Failing To Be Superwoman

Ja, ik ben laat met dit bericht. Keihard na de feiten. Maar tussen al het nieuwjaren, plannen en moederen door verschoof deze blogpost altijd maar verder naar beneden op de to-dolijst. Maar goed, ik wilde toch nog ons Winterefteling-avontuur delen, voor wie het zou interesseren. Ik veronderstel dat het volgend jaar weer van dat is, dus je kan nu al boeken. Blijkbaar krijg je nu ook 25% korting als je je verblijf boekt, dus niet twijfelen als je na deze post overtuigd bent. En neen, ik krijg geen gratis verblijf voor de reclame die ik hier maak, het is niet dat ik een influencer ben ofzo met mijn 50 volgers 😉

Tussen kerst en nieuw gingen wij dus enkele dagen naar de Efteling. Mijn ouders hadden een huisje gereserveerd in het domein Bosrijk, op 10 minuutjes stappen van het park. Gezellig met de familie genieten van rust en fun. Ja, wij zijn van die meligaards. En we love it!

Zo zag ons tripje eruit

We kwamen toe op vrijdagnamiddag, installeerden ons in het huisje en trokken naar het park. Het begon al te schemeren en de eerste lichtjes deden ons verwonderd rondkijken. Hoewel de “hoofdbaan” aan het begin van het park mooi verlicht was, vonden we dat ze nog heel wat potentieel lieten liggen in de rest van het park. Puur wat lichtjes betreft. Maar goed, ik kan me amper inbeelden hoeveel werk het nu al moet geweest zijn, dus ik ga niet klagen. Het park was sowieso gezellig aangekleed, met kerstbomen, reuzengrote pakjes en kampvuurtjes hier en daar.

We waren van plan om de volgende ochtend vroeg te vertrekken, want wie in het park verblijft, mag een halfuur vroeger binnen dan de dagjesgasten. Nu goed, we kwamen 5 minuten voor de “officiële” opening toe en stonden toch overal voor gesloten poorten. Er zijn maar een paar attracties vroeger open en die waren helemaal achteraan in het park. Zelfs het Sprookjesbos was nog gesloten. Spijtig. We splitsten ons af en toe op, want mijn zus en haar vriend gingen echt niet 3 keer met ons en de kindjes mee in Jokie Rond De Wereld. En ook Koen en ik wilden wel eens iets anders doen. Thank God voor moderne technologie, want met de nodige Whatsappjes (Free WiFi in het park!) en telefoontjes vonden we elkaar altijd terug.

We hadden vooraf beslist dat we geen buggy zouden meenemen, want al te veel ervaring met het meenemen en dan een hele dag met een lege buggy rondtjolen. Alleen bleken onze kinderen enorm lui tijdens deze trip, dus stappen tussen de attracties zat er niet in. Gelukkig kan je in de Efteling houten karretjes huren om die koters in te vervoeren als de koningen die ze zijn zich wanen.

Voordeel van een huisje naast het park? ’s Middags gingen we daar op’t gemak sandwiches eten en even uitrusten. We trokken ook een uurtje naar het zwembad en pas tegen de avond lieten we ons weer zien in het pretpark. Chillax kerels, we hebben nog een dag! Aanrader met kinderen: Fabula, de 4D film. Eerst is er een voorfilmpje waarbij we redelijk teleurgesteld waren “is het dat maar?” De film zelf is wel tof gedaan! Maar Sep zijn favoriet? Villa Volta, “dat bewegende huis, mama!”. Ik kwam er zelf een beetje duizelig en misselijk uit, onze zoon vond het de max!

Op zaterdag had iedereen het meeste wel al gezien. Maar we wachtten tot zondag om het nieuwste (en populairste) uit te proberen: Symbolica. Het was het uur wachten zeker waard, maar was nogal kort. Supermooi gedaan, maar het had nog wat langer mogen duren. Ik wilde nog niet weg uit die magische droom. In de namiddag zijn we nog eens gaan verdwalen tussen de mooie verhalen in het Sprookjesbos. Na het avondeten gingen Koen, ik, mijn zus en haar lief terug naar huis, want ’t was werkendag de maandag. Mijn ouders bleven nog een halve dag met de kindjes en maakten nog een ritje met het treintje en zagen voor de zoveelste keer Jokie in zijn reis rond de wereld.

