wij gaan duurzamer leven

Het is 5 voor 12. Dat zeggen ze nu al zo lang dat het ondertussen al bijna half één is. Vooropgestelde doelen worden niet gehaald. Soms maakt het mij bang, ja. Soms pieker ik erover. Van bovenaf zal het niet komen, politici hebben enkel hun eigen agenda in hun hoofd. We moeten zelf iets doen als we een schonere wereld – of überhaupt nog een wereld – willen voor de volgende generaties. Die generatie die gisteren op straat kwam om een beetje aandacht te vragen. Dat ze groot gelijk hebben, verdorie! Ik krijg het warm als ik zulke initiatieven zie. En als ik ondernemers zie met een duurzaam project. Het geeft me hoop dat de wereld toch nog niet om zeep is. En het geeft me inspiratie om zélf ook mijn steentje bij te dragen. Hoe klein dat steentje ook is.

Ik deel hier graag enkele kleine dingen die ik doe om toch iets duurzamer te leven. Pas op, zero-waste zal het nog lang niet zijn. Daarvoor ben ik nog teveel een lazy ass luxebeestje 🙂 Maar kleine stapjes hé.

Minder afval

. Ik heb het recept gevolgd van Mama van vijf en maakte mijn eigen vaatwaspoeder. Het kost minder dan die tabletten uit de winkel en het is minder hard voor het milieu. Ik moet wel eerlijk zijn: mijn vaat is niet zo proper als met de tabletten. Ik moet de vaatwas op het “normale” programma zetten i.p.v. op “eco” om toch ongeveer hetzelfde resultaat te hebben. Er blijven altijd nog vlekken zoals bvb. aanslag van thee. Maar minder plastic afval, dat wel.

. Bakjes en dozen voor charcuterie en vlees, zakjes voor groenten en fruit. Nog niet alle winkels zijn erin mee (ik kijk naar u, Collect & Go!), maar ik krijg toch al geen scheve blikken meer bij de slager 🙂

. We hebben deze zomer een compostvat gekocht. Tot nu toe verzamelden we alles en “dumpten” we het op de composthoop van mijn ouders, maar dat was nogal omslachtig. Nu gaat alles wat composteerbaar is in het vat.

. Restjes van maaltijden (als die er al zijn, inschat-expert hier!) verwerken we in iets anders of nemen we mee als lunch. De kippen van mijn ouders krijgen de broodkorstjes die onze kinders niet opeten (nee, ik ga die niet zelf opeten of ik krijg een Kardashiankont en een Kerstmanbuik). In ruil krijgen wij eitjes, lief he 🙂

. Ik kocht herbruikbare reinigingsdoekjes. Ze kosten wat meer dan de wattenschijfjes, maar geen afval en na verloop van tijd heb je dat bedrag er wel uitgehaald hoor! Heidi van Living by the Sea maakte ze trouwens zelf. Chapeau. Ik kocht ze bij de BioPlanet, zo lazy ass (en absoluut onhandig met de naaimachine) ben ik wel.

. Ik neem al enkele jaren een drinkfles mee naar het werk. Ik wou een hippe extra duurzame Dopper (meeloper!), maar dat kost meer dan degene die ik heb en daar ging manlief niet akkoord mee. Dus, Koen zijn portefeuille content en ik content.

Een kleinere ecologische voetafdruk

Naast afval verminderen doen we nog enkele dingen om onze ecologische voetafdruk in het algemeen te verkleinen.

. De slager waar ik met mijn pottekes naartoe ga, is de hoeveslager in de buurt. Waar de beestjes met veel zorg gekweekt worden en het vlees ter plaatse verwerkt wordt. Oké, het is nog altijd vlees, maar toch al iets beter, niet?

. Het voordeel van op het platteland wonen: korte keten, dudes! Ik ga mijn aardappelen en seizoensgroenten halen bij een boer op een kilometer van bij ons. Via de Buurderij ontdekte ik de mega lekkere yoghurt van de Sterhoekhoeve en kon ik lokaal kopen. Iemand vrijwilliger om dat project weer op te starten in Anzegem? Maak u trouwens geen illusies: het grootste aandeel boodschappen komt nog van de Colruyt of Delhaize hoor. Maar ook daar probeer ik op de herkomst te letten. Belgische appels in plaats van Nieuw-Zeelandse.

