God voor moderne technologie, want met de nodige Whatsappjes (Free WiFi in het park!) en telefoontjes vonden we elkaar altijd terug.

We hadden vooraf beslist dat we geen buggy zouden meenemen, want al te veel ervaring met het meenemen en dan een hele dag met een lege buggy rondtjolen. Alleen bleken onze kinderen enorm lui tijdens deze trip, dus stappen tussen de attracties zat er niet in. Gelukkig kan je in de Efteling houten karretjes huren om die koters in te vervoeren als de koningen die ze zijn zich wanen.

Zicht vanuit onze slaapkamer – die onnozelaars in mijn beeld ken ik niet, zijn ook absoluut geen bloedverwanten of zo
Ik kon eraan weerstaan. Vooral omdat het nog niet open was… Nadeel van voor het openingsuur binnenkomen
Bang van Jokie en de gorilla, maar hilariteit alom in Monsieur Canibale!
De koning in zijn koets
Alleen wie nooit liegt, kan de sleutel uit de rotsen trekken. Het is hem niet gelukt…
All the lights!

Voordeel van een huisje naast het park? ’s Middags gingen we daar op’t gemak sandwiches eten en even uitrusten. We trokken ook een uurtje naar het zwembad en pas tegen de avond lieten we ons weer zien in het pretpark. Chillax kerels, we hebben nog een dag! Aanrader met kinderen: Fabula, de 4D film. Eerst is er een voorfilmpje waarbij we redelijk teleurgesteld waren “is het dat maar?” De film zelf is wel tof gedaan! Maar Sep zijn favoriet? Villa Volta, “dat bewegende huis, mama!”. Ik kwam er zelf een beetje duizelig en misselijk uit, onze zoon vond het de max!

Op zaterdag had iedereen het meeste wel al gezien. Maar we wachtten tot zondag om het nieuwste (en populairste) uit te proberen: Symbolica. Het was het uur wachten zeker waard, maar was nogal kort. Supermooi gedaan, maar het had nog wat langer mogen duren. Ik wilde nog niet weg uit die magische droom. In de namiddag zijn we nog eens gaan verdwalen tussen de mooie verhalen in het Sprookjesbos. Na het avondeten gingen Koen, ik, mijn zus en haar lief terug naar huis, want ’t was werkendag de maandag. Mijn ouders bleven nog een halve dag met de kindjes en maakten nog een ritje met het treintje en zagen voor de zoveelste keer Jokie in zijn reis rond de wereld.

Het verdict

Zouden we het opnieuw doen? Ja! Ik vond het vooral leuk om het park op ons gemak te verkennen zonder te moeten rushen. Konden we iets niet doen? Geen zorgen, morgen is nog een dag! Misschien de volgende keer in de lente of de zomer, want nu waren we echt verkleumd na enkele uren rondlopen. En de kerstversiering was mooi om te zien, maar niet wauw.

De verblijfplaats was ook in orde. Mooie huisjes, ruim, mooi en in thema ingericht, midden in de natuur. Echt idyllisch. Alleen heeft de tand des tijds hier en daar wel zijn werk gedaan. De dekbedovertrekken van Klaas Vaak waren leuk voor op de kinderbedjes, maar niet echt nodig op ons dubbelbed. Ze gaan trouwens ook al enkele jaren mee, want de kleuren waren al serieus afgegaan. Daarnaast was er ook een probleem met de verluchting in de badkamer én kon het raam daar niet open, wat zorgde voor vocht- en schimmelproblemen hier en daar. Gelukkig konden we in het zwembad douchen 😉 Maar al bij al vond ik het niet slechter dan het gemiddelde Sunparkshuisje. Het is nergens perfect. We zijn niet door ons bed gezakt en we hebben geen rare ziektes opgedaan, dus ik ben content.

Ik wil wel sowieso opnieuw enkele dagen weg tussen kerst en nieuw. Een paar daagjes met de familie genieten van gezelligheid zonder al te veel moetjes en vooral veel tijd en aandacht voor elkaar. Samen koken, ’s avonds een spelletje spelen, 4 extra babysits voor de kinders. De zaligheid!