Het verdict

Zouden we het opnieuw doen? Ja! Ik vond het vooral leuk om het park op ons gemak te verkennen zonder te moeten rushen. Konden we iets niet doen? Geen zorgen, morgen is nog een dag! Misschien de volgende keer in de lente of de zomer, want nu waren we echt verkleumd na enkele uren rondlopen. En de kerstversiering was mooi om te zien, maar niet wauw.

De verblijfplaats was ook in orde. Mooie huisjes, ruim, mooi en in thema ingericht, midden in de natuur. Echt idyllisch. Alleen heeft de tand des tijds hier en daar wel zijn werk gedaan. De dekbedovertrekken van Klaas Vaak waren leuk voor op de kinderbedjes, maar niet echt nodig op ons dubbelbed. Ze gaan trouwens ook al enkele jaren mee, want de kleuren waren al serieus afgegaan. Daarnaast was er ook een probleem met de verluchting in de badkamer én kon het raam daar niet open, wat zorgde voor vocht- en schimmelproblemen hier en daar. Gelukkig konden we in het zwembad douchen 😉 Maar al bij al vond ik het niet slechter dan het gemiddelde Sunparkshuisje. Het is nergens perfect. We zijn niet door ons bed gezakt en we hebben geen rare ziektes opgedaan, dus ik ben content.

Ik wil wel sowieso opnieuw enkele dagen weg tussen kerst en nieuw. Een paar daagjes met de familie genieten van gezelligheid zonder al te veel moetjes en vooral veel tijd en aandacht voor elkaar. Samen koken, ’s avonds een spelletje spelen, 4 extra babysits voor de kinders. De zaligheid!

Kelly deed het vorig jaar al: een lijst maken van 19 dingen die ze in 2019 wilde doen. Het was een leuke lijst om te lezen. Geen grootse bucket list met Kilimanjaro’s die moesten beklommen worden. Wel een lijst met doodgewone en iets minder doodgewone dingen die ze wilde doen. En dat wil ik ook wel doen. Niet dezelfde dingen als zij, ik heb mijn eigen wensen (al zaten er wel een paar toffe tussen bij haar). Maar die lijst maken dus. 20 dingen voor 2020. Niets wereldschokkends, gewoon een soort plan voor mezelf met enkele doelen. Kan ik ze niet allemaal afvinken? So be it. We zien wel. Het is eens iets anders dan de gewoonlijke – vage – goede voornemens à la “meer sporten en minder eten”. Want yeah right, die houdt geen mens vol!

