Failing To Be Superwoman

Laten we eerlijk zijn, een wekelijks overzicht is dit al lang niet meer. Daarvoor zou ik de discipline moeten hebben om dit wekelijks te schrijven en te publiceren.
Een overzicht van de hoogtes en laagtes van de afgelopen week. Daar houden we het op.

Ow Yeah’s

Deze week stond in het teken van 2 redelijk waanzinnige hoogtes en veel kleinere lichtpuntjes.

• Heel stiekem – in’t geheim – ging ik de afgelopen weken af en toe langs bij Medialaan. Dinsdag was dan het finale gesprek: ik ben vanaf maandag 3 juni de freelance copywriter van de marketingdienst bij VTM. Ik zal ongeveer 3 dagen per week in het exotische Vilvoorde vertoeven alwaar ik spitsvondige en hilarische reclameteksten ga verzinnen voor VTM en andere Medialaan DPG Media-merken. Ik liep er al Sandra Bekkari en Matthias Coppens tegen het lijf (jammer dat Dieter bij die andere zender werkt ;)) en kijk er al naar uit om vriendjes te worden met de rest van BV-land. (MWOAHAHAHAHA, van onder mijn onzichtbaarheidscape) En ik word daarmee ook semi-sort-of-halve-collega van die andere kick-ass copywriter. Daarnaast schrijf ik ook nog altijd artikels voor de afdeling waar said kick-ass copywriter creative content manager is. Media World Domination is my ambition, bitchezz
• Niet zo stiekem of in’t geheim vertrokken wij gisteren op fietsreis. Ik zit dit te typen in het mooie heuvelachtige Saint-Plantaire waar ik net mijn eerste ritje achter de rug heb. We willen dagelijks de bergjes te verkennen. Allez, dat is het plan. Maar er is ook een verwarmd zwembad en wijn en chipkes en kilo’s kaas.
• Ik had deze week ook leuke klantenmeetings en besefte nog maar eens hoeveel geluk ik heb dat ik dagelijks kan doen wat ik graag doe. En hoe stom ik geweest ben om zo lang te blijven aanmodderen in jobs die mij meer neerhaalden dan vooruithielpen.
• Sep is de max. Ma echt! En blijkbaar zeg ik vaak OH MY GOD, want het kind roept die woorden na bijna elke zin. Gelukkig kan ik me nog inhouden met de F*CK waar ze kinderen bij zijn. Zou nog net iets schaamtelijker zijn.

Oh no

Euhm, moet ik het nog zeggen?
Hoe kan ik deze verkiezingsuitslagen verantwoorden tegenover mijn kinderen? We proberen hen op te voeden als kritische, rechtvaardige en open minded mensen met gezond verstand. En dat in een land waar dat gezond verstand duidelijk erg ver zoek is.
Echt waar, sorry mannekes. Mama deed doet haar best.

Het moet al een jaar geleden zijn dat ik voor het eerst via een gastblog bij Evi Talitha leerde kennen. ’t Is te zeggen, haar schrijfsels. Ze is grappig en zegt dingen die ik 3 jaar geleden alleen maar dacht (of heel misschien wel eens op mijn blog durfde te schrijven). Ze is ook copywriter en dat schept een band, zeker? Ondertussen hebben we er al een paar gezamenlijke projecten op zitten en dat loopt vlotjes. Niets dan goeds over deze entitled millennial 😉
In het teken van de 40 Dagen Bloggen Challenge – waar ik uiteraard niet aan meedeed wegens absoluut geen structuur in mijn blog – gooide ze het idee van het gastbloggen nog eens op tafel. Het leek me wel leuk en ik schreef dan dit heerlijk optimistische stukje voor haar blog. Zij ging grasduinen in mijn archief en maakte haar eigen versie van mijn reverse bucket list. Al heeft zij wel de ballen om er de ‘Fuck it lijst’ van te maken. Enjoy!

Mijn reversed bucket list, oftewel mijn fuck it list, omdat ik van vloeken houd.

