Hej, wist jij nog dat ik een bijberoep had? Nee? Ik ook niet…
Het is de afgelopen twee jaar nogal druk geweest: een tweede kindje, nieuwe job, een trouwfeest, werken in huis, schouderoperatie en een (mentaal) energieniveau onder nul. Om maar enkele dingen te noemen.
Ik heb het idee opgevat, geheel geïnspireerd door Talitha en Anneke, om wekelijks een overzichtje te posten. Om me niet teveel te laten meeslepen door de negatieve zaken en om gewoon het goede te blijven zien in de kleine dingen, heb ik het ambitieuze plan om wekelijks 3 hoogtepunten en 1 dieptepunt/ergernis (keeping it real!) te delen. Mezelf een uitdaging opleggen, ik doe dat graag. Ze volhouden… We will see 😉
Continue reading “Ow yeah’s en Oh no! #1”Man, hier is net een wervelwind gepasseerd de afgelopen twee maanden.
Ik had mijn beste vriendin niet meer live gezien sinds november. Het duurde door de drukke agenda’s ongeveer twee maanden voor we alle meters een gelukkig nieuwjaar konden wensen. En ondertussen vierden we nog een verjaardag. Maar we deden nog veel meer.
Ik ben altijd wel sportief geweest. Ik heb alleen een probleem met kiezen. Nu ja, ik ben vooral van mening dat je je niet noodzakelijk hoeft vast te pinnen op één sport. Ik hou van verschillende sporten met elk een andere intensiteit, die telkens andere spieren aanspreken. En om de zoveel tijd verander ik eens, maar er zijn wel een aantal zaken die terugkomen. Ik kan ook niet zomaar elke sport doen, vanwege mijn gewrichten. Zo is lopen een no-go. Maar ook volleybal werd mij vroeger altijd afgeraden (veel verdriet over gehad), net als basket.
Welke sporten ik dan wel doe? Awel, deze:
Ik begon als jong meisje met ballet. Ik heb dat een aantal jaar gedaan, tot ik last begon te krijgen van mijn gewrichten. Op pointes dansen en overstrekken, het was niet bepaald gezond voor mijn jonge, ontwikkelende lichaam.
Toch liet de dansmicrobe me niet los en op mijn 15de ben ik opnieuw begonnen. Ik heb de afgelopen 16 jaar verschillende danssoorten geleerd: funk, hiphop, hedendaags, lindy hop en jazz. Met hier en daar wat workshops van andere dansstijlen. Ik stond ook een kleine 20 keer (of meer, ik hield het niet echt bij) op een podium, bij het jaarlijkse grote optreden, maar ook bij kleinere optredens op de Oudenaardse Bierfeesten, op de zeedijk of zelfs in de gebouwen van de enige echte Willy Naessens. Ik ben niet ’s werelds meest assertieve persoon, maar op een podium bloei ik open. Ik leef me in in de muziek, de dans en het verhaal. Sinds mijn operatie ligt het dansen stil. Ik heb nog een kleinere cursus van 5 weken gedaan. Jazz op het tamelijk hoge niveau dat ik gewend was. Dat was niet het beste idee… Ik kon niet zo goed mee als ik wou en mijn frustratie groeide. Met spijt in het hart heb ik mijn dansschoenen voorlopig aan de haak gehangen. Het uur van de les was niet ideaal en het was er even teveel aan. De combinatie met de andere sporten, een hoofd- en bijberoep en een gezin was niet vol te houden. Maar ooit neem ik het terug op. Elke keer als ik erover denk (of schrijf) wil ik niets liever dan terug naar die danszaal gaan.