1. 15 boeken lezen. 2019 was al een iets beter leesjaar dan de voorbije jaren, maar nu wil ik voor mezelf een doel stellen. Ik heb lang veel minder gelezen, wegens de interesse compleet kwijt. Toevallig wilde ik weer net meer gaan lezen op het moment dat ik kinderen kreeg. Goed plan! Nu zijn ze wat groter en merk ik weer hoe leuk het is om te kunnen opgaan in een verhaal en nog diezelfde maand te weten hoe het afloopt.
2. 2 cursussen volgen. Ik ben altijd heel leergierig geweest. Daarom lees ik veel, vooral artikels (want zie hierboven). En dat is allemaal interessant, maar ik merk dat ik graag cursussen volg om bij te leren. Nu nog op zoek naar 2 relevante werkgerelateerde cursussen. Niet-werkgerelateerde workshops en artikels zal ik wel genoeg volgen en lezen.
3. 3 ideeën uitwerken voor een boek. Ik weet dat er ergens een boek in mij zit. Of misschien wel meer dan één. Ik weet alleen nog niet waarover. Ik weet zelfs niet of het fictie of non-fictie is. En dat komt vooral omdat ik nog nooit tijd heb gemaakt om erover na te denken en ideeën op te schrijven. Dat wil ik dit jaar dus wél doen.
4. Maandelijkse date night met Koen. Dat nemen we ons geregeld voor, maar life gets in the way. Misschien dat we er ons nu wel aan houden.
5. Wekelijks uitstapje met het gezin. De zondag is de enige dag dat we met het hele gezin samen zijn. En toch wordt die vaak verkwanseld aan zetelhangen, klusjes en huishouden. Nu wil ik een plan maken voor die zondagen. Ja, babyborrels en andere sociale verplichtingen tellen ook als uitstapje. En ja, een “home cinema” af en toe telt ook.
6. De Ronde Van Vlaanderen (voor mietjes) rijden. Die is 74km lang. Ik heb me niet ingeschreven voor het event zelf, want ik ben niet van plan om te staan aanschuiven op de Koppenberg. Ik heb mijn persoonlijke coach (aka mijn papa :)) met wie ik dat parcours de week ervoor of erna wil rijden. Maar wel eerst trainen natuurlijk.
7. Grote kuis houden in onze spullen. Wij verhuizen over een jaar (ongeveer). Dat betekent Marie Kondo-gewijs door onze spullen gaan en bepalen wat mee mag naar het nieuwe huis en wat niet. Ik kijk er al naar uit! Koen iets minder.
8. Een leuke foto-deco maken. Een kleine 3 jaar geleden maakte ik 2 fotoposters voor in onze wc’s. Probleem daarmee: Warre staat er niet op. Correctie: hij staat er wel op, in mijn buik. Tijd voor iets nieuws dus. Iets dat ook in het nieuwe huis mooi zal staan.
9. Wekelijkse meeting houden met Koen. Dit idee heb ik opgedaan in de cursus Baas over Eigen Tijd. Jawel, van diezelfde Kelly van wie ik dit lijstjes-idee heb. Zo hard nodig: 1 keer per week overlopen wat de afgelopen week goed/fout liep en ons voorbereiden op de komende week. Klinkt heel zakelijk, maar het het lijkt me essentieel voor een goed draaiend huishouden.
10. Een goed facturatieprogramma aankopen. Klinkt blèh, maar facturen maken in Excel is nog meer blèh. Het hoort erbij als ondernemer. En hej, ik ben al blij dat ik genoeg facturen maak dat zo’n programma ook effectief zijn geld waard is!
11. Een tripje plannen met Delphine. Niet met mezelf, wel met mijn beste vriendin. Hoewel we al meer dan 10 jaar bevriend zijn, gingen we pas in november 2019 voor het eerst samen op citytrip. En dat was voor herhaling vatbaar. Werk van maken in 2020! Tips zijn welkom 😉
12. Een coworking space uitproberen. Als ik hoor hoe enthousiast andere freelancers zijn over hun coworking, wil ik wel eens testen of het iets voor mij is. Het is alvast iets anders dan mijn garage/bureau zonder direct daglicht.
13. 3x/week 10 min. buikspieroefeningen en/of yoga. Nodig voor die Ronde. Maar ook voor minder rugklachten en meer mentale rust. Aja, daarnaast volg ik ook nog wekelijks yogales en ga ik 2x fietsen en/of zwemmen (afhankelijk van het weer). Die oefeningen zijn ter ondersteuning. Want 30 min./week zou écht te weinig zijn (voor mij, wat jij doet, trek ik me niet aan).
14. In augustus een volledige maand verlof nemen. Jep, vorig jaar 3 weken genomen eind juli, begin augustus en toch wel wat gewerkt tussendoor. Voelde niet als verlof. Dit jaar gaan we niet op reis, dus om er écht even tussenuit te zijn, heb ik die maand nodig. Hoe ik die kinderen van ons ga entertainen zonder reis zie ik dan wel.
15. 30 posts publiceren op deze eigenste blog. Ik geef het toe, in 2019 liet ik het een beetje hangen. Ik doe mijn best om dat in 2020 niet te doen.
16. Een website laten maken voor DeeDeeCopy. Ik heb er zelf eentje gefabriceerd in WordPress en ik was er behoorlijk trots op. Maar het is toch niet echt professioneel. Nu ga ik er budget voor vrijmaken. Een copywriter hoef ik al niet in te huren 😉
17. Minstens 1x naar de wellness gaan. Want ik doe dat graag. Het mag meer zijn, maar ik moet realistisch zijn. Met een huishouden, kinderen, een zaak, een bouw en sportieve doelen zou een mens nog vergeten om zich nog eens ongegeneerd in de watten te laten leggen.
18. Mijn haar laten groeien tot minimum 30cm voor Think Pink. Sinds mijn eigen borstkanker-vrees enkele jaren geleden voel ik een bepaalde affiniteit met dat goede doel. Bij mij waren ze er gelukkig vroeg bij, waardoor ik enkel een klein litteken heb. Maar anderen hebben dat geluk niet en zo draag ik op mijn manier mijn steentje bij.
19. Een nieuwe fancy laptoptas kopen. Omdat ik dat wil.
20. Mijn ideale parfum vinden. Mademoiselle van Chanel blijft mijn favorietje. Maar ik wissel graag af.