Drie maanden gaan backpacken in Zuid-Oost-Azië om ‘mezelf te vinden’, of whatever. Ik ken alle Instagrammable plekjes met infinity pools en kleurrijke breakfast bowls inmiddels toch al uit mijn hoofd door de social media feeds van letterlijk elke andere millennial op aarde. Zo onnoemelijk weinig nood aan.

Comments op krantensites lezen. Doe ik simpelweg niet meer. Net als discussiëren met gefrustreerde mensen op social media.

Mijn MacBook updaten als hij me daar niet letterlijk toe dwingt door alles af te sluiten en het dan maar – hoor z’n diepe digitale zucht – gewoon FOKKING ZELF TE DOEN EHJA.

Kledingmerken. Honderden euro’s uitgeven aan zo’n basic bitch handtas, alleen maar omdat er een gouden M en K aan bungelen? Can. Not. Be. Bothered.

Strijken als het echt echt echt niet moet. Lees: als het niet kan opgelost worden door het kledingstuk in kwestie netjes op te vouwen en onderin de kledingstapel te proppen, oftewel zichzelf te strijken met behulp van Lady Gravity.

Mijn bord altijd leeg eten. Ik ben tiny, ik eet nu eenmaal niet zoveel als de gemiddelde Westerse medemens – die volgens de statistieken overigens sowieso veel te veel voedsel naar binnen schuift. Als ik mezelf dwing om alles tot de laatste kruimel op te eten ben ik misschien wel beleefd, maar ook vooral kotsmisselijk.

Honderd foto’s van landschappen nemen op reis. Is toch saai? Zo zonder mensen op? Dat gaat toch niemand ooit van zijn leven nog achteraf bekijken? Of inkaderen en aan de muur hangen? Dus waarom doen mensen dat altijd? Ik snap het niet???

Alcohol drinken als ik er geen zin in heb. Ook als mensen er een opmerking over maken. Of er vragen over stellen.

Influencers, vloggers, basically iedereen die enkel bekend is door social media. Het interesseert me simpelweg niet.

Verkeersagressie en -frustratie. Ik sta dagelijks in de file. Al die verloren tijd vind ik zonde, ja, maar verder zit ik best wel opgewekt in de auto. Tuurlijk zijn andere bestuurders soms irritant. En ja, sommigen hebben duidelijk ooit hun rijbewijs gratis bij een pot choco gekregen. Ik smijt ook al eens een bitch face richting de arrogante lullen die zich boven de file verheven voelen en vrolijk rechts inhalen via de pechstrook. Maar ik kan me daar écht niet over opwinden. Ik doe niet aan bumperkleven of furieus met lichten knipperen en ik heb mijn toeter nog nooit aangeraakt. Gefrustreerd achter het stuur zitten helpt he-le-maal niks: het lost niets op, het gaat er allemaal niet sneller door en je voelt je er alleen maar slecht door. Let it go, hastn, let it go. De verkeersidioten never bothered me anyway.

Doen alsof ik niet illegaal download. Want dat doe ik dus wel. Zij het maar af en toe, dankzij het gemak van Netflix.

Ergens werken waar ik me niet goed voel. Dan neem ik dus gewoon ontslag en ga ik op zoek naar groener gras, like the entitled millennial die ik ben, jazeker.

Letterlijk elke traditie, gewoonte of verwachting van anderen op het vlak van bruiloften. Mijn Lief en ik doen alles precies zoals wij het willen.

Oversized broeken. Ik weet dat culottes en dad jeans en trainingsbroeken al een paar jaar hip zijn, maar mij kan je nog steeds uittekenen in skinny (zwarte) broeken.

Het geromantiseerde leven van de freelancer. Sure, er zitten veel voordelen aan die ik ook wel zou willen, maar ik benijd mijn freelance collega’s niet. Staat allemaal mooi op Instagram, die ‘hashtag kantoorleven’-foto’s van laptopjes op een zonnig terras in de zomer, maar het is ook gewoon keihard werken en veel onzekerheid. In de creatieve sector doen freelancers vaak lacherig over suffe loonslaven zoals ik, maar het freelance leven is simpelweg niet iets dat ik nastreef.

