What were we thinking? Een autorit van een dikke 800 km met een kleuter van 3 en een peuter van 1,5! Dé reden waarom we de aankoop van een tablet niet meer wilden uitstellen. Kindvriendelijke apps geïnstalleerd, voor als ze zich niet meer kunnen bezighouden met vrachtwagens spotten. Een koffer volgestouwd met speelgoed, loopfietsjes en opblaasflamingo’s. En een beetje kleren, dat ook nog. Continue reading “Op reis met een peuter en een kleuter”
Liefste Warre
Vandaag is het 12 juli, de dag waarop jij exact 18 maanden in ons leven bent. Nu ja, als we willen muggenziften, dan ben je eigenlijk al 41 weken langer in ons leven, want ook toen je nog in mijn buik zat, was je al een beetje deel van de familie. Maar soit, je “officiële leeftijd” is 18 maanden. Anderhalf jaar. Continue reading “18 maanden Warreliefde”
Het zal wel een fase zijn. Maar toch. Vier kleine woordjes die mijn hart in duizend stukken deden breken. Die mij zo teleurstelden en tegelijk zo boos maakten. Woordjes die ik pas over een goeie 10 jaar voor het eerst verwachtte. Continue reading “Boemama”
De afgelopen weken zat mijn kop vooral vol met snot (pollen, woohoow!) en met een heleboel mama-dingen. Je weet wel, die duizenden dingen die je moet regelen, alles waar je moet aan denken en dan niet vergeten dat je zelf ook nog een leven hebt. Vooral vorige week viel alles samen en zagen Koen en ik elkaar alleen maar bij het overdragen van de “wacht” over de kinderen. Ik ging op zondag nog een overzichtje schrijven van de afgelopen week. En kijk, het is nu woensdag donderdag en ik kom eindelijk aan schrijven publiceren toe.
Wat ik dan allemaal wél uitgespookt heb vorige week, dat lees je hieronder. Continue reading “At the moment”
Ken je het liedje van Sofie de krokodil? Wel, onze Sep is zoals die Sofie, die tatert maar, die tatert maar. Sep de krokodil, zijn mondje staat nooit stil! En wat daar allemaal uitkomt, dat is soms bijzonder slim, of hilarisch, of vertederend, en altijd het onthouden waard.
Enkele voorbeelden.
Ha, nu had ik u liggen, hé! #clickbait
Ik zat dus niet écht bij Nigella aan tafel. Al zou ik dat wel willen. En Koen ook, denk ik, maar niet alleen voor het eten 😉
Ik heb eigenlijk wel het één en ander gemeen met Nigella. Naast de luscious curves (ahum), is het vooral onze liefde voor koken en mensen ontvangen waarin we op elkaar gelijken. Niet teveel regeltjes, niet teveel gedoe. Gewoon gezellig samenzijn en lekker eten.
Het was dan ook een regelrechte schande dat ik nog geen kookboek van mevrouw Lawson in mijn collectie had. En dat vond mijn beste vriendin ook, die mij het boek “Bij Mij Aan Tafel” cadeau deed. Gewoon, zomaar, omdat ze vond dat dat bij mij paste. En misschien ook als stiekeme hint? 😉
Ik heb de afgelopen twee weken een aantal van Nigella’s gerechten geprobeerd en ik moet zeggen dat ze stuk voor stuk in de smaak vielen. Zowel bij mezelf als mijn wederhelft als mijn gasten. Wie mij volgt op Instagram, zag er hier en daar al ééntje passeren.
Ik maakte vorige week haar taco’s met zoete aardappel en tomaat-peerrelish. Nigella vertelt in haar inleiding op het recept dat ze deze liever maakt met zachte wraps in plaats van met krokante tacoschuitjes en ik begrijp nu waarom. De crunchy taco’s breken en alles valt terug op je bord. Erg onhandig om te eten. Een wrap is sowieso ook niet het meest elegante diner, maar toch net iets gemakkelijker dan dit. De smaken zaten anders wel goed. Het recept is gemakkelijk te volgen. Uitgelegd zoals ik het in mijn recepten doe: “ik doe dat, maar je zou ook dat kunnen doen” of “het is gemakkelijker als je …” I like. De ingrediëntenlijst is vaak erg uitgebreid (veel kruiden) en heel duidelijk. Een goede richtlijn voor als je niet “uit de losse pols” wil koken.