Mijn papa is fervent fietser. Al zijn hele leven. We hebben nog foto’s en krantenartikels van in zijne jongen tijd, toen hij nog amateur koersen reed en zelfs een paar keer het podium haalde. Hij droomde er (niet zo) stiekem van dat één van zijn dochters zijn passie zou overnemen. Hij had helaas een danseres en een kunstenares… Maar in mijn puberteit sprak die mountainbike mij toch aan. Ik deed enkele tochten mee en reed er zelfs leeftijdsgenoten van mijn papa af. Veel verder dan dat kwam het niet. Tijdens en na mijn studietijd ging ik sporadisch eens mee op de koersfiets of reed ik de stress eraf op de rollen.
In 2018 veranderde alles. Na mijn operatie was fietsen één van de eerste sporten die ik terug kon (een kwartiertje op de rollen, stel je er niet teveel bij voor). En de microbe kreeg mij zowaar te pakken. Ik ging deze zomer wat vaker mee met mijn papa en ondertussen rijden we wekelijks samen een toertje. We waren vandaag zelfs samen onze eerste fietsreis aan het plannen. Ik wilde de Mount Ventoux doen, hij is die beu (jep, al teveel naar boven gereden langs elke mogelijk kant). Dus hij stelde Alpe d’Huez voor. Of nog iets anders. Kwestie is dat die fietsreis er dit jaar nog van komt en dat ik dus nog voor de zomer mijn eerste échte bergbeklimming ga doen. Dat betekent ook dat ik dus iets intensiever ga moeten beginnen trainen. Ik hou je op de hoogte!
Ik weet niet meer precies hoe ik met yoga begonnen ben, maar het was enkele maanden na de geboorte van Sep. Ik danste nog wekelijks de babykilo’s eraf, maar ik had nood aan extra spierversteviging én mentale rust (het besef dat het ouderschap niet simpel is, was beginnen door te sijpelen).
Ik vond Adriene op Youtube en volgde haar 30-day challenge. Ik hield (hou) van haar manier van lesgeven en ook mijn waardering voor yoga groeide. Het was toch niet dat zweverige gedoe waar ik voor vreesde. Toen er een tweede kind kwam, vielen de yogamomentjes weg. Want ja, een tweede kind, dat is dus nog moeilijker dan één he, stel u voor! En iets dat je thuis kan doen en niet veel tijd of engagement vraagt, dat valt als eerste weg als het drukker wordt.
Deze zomer vertelde een vriendin dat ze ook graag yogalessen zou volgen. Zij woont op 5 km van mij, dus we besloten om samen lessen te nemen. Voor de gezelligheid én om het nu wel vol te houden. En dat lukt behoorlijk. We hebben zelfs al onze mama’s even enthousiast gekregen 🙂
Aaah, zwemmen. Ik doe het graag, maar het is toch altijd zo een gedoe hé! Ik ben wel een waterratje en ook op reis is een zwembad een must. Als wij ooit steenrijk worden, dan wil ik een zwembad om elke ochtend enkele baantjes te trekken. Want ik heb er zoveel deugd van. Ik heb deze sport lange tijd niet meer gedaan, tot het op aanraden van de kinesist deel werd van mijn revalidatie. Nu probeer ik elke week te gaan zwemmen. Al moet ik wel toegeven dat dat te vaak naar mijn goesting niet lukt. Zoals gezegd: het is een heel gedoe en het neemt veel tijd in (met de huidige stand van zaken in mijn bijberoep krijg ik het er soms moeilijk bij). Extra moeilijkheid: ik wil enkel op rustige momenten gaan – ik ben zo een aso die een hele baan voor zich alleen wil.
Ben jij ook sportief ingesteld? Welke sporten doe jij? Hou jij het bij één favoriet of wissel je ook graag af?
Vorige week kreeg ik van mama en papa een pannenkoek met twee kaarsjes op. Cool hoor, ik mocht die uitblazen. En dan nog eens, want mama was te laat voor de foto. En dan hoorde ik dat er nog een feestje zou komen. Met taart! Geen idee waarom, maar hej, als ik taart krijg ga ik niet klagen.