. Nog korte keten: een oma en schoonouders die zelf een moestuin hebben. Diepvries vol groentjes van de schoonmoeder. Elke zomer de beste tomaten van oma. Zelf heb ik ook een bescheiden kruidentuintje en had ik deze zomer lekkere tomaatjes. Maar daar blijft het voorlopig toch bij hoor. Ik ben al blij dat ik mijn kruiden in leven kan houden.

. Hoewel je van ons nog lang geen vegetariërs kan maken, zet ik wel elke week minstens twee keer een vegetarische maaltijd op tafel. Meestal meer.

En verder?

Ik vind dat wij al heel wat (kleine) inspanningen leveren om onze ecologische voetafdruk te verkleinen en de plastic soep tegen te gaan. Maar we zijn er uiteraard nog niet.

. We denken wel twee keer na over op reis gaan met het vliegtuig, maar dat is vooral ook uit praktische overwegingen (met kleine kinderen heb je zoveel gerief mee dat een auto gewoon handiger is én dan zak ik niet weg uit schaamte als die kinders van ons “om ter luidst roepen” spelen tegen de verveling).

. Ik ga binnenkort proberen mijn eigen wasproduct te maken. We zullen zien hoe dat verloopt.

. Ik wil ook al lang eens naar de verpakkingsvrije winkel in Kortrijk. Daar ga ik écht eens werk van moeten maken hé! Wie wil mee gaan shoppen?

. Als ik thuis ben probeer ik zoveel mogelijk de kindjes te voet op te halen van school en crèche. Sep vind dat zelfs leuker dan met de auto. Ook in kak-weer.

. Ik let bij schoonmaak- en cosmeticaproducten die ik koop ook meer op wat erin zit. Ik probeer meer Belgische (of Europese) kledij te kopen. Al is dat wel vaak een pak duurder. Maar ik koop minder én beter.

Er zijn veel kleine dingen die we kunnen doen voor een schonere wereld zonder te moeten inboeten op ons luxeleventje. Ik kreeg voor kerst het boek “Het Zero Waste Project“, zelf gevraagd, dankjewel Secret Santa. Daar zal ik zeker nog tips uit halen voor een ecologischer leven.

En jij? Wat doe jij al om duurzamer te leven? Heb je nog tips voor mij?


Mamafien1 Comment

12 keer dankbaar voor 2018

Alweer bijna 365 dagen voorbij. Ik zou willen zeggen dat het jaar voorbij gevlogen is, maar eigenlijk is dat niet echt zo. De eerste 4 maanden gingen heel traag, wegens geblesseerd thuis zitten, mijn kas op te fretten dat het herstel niet sneller ging. Maar dan kwam de zomervakantie en nog een keer knipperen en we versierden al de kerstboom. Een jaar met vooral veel mentale ups en downs en één dikke rode draad die mij recht hield: mijn mannen. Er zijn daarnaast nog wel wat dingen waarvoor ik dankbaar mocht zijn dit jaar. Ik beperk me hier tot 12, eentje voor elke maand. Zo cliché mogen we wel zijn deze tijd van het jaar.

Januari: de rust. Het jaar lag nog open voor mij, niet wetend wat er op mijn pad zou komen. Een beetje gaan nieuwjaren, eerste verjaardag van Warre vieren. Als neN diesel het jaar ingegaan.

Februari: de schouderoperatie. Hoe kak een operatie ook is, en hoe niet-levensbedreigend het was, toch ben ik dankbaar dat er eindelijk een dokter was die zei dat er wel degelijk iets moest gedaan worden aan die instabiele schouder. De revalidatie was niet wat ik gehoopt had en ik ben nog niet op 100%, maar ik voel nu al dat mijn schouder veel beter is dan voordien. Alleen maar dankbaarheid dus!

Maart: Het laatste weekend van maart gingen we op ons jaarlijkse familiepaasweekend. Je weet hoe je je altijd weer “het kind” voelt als je bij je ouders bent. (Natuurlijk! Toch?) Wel, op zo een weekend is dat onbezorgde wel eens welkom. Met 4 tantes en een oma die alles regelden was er geen plaats voor jonge moederkes om zich te komen moeien. Relax en genieten en ook wel een beetje onze eigen kindjes in leven houden. Meer wordt er op zo een weekend niet van ons verwacht.