En jij? Grote of kleine doelen dit jaar? Heb je zelf ook zo een lijstje gemaakt? Deel het gerust in de comments, dan kom ik met veel plezier lezen!

Ooit las ik ergens de woorden “fabulous four”, die mij deden geloven dat er een mooie, rustige tijd kwam na die terrible two en three. Ik keek er al naar uit. Een kind dat niet meer voor het minste op zijn hoofd gaat staan. Een kind waarvoor – na al die verwoede pogingen om hem rustig te houden – een verkeerd zittende kous niet meer het einde van de wereld is.
Maar ik keek er ook naar uit om hem zoveel te zien bijleren, hem te zien groeien in de persoon die hij is.

En dat deed hij ook! Hij leerde zijn eigen naam schrijven en telde tot 120, gewoon omdat hij daar zin in had. Hij leerde fietsen zonder steunwieltjes. Hij trok meer op met de andere 2 jongens van zijn klas, waardoor hij wat actiever werd en minder verlegen. Zijn interesse in sport was gewekt, hij startte zelfs in september met voetballessen (omdat zijn beste vriendje dat doet omdat zijn grote broer dat al deed). Hij verzette zich even tegen de meisjes en bracht zelfs zijn voormalige beste vriendinnetjes aan het huilen omdat zijn zoektocht naar zichzelf voorging op hen.

En hij kan soms ook echt zo lief zijn. Op de speelplaats doet hij alle harten smelten als hij zijn broer een dikke knuffel geeft. Voor het slapengaan, of soms ook op een random moment tijdens de dag, zegt hij dat ik “de liefste mama ben die hij kent”. Als je hem iets vraagt, staat hij vaak klaar om te helpen. Hij is beleefd en draait iedereen zo rond zijn vingertje. En soms is hij ook nog mijn kleine kereltje. Als hij mij nog een hele dikke knuffel geeft omdat hij mij gaat missen als hij bij oma en opa gaat logeren. Als hij vraagt om voor het slapengaan nog even op zijn rugje te wrijven.

Je leest het, alleen maar prachtige momenten.

Ware het niet dat die – in evenredige getale – afgewisseld worden met gedrag waarop ik niet direct een gepaste reactie weet of waarvan ik hoopte het pas over 10 jaar te zien.

De driftbuien die hij heeft als iets niet naar zijn zin gaat. Al is het maar een blokje in zijn bouwwerk dat niet helemaal op de perfecte plaats staat.
Waar hij de ene dag 10 minuten voor vertrek al klaar staat met zijn jas aan en boekentas op zijn rug, loopt hij de volgende dag na 6 keer vragen nog in zijn onderbroek. En wordt hij kwaad omdat “we hem altijd zeggen wat hij moet doen!”
Ik bedacht een systeem waarbij ik zei dat hij mocht kiezen wat hij deed (eerst spelen of zich eerst klaarmaken), maar dat wanneer ik naar beneden ging, we zouden vertrekken. Met of zonder hem. Dat werkte 2 keer. Daarna werd hij kwaad omdat ik al naar beneden ging voor hij klaar was.

Het ene moment is hij rustig aan het spelen, het volgende moet ik hem even apart nemen om af te koelen. Ik heb ondertussen ontdekt dat hij niet bepaald goed reageert op een strenge behandeling. Hem autoritair toespreken is een no-go. Daarvan wordt hij nog kwader of blokkeert hij. Hem knuffelen en even apart zetten om te laten afkoelen is daarentegen des te doeltreffender. Hij is ook zo pienter dat je er achteraf ook een deftig gesprek mee kan voeren en hem kan vragen naar het waarom van zijn driftbui (al weet hij daar niet altijd een antwoord op, logisch voor zijn leeftijd).