Gisteren was het zover. Mijn broer liep er al een hele week over te praten. Dat hij ook een beetje jarig was, want dat hij mocht helpen met de pakjes open te maken. Euhm, oké dan. ’s Morgens ging mama even weg en toen ze terugkwam had ze een supergrote witte doos mee. Ik ben stiekem eens gaan kijken en zag een grote taart met Paw Patrol hondjes op! Maar ik mocht er nog niet aankomen, ik moest nog wachten tot ‘iedereen’ er was. Keihard balen!
Na de middag kon ik niet zo goed slapen, ik dacht de hele tijd aan die taart. Ik sliep dan ook niet mijn normale twee uur. Niet dat ik meer moe was dan anders. Integendeel. Ik zag het helemaal zitten!
Mama en papa waren druk bezig met opruimen en de tafel dekken. Ik mocht ondertussen even tv kijken. Fine by me!
Na een tijdje ging de bel. Meter J. en nonkel! En die hadden ook een taart mee, nice kerel! Even later kwamen ook de oma’s en opa’s en tantes en nonkel en neefjes toe. Nu was het pas écht feest. Broer en ik kregen zelfs appelsap!
Ik moest dan stoppen met spelen om cadeautjes open te doen, maar daar had ik helemaal geen zin in. Gelukkig nam Sep met veel plezier die taak uit mijn handen. Maar de inhoud van de pakjes was wel voor mij. Ah ja!
Na (veel te) lang wachten mochten we dan eindelijk aan tafel. (Die ouders van mij zouden blijven aperitieven.) Mama kwam uit de keuken met de grote taart die daarnet nog in de garage stond. Nu stonden er twee kaarsjes op van Paw Patrol. Megacool! Ik moest wel wachten tot iedereen gedaan had met zingen, maar dan mocht ik samen met mijn meters de kaarsjes uitblazen. Nu ja, ik blies kei-hard en zij keken ernaar. Vol verbazing over hoe goed ik dat al kan. Ik snap niet waarom, ik ben wel al TWEE hé!
Dan mocht ik EIN.DE.LIJK. van die taart eten! Ik kreeg mijn eigen stukje, mét Chase erop. En ook nog chocolaatjes. Lekker man. Dat chocolaatje heb ik eerst opgegeten. Dan had ik genoeg. Want ik moest weer gaan spelen. Ik snap niet hoe die grote mensen zo lang aan tafel kunnen zitten en maar blijven eten en blijven praten. Zo is er dus geen tijd meer voor de knikkerbaan hé!
Ik ging ook even bij mijn kleine nichtje kijken, dat aan het slapen was. En die grote mensen er maar door babbelen, serieus. Stil zijn, mensen! Maar niet willen luisteren hé. Hoe verwachten ze dan dat ik naar hen luister? Ze geven niet eens het goeie voorbeeld.
Nadat ik met mijn neefjes gespeeld had, ging iedereen plots weg. Het was al een beetje donker buiten en eerlijk gezegd begon ik zelf ook moe te worden. Maar dat toonde ik niet aan mama en papa hoor! Neenee, eerst nog wat tv kijken met een grote fles (WARME!) melk voor ze mij naar bed mochten brengen.
Na het verhaaltje legde mama mij dan in bed en vertelden we nog wat over de dag. Het was toch wel plezant ze!
P.S.: ge weet dat ik maar 2 jaar ben hé. Ik kan dit dus niet zelf geschreven hebben, ik ga nog niet eens op het potje! Mijn mama heeft dit geschreven. Zij weet wat ik wil zeggen, zelfs voor ik het zelf zeg. Allez, dat dénkt ze toch.