Bij een slechte film blijven zitten in de bioscoop. Een slecht boek blijven lezen. Een serie blijven volgen als seizoen 753 echt dramatisch sucky geworden is. *kuch*what the fuck is Riverdale tegenwoordig*kuch*

Smalltalk bij het koffieautomaat. Ik ben namelijk waanzinnig goed in zwijgen en dat niet awkward vinden. Bovendien hanteer ik de regel dat ik enkel vragen stel aan iemand als ik oprecht geïnteresseerd ben in het antwoord. Daarom heb ik ook nooit random ‘en, ga je nog iets leuks doen in het weekend?’- gesprekjes bij de kapper. Kan misschien onbeleefd overkomen, dat zwijgen van me, maar het is wel oprecht. En zo weten mensen ook altijd dat als ik met ze praat, dat uit pure interesse is en niet per se beleefdheid. Call me bitchy, maar daar heb je tenminste iets aan.

Structureel overwerken om opgemerkt te worden. Ik laat m’n werk wel voor zich spreken, daar hoef ik geen burn-out bovenop.

Alle hypes en hysterie rond voeding. Sapjesdetoxen, radicale diëten of ineens alles wat een beetje kaas/suiker/brood/gluten bevat des duivels verklaren: uuuuuugh. Ga weg. Ik geloof in wetenschap, niet in catchy headlines.

Ooit Excel proberen te snappen. Lang geleden al opgegeven, samen met de jobs waarbij ik Excel moest gebruiken.

En natuurlijk is het al een paar weken geleden sinds mijn vorige weekoverzicht. #bigsurprise Niet omdat die weken niets voorstelden, wel integendeel! De weken zaten vol met coole opdrachten voor toffe klanten en de weekends met alle mogelijke sociale verplichtingen zoals een familieweekend in de prachtige Blauwpoort in Westouter (u misschien wel bekend van het programma Taboe met Philippe Geubels). Ik heb me alleszins niet verveeld. Maar nu heb ik het dus enkel over de highs en low van de afgelopen week.

Ow Yeah’s

• Beginnen doen we met mijn meest trotse moment van de week. Weet je, ik ben doorgaans trots op de opdrachten die ik mag doen. Maar dat ik amper 2 maand na mijn grote sprong al met een spread in De Morgen Magazine stond (allez, mijn teksten, niet ikzelf), daar ben ik wel een beetje extra trots op. Het artikel was ook in het kader van een campagne voor KBC Vindr, een app die ondernemers met elkaar in contact probeert te brengen. Als #girlboss en vrouw van een ondernemer kan ik zulke initiatieven alleen maar toejuichen. En dat allemaal omdat Talitha vond dat ik wel eens een schoon woordje op papier kan zetten. Waarvoor dank. De doos staat al klaar om mijn collectie knipsels uit te breiden 😉
• Sep die uit het niets tijdens zijn avondritueeltje vertelt: “mama, ik vind jou de liefste van de hele wereld!”. *Dus daarom heb ik kinders!*
• Zon, zon, zon in het paasweekend. En eten. Veel. Te. Veel. Eten. De zaligheid!
• Twee kindjes die geschminkt waren in een leeuw en dan van iedereen de vraag krijgen “Amai, konden die zo lang stilzitten?” Euhm ja, die kunnen da! Daarna was het iets minder stil. Wat wil je, met twee brullende leeuwen in den auto!
• Kappersbeurt voor mezelf. Ge hebt er geen idee van hoeveel deugd dat deed na ongeveer een jaar!

Oh No

Structuur brengen in mijn nieuwe leven wil toch nog altijd niet goed lukken. De balans werk – privé blijkt echt moeilijk te zijn. Dat wist ik, maar mijn hypothetische kalender van in februari zag er veel duidelijker afgebakend uit dan the real deal.

