Failing To Be Superwoman

Ik ga niet snel opscheppen over mezelf, integendeel. Maar vandaag is het Moederdag, een dag waarop ik trots mag zijn op mezelf, al was het maar omdat mijn mannen dan zeggen/tonen hoe goed ik dat allemaal doe. En ik weet ook dat ik het over het algemeen niet slecht doe. De basiswaarden zitten al goed. Elke moeder heeft uiteraard eens een slechte dag of heeft het gevoel dat niets loopt zoals het zou moeten. Maar dan zijn er van die kleine dingetjes waarbij ik mij toch eventjes Supermama voel, al is het maar voor 5 seconden.

• Als de mama’s uitgenodigd worden in de klas in het thema Moederdag en ik Sep zie blaken van fierheid als ik binnenkom. Hij is plots 10 cm groter en neemt de leiding in de klas, want ZIJN mama is daar! En hij mocht kiezen welke activiteiten ik met hem en zijn vriendjes deed en welk boekje ik zou voorlezen. En hij maar stralen. *smelt*
• Als ik een driftbui in de winkel kan stoppen zonder zelf mijn stem te verheffen of te moeten “dreigen”.
• Als ik Sep in bed steek en hij met zijn slaperige stemmetje zegt: “ik vind jou lief, mama”. *smeltintkwadraat*
• Als ik alleen thuis ben voor de avondroutine en de kinderen zich echt als perfecte engeltjes gedragen en ik om 20u30 terug beneden ben zonder enig gevecht te hebben moeten aangaan en wetende dat dat ook niet meer zal gebeuren voor de rest van de avond.
• Bij elk compliment dat mensen geven over het gedrag van onze kinderen.
• Als ik erin slaag om het avondeten voor Koen en mezelf klaar te krijgen tegen het moment dat de kindjes hun boterham moeten eten, zodat we allemaal samen aan tafel kunnen eten.
• Als mensen mij opvoedingstips vragen (dat gebeurt zelden, maar toch, ALS het dan eens gebeurt, dan voel ik mij precies een expert 🙂 En dan nog zeg ik vaak iets in de trant van :”tja, we doen wij gewoon maar … en dat werkt bij onze kinderen, ma ja, dat is uitzoeken en proberen he”)
  
• Als ik een gezichtje maak op Sep zijn bord met zijn eten. Hij heeft zowaar alles opgegeten en bij gevraagd! Het kind dat thuis niet eet!
• Als ik op een doodnormale zaterdag zonder plannen met het lumineuze idee kom om op stap te gaan en hun meter mee te vragen voor een gezellige middag.
• Als ik van een eenvoudige kartonnen doos een waar speelhuisje maak, samen met de kinderen.
• Als ik vertrekkensklaar ben voor een avondje uit en net op het moment dat ik iedereen een zoen wil geven, Koen telefoon krijgt, Sep een driftbui krijgt en Warre God-weet-wat loopt te roepen en ik er toch nog in slaag de driftige Sep stil te krijgen, iedereen een zoen te geven en nog voor het aperitief toe te komen in het restaurant.
• Als ik de kindjes zie en hoor lachen. Dan weet ik dat ze gelukkig zijn en dat we het goed doen.

Het zijn misschien maar een paar kleine dingetjes, maar het zijn die momenten die we moeten koesteren, waarbij we onszelf al eens een schouderklopje mogen geven en ons goed mogen voelen.  Want we zijn al hard genoeg voor onszelf!

Gelukkige Moederdag aan alle mama’s!

Wil je ooit eens écht het gevoel hebben dat je faalt als vrouw? Laat je dan opereren aan je schouder. Ik voel me de laatste weken steeds vaker een “slechte moeder”, een “luie trien”. En dat zal nog een maand zo zijn (of langer). Zonder dat ik er iets aan kan doen.

Laten we beginnen bij het begin en even de achtergrond schetsen: ik heb hyperlaxiteit in mijn gewrichten (aangeboren – kan ik mee leven). Sinds een jaar of 7 heb ik problemen met mijn rechterschouder. Die gaat soms – bij ongecontroleerde bewegingen – uit de kom. “Dat komt door de hyperlaxiteit, gewoon spierverstevigende oefeningen doen bij de kinesist, die ondersteunen je gewrichten dan wel.” Na een MRI-scan in mei 2017 en een tweede opinie in november, werd duidelijk dat het labrum (kapsel) van mijn rechterschouder gescheurd is (“en blijkbaar is dat toch al lang geleden gebeurd”). Operatie is niet super dringend, maar wel noodzakelijk. En o ja, als je wacht tot na mei, dan moet je opnieuw onder de scanner, want dan geldt het onderzoek niet meer. Dus, de operatie werd toch iets dringender. “Maar geen zorgen, na twee weken kan je al van thuis werken hoor. Je zal nog niet met de auto kunnen rijden, maar dat moet een paar weken later ook wel lukken.” Klinkt als een eitje, die operatie. Toch?!

Zo kwam het dat ik op maandag 26/2 in het UZ Gent in de rij lag voor een schouderoperatie (letterlijk: op de preoperatieve zaal was het de ene na de andere “en voor welke schouder is het bij u, links of rechts?”). Bij mijn ontslagpapieren op 27/2 zat een briefje voor het werk: afwezig tot 30/4.  Oei, niet tot 26/3, zoals ik aan mijn baas liet verstaan op basis van de consultatie? Sh*******t! Moh, we zien wel! Sowieso 3 weken fulltime brace en meteen beginnen met kine, 1x per week. Wie weet halen we 26/3 nog, of desnoods een weekje vertraging. Moet lukken!

