Failing To Be Superwoman

Jep, ’t is weer zover. De highs en low van de week. En het was een bewogen week met eigenlijk meer kakmomenten dan goeie dingen, maar hej, we zien het positieve in de wereld en blijven dus bij 1 Oh No.

Ow Yeah’s

• Het besef dat het steeds beter gaat met dat zelfstandig copywriter zijn. Ik heb nog zot veel uit te zoeken, maar verdorie, ik had al veel eerder moeten springen.
• Mijn lieve, zachte, warme kindertjes bij mij in bed toen Koen op business trip (belachelijk woord) was. Al was het ook de eerste en enige keer ooit dat die 2 samen bij mij in bed liggen. Geen oog dichtgedaan.
• DE LENTE. ‘Nuff said.
• Warre die zijn broer spontaan een immense knuffel gaf toen we hem samen gingen ophalen op school. Echt, ze zijn mijn hart nog aan’t samenvegen op die speelplaats.
• De vooruitgang die ik merk op de fiets. Zaterdag begonnen met afstandstraining en 55km gereden (tot nu toe zat ik aan een gemiddelde van 25km á 30km per rit). Zondag dan nog een kleiner toerke gedaan langs de Schelde op m’n eentje zonder coach papa. #badasscyclinggirl

Oh No!

Ziek kind. Een hele week lang. Nog efkes alles geven om de winter in stijl af te sluiten, zeitem. Grootste vooroordeel van thuiswerkende moeder zijn is bij deze bekrachtigd. Agenda. Om. Zeep.

O ja, en kind 2 begon in het weekend ook koorts te maken. Uiteraard.

En hoe was jullie week? Ook genoten van het lentezonnetje?

Deze keer ben ik op tijd aan dit postje begonnen. Want hej, lang zijn deze berichten nooit, maar het zijn ook die kleine dingen die zo gemakkelijk door de mazen van het net glippen. Dus: in het begin van de week er al aan begonnen en aangevuld waar nodig. Flinke blogger, ikke!

O ja, ik vond 3 ups wat weinig, ik maak er nu 5 van. Omdat ik dat mag. En volgende week zijn het er misschien maar 2. We gaan met die flow, jongens.

Ow yeah’s

1. De bloemekes die ik voor mijn mama gekocht had. Nu ja, met hulp van Greetz. Zij contacteerden mij toevallig op het juiste moment en kort verhaal lang: mijn mama kreeg op haar verjaardag maandag een prachtig boeket geleverd, inclusief persoonlijk kaartje en vaas. Leuk hé, zo een blog die je samenwerkingen bezorgt waarmee je een ander blij maakt. Lekker altruïstisch van mij (dat ik voor mezelf ook een boeket gekregen heb, laten we even buiten beschouwing ;)).
2. Kappersbeurt van Warre. Ik vreesde voor krijsend kind dat niet wou stilzitten. Ik kreeg een brave Warre die deed wat de kapster vroeg en ondertussen gehypnotiseerd naar Bumba bleef kijken.
3. Het grote aantal super lieve berichtjes na mijn grote onthulling van vorige week. Ma echt hé, hastn, merci.
4. Pyjamadag op school. En hoe Sep daar een hele week naar uitkeek en zelfs al zijn favoriete pyjama had uitgekozen op maandag. En hoe hij dan vrijdagochtend vroeg of wij ook in onze pyjama gingen werken. Helaas moest ik naar een klant, anders had ik maar al te graag solidair meegedaan. Ge kent mij hé, alles voor het goede doel! En om in mijne pyjama wat rond te hangen.
5. Mijn nieuwe smartphone is eindelijk binnen! Ik kocht mij in de solden bij Vandenborre een iPhone7, want ik wou per se weer een iPhone, maar wilde geen 800 euro neertellen voor een nieuwer exemplaar. In januari al 3 weken gewacht, want die hebben ze niet meer standaard op stock. Na dag 2 al een probleem: telefoon was DOA (ze noemen dat dus écht zo hé, als je hem al in de 1e week moet terugbrengen wegens – in mijn geval – kapotte batterij). Afgelopen donderdag nog keihard balen toen ik na een maand van radiostilte belde en te horen kreeg dat het nog een maand kon duren, want “er stond geen leverdatum in het systeem”. En op vrijdagochtend een sms krijgen dat ik hij toegekomen was in de winkel. WTF? Maar ook: EIN.DE.LIJK.! Want de Huawei met barst over de camera die ik als vervanging had begon me echt mijn keel uit te hangen. Nu weer een happy #instamom en vooral: weer de goesting om foto’s te maken en te delen. Gedaan met #digitaldetox, I’m back b*tchezzz!