April: Nog een rustige maand, met dates met mijn beste vriendin en de man van mijn leven. Met een interview met een Libelle reporter waarin ik voor het eerst met een vreemde (die niet mijn psychologe is) sprak over mijn psychische voorgeschiedenis. En dat voor één van de meest gelezen vrouwenboekskes van Vlaanderen. En trots erop, zeg! #sharingiscaring

Mei: De 80ste verjaardag van mijn oma, mijn meter. Ik weet dat ik verdikke #blessed ben met zo een goeie band met mijn grootmoeder en dat ik zoveel met haar kan delen. En een zalig feest was me dat, en dat zeg ik niet alleen omdat ik een deel van de organisatie op mij genomen heb 😉

Juni: Een redelijk drukke maand, op mijn werk en in mijn bijberoep. Maar daartussen ook nog twee brunches gedaan met vriendjes. Eten en goed gezelschap, meer heb ik niet nodig.

Juli: aaah, de veel te warme zomer met twee weken Frankrijk, eerst met de schoonfamilie en dan met enkel ons gezinnetje. #magikdannuterugkeren

Augustus: de maand van verjaardagen (o.a. die van yours truly) en vriendjes (waarvan er een aantal ook hun verjaardag vierden en ik mocht daar gewoonweg bij zijn, hoe chic is da!)

September: dit was de maand waarin het sporten weer op de voorgrond kwam. Wat in de zomer startte met een sporadisch ritje veranderde nu in een wekelijks toertje op de koersfiets met de papa. Ik schreef me met een vriendin in voor yogalessen. Na een dik halfjaar niets doen merkte ik dat ik er ZOT VEEL nood aan had. Ik was een klein beetje een opgefokte b*tch aan het worden. Mens sana in corpore sano en al (die 6 jaar Latijnse zijn dan nog goed voor iets ;)). En jep, in 2019 start de Mont Ventoux training, I kid you not. De vooruitgang volg je hier 😉

Oktober: nog een beetje us-time met manlief. Het was wel om te werken, maar in een aparte setting, dat dan weer wel. Zo blij dat ik mee mocht en dat ik nog maar eens kon beseffen hoe verliefd ik ben op Zweden, zijn mensen en zijn taal.

November: (last-minute) voorstel van mijn zus om een weekendje weg te boeken. Het zou eerst Londen worden, maar wegens veel te laat om nog aan deftige prijzen te kunnen boeken werd het Parijs. Daar was ik eerlijk gezegd helemaal niet rouwig om. J’adore Paris, mais oui. Een mooi Allerheiligenweekend met mijn mama en zus in de Franse hoofdstad, beetje kuieren, beetje eten, beetje champagne drinken. Veeleisend kan je ons toch niet noemen, allez?

December: De maand van de spreekwoordelijke schop onder mijn kont. Na die al een beetje gehad te hebben van twee vriendinnen, gaf ik ze nu ook aan mezelf. Stop met uzelf te saboteren door verlammende faalangst. Als ge wilt dat uw dromen uitkomen, dan moet ge die projecten uit uw schriftje zélf naar de real world halen, vrouwmens! En dat is waar ik nu mee bezig ben. #girlboss

En nu uitkijken naar 2019! Het belooft een spannend jaar te worden, keep you posted 😉

En jij, waarvoor ben jij dankbaar in 2018?

P.S.: Mijn beste wensen, lieve schatten. We zien elkaar weer na de kalkoen-en-kroketten-indigestie.

Mamafien5 Comments

Sep Zegt VI

Onze oudste zoon werd afgelopen zaterdag 4 jaar. Hij keek er al eventjes naar uit en wij ook. Sinds hij naar de tweede kleuterklas gaat, zien we zijn ontwikkeling met rasse schreden vooruitgaan. Hij begint al letters te schrijven, kan cijfers lezen en redeneert even goed als Harvey Specter.

Ter ere van zijn verjaardag dan ook enkele van zijn beste quotes van de afgelopen maanden.

