Failing To Be Superwoman

Ik mag echt niet klagen. Ik heb zoveel kleine gelukjes die mij door deze bizarre periode helpen.

• We zijn allemaal nog gezond (op de ontstoken teen van Warre na).
• Mijn business ligt niet op zijn gat. Integendeel, ik heb net een grote nieuwe klant binnengehaald en enkele andere leuke opdrachten.
• Sinds 2 weken gunt Koen mij 2 volledige dagen waarop hij ofwel thuisblijft ofwel de kinders meepakt naar de brouwerij. Zo kan ik ongestoord doorwerken.
• Soms kunnen Sep en Warre zich echt goed bezighouden samen. Of apart.
• Het lukt behoorlijk goed om me af te schermen van té veel nieuwsberichten. Enkel de essentiële zaken lees of bekijk ik. De rest, daar hou ik me weg van. Uit zelfbescherming.
• De werken aan den bouw vorderen. We hebben zowaar bijna een dak!
• De technologie die het mogelijk maakt om met mijn familie en vrienden in contact te blijven.
• Het huishouden dat nog niet volledig in de soep gedraaid is.

Maar dat allemaal kon mij vandaag even niet rechthouden. Ik ben allang gestopt met tellen in week hoeveel we zitten van deze nachtmerrie. Maar de rek die erop zat is nu toch even weg. De zorgen beginnen door te wegen.

De financiële zorgen nu Koens grootste bron van inkomen – de horeca – weggevallen is.

De zorgen om mijn oma, mijn meter, die met hartproblemen in en uit het ziekenhuis gaat. Die nu alleen is in haar grote huis in het midden van de velden. Over 3 weken is het haar verjaardag. Die zal ze alleen vieren. Of met haar kinderen om de beurt van achter het raam. Met haar kleinkinderen en achterkleinkinderen via een telefoontje en Whatsapp. In plaats van met een groot feest in haar immense tuin.

De zorgen om mijn beste vriendin die ik enkel digitaal kan steunen in de moeilijke periode die ze nu doormaakt. Blij met de babbels die we digitaal kunnen hebben, maar mijn hart bloedt omdat ik haar niet gewoon eens kan knuffelen.

De zorgen om mijn ouders, die van Van Ranst horen dat zij als -65’ers wel op hun kleinkinderen zouden mogen passen, maar toch niet mogen van de regering. En van mij. Omdat mijn mama nog voor mijn oma zorgt en ik het risico niet wil nemen. Het is hard om hen met de tranen bijna in hun ogen voor het raam te zien staan en onze kinderen te moeten uitleggen dat ze niet bij oma en opa mogen gaan logeren.

De kinderen zijn het beu. Ze vervelen zich. Het blijven kleuters, met “zichzelf bezighouden” bedoel ik: 2 minuten spelen zonder te roepen om hulp of elkaars bouwwerk stuk te maken. Daarna willen ze weer iets nieuws. Mijn creativiteit heeft zijn limiet bereikt. Mijn respect voor kleuterjuffen is alleen nog maar toegenomen de afgelopen weken.

De zorgen om mijn werk. Waar januari en februari iets minder waren, is het in maart en zeker in april geboomd. En daar ben ik zo blij om. Maar nieuwe klanten en projecten leren kennen in deze uitdagende situatie, het is wel wat. Het bezorgt me nog meer onzekerheden, want natuurlijk wil ik goed werk afleveren. Ik doe mijn uiterste best voor mijn bestaande en nieuwe klanten. Maar het is niet simpel.

En de “mom guilt”. Blijkbaar is het een dingetje. Je schuldig voelen over ALLES. En dat is bij mij niet anders.

Ik voel me schuldig als ik met mijn kinderen bezig ben.
Ik voel me schuldig als ik aan mijn computer zit om te werken.
Ik voel me schuldig als ik ze weer vraag om stil te zijn omdat ik een telefoontje moet doen.
Ik voel me schuldig als ik ze alweer naar dat scherm laat kijken.
Ik voel me schuldig omdat ze al bijna elke week eens frieten gegeten hebben.
Ik voel me schuldig omdat de was al een week staat te wachten om gestreken te worden.
Ik voel me schuldig omdat ik kwaad ben dat de kleuters nog niet meteen terug naar school mogen.
Ik voel me schuldig omdat ik die 2 werkdagen in de week die ik nu heb niet genoeg vind.
Ik voel me schuldig als ik ga fietsen en Koen weer 2 uur alleen laat bij de kinders.
Ik voel me schuldig omdat ik me slecht voel. Want ik ben toch geen dokter/verpleegster/winkelier/horeca-uitbater/… Ik heb het nog goed, gezien de omstandigheden.
Ik voel me schuldig voor elk uur dat ik voor mezelf vraag.

Daarom wil ik ook niet zagen. Ik probeer positief te blijven. Opruimen doen we samen al dansend. ’s Avonds kruipen we nog even bij onze jongens, wrijven we over hun rugje en zeggen we hen hoe graag we ze zien. We genieten ervan om samen buiten te zijn. We lachen ons kapot met uitspraken van die twee jongens. En met scheten. Uiteraard.