MamafienLeave a comment

Mijn 20 voor 2020

Kelly deed het vorig jaar al: een lijst maken van 19 dingen die ze in 2019 wilde doen. Het was een leuke lijst om te lezen. Geen grootse bucket list met Kilimanjaro’s die moesten beklommen worden. Wel een lijst met doodgewone en iets minder doodgewone dingen die ze wilde doen. En dat wil ik ook wel doen. Niet dezelfde dingen als zij, ik heb mijn eigen wensen (al zaten er wel een paar toffe tussen bij haar). Maar die lijst maken dus. 20 dingen voor 2020. Niets wereldschokkends, gewoon een soort plan voor mezelf met enkele doelen. Kan ik ze niet allemaal afvinken? So be it. We zien wel. Het is eens iets anders dan de gewoonlijke – vage – goede voornemens à la “meer sporten en minder eten”. Want yeah right, die houdt geen mens vol!

  1. 15 boeken lezen. 2019 was al een iets beter leesjaar dan de voorbije jaren, maar nu wil ik voor mezelf een doel stellen. Ik heb lang veel minder gelezen, wegens de interesse compleet kwijt. Toevallig wilde ik weer net meer gaan lezen op het moment dat ik kinderen kreeg. Goed plan! Nu zijn ze wat groter en merk ik weer hoe leuk het is om te kunnen opgaan in een verhaal en nog diezelfde maand te weten hoe het afloopt.
  2. 2 cursussen volgen. Ik ben altijd heel leergierig geweest. Daarom lees ik veel, vooral artikels (want zie hierboven). En dat is allemaal interessant, maar ik merk dat ik graag cursussen volg om bij te leren. Nu nog op zoek naar 2 relevante werkgerelateerde cursussen. Niet-werkgerelateerde workshops en artikels zal ik wel genoeg volgen en lezen.
  3. 3 ideeën uitwerken voor een boek. Ik weet dat er ergens een boek in mij zit. Of misschien wel meer dan één. Ik weet alleen nog niet waarover. Ik weet zelfs niet of het fictie of non-fictie is. En dat komt vooral omdat ik nog nooit tijd heb gemaakt om erover na te denken en ideeën op te schrijven. Dat wil ik dit jaar dus wél doen.
  4. Maandelijkse date night met Koen. Dat nemen we ons geregeld voor, maar life gets in the way. Misschien dat we er ons nu wel aan houden.
  5. Wekelijks uitstapje met het gezin. De zondag is de enige dag dat we met het hele gezin samen zijn. En toch wordt die vaak verkwanseld aan zetelhangen, klusjes en huishouden. Nu wil ik een plan maken voor die zondagen. Ja, babyborrels en andere sociale verplichtingen tellen ook als uitstapje. En ja, een “home cinema” af en toe telt ook.
  6. De Ronde Van Vlaanderen (voor mietjes) rijden. Die is 74km lang. Ik heb me niet ingeschreven voor het event zelf, want ik ben niet van plan om te staan aanschuiven op de Koppenberg. Ik heb mijn persoonlijke coach (aka mijn papa :)) met wie ik dat parcours de week ervoor of erna wil rijden. Maar wel eerst trainen natuurlijk.
  7. Grote kuis houden in onze spullen. Wij verhuizen over een jaar (ongeveer). Dat betekent Marie Kondo-gewijs door onze spullen gaan en bepalen wat mee mag naar het nieuwe huis en wat niet. Ik kijk er al naar uit! Koen iets minder.
  8. Een leuke foto-deco maken. Een kleine 3 jaar geleden maakte ik 2 fotoposters voor in onze wc’s. Probleem daarmee: Warre staat er niet op. Correctie: hij staat er wel op, in mijn buik. Tijd voor iets nieuws dus. Iets dat ook in het nieuwe huis mooi zal staan.
  9. Wekelijkse meeting houden met Koen. Dit idee heb ik opgedaan in de cursus Baas over Eigen Tijd. Jawel, van diezelfde Kelly van wie ik dit lijstjes-idee heb. Zo hard nodig: 1 keer per week overlopen wat de afgelopen week goed/fout liep en ons voorbereiden op de komende week. Klinkt heel zakelijk, maar het het lijkt me essentieel voor een goed draaiend huishouden.
  10. Een goed facturatieprogramma aankopen. Klinkt blèh, maar facturen maken in Excel is nog meer blèh. Het hoort erbij als ondernemer. En hej, ik ben al blij dat ik genoeg facturen maak dat zo’n programma ook effectief zijn geld waard is!
  11. Een tripje plannen met Delphine. Niet met mezelf, wel met mijn beste vriendin. Hoewel we al meer dan 10 jaar bevriend zijn, gingen we pas in november 2019 voor het eerst samen op citytrip. En dat was voor herhaling vatbaar. Werk van maken in 2020! Tips zijn welkom 😉
  12. Een coworking space uitproberen. Als ik hoor hoe enthousiast andere freelancers zijn over hun coworking, wil ik wel eens testen of het iets voor mij is. Het is alvast iets anders dan mijn garage/bureau zonder direct daglicht.
  13. 3x/week 10 min. buikspieroefeningen en/of yoga. Nodig voor die Ronde. Maar ook voor minder rugklachten en meer mentale rust. Aja, daarnaast volg ik ook nog wekelijks yogales en ga ik 2x fietsen en/of zwemmen (afhankelijk van het weer). Die oefeningen zijn ter ondersteuning. Want 30 min./week zou écht te weinig zijn (voor mij, wat jij doet, trek ik me niet aan).
  14. In augustus een volledige maand verlof nemen. Jep, vorig jaar 3 weken genomen eind juli, begin augustus en toch wel wat gewerkt tussendoor. Voelde niet als verlof. Dit jaar gaan we niet op reis, dus om er écht even tussenuit te zijn, heb ik die maand nodig. Hoe ik die kinderen van ons ga entertainen zonder reis zie ik dan wel.
  15. 30 posts publiceren op deze eigenste blog. Ik geef het toe, in 2019 liet ik het een beetje hangen. Ik doe mijn best om dat in 2020 niet te doen.
  16. Een website laten maken voor DeeDeeCopy. Ik heb er zelf eentje gefabriceerd in WordPress en ik was er behoorlijk trots op. Maar het is toch niet echt professioneel. Nu ga ik er budget voor vrijmaken. Een copywriter hoef ik al niet in te huren 😉
  17. Minstens 1x naar de wellness gaan. Want ik doe dat graag. Het mag meer zijn, maar ik moet realistisch zijn. Met een huishouden, kinderen, een zaak, een bouw en sportieve doelen zou een mens nog vergeten om zich nog eens ongegeneerd in de watten te laten leggen.
  18. Mijn haar laten groeien tot minimum 30cm voor Think Pink. Sinds mijn eigen borstkanker-vrees enkele jaren geleden voel ik een bepaalde affiniteit met dat goede doel. Bij mij waren ze er gelukkig vroeg bij, waardoor ik enkel een klein litteken heb. Maar anderen hebben dat geluk niet en zo draag ik op mijn manier mijn steentje bij.
  19. Een nieuwe fancy laptoptas kopen. Omdat ik dat wil.
  20. Mijn ideale parfum vinden. Mademoiselle van Chanel blijft mijn favorietje. Maar ik wissel graag af.