Ergens in oktober zag ik in de Libelle een kortingsbon voor een verblijf in een Landal park. Omdat ik in 2018 écht een klein tripje tussen de kerstvakantie en de zomer gemist had, wilde ik nu op tijd al iets plannen. Koen en ik legden onze agenda’s samen en pinden het laatste weekend van maart vast. Misschien al een beetje kans op redelijk weer, dachten we.

Zoals jullie ook gemerkt hebben, bleek het een prachtig weekend. Niet alleen op weervlak. Het was lang geleden dat we nog eens écht genoten hebben met ons gezin en traag geleefd hebben. Waarschijnlijk sinds de zomervakantie. Het was hoog tijd, dus. Onze keuze viel op Strand Resort Ouddorp Duin, een iets kleiner park aan de Zuid-Hollandse kust.

We verbleven in één van de ruime huisjes aan een stukje strand en water, midden in de duinen. De eendjes kwamen de broodkorsten opeten die de kinderen toevallig hadden laten vallen op het terras. Je zou het als idyllisch kunnen omschrijven.

Op zaterdag maakten we een fietstocht langs de mooi aangelegde fietsroutes waarvoor Nederland zo bekend is. We gingen zeehondjes bekijken en vrijlaten in het zeehondenhospitaal A Seal en ik leerde manoeuvreren met een ouder-kindtandem.

Op zondagvoormiddag liet de zon het even afweten, dus zochten wij – samen met alle andere parkbezoekers – het binnenzwembad op. In de namiddag trokken we naar het strand, waar we bijna wegwaaiden, Sep ondanks zijn laarzen toch zijn hele broek en voeten wist te verdrinken en Warre een dode vis uit het water … opviste.

Met kinderen die nog niet schoolplichtig zijn en twee zelfstandigen als ouders, konden we er op maandag een extra dagje bij nemen. Op’t gemakske opruimen en dan richting de Rotterdamse Diergaarde voor enkele uurtjes beestjes kijken. En vooral “de gevaarlijke dieren zoeken die kunnen bijten!”

Jep, ’t is weer zover. De highs en low van de week. En het was een bewogen week met eigenlijk meer kakmomenten dan goeie dingen, maar hej, we zien het positieve in de wereld en blijven dus bij 1 Oh No.

Ow Yeah’s

• Het besef dat het steeds beter gaat met dat zelfstandig copywriter zijn. Ik heb nog zot veel uit te zoeken, maar verdorie, ik had al veel eerder moeten springen.
• Mijn lieve, zachte, warme kindertjes bij mij in bed toen Koen op business trip (belachelijk woord) was. Al was het ook de eerste en enige keer ooit dat die 2 samen bij mij in bed liggen. Geen oog dichtgedaan.
• DE LENTE. ‘Nuff said.
• Warre die zijn broer spontaan een immense knuffel gaf toen we hem samen gingen ophalen op school. Echt, ze zijn mijn hart nog aan’t samenvegen op die speelplaats.
• De vooruitgang die ik merk op de fiets. Zaterdag begonnen met afstandstraining en 55km gereden (tot nu toe zat ik aan een gemiddelde van 25km á 30km per rit). Zondag dan nog een kleiner toerke gedaan langs de Schelde op m’n eentje zonder coach papa. #badasscyclinggirl

Oh No!

Ziek kind. Een hele week lang. Nog efkes alles geven om de winter in stijl af te sluiten, zeitem. Grootste vooroordeel van thuiswerkende moeder zijn is bij deze bekrachtigd. Agenda. Om. Zeep.

O ja, en kind 2 begon in het weekend ook koorts te maken. Uiteraard.

En hoe was jullie week? Ook genoten van het lentezonnetje?

Deze keer ben ik op tijd aan dit postje begonnen. Want hej, lang zijn deze berichten nooit, maar het zijn ook die kleine dingen die zo gemakkelijk door de mazen van het net glippen. Dus: in het begin van de week er al aan begonnen en aangevuld waar nodig. Flinke blogger, ikke!

O ja, ik vond 3 ups wat weinig, ik maak er nu 5 van. Omdat ik dat mag. En volgende week zijn het er misschien maar 2. We gaan met die flow, jongens.