  • Auw, er zit stof in mijn oog! – Ik zal er straks druppeltjes in doen – Nee, geen druppeltjes! Alleen een kinderchocolaatje kan helpen!
  • Met mijn omgekeerde oren kan ik wel niets horen, hé! 
  • Warreeeeuh, ik ben wel aan het kakken hé! 
  • Mamaaa, Warre heeft twee keer op het terras gepiest! (sorry, pipi/kaka-moppen zijn nogal in trek bij 4-jarigen ;)).
  • Mama, wil je met mij spelen? (mama heeft even geen tijd, want moet koken) Dan vraag ik het straks wel aan papa als hij thuis is. Hij heeft toch veel meer tijd! (fun dad, always busy mom…)
  • Nu G. niet meer ziek is, kan ik lekker met haar trouwen.
  • Ik ga een feestje bouwen! Met mijn bouwblokken! 
  • Ik vind dat ik thuis nog een snoepje mag, want ik ben zo flink geweest in het restaurant. *onderhandelingsskills on point*

  • Sep en Warre hurken naast een paddenstoel en kijken gefascineerd. Ik denk dat daar een kabouter in woont. *Warre maait de paddenstoel met zijn stevige rechtse tegen de grond* Oo-oh, nu is het kaboutertje dakloos!
  • Sep zet de plastic schaar uit de dokterstas in mijn haar: Ik moet jouw haar afknippen, dat je als een jongen bent. Want ik wil graag twee papa’s. 
  • Als het reclame is ga ik niet marasollen (= aerosollen), want ik ruik de graag reclame en anders kan ik de reclame niet ruiken. Hij zat de afgelopen 2 weken aan de aerosol en mocht dan altijd even tv kijken, naar een opgepakt filmpje. Uiteraard mocht ik het apparaatje pas aanzetten als de serie zelf begon.
  • Oei, da was niet de bedoeling! Wil een nieuw trucje tonen, maar het loopt mis.
  • Mama, ik heb toch eigenlijk wel twee lieve dokters he (huisarts + kinderarts)! Aja? Ja, want zij zijn lief en geven mij geen spuitjes! 
  • Ik hou van knuffels en zoentjes! *bedenkt zich* Nee, ik hou niet van zoentjes, want zoentjes zijn nat! Maar ik hou wel van knuffels! 
  • Mijn mama is de slimste van de hele wereld! (zomaar, tegen iedereen die het horen wil. En ik heb het hem niet eens moeten influisteren!) *blink*

MamafienLeave a comment

Naar bed, naar bed! Maar eerst nog een verhaaltje

Ik ben helemaal niet zoals al die creatieve moeders die op woensdagnamiddag met hun kinderen zitten te knutselen of die de leukste uitstapjes verzinnen op een zaterdag. Ik ben niet de mama van de grote belevenissen.

Ik ben wél de mama van de routines. En meer bepaald de bedtijdroutine. Ik ben daar een echte pro in, al zeg ik het zelf. Afgezien van de driftbuitjes hier en daar hou ik van die routine. Ik heb dan ook erg gemakkelijke kinderen wat betreft slapen. Daarmee mogen we onze pollekes kussen, want ik weet maar goed genoeg dat het ook anders kan (het is ook ooit anders geweest bij ons).

Wij hebben drie soorten bedtijdroutines: alleen met mama, alleen met papa en met beide ouders. Uiteraard is die laatste het gemakkelijkste: elk één kind om op te focussen. Maar man, als ik zo eens met mijn twee mannen in het grote bed zit voor een verhaaltje, vind ik het eventjes niet zo heel erg dat Koen langer moet werken.

We proberen ons altijd aan dezelfde structuur te houden, ook als er maar één ouder aanwezig is. Dat betekent tandjes poetsen, op toilet (en – meestal tevergeefse – poging tot potje bij Warre), pyjama’s (en slaapzak bij Warre) aan, boekje lezen, dikke zoen(en) en in bed. Bij Sep komt daar dan vaak nog “eventjes over het rugje wrijven en kietelen” bij. Warre kent dat nog niet en verwacht dat ook (nog) niet 🙂

Ik ben vooral grote fan van het “boekje lezen” gedeelte. Warre kan amper 5 woorden zeggen en “boe” is daar één van. Vroeger gebruikte hij het om een koe aan te duiden. Nu wijst hij er duidelijk mee naar een boekje. Hij is net als zijn broer zot van boekjes en daar kan taalminnende moeder alleen maar zeer blij om zijn. Laten we hopen dat het helpt bij zijn taalontwikkeling (waarover ik – waarschijnlijk ongegronde – stress begin te krijgen, maar daarover later meer).