En jij? Grote of kleine doelen dit jaar? Heb je zelf ook zo een lijstje gemaakt? Deel het gerust in de comments, dan kom ik met veel plezier lezen!

Mamafien13 Comments

2019 was het jaar van…

Grote stappen

  • Die ene grote sprong in maart, toen ik startte als zelfstandig copywriter. En dan ook de grote stap naar Vilvoorde waar ik tussen fantastisch fijne en creatieve collega’s teksten schrijf voor o.a. VTM en Qmusic.
  • Warre zette de stap naar school en weg van de crèche (hallo, geld op de bankrekening!)
  • Warre zette de stap naar het potje. Bye bye pampers! En ook wel: hallo, geld op de rekening!
  • Dat huis van ons! (bye bye, geld op de rekening!) Na een relatief korte, maar krachtige zoektocht vonden we een nieuwbouwproject waar we onze eigen stempel op konden drukken. Eind november zijn ze eraan begonnen. Updates volgen op deze blog (ik maak er werk van, beloofd!).

Family Time

  • Weekendjes weg: met mijn familie, met Koen zijn familie, met ons gezin, met mijn beste vriendin. Opnieuw in 2020, graag!
  • Ons mobilhome-avontuur. Het is niet omdat ik er niet over geblogd heb dat het niet gebeurd is (raar, maar waar!). Genoten van het moment zelf enal. Maar hieronder dus wel enkele sfeerbeelden.
  • Kleine uitstapjes: boottochtje door Gent op mijn verjaardag, een regenachtige Spiekpietjesdag aan zee, boswandelingen… Tijd maken voor wat écht belangrijk is, dat was een prioriteit in 2019 en zal dat ook zijn in 2020.