Maar het blijft moeilijk. Praktisch en mentaal.

En vandaag was het even op.

Was het die vuist van Warre met volle kracht in mijn oog.
Of de zoveelste vraag om te blijven zitten en te eten.
Of het zoveelste gevecht om zijn kleren aan te doen (disclaimer: he won).
Of het continu door elkaar praten.
Of het nieuws over de kleuterscholen die nog niet opengaan.
Of het slaaptekort.
Of de nek- en rugpijn die nu soms zo erg is dat zelfs mijn hoofd rechtop houden een marteling is.

De rekker is geknapt.

De douchestraal vermengt zich met mijn tranen wanneer ze langs mijn wangen naar beneden stroomt.

De douche doet deugd.

“Mamaaa!”

Ik krijg vaak de vraag of we niet voor een derde kindje zouden gaan. Nog een meisje erbij? Alsof we daar zelf iets in te zeggen hebben anno 2020. Over 50 jaar klappen we nog eens, maar dan is het voor mij sowieso out of the question (of wie weet…).
Maar had ik dan niet graag een dochtertje gehad? Soms denk ik dat wel. Ik ben ook opgegroeid met een zus en hoewel wij absoluut geen “prinsesjes” waren, lijkt het mij toch helemaal anders om meisjes op te voeden dan jongens. Ik zou mijn twee jongens niet meer kunnen missen en mijn hart smelt als ik de twee broertjes samen zie spelen. Maar toch, soms vraag ik het me af. Vooral wanneer mijn huis weer eens omgebouwd is tot een jungle/Legopolitiekantoor/bouwwerf. Ik weet niet hoe groot het verschil is met meisjesmama’s, maar dit zijn enkele van de constanten in mijn #boysmom-leven.

• Dino’s overal. Zelfs op hun kleren moeten dino’s staan. 
• Of andere beesten. Als het maar groot is en tanden heeft. 
• Of heel klein, kruiperig en met veel te veel poten.
• Soms ook gewoon schattig en fluffy, zoals het konijn dat Sep als huisdier wil.
• Legoblokjes. Ook overal. Twee keer raden wie dan net dat ene blokje moet zoeken dat ze ECHT niet vinden, zo vlak voor hun neus. 
• Lawaai. Ik verwacht elk moment een GAS-boete voor geluidsoverlast in de bus. Of Kind & Gezin aan de deur om mijn kroost weg te halen uit dit marginale lawaaierige huishouden.
• Kleren? Die dienen om vuil te maken. En een broek zit pas écht goed als er een gat op elke knie zit.
• Schoenen? Van’t zelfde. Waarom doe ik nog moeite om goeie (lees: dure) schoenen te kopen? (
• K3? Nergens te bespeuren. Ikke blij! Koen nog meer blij! 
• Frozen wie? Aja, ’t is me ne sneeuwman!
• Piemels overal! “Ik wil geen kleren aandoen!” Free Willy en al… 
• Pipi-kakamoppen. En dan nog het liefst aan tafel. 
• Boeren en scheten laten. Ook aan tafel natuurlijk. Of wanneer ze over uw gezicht aan het klauteren zijn. Ze zeggen wel pardon 🙂
• Parcours van meubels. Klauteren, klimmen en springen. Van het keukeneiland bijvoorbeeld. “Kijk mama!” 1 jaar van mijn leven per sprong. 
• En uiteraard ook: bloedneuzen, blauwe plekken, gekneusde knieën. Maar – hout vasthouden – nog geen tripje naar Spoed nodig gehad. 
• Maar niet alleen meubels dienen als klimmuur of springkasteel. Een moeder is even goed.

Het is soms intens, twee jongens in huis. Maar ik zou ze voor geen geld willen ruilen, die twee loeties van ons. Want er is ook dit:

• De focus waarmee Sep een Legobouwwerk maakt en zijn trots wanneer het af is.
• De blote peuterbilletjes die door het huis waggelen. 
• De knuffels en dikke, natte plakzoenen. Een levensjaar erbij per zoen (compensatie voor de sprongen). 
• Het voetstuk waar ze me nu nog op hebben staan. *evil laugh* “No girl will ever be good enough for them!” #mamasboys 
• Het enthousiasme wanneer ze buiten mogen spelen en zich vuil mogen maken of mogen fietsen en rondcrossen.
• Hun liefde en zorg voor de diertjes en de natuur.
• Hoe ze naast mij komen zitten als ik make-up opdoe en dan zelf ook een vleugje oogschaduw willen of met mijn borstels over hun gezicht wrijven omdat het kietelt. 
• De flauwste moppen die voor de grootste hilariteit kunnen zorgen. 
• Hoe ze alle harten stelen met hun gevatte uitspraken, puppy-ogen en lange wimpers. 
• Broertjesliefde. De knuffels en de zorg voor elkaar. Dat ze dat maar vasthouden en koesteren! 

Jep, geef mij maar mijn boys, aan hen heb ik meer dan genoeg (mijn handen vol) 😉 

EN NU IS HET AAN JULLIE: hoe zit het bij de meisjesmama’s? Compleet het tegenovergestelde of toch veel herkenbare dingen? Of bij andere jongensmama’s? Dingen die jullie hier totaal niet herkennen? 