Oh No!

Het weer dudes, what the hell? En de daarmee gepaard gaande opkomende verkoudheden/griepkes/slijmkes… Bij 3/4 van dit gezin. En moeder is erbij deze keer.

Hahaha, ik ging elke week bloggen. Liep dat even mis! Maar ja, zoals je hier al kon lezen, was ik efkes bezig met nogal wat andere big stuff. Ook slim van mij om te willen bloggen terwijl mijn hele leven de laatste tijd maar om één (geheim) project draaide.

Nu, vorige week was het dus krokusvakantie én mijn eerste werkweek als fulltime zelfstandige. Goed gepland, Desmet!

De ow yeah’s van de afgelopen week zijn dan ook mijn grote redders geweest in mijn planning:

3 keer Ow Yeah!

1. Babysit oma – van maandag tot woensdag was Sep daar en vrijdagnamiddag kwam ze naar ons huis om de ramen te wassen en Sepmans weer te entertainen, zodat ik dit hier kon schrijven.
2. De crèche deed niet mee aan vakantie. Geen vakantie voor Warre, maar zijn dagelijkse routine. Woop Woop!
3. Mijn yogales na een tamelijk drukke namiddag met 5 kinders op ons dak.

1 keer Oh no!

5 kinders in ons huis op donderdagnamiddag. En samen een chocoladecake gebakken. En de leeftijden lagen tussen 11 maand en 4 jaar. Het was luid. Het was rommelig. What was I thinking! Maar gelukkig was de mama mee, dus gedeelde smart en al 😉

Ik heb het idee opgevat, geheel geïnspireerd door Talitha en Anneke, om wekelijks een overzichtje te posten. Om me niet teveel te laten meeslepen door de negatieve zaken en om gewoon het goede te blijven zien in de kleine dingen, heb ik het ambitieuze plan om wekelijks 3 hoogtepunten en 1 dieptepunt/ergernis (keeping it real!) te delen. Mezelf een uitdaging opleggen, ik doe dat graag. Ze volhouden… We will see 😉

Man, hier is net een wervelwind gepasseerd de afgelopen twee maanden.
Ik had mijn beste vriendin niet meer live gezien sinds november. Het duurde door de drukke agenda’s ongeveer twee maanden voor we alle meters een gelukkig nieuwjaar konden wensen. En ondertussen vierden we nog een verjaardag. Maar we deden nog veel meer.

Vorige week kreeg ik van mama en papa een pannenkoek met twee kaarsjes op. Cool hoor, ik mocht die uitblazen. En dan nog eens, want mama was te laat voor de foto. En dan hoorde ik dat er nog een feestje zou komen. Met taart! Geen idee waarom, maar hej, als ik taart krijg ga ik niet klagen.

Gisteren was het zover. Mijn broer liep er al een hele week over te praten. Dat hij ook een beetje jarig was, want dat hij mocht helpen met de pakjes open te maken. Euhm, oké dan. ’s Morgens ging mama even weg en toen ze terugkwam had ze een supergrote witte doos mee. Ik ben stiekem eens gaan kijken en zag een grote taart met Paw Patrol hondjes op! Maar ik mocht er nog niet aankomen, ik moest nog wachten tot ‘iedereen’ er was. Keihard balen!

Na de middag kon ik niet zo goed slapen, ik dacht de hele tijd aan die taart. Ik sliep dan ook niet mijn normale twee uur. Niet dat ik meer moe was dan anders. Integendeel. Ik zag het helemaal zitten!

Mama en papa waren druk bezig met opruimen en de tafel dekken. Ik mocht ondertussen even tv kijken. Fine by me!