Sportieve uitdagingen

  • Ik daagde mezelf een klein beetje uit op de fiets. Van de Kemmelberg tot een matige fietsweek in Frankrijk. Ik geniet er steeds meer van en kijk ernaar uit om in 2020 het korte parcours van De Ronde te doen.
  • Sep daagde zichzelf ook uit: bye bye steunwieltjes!
  • Sep startte met voetballessen, samen met zijn beste vriendje. Een nieuwe De Bruyne zal hij niet worden, maar hij geniet ervan.

En verder…

  • Ijsjes! (de boys ontdekten die dit jaar en hadden meteen de smaak te pakken)
  • 5 minutes of fame met een promofilmpje voor ’t Verzet en mijn stem in een radiospotje voor Boer zkt Vrouw. Stemmenwerk, ik zou dat wel nog zien zitten – geen idee of ik er geschikt voor ben, maar het is wel plezant om te doen!
  • Ecologischer leven: shampoobars, met pottekes naar de slager, zelfgemaakte schoonmaakproducten, van 2 auto’s naar 1.
  • Leren schrijven (Sep)
  • Leren praten (Warre)
  • Dino’s. Overal dino’s. En dan nog meer dino’s.

Mamafien4 Comments

Ow Yeah’s en Oh No #10

Mijn wekelijkse (who am I kidding) rubriek waarin ik de highs en lows van de afgelopen week bijhoud. Deze week ben ik flink geweest en vulde ik de hoogte- en laagtepunten al in de loop van de week in, zodra ze voorkwamen.

Ow Yeah’s!

  • Dinsdag hadden we een afspraak met de projectleider van onzen bouw. Voor wie het nog niet wist: wij gaan een huis (laten) bouwen in een gigagezellige wijk op 3km van onze huidige woonst. Voordelen: de kindjes kunnen naar dezelfde school blijven gaan, Koen kan met de fiets naar het werk en ik krijg een fenomenale bureauruimte! 🙂 En nog beter: over 2 weken beginnen ze met bouwen. ’t Is nu voor écht hé mannekes!
  • Nog meer op dinsdag: ik ging naar de boekvoorstelling van die andere fantastische blogster/copywriter Josefien. Wie haar kent, weet dat ze gebeten is door de loopmicrobe en nog serieus ook. Al haar ervaring, kennis en tips (en die van heel wat experts in de business) bundelde ze in een redelijk indrukwekkend boek Go Run. Ik heb het boek gekocht, ook al ga ik in geen 100 jaar nog loopschoenen aantrekken (mag ook niet van meneer doktoor). Ik denk dat een deel van de tips ook op andere sporten van toepassing zijn en de recepten ga ik zeker ook eens uitproberen. De koekjes op de boekvoorstelling beloofden alleszins al veel goeds. Zelf heb ik het boek nog niet kunnen lezen, want mijn wederhelft, die wel geregeld af en toe gaat lopen, heeft het geconfisqueerd. Zoek je nog een geschenkje voor onder de kerstboom of denk je al aan je goede voornemens? Dan is deze zeker een aanrader (volgens mijne vent dus)!
  • In een vrij moment (ja, ik heb die) scrollde ik door de klasblogs van onze boys. Van allebei stonden er leuke foto’s op en Sep zijn juf maakte zelfs filmpjes. Ik ben fan van klasblogs. Zo kunnen we toch een beetje die vlieg op de muur zijn.
  • Het grootouderfeest! “Maar Delphine, gij zijt toch nog geen grootouder?” Wel, dank u, waarde lezer, dat je mijn jeugdige looks door mijn wallen heen ziet. Ik ben inderdaad geen grootouder, ik ben een ouder. Een ouder in de ouderraad. En die ouderraad verzorgde de immens zotte (al zeggen we het zelf) catering op het grootouderfeest van de kleutertjes. En dat deden we niet met voorbedachten rade om onze kinders samen met hun juffen en hun vriendjes te zien springen en dansen. Zo zijn we niet.
  • Winterwarmte! Ik was zo trots op het feit dat ik de teksten voor het enige echte Winterwarmtemagazine mocht schrijven dat Sep nu spontaan bij het zien van dat boekje roept: “kijk mama, dat is jouw boek!”. Ook in het gemeentehuis van Oudenaarde, waar een stapeltje van die boeken lag op de eerste avond van Winterwarmte. Wie van Oudenaarde en omstreken is en Winterwarmte niet kent, shame on you. Al de rest, check gewoon de link hierboven, tis iets tofs.
  • Sinterklaastradities opbouwen. Voor het 3de jaar op rij gingen we vandaag naar de intrede van de Sint in Oudenaarde kijken. Mutsen diep over onze oren en sjaals voor onze mond en we waren er klaar voor. Uit volle borst meezingen met Zie Ginds Komt De Stoomboot! Met knikkende knieën een foto vragen aan Zwarte Griet en nic-nacjes in ontvangst nemen. Het was een hele belevenis! En de kindjes vonden het ook wel tof.