Ow yeah’s

1. De bloemekes die ik voor mijn mama gekocht had. Nu ja, met hulp van Greetz. Zij contacteerden mij toevallig op het juiste moment en kort verhaal lang: mijn mama kreeg op haar verjaardag maandag een prachtig boeket geleverd, inclusief persoonlijk kaartje en vaas. Leuk hé, zo een blog die je samenwerkingen bezorgt waarmee je een ander blij maakt. Lekker altruïstisch van mij (dat ik voor mezelf ook een boeket gekregen heb, laten we even buiten beschouwing ;)).
2. Kappersbeurt van Warre. Ik vreesde voor krijsend kind dat niet wou stilzitten. Ik kreeg een brave Warre die deed wat de kapster vroeg en ondertussen gehypnotiseerd naar Bumba bleef kijken.
3. Het grote aantal super lieve berichtjes na mijn grote onthulling van vorige week. Ma echt hé, hastn, merci.
4. Pyjamadag op school. En hoe Sep daar een hele week naar uitkeek en zelfs al zijn favoriete pyjama had uitgekozen op maandag. En hoe hij dan vrijdagochtend vroeg of wij ook in onze pyjama gingen werken. Helaas moest ik naar een klant, anders had ik maar al te graag solidair meegedaan. Ge kent mij hé, alles voor het goede doel! En om in mijne pyjama wat rond te hangen.
5. Mijn nieuwe smartphone is eindelijk binnen! Ik kocht mij in de solden bij Vandenborre een iPhone7, want ik wou per se weer een iPhone, maar wilde geen 800 euro neertellen voor een nieuwer exemplaar. In januari al 3 weken gewacht, want die hebben ze niet meer standaard op stock. Na dag 2 al een probleem: telefoon was DOA (ze noemen dat dus écht zo hé, als je hem al in de 1e week moet terugbrengen wegens – in mijn geval – kapotte batterij). Afgelopen donderdag nog keihard balen toen ik na een maand van radiostilte belde en te horen kreeg dat het nog een maand kon duren, want “er stond geen leverdatum in het systeem”. En op vrijdagochtend een sms krijgen dat ik hij toegekomen was in de winkel. WTF? Maar ook: EIN.DE.LIJK.! Want de Huawei met barst over de camera die ik als vervanging had begon me echt mijn keel uit te hangen. Nu weer een happy #instamom en vooral: weer de goesting om foto’s te maken en te delen. Gedaan met #digitaldetox, I’m back b*tchezzz!

Oh No!

Het weer dudes, what the hell? En de daarmee gepaard gaande opkomende verkoudheden/griepkes/slijmkes… Bij 3/4 van dit gezin. En moeder is erbij deze keer.

Hahaha, ik ging elke week bloggen. Liep dat even mis! Maar ja, zoals je hier al kon lezen, was ik efkes bezig met nogal wat andere big stuff. Ook slim van mij om te willen bloggen terwijl mijn hele leven de laatste tijd maar om één (geheim) project draaide.

Nu, vorige week was het dus krokusvakantie én mijn eerste werkweek als fulltime zelfstandige. Goed gepland, Desmet!

De ow yeah’s van de afgelopen week zijn dan ook mijn grote redders geweest in mijn planning:

3 keer Ow Yeah!

1. Babysit oma – van maandag tot woensdag was Sep daar en vrijdagnamiddag kwam ze naar ons huis om de ramen te wassen en Sepmans weer te entertainen, zodat ik dit hier kon schrijven.
2. De crèche deed niet mee aan vakantie. Geen vakantie voor Warre, maar zijn dagelijkse routine. Woop Woop!
3. Mijn yogales na een tamelijk drukke namiddag met 5 kinders op ons dak.

1 keer Oh no!

5 kinders in ons huis op donderdagnamiddag. En samen een chocoladecake gebakken. En de leeftijden lagen tussen 11 maand en 4 jaar. Het was luid. Het was rommelig. What was I thinking! Maar gelukkig was de mama mee, dus gedeelde smart en al 😉