Afgelopen zondag nodigde Koen zijn ouders en zussen uit voor een barbecue ter gelegenheid van zijn verjaardag. Hij marineerde een varkenshaasje (of 3), ik maakte de side dishes. Ik wilde geen typische pastasalade en sla, tomaten, wortels (al heb ik daar op zich niets tegen, maar ik doe graag eens iets anders). De foto van de gebakken knoflookaardappels met oregano en feta was me zo hard bijgebleven toen ik voor het eerst door het boek bladerde, dat ik vanaf dan een reden zocht om dat klaar te maken. De bbq was het ideale moment! Daarnaast had ik nog de chopped salad, die eigenlijk geen salade bevat. Ik had echter nog sla over, dus ik besloot die erbij te snijden. Paste perfect! En ik kreeg zowaar complimenten van mijn schoonmoeder over het eten 🙂 SCORE!
Gisteren deden we ne keer zot! De fateh met rundvlees en aubergine moet met de handen gegeten worden (het staat zo in het recept!), dus wij aten het met onze handen. We voelden ons even in Marokko of weet-ik-veel-waar en het was zalig! Het lijkt me een uitdaging om dit te maken op een diner met 8 man. Misschien per twee een bord of zo. Een gezellige knoeiboel zou het alleszins worden! Omdat ik nog naar de kinesist moest, besloot ik al wat werk vooraf te doen door de groentjes te snijden en de broodjes al af te bakken. Slecht idee, dat laatste. Tegen dat ik thuis was en we aan tafel gingen, waren die al steenhard geworden. Gelukkig werden ze weer zacht dankzij de warme gehakt/auberginemengeling en de yoghurt/tahinisaus.
Aan de zoetigheden in het boek ben ik nog niet geraakt. Ik kan niet kiezen wat ik eerst ga klaarmaken! Ik moet mij wel nog wat bijscholen in foodfotografie, want ik doe de gerechten echt geen eer aan met mijn foto’s.
Ik vind het alleszins een heel leuk boek met veel recepten die ik ook effectief kan klaarmaken op een doordeweekse dag. De inleiding die ze bij elk gerecht geeft, doet je al zin krijgen in het gerecht, gewoon al vanwege de sfeer die ze creëert met de herinneringen die ze bovenhaalt.
Ik ben nu wel benieuwd om haar andere kookboeken ook uit te proberen.
Je hebt nog twee maanden voor het mijn verjaardag is, je kan al op zoek gaan 😉
*Spoiler alert* Neen, dat maakt mij geen slechte moeder!
Maar ik zat weer even met die twijfel, vorige week.
Zoals elke vrijdag stond ik aan de schoolpoort, samen met een andere mama en nog een papa. Het ging over het geregel dat bij kinderen komt kijken en over hoeveel moeilijker het is met 2 dan met 1 kind. En met 3 dan! Zo kwamen we bij het onderwerp “babysit” en de zin die meteen uit de mond van mijn twee gesprekspartners vloeide: “goh, maar ik doe mijn kinders niet graag weg, hoor. Ik zou wel willen, maar ik kan het niet.” (denk daarbij een sappig Zuid-West-Vlaams accent)
Oké, het lijkt me ook moeilijker om 3 kinderen te droppen bij de grootouders voor een weekendje dan 2 kinderen. Want niet iedereen heeft daar plaats voor.
Oké dat je een pasgeboren kindje van amper 4 weken oud niet bij een babysit wilt / durft te laten, dat had ik ook.
Tot daar ben ik dus volledig mee.
Maar ik heb maar twee kinderen en de papa in het gezelschap waarvan sprake heeft er ook 2. De mama in het gezelschap heeft er 3, waarvan eentje amper een maand oud. So I get her. Maar zij had het ook toen ze nog maar 1 kind had.
Ik had dat niet. Of eerder, ik kon mijn kinderen tamelijk snel “achterlaten” in de bekwame handen van mijn ouders en schoonouders. No trust issues daar. Ik vertrouwde op ons huwelijksfeest ook de babysits die met onze twee kinderen alleen in de B&B waren terwijl wij aan het feesten waren. Telkens met de nodige “handleidingen” uiteraard.
Ik heb van februari tot mei heel vaak beroep moeten doen op een ander om mijn kinderen te helpen “opvoeden”, want ik was tijdelijk gehandicapt. Ik had daar niet zoveel moeite mee (wel met het feit dat Warre duidelijk liet blijken dat hij niet gediend was met mijn situatie, maar dat is iets anders en is trouwens al volledig opgelost ondertussen).
Ik voelde even weer die twijfels opborrelen. Ben ik dan zo een slechte moeder? Heb ik niet zo een band met mijn kinderen als zij?