Ow No!

Het zijn er eigenlijk twee deze week (mag ook eens, mijn leven is niet altijd een en al rozengeur en maneschijn).

  • Ik had wat stress omdat een artikel dat ik moest schrijven écht niet wou vlotten. Tja, dat heb je soms eens met een creatief beroep. Daarnaast was het voor het eerst écht koud deze week (“en ik hou niet van de kou”, zoals Sep ons duidelijk maakte). En mijn geduld bleek ergens onder een dikke laag ijs te liggen. Mijn kinderen hadden dat volgens mij door en deden er nog een schepje bovenop. Vooral die oudste dan. Kleuterpuberteit op 4 anyone? Ik moet er geen tekeningetje bij maken, zeker? #loedermoeder of #ploetermoeder of wat dan ook.
  • Mijn controlebezoekje bij de tandarts ging vlot, alles zag er goed uit. Tot ze “voor de zekerheid” nog een foto wou maken van een bepaalde tand waar ik af en toe last van heb. Met het blote oog niets te zien aan het glazuur, op de foto een gigantisch gat. Vraag me niet hoe, maar ik kan dat. Ik heb verborgen gaten in mijn tanden. Dus, op 6 december krijg ik van de Sint een halfverdoofde kaak. Ik ben duidelijk niet zo flink geweest is jaar.

Mamafien1 Comment

Ow Yeah’s & Oh no #9

Wel wel wel, wat we hier nu nog eens van onder het stof halen. Dat “weekoverzicht” van mij. Dat hield ik consequent vol, zeg! Gelukkig zijn jullie niet zo streng en zien jullie mij ook nog graag ondanks deze verwaarlozing. Ik ga geen excuses verzinnen over hoe druk het was, want het is bij iedereen druk. Sommige mensen zijn nu eenmaal zeer gedisciplineerd als het op hun blog (en veel andere zaken) aankomt. Ik hoor daar niet bij.

Maar goed, hierbij een overzicht van de highs en lows van de afgelopen week.

Nog meer van deze overzichtjes lezen? Je vindt ze hier.

Ow Yeah’s

  • Vrije dagen! Als zelfstandige deel ik zelf mijn dagen in. Dankzij de cursus Baas over Eigen Tijd van deze twee coole madammen leerde ik nog beter plannen en een prioriteit te maken van wat ik écht belangrijk vind. Daardoor kan ik al eens zonder schuldgevoel een (halve) dag met mijn kinderen doorbrengen. Zonder dat ik de hele tijd mijn mails check of zonder dat ik in mijn achterhoofd bezig ben met dat ene artikel dat nog af moet. Ik durf me nog geen echte tijdsbaas te noemen, maar ben wel goed op weg. En ik heb vernomen dat ze hun cursus binnenkort nog eens online smijten. Een aanrader. En neen, ik heb geen lucratieve deal gesloten met Kelly en Anouck, maar we kunnen altijd eens klappen hé, dames 😉
  • Ons briljante idee om een vrije zondag samen eens niet te besteden aan klusjes, huishoudelijke taakjes en zetelhangen. We gingen naar de Spiekpietjes Expo, deden de bijhorende zoektocht in stad Oostende en sloten de dag af met een taartje en een ijsje bij Fika Bar in Waregem. De regenboog boven onze auto toen we naar huis vertrokken maakte het sprookje af.
  • Fika Bar in Waregem. Echt! Ik heb niet veel met Waregem, maar hier zien ze mij zeker nog terug. Misschien wel met mijn laptop voor een hele namiddag. #freelancelife in hippe koffiebars en al 😉
  • Mensen die mij vragen: “zeg, ik ken iemand die een copywriter zoekt, mag ik jouw naam doorgeven?” Euhm, ja! Mond-tot-mondreclame, ik vind dat nog altijd iets raar. Het feit dat mensen mij goed genoeg vinden om mij aan te prijzen bij een ander, het doet me blozen. *onzeker? beetje maar…*
  • Het gebrabbel van onze Warre. Ik heb me een tijdje zorgen gemaakt over zijn spreekvaardigheid, maar daar is ondertussen verandering in aan het komen. Hij vertelt zooooo veel! Soms komt het er echt als een waterval uit. Alleen… de helft van de tijd begrijpen we hem helemaal niet. Soms kan Sep vertalen, maar vaak proberen we gewoon op goed geluk te reageren. “Is’t waar?!” is ne goeie, voor mocht ge het u afvragen 😉