Nu goed, de driftbuien, dat hoort bij zijn perfectionistische ((over)gevoelige?) karakter en bij de leeftijd. Maar waar ik erg moeilijk mee om kan, zijn de “stoute” antwoorden en reacties. Het tegenspreken. Ik weet niets, maar de nonkel van een vriendje van hem, dat moet een echte Superman zijn, volgens de verhalen die hij daarover vertelt. Maar o wee als ik mij afvraag of het wel mogelijk is dat een mens over een huis springt (zijn kritisch denkvermogen aanscherpen enzo, niet?)!

Het slaan met de deuren. Zijn slaapkamerdeur dicht gooien en kwaad worden als we binnenkomen. De trap op stormen omdat hij geen snoep mag. Arrogant antwoorden als ik hem vraag om iets te doen. Zijn jas ostentatief op de grond gooien als hij binnenkomt. Als ik vraag zijn mapje uit zijn boekentas te halen, gooit hij het nonchalant naar de tafel in plaats van het er zacht op te leggen.
Als ik hem zeg dat hij moet stoppen met iets (snoepen nemen, de voordeur opendoen, voor de schuifdeur van de slager lopen om die te zien opengaan), dan kan ik erop rekenen dat hij het met opzet nog eens doet. Traag, zodat ik het zeker gezien hebt. Of bijna, maar net niet, zodat ik niet boos kan worden. Of hij stookt zijn broer op om het te doen.

Oh, ik heb soms medelijden met zijn broer! De peuter is nog zo naïef en trapt er altijd in. Of hij pakt speelgoed af, zodat broertje begint te wenen of kwaad wordt en hem een duw geeft (Warre is meer van de daden dan van de woorden). Zo blijft Sep buiten schot, want mama zal wel boos worden op Warre omdat hij geduwd heeft. Het zijn de kleine venijnige trucjes die ik herken (die ik misschien zelf ook toepaste?) en die mij extra alert maken wanneer ze ruzie hebben. Maar mag ik daar wel in tussenkomen? Want ruziemaken is blijkbaar een manier van leren communiceren. En broertjes onder elkaar, dat is toch iets speciaals, niet? Zelfs als hij zijn broer uitdaagt om te vechten op het bed van mama en papa. Maar wat dan met die stiekeme schoppen waarvan hij denk dat mama ze niet gezien heeft? Of dat opzettelijk op het speelgoed lopen waarmee Warre aan het spelen is? Ook nadat ik er hem al 4 keer op wees. Waarom toch? Is het een fase? Is het normaal? Gaat het voorbij? Komt dat gedrag terug als hij 14 is?

Maar dan komt hij op mijn schoot zitten, geeft hij mij een zachte zoen en een dikke knuffel en zegt hij dat ik “de liefste mama ben die hij kent”.

Serieus, wanneer komt dat handboek voor het ouderschap er nu eindelijk?

Deze blog heeft zijn naam gekregen met een reden. Ik probeer wat liever te zijn voor mezelf en mijn tekortkomingen te omarmen als wat ze zijn en ze mijn zelfbeeld niet te laten beïnvloeden. Want net als velen onder ons ben ik ook opgevoed met zinnetjes als “je moet flink zijn”, of “je moet altijd je best doen” en “wat gaan de mensen wel niet denken!” Begrijp me niet verkeerd, ik heb een zeer goede opvoeding gehad (dankjewel, mama en papa :)). Zij deden ook maar wat zij geleerd hadden en wat zij het beste achtten voor hun dochtertjes. Ik ben wie ik ben dankzij mijn opvoeding. Alleen heb had ik een overactief en hypersensitief brein dat alles teveel op dat zelfbeeld dumpte. Ik ben trots om te zeggen dat ik alles nu veel meer kan relativeren. Ik voel dat ik steeds steviger in het leven sta in alle aspecten van mezelf. Ik waagde verdorie de sprong die ik anders nooit had durven maken en ben daar nog elke dag zo trots op. Dat had ik nooit gedaan als ik bleef denken aan de wat-als en de wat-zullen-de-mensen-denken. Ik slaag er al bijna 5 jaar in om een kind (en ondertussen zelfs 2) levend en gezond te houden ondanks het feit dat ik soms absoluut niet weet wat ik doe. Ik ben getrouwd met de man die al wist hoe geweldig ik ben lang voor ik het zelf ontdekte (en mij daar zelfs nu nog vaak aan moet herinneren).