Twee dagen heb ik “genoten” van mijn platte rust. Ik lag dan ook nog letterlijk plat onder de pijnstillers, dus veel meer ging gewoonweg niet. De pijn verminderde en zo ook de pijnstillers. Woohoow, dat gaat hier goed vooruit, jong! Ik kan echt al keigoed mijne plan trekken! Zelf aan- en uitkleden, zelf douchen, zelf haar drogen. Je leert veel dingen doen met één arm. Maar zo geraakt ook die tweede schouder overbelast (aja, want mijn gewrichten kunnen dat nog minder aan dan die van een normaal persoon). Dus, niets meer doen. Kindjes in bed steken? Koen. Warre verse pamper nodig? Koen. Koken? Mijn mama en/of Koen. De afwas? Mama en/of Koen. Kindjes oppakken en knuffelen als ze huilen? Iedereen behalve ik.

Na anderhalve week had ik het wel gehad. De pijn viel al zeer goed mee. Om te typen moet je je arm toch niet veel bewegen. En ik mag mijn arm al eens even uit de brace halen. Laten we het eens proberen. Vol goede moed ging ik aan de tafel zitten met mijn mailbox voor mij. Ik ging wat mails beantwoorden. Welgeteld één mail heb ik geschreven. Ik deed 10 minuten over 10 zinnen, deed meteen de brace weer aan en haalde het ijspak uit. Out voor de rest van de dag. En nog een Dafalgan, graag!

De kinesiste is lovend over mijn vooruitgang. Mijn gewrichten zijn absoluut niet stijf (neuh, écht?). Ze zou verder kunnen gaan dan ze doet, maar ze merkt dat het teveel pijn doet. Dat komt wel goed, jong! Het is nu eenmaal een schouder, hé. Dat herstel duurt lang. F**K

Dit weekend was het opendeurweekend in de brouwerij. Een evenement dat ik samen met de brouwers georganiseerd heb. Door de operatie heb ik veel meer moeten delegeren dan ik wou. Zowel in de voorbereidingen als op het weekend zelf. Maar zoals we mezelf kennen, kon ik het ook niet laten om tijdens het weekend te helpen. Met de brace continu aan, weliswaar. Maar toch. Je kan toch ook 2 flesjes in je hand houden met die brace aan? Dacht ik. Deed ik. Ongeveer 100 keer op 1 dag. Op maandag extra Dafalgans, ijs en platte rust. Eigen schuld, dikke bult. Terug naar af.

Dan heb ik nog niet vermeld dat Sep de griep had de afgelopen week. Als moeder je eigen kind dat ligt te rillen van de koorts niet kunnen helpen? HEL, zeg ik u! Zelf liep ik al lichtelijk geïrriteerd door het – naar mijn goesting – te trage herstel en de pijn. Daarbovenop nog een jammerend kind dat je niet kan helpen, behalve door hem een glas water te brengen en hem zoentjes te geven. Het is wat veel voor mijn hoofdje. I know, je moet je optrekken aan die kleine dingetjes. En er zijn zoveel mensen die zoveel erger meemaken. Maar als je jongste zoon het opgegeven heeft om bij jou te komen huilen voor een knuffel of om opgepakt worden en dan maar liever getroost wordt door oma/opa/papa, dan doet dat pijn. Dan voel je je de slechtste moeder ter wereld.

Maar ik kan er niets aan doen. Ik kan nu met twee handen typen als ik in de zetel zit met mijn laptop op mijn schoot. Want dan kan mijn arm gewoon rusten, hoef ik hem niet op te heffen. En zelfs nu moet ik met mijn linkerhand mijn rechterarm optillen om hem op mijn toetsenbord te leggen. Zelfstandig kan ik mijn hand zo’n 10 cm van mijn lichaam brengen, als ik rechtsta, met gestrekte arm. Als ik mijn arm ophef met mijn linkerhand, komen we aan 30 cm, woohoow, de vooruitgang!

Het is erg vervelend als je thuis zit met een letsel: je voelt je niet ziek, dus je wil vanalles doen, nu je toch eens thuis bent. Maar je kàn niet. Als je met je been in het gips ligt, kan je nog strijken of een t-shirtje maken voor je dochter (als je wat naaitalent hebt). Maar ik kan zelfs geen boodschappenlijstje opschrijven! Het bullet journal dat ik met veel goesting gestart was in oktober ligt daar nu. Nikske agenda schrijven, lijntjes trekken en lijstjes aanvullen. Boeken lezen. De klepper “Het smelt” las ik op een dikke week uit. Nogal chapeau voor iemand die anders 2 maand doet over een boekje van 200 pagina’s. TV kijken. Misschien eens Netflix overwegen. Maar dan word ik nog meer een couch potato. Wandelen, Sep weer te voet naar school brengen. Zou het lukken om naar de slager te gaan met 1 arm? Ik probeer het morgen uit! We trekken onze plan wel.

En hé, ik heb deze tekst op drie kwartier getypt. Met twee handen. We maken vooruitgang, jong!
En dan nu ijs, brace weer aan en een paracetamolleke 🙂