Oh No

Onze kinderen tussen 19u en 06u. Het is een marteling om Warre ’s avonds in bed te krijgen. Hij wil niet meer in zijn bedje slapen en als we hem dan toch kunnen overtuigen, moet ik “altijd blijven wrijven” op zijn rugje. Zijn papa komt er vanaf met een knuffel en een kus. ’s Nachts wordt hij of zijn broer een paar keer wakker. Een tut kwijt, deken dat niet goed ligt, enge droom, pipi doen… Het passeert allemaal de revue. Nooit lang, maar dat maakt niet uit, wakker zijn we toch. Om 5u30 gaat de biologische wekker van Sep af. Met een beetje geluk blijft hij op weekdagen liggen tot 6u en in het weekend na aandringen van ons al eens tot 7u. Maar dan is het tijd om op te staan, dan staat hij (letterlijk) te springen om naar beneden te gaan en aan de dag te beginnen. Die kinders van ons hebben geen slaap nodig, me dunkt. #teamnosleep #wallentotondermijnkin #geenideevanwiezedathebben

Mamafien1 Comment

Help, ik heb een puber van 4!

Ooit las ik ergens de woorden “fabulous four”, die mij deden geloven dat er een mooie, rustige tijd kwam na die terrible two en three. Ik keek er al naar uit. Een kind dat niet meer voor het minste op zijn hoofd gaat staan. Een kind waarvoor – na al die verwoede pogingen om hem rustig te houden – een verkeerd zittende kous niet meer het einde van de wereld is.
Maar ik keek er ook naar uit om hem zoveel te zien bijleren, hem te zien groeien in de persoon die hij is.

En dat deed hij ook! Hij leerde zijn eigen naam schrijven en telde tot 120, gewoon omdat hij daar zin in had. Hij leerde fietsen zonder steunwieltjes. Hij trok meer op met de andere 2 jongens van zijn klas, waardoor hij wat actiever werd en minder verlegen. Zijn interesse in sport was gewekt, hij startte zelfs in september met voetballessen (omdat zijn beste vriendje dat doet omdat zijn grote broer dat al deed). Hij verzette zich even tegen de meisjes en bracht zelfs zijn voormalige beste vriendinnetjes aan het huilen omdat zijn zoektocht naar zichzelf voorging op hen.

En hij kan soms ook echt zo lief zijn. Op de speelplaats doet hij alle harten smelten als hij zijn broer een dikke knuffel geeft. Voor het slapengaan, of soms ook op een random moment tijdens de dag, zegt hij dat ik “de liefste mama ben die hij kent”. Als je hem iets vraagt, staat hij vaak klaar om te helpen. Hij is beleefd en draait iedereen zo rond zijn vingertje. En soms is hij ook nog mijn kleine kereltje. Als hij mij nog een hele dikke knuffel geeft omdat hij mij gaat missen als hij bij oma en opa gaat logeren. Als hij vraagt om voor het slapengaan nog even op zijn rugje te wrijven.

Je leest het, alleen maar prachtige momenten.

Ware het niet dat die – in evenredige getale – afgewisseld worden met gedrag waarop ik niet direct een gepaste reactie weet of waarvan ik hoopte het pas over 10 jaar te zien.