Het is 5 voor 12. Dat zeggen ze nu al zo lang dat het ondertussen al bijna half één is. Vooropgestelde doelen worden niet gehaald. Soms maakt het mij bang, ja. Soms pieker ik erover. Van bovenaf zal het niet komen, politici hebben enkel hun eigen agenda in hun hoofd. We moeten zelf iets doen als we een schonere wereld – of überhaupt nog een wereld – willen voor de volgende generaties. Die generatie die gisteren op straat kwam om een beetje aandacht te vragen. Dat ze groot gelijk hebben, verdorie! Ik krijg het warm als ik zulke initiatieven zie. En als ik ondernemers zie met een duurzaam project. Het geeft me hoop dat de wereld toch nog niet om zeep is. En het geeft me inspiratie om zélf ook mijn steentje bij te dragen. Hoe klein dat steentje ook is.
Ik deel hier graag enkele kleine dingen die ik doe om toch iets duurzamer te leven. Pas op, zero-waste zal het nog lang niet zijn. Daarvoor ben ik nog teveel een lazy ass luxebeestje 🙂 Maar kleine stapjes hé.
. Ik heb het recept gevolgd van Mama van vijf en maakte mijn eigen vaatwaspoeder. Het kost minder dan die tabletten uit de winkel en het is minder hard voor het milieu. Ik moet wel eerlijk zijn: mijn vaat is niet zo proper als met de tabletten. Ik moet de vaatwas op het “normale” programma zetten i.p.v. op “eco” om toch ongeveer hetzelfde resultaat te hebben. Er blijven altijd nog vlekken zoals bvb. aanslag van thee. Maar minder plastic afval, dat wel.
. Bakjes en dozen voor charcuterie en vlees, zakjes voor groenten en fruit. Nog niet alle winkels zijn erin mee (ik kijk naar u, Collect & Go!), maar ik krijg toch al geen scheve blikken meer bij de slager 🙂
. We hebben deze zomer een compostvat gekocht. Tot nu toe verzamelden we alles en “dumpten” we het op de composthoop van mijn ouders, maar dat was nogal omslachtig. Nu gaat alles wat composteerbaar is in het vat.
. Restjes van maaltijden (als die er al zijn, inschat-expert hier!) verwerken we in iets anders of nemen we mee als lunch. De kippen van mijn ouders krijgen de broodkorstjes die onze kinders niet opeten (nee, ik ga die niet zelf opeten of ik krijg een Kardashiankont en een Kerstmanbuik). In ruil krijgen wij eitjes, lief he 🙂
. Ik kocht herbruikbare reinigingsdoekjes. Ze kosten wat meer dan de wattenschijfjes, maar geen afval en na verloop van tijd heb je dat bedrag er wel uitgehaald hoor! Heidi van Living by the Sea maakte ze trouwens zelf. Chapeau. Ik kocht ze bij de BioPlanet, zo lazy ass (en absoluut onhandig met de naaimachine) ben ik wel.
. Ik neem al enkele jaren een drinkfles mee naar het werk. Ik wou een hippe extra duurzame Dopper (meeloper!), maar dat kost meer dan degene die ik heb en daar ging manlief niet akkoord mee. Dus, Koen zijn portefeuille content en ik content.
Naast afval verminderen doen we nog enkele dingen om onze ecologische voetafdruk in het algemeen te verkleinen.
. De slager waar ik met mijn pottekes naartoe ga, is de hoeveslager in de buurt. Waar de beestjes met veel zorg gekweekt worden en het vlees ter plaatse verwerkt wordt. Oké, het is nog altijd vlees, maar toch al iets beter, niet?
. Het voordeel van op het platteland wonen: korte keten, dudes! Ik ga mijn aardappelen en seizoensgroenten halen bij een boer op een kilometer van bij ons. Via de Buurderij ontdekte ik de mega lekkere yoghurt van de Sterhoekhoeve en kon ik lokaal kopen. Iemand vrijwilliger om dat project weer op te starten in Anzegem? Maak u trouwens geen illusies: het grootste aandeel boodschappen komt nog van de Colruyt of Delhaize hoor. Maar ook daar probeer ik op de herkomst te letten. Belgische appels in plaats van Nieuw-Zeelandse.