Maar dat verhaaltje lezen dus, ik doe dat zo graag. Ik ga dan helemaal op in de boekjes die de twee mannen mij nu weer voorschotelen (jep, ze mogen er elk eentje kiezen, #verwendenesten). Helemaal met stemmetjes en geluidjes. Alles erop en eraan. En ze houden er ook zo van, die jongens van mij. Ze beginnen de verhaaltjes al uit het hoofd te kennen en anticiperen op wat er komt. Hilarisch! Sep kan sommige verhalen woord voor woord meezeggen en wijst mij erop als ik een woord (al dan niet opzettelijk) vergeet of een lang stuk parafraseer.

En het leukste aan verhaaltjes voorlezen, behalve het feit dat ik mijn innerlijke stemactrice loss kan laten gehen, is hoe mijn mannetjes tegen mij aan kruipen. Als Koen en ik de avondroutine samen tackelen, dan kruip ik met Warre in de schommelstoel en zit ligt hangt hij op mijn schoot. Als ik met de twee boys alleen ben, kruipen we gezellig onder de dekens van het grote bed, aan elke kant een kindje, dicht tegen mama aan. #smelt 
En dan het kusje. De broertjes geven elkaar ook altijd nog een dikke knuffel en zoen voor ze elk naar hun kamertje gaan #smelt in’t kwadraat. En dan uiteraard nog een dikke knuffel en kus van mama.

Ah, ik krijg er altijd zo een warm gevoel van en denk dan soms terug aan hoe mijn zus en ik ook elke avond een verhaaltje kregen. Zelfs als we zélf al konden lezen, dan mochten wij voorlezen. De max! Dat wil ik ook voor mijn kindjes. En wie weet halen we dat verhalenboek van vroeger nog eens boven bij oma en opa: “Naar bed, naar bed! Maar eerst nog een verhaaltje.”

Mamafien4 Comments

#badass

Daar ben ik weer met mijn zelfvertrouwen onder nul, I know, maar dit moet me even van het hart. 

Ik kom niet echt zelfverzekerd over, wat sommigen blijkbaar als een uitnodiging zien om zich neerbuigend te gedragen tegenover mij. Wat dan weer mijn zelfvertrouwen nog meer ondermijnt. En hupla, daar gaan we met de vicieuze cirkel. En daar komen de waterlanders.

Zeker op professioneel vlak laat ik nogal gemakkelijk over mij heen lopen. Is het niet door een baas die mij zonder geldige reden ontslaat, dan wel door collega’s met meer anciënniteit die niet kunnen wachten om mij hard aan te pakken over elke mogelijke fout die ik (in hun ogen) maak.

Tot gisteren. Toen heb ik die cirkel voor eens en voor altijd doorbroken. Ik ben al een tijdje met behulp van mijn psychologe bezig aan het heropbouwen van mijn zelfvertrouwen en ik kan al beter mijn mannetje staan. Maar overdonderd worden door een irrationeel razende collega, het was tot nu toe een bron van frustratie en vele tranen ’s avonds aan de tafel.

Tot gisteren dus. Mijn gezag en vakkennis afbreken tegenover een andere collega en in het bijzijn van iedereen, dan wegstormen en mij verbouwereerd achterlaten, ik zat met tranen in mijn ogen te trillen aan mijn bureau. Enkele minuten later zat de collega zelf ook weer aan haar bureau. Ik raapte al mijn moed bijeen en stapte resoluut op haar af. Heel kalm, met een rustige stem op een normaal geluidsniveau zei ik haar waar het op stond en dat ik het niet pikte dat ze mij op die manier aansprak. Zoals verwacht reageerde ze zeer koeltjes en ongeïnteresseerd, maar daar trok ik me verder niets van aan. Ik ging terug naar mijn bureau en zat nog een halfuur na te trillen. Van woede, van de zenuwen, van de kou, maar godverdomme ook van trots!