Na een tijdje ging de bel. Meter J. en nonkel! En die hadden ook een taart mee, nice kerel! Even later kwamen ook de oma’s en opa’s en tantes en nonkel en neefjes toe. Nu was het pas écht feest. Broer en ik kregen zelfs appelsap!

Ik moest dan stoppen met spelen om cadeautjes open te doen, maar daar had ik helemaal geen zin in. Gelukkig nam Sep met veel plezier die taak uit mijn handen. Maar de inhoud van de pakjes was wel voor mij. Ah ja!

Na (veel te) lang wachten mochten we dan eindelijk aan tafel. (Die ouders van mij zouden blijven aperitieven.) Mama kwam uit de keuken met de grote taart die daarnet nog in de garage stond. Nu stonden er twee kaarsjes op van Paw Patrol. Megacool! Ik moest wel wachten tot iedereen gedaan had met zingen, maar dan mocht ik samen met mijn meters de kaarsjes uitblazen. Nu ja, ik blies kei-hard en zij keken ernaar. Vol verbazing over hoe goed ik dat al kan. Ik snap niet waarom, ik ben wel al TWEE hé!

Dan mocht ik EIN.DE.LIJK. van die taart eten! Ik kreeg mijn eigen stukje, mét Chase erop. En ook nog chocolaatjes. Lekker man. Dat chocolaatje heb ik eerst opgegeten. Dan had ik genoeg. Want ik moest weer gaan spelen. Ik snap niet hoe die grote mensen zo lang aan tafel kunnen zitten en maar blijven eten en blijven praten. Zo is er dus geen tijd meer voor de knikkerbaan hé!

Ik ging ook even bij mijn kleine nichtje kijken, dat aan het slapen was. En die grote mensen er maar door babbelen, serieus. Stil zijn, mensen! Maar niet willen luisteren hé. Hoe verwachten ze dan dat ik naar hen luister? Ze geven niet eens het goeie voorbeeld.

Nadat ik met mijn neefjes gespeeld had, ging iedereen plots weg. Het was al een beetje donker buiten en eerlijk gezegd begon ik zelf ook moe te worden. Maar dat toonde ik niet aan mama en papa hoor! Neenee, eerst nog wat tv kijken met een grote fles (WARME!) melk voor ze mij naar bed mochten brengen.
Na het verhaaltje legde mama mij dan in bed en vertelden we nog wat over de dag. Het was toch wel plezant ze!

P.S.: ge weet dat ik maar 2 jaar ben hé. Ik kan dit dus niet zelf geschreven hebben, ik ga nog niet eens op het potje! Mijn mama heeft dit geschreven. Zij weet wat ik wil zeggen, zelfs voor ik het zelf zeg. Allez, dat dénkt ze toch.

Alweer bijna 365 dagen voorbij. Ik zou willen zeggen dat het jaar voorbij gevlogen is, maar eigenlijk is dat niet echt zo. De eerste 4 maanden gingen heel traag, wegens geblesseerd thuis zitten, mijn kas op te fretten dat het herstel niet sneller ging. Maar dan kwam de zomervakantie en nog een keer knipperen en we versierden al de kerstboom. Een jaar met vooral veel mentale ups en downs en één dikke rode draad die mij recht hield: mijn mannen. Er zijn daarnaast nog wel wat dingen waarvoor ik dankbaar mocht zijn dit jaar. Ik beperk me hier tot 12, eentje voor elke maand. Zo cliché mogen we wel zijn deze tijd van het jaar.

Januari: de rust. Het jaar lag nog open voor mij, niet wetend wat er op mijn pad zou komen. Een beetje gaan nieuwjaren, eerste verjaardag van Warre vieren. Als neN diesel het jaar ingegaan.

Februari: de schouderoperatie. Hoe kak een operatie ook is, en hoe niet-levensbedreigend het was, toch ben ik dankbaar dat er eindelijk een dokter was die zei dat er wel degelijk iets moest gedaan worden aan die instabiele schouder. De revalidatie was niet wat ik gehoopt had en ik ben nog niet op 100%, maar ik voel nu al dat mijn schouder veel beter is dan voordien. Alleen maar dankbaarheid dus!