. Nog korte keten: een oma en schoonouders die zelf een moestuin hebben. Diepvries vol groentjes van de schoonmoeder. Elke zomer de beste tomaten van oma. Zelf heb ik ook een bescheiden kruidentuintje en had ik deze zomer lekkere tomaatjes. Maar daar blijft het voorlopig toch bij hoor. Ik ben al blij dat ik mijn kruiden in leven kan houden.
. Hoewel je van ons nog lang geen vegetariërs kan maken, zet ik wel elke week minstens twee keer een vegetarische maaltijd op tafel. Meestal meer.
Ik vind dat wij al heel wat (kleine) inspanningen leveren om onze ecologische voetafdruk te verkleinen en de plastic soep tegen te gaan. Maar we zijn er uiteraard nog niet.
. We denken wel twee keer na over op reis gaan met het vliegtuig, maar dat is vooral ook uit praktische overwegingen (met kleine kinderen heb je zoveel gerief mee dat een auto gewoon handiger is én dan zak ik niet weg uit schaamte als die kinders van ons “om ter luidst roepen” spelen tegen de verveling).
. Ik ga binnenkort proberen mijn eigen wasproduct te maken. We zullen zien hoe dat verloopt.
. Ik wil ook al lang eens naar de verpakkingsvrije winkel in Kortrijk. Daar ga ik écht eens werk van moeten maken hé! Wie wil mee gaan shoppen?
. Als ik thuis ben probeer ik zoveel mogelijk de kindjes te voet op te halen van school en crèche. Sep vind dat zelfs leuker dan met de auto. Ook in kak-weer.
. Ik let bij schoonmaak- en cosmeticaproducten die ik koop ook meer op wat erin zit. Ik probeer meer Belgische (of Europese) kledij te kopen. Al is dat wel vaak een pak duurder. Maar ik koop minder én beter.
Er zijn veel kleine dingen die we kunnen doen voor een schonere wereld zonder te moeten inboeten op ons luxeleventje. Ik kreeg voor kerst het boek “Het Zero Waste Project“, zelf gevraagd, dankjewel Secret Santa. Daar zal ik zeker nog tips uit halen voor een ecologischer leven.
En jij? Wat doe jij al om duurzamer te leven? Heb je nog tips voor mij?
Alweer bijna 365 dagen voorbij. Ik zou willen zeggen dat het jaar voorbij gevlogen is, maar eigenlijk is dat niet echt zo. De eerste 4 maanden gingen heel traag, wegens geblesseerd thuis zitten, mijn kas op te fretten dat het herstel niet sneller ging. Maar dan kwam de zomervakantie en nog een keer knipperen en we versierden al de kerstboom. Een jaar met vooral veel mentale ups en downs en één dikke rode draad die mij recht hield: mijn mannen. Er zijn daarnaast nog wel wat dingen waarvoor ik dankbaar mocht zijn dit jaar. Ik beperk me hier tot 12, eentje voor elke maand. Zo cliché mogen we wel zijn deze tijd van het jaar.
Januari: de rust. Het jaar lag nog open voor mij, niet wetend wat er op mijn pad zou komen. Een beetje gaan nieuwjaren, eerste verjaardag van Warre vieren. Als neN diesel het jaar ingegaan.
Februari: de schouderoperatie. Hoe kak een operatie ook is, en hoe niet-levensbedreigend het was, toch ben ik dankbaar dat er eindelijk een dokter was die zei dat er wel degelijk iets moest gedaan worden aan die instabiele schouder. De revalidatie was niet wat ik gehoopt had en ik ben nog niet op 100%, maar ik voel nu al dat mijn schouder veel beter is dan voordien. Alleen maar dankbaarheid dus!