Deze blog hielp de afgelopen jaren met dat relativeren. Ik leerde mensen kennen en las herkenning en steun in hun berichten. Ze bleven terugkomen om wat ik schreef en wie ik ben. Talk about #egoboost! Merci, mannekes. Ik heb hier ook geleerd dat het oké is om eens niet perfect te zijn en eens niet te doen wat de wereld van je verwacht. Ik fail elke dag wel eens in mijn streven naar het beeld van Superwoman. En hej, dat is oké! Want zonder dat failen zou deze blog niet bestaan. En zou ik geen real life vrouwmens zijn, geef toe.

En omdat ik nu toevallig 32 jaar word, geef ik jullie 32 voorbeeldjes van hoe ik wel eens de bordjes laat vallen. Mijn cadeau voor jullie om mijn 33e levensjaar in te gaan: een beetje steun en herkenning. Want dat kreeg ik ook de afgelopen jaren van jullie.

________________________________________________________________________________

1. Wij laten onze kinderen blootsvoets door het huis en de tuin lopen. Dat was bij ons vroeger not done. Nu lopen wij als hippies op onze blote voeten en het is fantastisch!
2. Neen, wij wassen niet elke avond onze voeten voor we gaan slapen. Dus ja, soms kruipen de kinderen met vuile voeten in bed.
3. Hoe georganiseerd ik ook ben met mijn weekmenu en al, toch heb ook ik avonden dat ik gewoon geen goesting heb om te koken (ook al staat de helft al klaar) en dat we gewoon frietjes halen.
4. Een wasmand met strijk staat soms een week of langer te wachten tot ofwel mijn mama het niet meer kan zien en ze die meeneemt ofwel ik toch eens de courage vind om de essentials te strijken voor de tv.
5. Elke avond opruimen met de kinderen? Waarom? De volgende ochtend ligt het toch weer overhoop! Wij ruimen enkel op als het mij irriteert of als er (aangekondigd) bezoek komt.
6. Het aantal keren dat wij ergens op bezoek zijn en bij andere mama’s moeten bedelen voor een doekje of een slabbetje of eender wat is ontelbaar. Wij vergeten altijd wel iets. Elke. Keer. Standaard. Zelfs met een “goede” voorbereiding en lijstjes en al!
7. Ik sport graag, maar vind mijn zetel soms nog nét iets plezanter (en zo comfortabel is die nochtans niet).
8. “Eet je bord leeg, anders geen dessert.” –> “je moet van alles proeven” –> “de helft moet op” –> “5 hapjes” –> “3 hapjes” –> “Oké, je hebt een stuk wortel in je mond gestoken en de rest is al koud. Welk ijsje wil je?”
9. “Ik heb écht geen idee waar de 6e tekening naartoe is die je gisterenavond gemaakt hebt, schat.” *stay away from the vuilbak!*
10. Falafels, dat telt als groenten, zeker?
11. Appelmoes ook, toch?
12. Afwas? De kuisvrouw komt morgen? Laten staan! (sorry, Marie-Rose!)
13. Consequentie in het ouderschap. Goed idee! De uitvoering? Hmmm…
14. Ik heb een bullet journal waarin ik lijstjes en to-do’s bijhoud, maar ik gebruik die (nog) niet op de juiste manier. Gelukkig onthoud ik veel, of het huishouden liep hier volledig in de soep. Oh, wait…
15. “Ah, moest Sep een wasspeld meenemen naar school?” “En het stond in zijn schriftje?” *Oeps*
16. Aan de crèche toekomen om Warre af te zetten en zien dat aan de overkant de juffen en kinderen klaarstaan om te vertrekken voor de Strapdag die ik compleet vergeten was en waar ik Sep voor had ingeschreven. Toevalstreffer, zegt!
17. Al lang op voorhand weten dat de verjaardag van X eraan komt en weten dat je ooit ergens een idee had opgeschreven, dat niet meer terugvinden en dan maar iets stoms kopen.