“When you are backed against the wall, break the goddamn thing down.” Harvey Specter (Suits)

Je kent het immers wel, dat je na zo een situatie waarin iemand je overdondert, nog een hele dag (of dagen/weken) in je hoofd zit met wat je had kunnen/moeten zeggen. Wel, ik heb nu kunnen zeggen wat ik wou. Op de manier waarop ik het wou. En ik weet dat het waarschijnlijk niets uitgemaakt heeft wat die collega betreft, maar ik ben verdorie trots op mezelf. Echt, achteraf zat ik niet meer te malen over hoe ik had kunnen reageren. Ik had het voor mezelf goed afgesloten (oké, ik zit nog altijd met de situatie in mijn hoofd en ik verwonder me er nog altijd over hoe respectloos iemand kan zijn, maar tot daaraan toe).

Ik heb een klik gemaakt gisteren. Ik ben tot zoveel meer in staat dan ik denk. Ik moet alleen durven. Iedereen zegt me dat al jàren, maar ik moest het zelf meemaken om het te geloven. Ik weet dat ik nu niet door één kleine overwinning plots een zelfzekere vrouw ga worden, dat is een proces van jaren en vele kleine overwinningen. Maar het voelt zo goed om te durven.

Dus potverdorie Delphine, natuurlijk durf je die onbekende aan te spreken voor een mogelijke freelance opdracht. En ja, dat evenement waarmee je in je hoofd zit, dat kan jij organiseren. Want jij bent een badass. Uwe wederhelft heeft het zelf gezegd!

Mamafien4 Comments

at the moment

De dagen worden donkerder, de wind guurder, net als de mensen. Het dekentje is een welkome vriend bij tv-avonden, de kaarsjes worden weer aangestoken. De nazomer maakt nu echt plaats voor de herfst. Voor we het weten zijn we alweer aan het zagen dat we ons tijdens de Feesten een indigestie gegeten hebben.

Maar ondertussen gaat het leven gewoon verder. Met gelukjes en vloekmomentjes en heel wat om naar uit te kijken.

Kleine (en grote) gelukjes

  • Een gezellige en inspirerende babbel met blogvriendin/collega-copywriter Josefien. Ik zat met wat vragen en twijfels over mijn bijberoep en wist dat ik bij haar de juiste antwoorden ging vinden. En een date met haar is ook gewoon altijd gezellig 🙂
  • Play in Kortrijk met Sep. Typisch ik om een hele zomer te verkondigen dat ik graag eens naar Play zou gaan en er pas de laatste week ook effectief toe komen. Maar goed, onder het motto beter laat dan nooit, nam ik Sep op zijn schoolvrije vrijdag mee naar Kortrijk. Hij wist niet wat te verwachten, maar ik had hem foto’s getoond van een kamer vol confetti en iets met ballonnen, dus hij was meteen enthousiast. En dat enthousiasme bleef de hele namiddag. Met confetti in zijn kousen, elkaar kwijtraken tussen de ballonnen en een taartje tussendoor en een kwebbel die geen minuut stilstaat (die van hém, al heeft hij het van geen vreemde ;)).
    Het was echt moeilijk om er één foto uit te kiezen, maar ga vooral op mijn Instagram kijken, daar heb ik er meer!
  • Een zonovergoten Allerheiligenweekend met mijn mama en zus in de Franse hoofdstad. Heel erg last minute beslist. Het ging eerst Londen worden, maar dat viel nogal duur uit. Het werd dus Parijs en daar hadden we geen minuut spijt van. Het weer viel serieus goed mee, zoals je ziet op de foto. Het was de vijfde keer dat ik er kwam, dus we gingen vooral NIET den toerist uithangen… 😉 Maar een wandelingetje in het park van de Eiffeltoren en kijken naar de rij van ongeveer 1km (écht, niet overdreven) die stond aan te schuiven om binnen te mogen, dat moet er gewoon bij. Geschift dat die zo lang aanschuiven! En dat allemaal terwijl je van aan de Sacré Coeur of Montparnasse een even mooi zicht hebt over de stad, zonder de twee uur aanschuiven. Crazies…
    Anyway, we zijn de Parijse sfeer gaan opsnuiven, met voldoende glaasjes champagne, hippe ontbijtbarretjes en macarons to die for (met dank aan mijn #bff voor de tip 😉 ) .