Maart: Het laatste weekend van maart gingen we op ons jaarlijkse familiepaasweekend. Je weet hoe je je altijd weer “het kind” voelt als je bij je ouders bent. (Natuurlijk! Toch?) Wel, op zo een weekend is dat onbezorgde wel eens welkom. Met 4 tantes en een oma die alles regelden was er geen plaats voor jonge moederkes om zich te komen moeien. Relax en genieten en ook wel een beetje onze eigen kindjes in leven houden. Meer wordt er op zo een weekend niet van ons verwacht.
April: Nog een rustige maand, met dates met mijn beste vriendin en de man van mijn leven. Met een interview met een Libelle reporter waarin ik voor het eerst met een vreemde (die niet mijn psychologe is) sprak over mijn psychische voorgeschiedenis. En dat voor één van de meest gelezen vrouwenboekskes van Vlaanderen. En trots erop, zeg! #sharingiscaring
Mei: De 80ste verjaardag van mijn oma, mijn meter. Ik weet dat ik verdikke #blessed ben met zo een goeie band met mijn grootmoeder en dat ik zoveel met haar kan delen. En een zalig feest was me dat, en dat zeg ik niet alleen omdat ik een deel van de organisatie op mij genomen heb 😉
Juni: Een redelijk drukke maand, op mijn werk en in mijn bijberoep. Maar daartussen ook nog twee brunches gedaan met vriendjes. Eten en goed gezelschap, meer heb ik niet nodig.
Juli: aaah, de veel te warme zomer met twee weken Frankrijk, eerst met de schoonfamilie en dan met enkel ons gezinnetje. #magikdannuterugkeren
Augustus: de maand van verjaardagen (o.a. die van yours truly) en vriendjes (waarvan er een aantal ook hun verjaardag vierden en ik mocht daar gewoonweg bij zijn, hoe chic is da!)
September: dit was de maand waarin het sporten weer op de voorgrond kwam. Wat in de zomer startte met een sporadisch ritje veranderde nu in een wekelijks toertje op de koersfiets met de papa. Ik schreef me met een vriendin in voor yogalessen. Na een dik halfjaar niets doen merkte ik dat ik er ZOT VEEL nood aan had. Ik was een klein beetje een opgefokte b*tch aan het worden. Mens sana in corpore sano en al (die 6 jaar Latijnse zijn dan nog goed voor iets ;)). En jep, in 2019 start de Mont Ventoux training, I kid you not. De vooruitgang volg je hier 😉
Oktober: nog een beetje us-time met manlief. Het was wel om te werken, maar in een aparte setting, dat dan weer wel. Zo blij dat ik mee mocht en dat ik nog maar eens kon beseffen hoe verliefd ik ben op Zweden, zijn mensen en zijn taal.
November: (last-minute) voorstel van mijn zus om een weekendje weg te boeken. Het zou eerst Londen worden, maar wegens veel te laat om nog aan deftige prijzen te kunnen boeken werd het Parijs. Daar was ik eerlijk gezegd helemaal niet rouwig om. J’adore Paris, mais oui. Een mooi Allerheiligenweekend met mijn mama en zus in de Franse hoofdstad, beetje kuieren, beetje eten, beetje champagne drinken. Veeleisend kan je ons toch niet noemen, allez?
December: De maand van de spreekwoordelijke schop onder mijn kont. Na die al een beetje gehad te hebben van twee vriendinnen, gaf ik ze nu ook aan mezelf. Stop met uzelf te saboteren door verlammende faalangst. Als ge wilt dat uw dromen uitkomen, dan moet ge die projecten uit uw schriftje zélf naar de real world halen, vrouwmens! En dat is waar ik nu mee bezig ben. #girlboss
En nu uitkijken naar 2019! Het belooft een spannend jaar te worden, keep you posted 😉
En jij, waarvoor ben jij dankbaar in 2018?
P.S.: Mijn beste wensen, lieve schatten. We zien elkaar weer na de kalkoen-en-kroketten-indigestie.