Maart: Het laatste weekend van maart gingen we op ons jaarlijkse familiepaasweekend. Je weet hoe je je altijd weer “het kind” voelt als je bij je ouders bent. (Natuurlijk! Toch?) Wel, op zo een weekend is dat onbezorgde wel eens welkom. Met 4 tantes en een oma die alles regelden was er geen plaats voor jonge moederkes om zich te komen moeien. Relax en genieten en ook wel een beetje onze eigen kindjes in leven houden. Meer wordt er op zo een weekend niet van ons verwacht.

April: Nog een rustige maand, met dates met mijn beste vriendin en de man van mijn leven. Met een interview met een Libelle reporter waarin ik voor het eerst met een vreemde (die niet mijn psychologe is) sprak over mijn psychische voorgeschiedenis. En dat voor één van de meest gelezen vrouwenboekskes van Vlaanderen. En trots erop, zeg! #sharingiscaring

Mei: De 80ste verjaardag van mijn oma, mijn meter. Ik weet dat ik verdikke #blessed ben met zo een goeie band met mijn grootmoeder en dat ik zoveel met haar kan delen. En een zalig feest was me dat, en dat zeg ik niet alleen omdat ik een deel van de organisatie op mij genomen heb 😉

Juni: Een redelijk drukke maand, op mijn werk en in mijn bijberoep. Maar daartussen ook nog twee brunches gedaan met vriendjes. Eten en goed gezelschap, meer heb ik niet nodig.

Juli: aaah, de veel te warme zomer met twee weken Frankrijk, eerst met de schoonfamilie en dan met enkel ons gezinnetje. #magikdannuterugkeren

Augustus: de maand van verjaardagen (o.a. die van yours truly) en vriendjes (waarvan er een aantal ook hun verjaardag vierden en ik mocht daar gewoonweg bij zijn, hoe chic is da!)

September: dit was de maand waarin het sporten weer op de voorgrond kwam. Wat in de zomer startte met een sporadisch ritje veranderde nu in een wekelijks toertje op de koersfiets met de papa. Ik schreef me met een vriendin in voor yogalessen. Na een dik halfjaar niets doen merkte ik dat ik er ZOT VEEL nood aan had. Ik was een klein beetje een opgefokte b*tch aan het worden. Mens sana in corpore sano en al (die 6 jaar Latijnse zijn dan nog goed voor iets ;)). En jep, in 2019 start de Mont Ventoux training, I kid you not. De vooruitgang volg je hier 😉

Oktober: nog een beetje us-time met manlief. Het was wel om te werken, maar in een aparte setting, dat dan weer wel. Zo blij dat ik mee mocht en dat ik nog maar eens kon beseffen hoe verliefd ik ben op Zweden, zijn mensen en zijn taal.

November: (last-minute) voorstel van mijn zus om een weekendje weg te boeken. Het zou eerst Londen worden, maar wegens veel te laat om nog aan deftige prijzen te kunnen boeken werd het Parijs. Daar was ik eerlijk gezegd helemaal niet rouwig om. J’adore Paris, mais oui. Een mooi Allerheiligenweekend met mijn mama en zus in de Franse hoofdstad, beetje kuieren, beetje eten, beetje champagne drinken. Veeleisend kan je ons toch niet noemen, allez?

December: De maand van de spreekwoordelijke schop onder mijn kont. Na die al een beetje gehad te hebben van twee vriendinnen, gaf ik ze nu ook aan mezelf. Stop met uzelf te saboteren door verlammende faalangst. Als ge wilt dat uw dromen uitkomen, dan moet ge die projecten uit uw schriftje zélf naar de real world halen, vrouwmens! En dat is waar ik nu mee bezig ben. #girlboss

En nu uitkijken naar 2019! Het belooft een spannend jaar te worden, keep you posted 😉

En jij, waarvoor ben jij dankbaar in 2018?

P.S.: Mijn beste wensen, lieve schatten. We zien elkaar weer na de kalkoen-en-kroketten-indigestie.