Handig, zo een zus die een fotografiecursus volgt, dan sta ik zelf ook eens op de foto’s 😉

  • Het gevoel toen ik mijn website voor mijn bijberoep losliet op de wereld. Helemaal zelf in elkaar gebokst. Ik word nog een hele programmeur… Mega trots en al.
  • Ik heb ook een nieuw logo in de maak voor datzelfde bijberoep. #keuzestresssss! Misschien moet ik eens een poll doen. Als ik het heb kunnen herleiden tot 2 ofzo 😉
  • De kinesist die mij vertelt dat het echt wel goedkomt met mijn schouder. Ik moet nog steeds elke week gaan. Zeker tot het einde van dit jaar, daarna zien we wel. Maar het lukt al supergoed. Kracht komt wel en nog die laatste 10% qua beweging, maar we komen er. Ik ben zo blij.
  • Ik ben in september gestart met yogalessen. Dus niet meer gewoon thuis met Adriene, maar bij Ayuryoga in Wortegem. In kleine groepjes van een 6-tal en samen met een goede vriendin. Heerlijk: beetje afzien, de grenzen van mijn schoudergewricht aftasten en dat is een mooie omgeving. Het motiveert me wel om thuis weer mijn yogamat uit te rollen ook.

Uitkijken naar

  • De Blogcocktail/Instameet waar ik over een uurtje naartoe ga. Georganiseerd door Renilde en Nina, twee schatten van bezige bijen. Je zal op mijn Instagram stories wel kunnen volgen. Of op die van Renilde of Nina haar Blogboost.
  • Mijn nieuwe fiets. Mijn papa is zo trots dat er EIN.DE.LIJK één van zijn dochters zijn koersmicrobe overgekregen heeft en heeft beslist dat ik voor in de wintermaanden een crossfiets nodig had. Geen mountainbike met banden zo dik als mijn dijbenen, maar toch iets om niet mee uit te glijden over de natte herfstbladerenmoes. Enige nadeel: de fiets die we besteld hebben is pas tegen half februari beschikbaar. Nog even wachten dus. Maar ondertussen rijd ik op een crossfiets van mijn papa (wat voor mij sowieso al goed was, maar ja, mijn papa in een fietsenwinkel, het is als een vrouw in een schoenenwinkel ;)).
  • De feestmaanden die eraan komen. Met de verjaardag van mijn papa, mijn schoonzus, Sep en Warre. En aja, nog Kerstmis en Nieuwjaar ook ergens daartussen. Twee dure maanden, dat ook wel 😉
  • EN! In die twee maanden ga ik ook nog eens METER worden. Ik ben echt superblij. Mijn zus is (op dit moment) niet van plan om ooit aan kinderen te beginnen en ik ga haar daar zeker niet in pushen. Maar dat betekent dat ik mijn kansen om meter te worden zag smelten als sneeuw voor de zon. Tot mijn oudste schoonzusje mij twee weken geleden vroeg om meter te worden van haar tweede kindje. Totaal onverwacht, ergens wel een beetje gehoopt. Want, extra leuk: het wordt een meisje! Ik steek het niet onder stoelen of banken dat ik vroeger altijd graag een dochter had gehad. Een meisje om meisjesdingen mee te doen. Pas op, ik zie mijn jongens doodgraag en ik ontdek met veel plezier de jongenswereld. Maar zo een meisje om leuke meisjesdingen voor te kopen en meisjesdingen mee te doen. Dat ga ik nu hebben met mijn metekindje. Bij deze alvast mijn excuses, schoonzusje en -broer, voor de roze tutu’s en flamingo’s 🙂 🙂

Er staat weer heel wat te gebeuren de komende maanden. En jullie zullen het hier allemaal kunnen lezen.

Mamafien2 Comments

Perfecte dagen

De laatste werkdag van de week bij mijn vaste werkgever. Een super zwemsessie. Prachtige nazomerzon. Het zag ernaar uit dat het zo één van die perfecte dagen zou zijn waarop alles gewoon meezit. Zo mogen er ook al eens zijn hé 😉

Ik zag het al helemaal voor mij, het ging een picture perfect vooravond worden met mijn kindjes waarna ik helemaal ontspannen op mijn yogamat zou neerstrijken.