Toen ik het erover had met mijn mama, “prees” zij ook mijn gemakkelijk loslaten van mijn kinderen. Want “ik kon dat niet hoor, wij gingen nergens naartoe zonder jullie.”
Shit, ben ik een verwaarlozende moeder aan het worden?
Oh nee, vertrouw ik de mensen te snel?
Ben ik roekeloos met mijn kinderen?
Hm, misschien moet ik de grootouders niet zoveel belasten met het oppassen op mijn kinderen. Ik zal dan maar wat meer mijn best doen en wat meer sociale aangelegenheden laten vallen. Dat etentje met die vrienden, is dat écht nodig? Moét ik wel mee naar de opening van die nieuwe brouwerij? Koen en ik kunnen toch ook thuis samen eten, moeten we daarvoor nu echt op restaurant gaan? …
10 minuten hebben die twijfels geduurd. Niet langer.
Want ja, ik ben een goede moeder. En ja, ik geniet van die sociale activiteiten, als het er dan eindelijk eens van komt. En als ik geniet, ben ik gelukkiger en – o cliché – een gelukkige moeder is een goede moeder.
Voilà, mijn punt is bewezen!
Nu nog dat kleine monstertje wegkrijgen dat die twijfels weer oproept als ik de kinderen afzet bij oma en opa.
Aaaah, ratio vs gevoel…
Ik heb 3 maatstaven om bij te houden of ik het nog goed doe:
1/ de kinderen. Zolang zij niet aangeven dat ze ons te weinig zien, maak ik me geen zorgen.
2/ ikzelf. Zolang ik nog plezier heb in die momenten zonder de kinderen en me er niet slecht bij voel, maak ik me nog niet teveel zorgen.
3/ de babysits. Als de babysits al zouden beginnen te klagen dat ze de kindjes te veel zien, dan zit er écht iets niet snor. Maar nummer 1 en 2 zullen al lang gepasseerd zijn vooraleer ik aan nummertje 3 kom, denk ik.
Voorlopig sta ik nog voor alledrie in het groen (na een korte oranje periode tijdens mijn schouderrevalidatie). Mijn eigen scorebord.
Liefste oma, meter,
Op 20 mei is het zover, dan word je 80 jaar! Al kan je nog doorgaan voor iemand van 70. Die mooie, egale huid van jou heb ik helaas niet geërfd. Jouw “fierheid” heb je wel doorgegeven. Je outfit moet altijd in orde zijn, je haar moet altijd mooi in de plooi liggen. Ik denk niet dat ik je ooit in een typische “oma-schort” zal zien. Zelfs als je in de keuken staat, heb je een “fashionable” schort aan. En in die keuken sta je veel: dagelijkse kost of de lekkerste taarten en altijd veel te veel. Er zou maar eens net genoeg van iets moeten zijn! “Want just gepast is te weinig, hé!”
De liefde voor eten kregen we van jou mee. Hoe kan het ook anders! Elke maand komen we wel eens samen bij jou om iets te vieren, al was het maar omdat de kermis in’t dorp is. En altijd is dat met eten – uiteraard! Toen we nog studeerden kregen we meer dan eens een overschotje mee voor op kot. Ik verdenk jou ervan dat je stiekem extra eten maakte om ons overschotjes te kunnen meegeven. Ons hoor je alleszins niet klagen, hoor! 😉
Een eigenschap van jou die ik niet heb, maar mijn zus wel een beetje, is het gebrek aan filter tussen je brein en je mond. Wat je denkt komt eruit, gelijktijdig. Zo zal ik je tot het einde der tijden blijven herinneren aan dat ene gesprek dat ik met je had toen ik zwanger was van Sep. Toen ik pas samen was met Koen, vroeg je al wanneer we gingen trouwen (ik was 19!). Na een paar jaar ging dat over naar de vraag wanneer dat kindje er kwam. Ik denk dat je dat trouwen al had opgegeven (ik ook bijna ;)). Maar je wou zo graag je viergeslacht, een écht: jij de oudste, mama de oudste, ik de oudste en dan mijn oudste kind. Ik wilde je al voor de geboorte voorbereiden op het feit dat dat viergeslacht er niet ging komen. De zin “het wordt een jongetje” was nog niet volledig van mijn lippen gerold en je reageerde al met een duidelijk teleurgestelde “ah, da’s spijtig”. En dan ergens verder in het gesprek nog het “tja, dan misschien bij het volgende, hé”. En ook nog “maja, als ik op uw zus moet wachten …”. Maar zie nu, je hebt ondertussen 4 achterkleinzoons, 1 achterkleindochter en nog 1 onderweg. En je ziet ze allemaal even graag! Je ben trots over hun eerste stapjes. Je geniet ervan als ze op jouw schoot komen zitten of als je de baby’s een flesje kan geven. En wij genieten ervan om je zo gelukkig te zien, omringd door je familie.