De driftbuien die hij heeft als iets niet naar zijn zin gaat. Al is het maar een blokje in zijn bouwwerk dat niet helemaal op de perfecte plaats staat.
Waar hij de ene dag 10 minuten voor vertrek al klaar staat met zijn jas aan en boekentas op zijn rug, loopt hij de volgende dag na 6 keer vragen nog in zijn onderbroek. En wordt hij kwaad omdat “we hem altijd zeggen wat hij moet doen!”
Ik bedacht een systeem waarbij ik zei dat hij mocht kiezen wat hij deed (eerst spelen of zich eerst klaarmaken), maar dat wanneer ik naar beneden ging, we zouden vertrekken. Met of zonder hem. Dat werkte 2 keer. Daarna werd hij kwaad omdat ik al naar beneden ging voor hij klaar was.

Het ene moment is hij rustig aan het spelen, het volgende moet ik hem even apart nemen om af te koelen. Ik heb ondertussen ontdekt dat hij niet bepaald goed reageert op een strenge behandeling. Hem autoritair toespreken is een no-go. Daarvan wordt hij nog kwader of blokkeert hij. Hem knuffelen en even apart zetten om te laten afkoelen is daarentegen des te doeltreffender. Hij is ook zo pienter dat je er achteraf ook een deftig gesprek mee kan voeren en hem kan vragen naar het waarom van zijn driftbui (al weet hij daar niet altijd een antwoord op, logisch voor zijn leeftijd).

Nu goed, de driftbuien, dat hoort bij zijn perfectionistische ((over)gevoelige?) karakter en bij de leeftijd. Maar waar ik erg moeilijk mee om kan, zijn de “stoute” antwoorden en reacties. Het tegenspreken. Ik weet niets, maar de nonkel van een vriendje van hem, dat moet een echte Superman zijn, volgens de verhalen die hij daarover vertelt. Maar o wee als ik mij afvraag of het wel mogelijk is dat een mens over een huis springt (zijn kritisch denkvermogen aanscherpen enzo, niet?)!

Het slaan met de deuren. Zijn slaapkamerdeur dicht gooien en kwaad worden als we binnenkomen. De trap op stormen omdat hij geen snoep mag. Arrogant antwoorden als ik hem vraag om iets te doen. Zijn jas ostentatief op de grond gooien als hij binnenkomt. Als ik vraag zijn mapje uit zijn boekentas te halen, gooit hij het nonchalant naar de tafel in plaats van het er zacht op te leggen.
Als ik hem zeg dat hij moet stoppen met iets (snoepen nemen, de voordeur opendoen, voor de schuifdeur van de slager lopen om die te zien opengaan), dan kan ik erop rekenen dat hij het met opzet nog eens doet. Traag, zodat ik het zeker gezien hebt. Of bijna, maar net niet, zodat ik niet boos kan worden. Of hij stookt zijn broer op om het te doen.

Oh, ik heb soms medelijden met zijn broer! De peuter is nog zo naïef en trapt er altijd in. Of hij pakt speelgoed af, zodat broertje begint te wenen of kwaad wordt en hem een duw geeft (Warre is meer van de daden dan van de woorden). Zo blijft Sep buiten schot, want mama zal wel boos worden op Warre omdat hij geduwd heeft. Het zijn de kleine venijnige trucjes die ik herken (die ik misschien zelf ook toepaste?) en die mij extra alert maken wanneer ze ruzie hebben. Maar mag ik daar wel in tussenkomen? Want ruziemaken is blijkbaar een manier van leren communiceren. En broertjes onder elkaar, dat is toch iets speciaals, niet? Zelfs als hij zijn broer uitdaagt om te vechten op het bed van mama en papa. Maar wat dan met die stiekeme schoppen waarvan hij denk dat mama ze niet gezien heeft? Of dat opzettelijk op het speelgoed lopen waarmee Warre aan het spelen is? Ook nadat ik er hem al 4 keer op wees. Waarom toch? Is het een fase? Is het normaal? Gaat het voorbij? Komt dat gedrag terug als hij 14 is?

Maar dan komt hij op mijn schoot zitten, geeft hij mij een zachte zoen en een dikke knuffel en zegt hij dat ik “de liefste mama ben die hij kent”.

Serieus, wanneer komt dat handboek voor het ouderschap er nu eindelijk?

Mamafien5 Comments