Ik had Sep beloofd om zijn fiets mee te nemen als ik hem van school ging halen. Dat deed ik ook. In de brandende zon (serieus, die gééft nogal, voor de tijd van’t jaar!) met dat kleine fietsje naar school. Sep was dolgelukkig, hij ging naar huis fietsen, met een mini “omweg” (400m verder) langs de crèche. Mooi! Om hem te ontlasten nam ik zijn jas, boekentas en hele stapel knutselwerkjes (inclusief giant papier maché appel). Hij fietste traag en remde elke 2 meter (dit weekend van papa geleerd hoe hij moest remmen…). Hij fietste de berm in en besloot het op te geven. Ik zal wel leren fietsen als ik groot ben. Hij stapte een beetje verder met zijn fiets aan de hand, het zijwieltje rolde bij elke stap tegen zijn hiel, wat niet hielp om de tranen weg te houden. De laatste 100m naar de crèche wilde hij fietsen, maar hij stapte op, ging wat teveel naar rechts naar zijn goesting en gaf het weer op. Wij de crèche binnen. Warre was froai geweest en had zelfs voor het eerst een plasje achtergelaten in het potje (ja, wij geven daarvoor high-fives en stempels, zo’n ouders zijn wij geworden). Oké, super! De broertjes waren samen en het zou nu wel een gezellig avond worden. Sep was vastbesloten om gewoon met de fiets in de hand verder te gaan en ik liet hem doen. Maar liet hem wel duidelijk verstaan dat hij zelf verantwoordelijk was voor zijn fiets.

We waren nog niet helemaal buiten en Warre begon plots te huilen. Geen idee waarom. Het kind is 21 maanden, uitleg genoeg zeker? “Pakke!”.
Een handtas, een luiertas, een boekentas, een papier maché appel en een peuter. Ne muilezel is er niks tegen..
O ja, en dan begon de kleuter ook te huilen. Geen idee waarom. Hij is een kleuter en het was donderdagnamiddag, 16u30. Uitleg genoeg zeker?
Uiteindelijk wilde Warre toch verder stappen, al stopte hij wel om de meter om ons te wijzen op toch wel zeer opmerkelijke stenen. Op een grindweggetje. You get the picture.

één minuut voor het zandgooidrama

Lang verhaal kort: we deden een halfuur over een route van 10 minuten.

En dan nog gaf moeder toe en gingen we langs het speelpleintje. Vooral ook omdat daar een bankje was. Efkes rusten terwijl de kindjes speelden. Ja, natuurlijk! Moeder, ken uw kinders.

Ze speelden welgeteld 1 minuut mooi samen in het zand. Lang genoeg om een foto te maken voor mijn Stories. Tot ik plots de schreeuw hoorde “mamaaaaa, Warre gooit zand op mij!”.

Oké, tegen 17u30 door naar huis, want moeder moet nog koken en om 18u30 vertrekken naar de yoga.

Ge kunt al raden hoe ik op die yogamat terechtkwam zeker?

Eerst momentje van rust: op de parking van het yoga instituut (mooi toch, #indiansummer)

Het is niet altijd kommer en kwel hoor, maar zo ne keer ventileren op de blog, dat doet deugd. Merci 🙂

MamafienLeave a comment

At the moment VII

Het is je waarschijnlijk ook opgevallen dat ik de sociale media wat links laat liggen de laatste tijd. En dat is helemaal niet omdat er niets te vertellen valt, integendeel. Er is zodanig veel gaande dat ik gewoonweg vergeet om foto’s te maken en die te delen. Ook op de blog is het behoorlijk stil. Dat wil niet zeggen dat er niets in de pijplijn zit, het komt er gewoon niet uit. Dat publiceren zelf zit er niet in, want het blijft vaak bij halve concepten. Maar soit, nu toch eens eentje dat wel voorbij de gevreesde eindredactie is geraakt 🙂  Continue reading “At the moment VII” →

MamafienLeave a comment

It’s the little things

Vandaag zag ik een opa en zijn kleinzoontje op een muurtje langs de straat.

Het is al de tweede keer dat ik ze daar zie zitten, op het muurtje in opa’s voortuin. Kijkend naar de voorbijrazende auto’s, wachtend tot oma klaar is met het eten. Of wachtend op de postbode? Gezellig met z’n tweetjes, even weg van de wereld rondom hen. Geen nood aan tv, tablet, stapels speelgoed of zelfs een conversatie.

Continue reading “It’s the little things” →

Mamafien1 Comment