Want dat is wat jou het allergelukkigst maakt. Samen zijn met je familie. De mater familias. Een moederkloek die over haar clan waakt. Als je ons twee weken niet gehoord hebt, dan bel je gegarandeerd eens om te horen hoe het met ons en de kindjes gaat. Jij wil altijd als eerste op de hoogte gebracht worden van wat er in ons leven gebeurt. En wij weten dat het nieuwtje op die manier ook de rest van de familie rondgaat. Handig wel.
Zwijgen is immers niet je sterkste kant hé. Denk maar aan die keer dat je toch wel 3 uur lang moest verzwijgen dat je voor het eerst overgrootmoeder ging worden! Jij brengt de familie ook altijd samen. Ook al wordt je huis bijna te klein voor die 32 koppen die de familie al telt, toch houden we ervan om bij jou rond de tafel te komen zitten. Die eeuwige gastvrouw, dat heb ik dus van jou.
Je bent een sterke vrouw, oma. Op jonge leeftijd verloor je je moeder. Als oudste dochter voelde jij je verantwoordelijk over je broertje en zusjes. Later nam je de zorg over je 4 kinderen en het huishouden op je en nam je actief deel aan het gemeenschapsleven bij jou in het dorp. Je werd 18 jaar geleden al weduwe. Je was nog maar 61. Opa was net op pensioen, jullie hadden een groot feest gegeven voor jullie 40ste jubileum en jullie gingen eindelijk genieten van het leven en reizen. Je hebt nooit iemand anders gewild, ook al was je nog zo jong. Geen Hotel Römantiek voor jou. Ook al hadden wij dat wel gewild voor jou. Nee, je had de liefde van je leven gehad en dat was genoeg. Het is zoals het moet zijn. En je hebt nu genoeg aan ons. Aan je familie en je vrienden. Er zijn zoveel anekdotes die we willen en kunnen vertellen, van het kamperen in je tuin over de uitstapjes met ’t veer naar de Gavers tot je autorijlessen en je zangtalent. Misschien moeten we gewoon nog eens een dia- en filmpjesavond houden!
Wat de toekomst zal brengen? Nu zondag alvast een fantastisch feest waarvoor ik jou en mama mocht helpen met de voorbereidingen. De uitnodigen maken via Smartphoto, dat was mijn taak, “want gij kunt da toch beter ze, mé de computer azo!” Maar er is nog meer dat we voor jou gedaan hebben. Dat zal je zondag wel zien 😉
En daarna? Veel liefde, familiebijeenkomsten en taart. En de rest zien we wel.
Que sera, sera! En alvast een gelukkige verjaardag!
xxx
Delphine
Ik ga niet snel opscheppen over mezelf, integendeel. Maar vandaag is het Moederdag, een dag waarop ik trots mag zijn op mezelf, al was het maar omdat mijn mannen dan zeggen/tonen hoe goed ik dat allemaal doe. En ik weet ook dat ik het over het algemeen niet slecht doe. De basiswaarden zitten al goed. Elke moeder heeft uiteraard eens een slechte dag of heeft het gevoel dat niets loopt zoals het zou moeten. Maar dan zijn er van die kleine dingetjes waarbij ik mij toch eventjes Supermama voel, al is het maar voor 5 seconden.
Het zijn misschien maar een paar kleine dingetjes, maar het zijn die momenten die we moeten koesteren, waarbij we onszelf al eens een schouderklopje mogen geven en ons goed mogen voelen. Want we zijn al hard genoeg voor onszelf!
Gelukkige Moederdag aan alle mama’s!
Het is alweer een eeuwigheid geleden dat ik nog eens wat foodie stuff deelde op deze blog. En dat terwijl ik er in het dagelijkse leven wel veel mee bezig ben! Wie mij volgt op Instagram, weet dat wel. Deze week maakte ik nog eens iets met wat restjes uit de koelkast en het bleek een winner te zijn, vandaar dat ik die wel graag met jullie deel.
Nodig (voor 2 personen)
Zo maak je het
Dien op, eventueel met een lente-uitje over gesnipperd (nog niet geprobeerd, maar lijkt me er wel lekker bij).