18. Ik heb een masterdiploma, ja. En daar deed ik een jaar langer over dan “normaal”, ja. Geen grote onderscheiding, of nog maar onderscheiding. Maar ik ben er geraakt. Maakt mij dat minder goed in wat ik doe? Mijn klanten maken zich daar alvast geen zorgen om, want zij zijn content van mijn werk.
19. Ik heb tot mijn 30e gezocht naar wat ik wilde doen met mijn (professionele) leven. En dan nog. Ik weet dat ik graag schrijf en dat ik dat zeker wil blijven doen. Maar blijft het daarbij? Of ga ik nog andere dingen opzoeken? Geen idee. Ik heb geen 5-jarenplan.
20. Ik hoor het goed wanneer een ander vals zingt, maar bij mezelf iets minder. Ik wéét dat ik geen mooie zangstem heb. En ik trek me daar in mijn comfortzone (zijnde mijn auto) geen zier van aan.
21. Vorige week kreeg ik op mijn oren van de osteopaat omdat ik onvoldoende kracht heb in mijn rechterarm. Blijkbaar telt “het glas heffen” niet als schouderoefening.
22. Ik zeg altijd dat ik gezond wil eten, en ik eet ook erg gevarieerd. Maar die variatie bevat ook een dagelijkse zonde (of 2, soms 3).
23. Warre liet tijdens een huisbezoek onlangs weten wat hij ervan vond met een mooi cadeautje in zijn pamper. Uiteraard hadden we geen verse pamper mee en duurde het bezoek daarna nog een halfuur. Of we daar een geurtje achtergelaten hebben? Maybe.
24. Als je op den bots bij ons langskomt, zou het kunnen dat je verwelkomd wordt door blote piemeltjes. Onze kinderen hebben iets tegen kledij tegenwoordig. #freewilly #bestvoorafbellen
25. Warre kroop dit weekend op een barkruk en viel eraf. En ik stond er niet naast (aja, anders had ik hem opgevangen). Geen erg hoor: 2 minuten huilen, dikke knuffel bij mama en een blauwe plek als herinnering. En: les geleerd (hij én ik).
26. Om de 3 maanden heb ik een inval van “en nu ga ik elke avond yoga/buikspieroefeningen doen/mediteren/de 3 dingen opschrijven waarvoor ik dankbaar ben.” Dat hou ik – afhankelijk van wat het is – een paar weken vol. Tot we aan een “niet-typische” week komen.
27. Boeken lezen: ik doe het graag, maar traag. Ik lees gewoonlijk een paar pagina’s voor ik ga slapen. Maar soms ben ik te moe of denk ik er niet aan. En zo komt het dat ik al eens een half jaar doe over een boek.
28. Ik start ook verschillende boeken tegelijk: een fictie, een non-fictie en soms nog een tweede non-fictie. Dan lees ik in één van deze, afhankelijk van mijn mood of the day.
29. Ik dacht dat ik grappig en ad rem was. Euhm. Nope! Sorry aan al wie ooit al zijn fake laugh moest bovenhalen voor mij.
30. Roepen op je kind is een teken van zwakte en geen oplossing voor het probleem. Ik ben zwak en slecht in het oplossen van problemen.
31. Ik heb soms al gedacht dat ik beter nog geen kinderen had gekregen. (O.M.G., waarschuw Kind en Onzin!) Dat ik eerst mijn professionele leven op orde had moeten hebben voor ik aan dat avontuur begon. Dat zou toch veel gemakkelijker zijn (en rustiger in mijn hoofd). Maar hé, wat zouden we zijn zonder een kleine uitdaging!
32. Ik heb een grote neus, een flubberbuik (dankjewel, boys), dikke billen en een slechte, onzuivere huid. Gelukkig heb ik mooie ogen, borsten en benen, dan kijken ze niet naar de rest 😉 (Wat dacht je nu, dat ik het niet over mijn uiterlijk ging hebben? Ik ben wel een vrouw hé!)

Ik hoorde onlangs de Amerikaanse copywriter Laura Belgray de term flawsome gebruiken in een podcast. En eigenlijk zijn we dat wel: awesome, met al onze flaws!