Onze oudste zoon werd afgelopen zaterdag 4 jaar. Hij keek er al eventjes naar uit en wij ook. Sinds hij naar de tweede kleuterklas gaat, zien we zijn ontwikkeling met rasse schreden vooruitgaan. Hij begint al letters te schrijven, kan cijfers lezen en redeneert even goed als Harvey Specter.
Ter ere van zijn verjaardag dan ook enkele van zijn beste quotes van de afgelopen maanden.
Ik ben helemaal niet zoals al die creatieve moeders die op woensdagnamiddag met hun kinderen zitten te knutselen of die de leukste uitstapjes verzinnen op een zaterdag. Ik ben niet de mama van de grote belevenissen.
Ik ben wél de mama van de routines. En meer bepaald de bedtijdroutine. Ik ben daar een echte pro in, al zeg ik het zelf. Afgezien van de driftbuitjes hier en daar hou ik van die routine. Ik heb dan ook erg gemakkelijke kinderen wat betreft slapen. Daarmee mogen we onze pollekes kussen, want ik weet maar goed genoeg dat het ook anders kan (het is ook ooit anders geweest bij ons).
Wij hebben drie soorten bedtijdroutines: alleen met mama, alleen met papa en met beide ouders. Uiteraard is die laatste het gemakkelijkste: elk één kind om op te focussen. Maar man, als ik zo eens met mijn twee mannen in het grote bed zit voor een verhaaltje, vind ik het eventjes niet zo heel erg dat Koen langer moet werken.
We proberen ons altijd aan dezelfde structuur te houden, ook als er maar één ouder aanwezig is. Dat betekent tandjes poetsen, op toilet (en – meestal tevergeefse – poging tot potje bij Warre), pyjama’s (en slaapzak bij Warre) aan, boekje lezen, dikke zoen(en) en in bed. Bij Sep komt daar dan vaak nog “eventjes over het rugje wrijven en kietelen” bij. Warre kent dat nog niet en verwacht dat ook (nog) niet 🙂
Ik ben vooral grote fan van het “boekje lezen” gedeelte. Warre kan amper 5 woorden zeggen en “boe” is daar één van. Vroeger gebruikte hij het om een koe aan te duiden. Nu wijst hij er duidelijk mee naar een boekje. Hij is net als zijn broer zot van boekjes en daar kan taalminnende moeder alleen maar zeer blij om zijn. Laten we hopen dat het helpt bij zijn taalontwikkeling (waarover ik – waarschijnlijk ongegronde – stress begin te krijgen, maar daarover later meer).
Maar dat verhaaltje lezen dus, ik doe dat zo graag. Ik ga dan helemaal op in de boekjes die de twee mannen mij nu weer voorschotelen (jep, ze mogen er elk eentje kiezen, #verwendenesten). Helemaal met stemmetjes en geluidjes. Alles erop en eraan. En ze houden er ook zo van, die jongens van mij. Ze beginnen de verhaaltjes al uit het hoofd te kennen en anticiperen op wat er komt. Hilarisch! Sep kan sommige verhalen woord voor woord meezeggen en wijst mij erop als ik een woord (al dan niet opzettelijk) vergeet of een lang stuk parafraseer.
En het leukste aan verhaaltjes voorlezen, behalve het feit dat ik mijn innerlijke stemactrice loss kan laten gehen, is hoe mijn mannetjes tegen mij aan kruipen. Als Koen en ik de avondroutine samen tackelen, dan kruip ik met Warre in de schommelstoel en zit ligt hangt hij op mijn schoot. Als ik met de twee boys alleen ben, kruipen we gezellig onder de dekens van het grote bed, aan elke kant een kindje, dicht tegen mama aan. #smelt
En dan het kusje. De broertjes geven elkaar ook altijd nog een dikke knuffel en zoen voor ze elk naar hun kamertje gaan #smelt in’t kwadraat. En dan uiteraard nog een dikke knuffel en kus van mama.
Ah, ik krijg er altijd zo een warm gevoel van en denk dan soms terug aan hoe mijn zus en ik ook elke avond een verhaaltje kregen. Zelfs als we zélf al konden lezen, dan mochten wij voorlezen. De max! Dat wil ik ook voor mijn kindjes. En wie weet halen we dat verhalenboek van vroeger nog eens boven bij oma en opa: “Naar bed, naar bed! Maar eerst nog een verhaaltje.”
Ik kom niet echt zelfverzekerd over, wat sommigen blijkbaar als een uitnodiging zien om zich neerbuigend te gedragen tegenover mij. Wat dan weer mijn zelfvertrouwen nog meer ondermijnt. En hupla, daar gaan we met de vicieuze cirkel. En daar komen de waterlanders.
Zeker op professioneel vlak laat ik nogal gemakkelijk over mij heen lopen. Is het niet door een baas die mij zonder geldige reden ontslaat, dan wel door collega’s met meer anciënniteit die niet kunnen wachten om mij hard aan te pakken over elke mogelijke fout die ik (in hun ogen) maak.
Tot gisteren. Toen heb ik die cirkel voor eens en voor altijd doorbroken. Ik ben al een tijdje met behulp van mijn psychologe bezig aan het heropbouwen van mijn zelfvertrouwen en ik kan al beter mijn mannetje staan. Maar overdonderd worden door een irrationeel razende collega, het was tot nu toe een bron van frustratie en vele tranen ’s avonds aan de tafel.
Tot gisteren dus. Mijn gezag en vakkennis afbreken tegenover een andere collega en in het bijzijn van iedereen, dan wegstormen en mij verbouwereerd achterlaten, ik zat met tranen in mijn ogen te trillen aan mijn bureau. Enkele minuten later zat de collega zelf ook weer aan haar bureau. Ik raapte al mijn moed bijeen en stapte resoluut op haar af. Heel kalm, met een rustige stem op een normaal geluidsniveau zei ik haar waar het op stond en dat ik het niet pikte dat ze mij op die manier aansprak. Zoals verwacht reageerde ze zeer koeltjes en ongeïnteresseerd, maar daar trok ik me verder niets van aan. Ik ging terug naar mijn bureau en zat nog een halfuur na te trillen. Van woede, van de zenuwen, van de kou, maar godverdomme ook van trots!
“When you are backed against the wall, break the goddamn thing down.” Harvey Specter (Suits)
Je kent het immers wel, dat je na zo een situatie waarin iemand je overdondert, nog een hele dag (of dagen/weken) in je hoofd zit met wat je had kunnen/moeten zeggen. Wel, ik heb nu kunnen zeggen wat ik wou. Op de manier waarop ik het wou. En ik weet dat het waarschijnlijk niets uitgemaakt heeft wat die collega betreft, maar ik ben verdorie trots op mezelf. Echt, achteraf zat ik niet meer te malen over hoe ik had kunnen reageren. Ik had het voor mezelf goed afgesloten (oké, ik zit nog altijd met de situatie in mijn hoofd en ik verwonder me er nog altijd over hoe respectloos iemand kan zijn, maar tot daaraan toe).
Ik heb een klik gemaakt gisteren. Ik ben tot zoveel meer in staat dan ik denk. Ik moet alleen durven. Iedereen zegt me dat al jàren, maar ik moest het zelf meemaken om het te geloven. Ik weet dat ik nu niet door één kleine overwinning plots een zelfzekere vrouw ga worden, dat is een proces van jaren en vele kleine overwinningen. Maar het voelt zo goed om te durven.
Dus potverdorie Delphine, natuurlijk durf je die onbekende aan te spreken voor een mogelijke freelance opdracht. En ja, dat evenement waarmee je in je hoofd zit, dat kan jij organiseren. Want jij bent een badass. Uwe wederhelft heeft het zelf gezegd!