Kan allemaal hé! Want ik wil met deze post helemaal geen genderstereotypen bevestigen, ik observeer alleen maar. Ik hoor vaak van ouders met dochters dat het toch helemaal anders is. En ik ken ook mezelf – een meisje, last time I checked – , ik heb bvb. helemaal niets met dino’s (nul. noppes. nada. not interested), maar dan wel weer met pipi-kakamoppen en boeren en scheten (verfijnd als ik ben).

Ja, ik ben laat met dit bericht. Keihard na de feiten. Maar tussen al het nieuwjaren, plannen en moederen door verschoof deze blogpost altijd maar verder naar beneden op de to-dolijst. Maar goed, ik wilde toch nog ons Winterefteling-avontuur delen, voor wie het zou interesseren. Ik veronderstel dat het volgend jaar weer van dat is, dus je kan nu al boeken. Blijkbaar krijg je nu ook 25% korting als je je verblijf boekt, dus niet twijfelen als je na deze post overtuigd bent. En neen, ik krijg geen gratis verblijf voor de reclame die ik hier maak, het is niet dat ik een influencer ben ofzo met mijn 50 volgers 😉

Tussen kerst en nieuw gingen wij dus enkele dagen naar de Efteling. Mijn ouders hadden een huisje gereserveerd in het domein Bosrijk, op 10 minuutjes stappen van het park. Gezellig met de familie genieten van rust en fun. Ja, wij zijn van die meligaards. En we love it!

Zo zag ons tripje eruit

We kwamen toe op vrijdagnamiddag, installeerden ons in het huisje en trokken naar het park. Het begon al te schemeren en de eerste lichtjes deden ons verwonderd rondkijken. Hoewel de “hoofdbaan” aan het begin van het park mooi verlicht was, vonden we dat ze nog heel wat potentieel lieten liggen in de rest van het park. Puur wat lichtjes betreft. Maar goed, ik kan me amper inbeelden hoeveel werk het nu al moet geweest zijn, dus ik ga niet klagen. Het park was sowieso gezellig aangekleed, met kerstbomen, reuzengrote pakjes en kampvuurtjes hier en daar.

We waren van plan om de volgende ochtend vroeg te vertrekken, want wie in het park verblijft, mag een halfuur vroeger binnen dan de dagjesgasten. Nu goed, we kwamen 5 minuten voor de “officiële” opening toe en stonden toch overal voor gesloten poorten. Er zijn maar een paar attracties vroeger open en die waren helemaal achteraan in het park. Zelfs het Sprookjesbos was nog gesloten. Spijtig. We splitsten ons af en toe op, want mijn zus en haar vriend gingen echt niet 3 keer met ons en de kindjes mee in Jokie Rond De Wereld. En ook Koen en ik wilden wel eens iets anders doen. Thank God voor moderne technologie, want met de nodige Whatsappjes (Free WiFi in het park!) en telefoontjes vonden we elkaar altijd terug.

We hadden vooraf beslist dat we geen buggy zouden meenemen, want al te veel ervaring met het meenemen en dan een hele dag met een lege buggy rondtjolen. Alleen bleken onze kinderen enorm lui tijdens deze trip, dus stappen tussen de attracties zat er niet in. Gelukkig kan je in de Efteling houten karretjes huren om die koters in te vervoeren als de koningen die ze zijn zich wanen.

Voordeel van een huisje naast het park? ’s Middags gingen we daar op’t gemak sandwiches eten en even uitrusten. We trokken ook een uurtje naar het zwembad en pas tegen de avond lieten we ons weer zien in het pretpark. Chillax kerels, we hebben nog een dag! Aanrader met kinderen: Fabula, de 4D film. Eerst is er een voorfilmpje waarbij we redelijk teleurgesteld waren “is het dat maar?” De film zelf is wel tof gedaan! Maar Sep zijn favoriet? Villa Volta, “dat bewegende huis, mama!”. Ik kwam er zelf een beetje duizelig en misselijk uit, onze zoon vond het de max!

Op zaterdag had iedereen het meeste wel al gezien. Maar we wachtten tot zondag om het nieuwste (en populairste) uit te proberen: Symbolica. Het was het uur wachten zeker waard, maar was nogal kort. Supermooi gedaan, maar het had nog wat langer mogen duren. Ik wilde nog niet weg uit die magische droom. In de namiddag zijn we nog eens gaan verdwalen tussen de mooie verhalen in het Sprookjesbos. Na het avondeten gingen Koen, ik, mijn zus en haar lief terug naar huis, want ’t was werkendag de maandag. Mijn ouders bleven nog een halve dag met de kindjes en maakten nog een ritje met het treintje en zagen voor de zoveelste keer Jokie in zijn reis rond de wereld.

Het verdict

Zouden we het opnieuw doen? Ja! Ik vond het vooral leuk om het park op ons gemak te verkennen zonder te moeten rushen. Konden we iets niet doen? Geen zorgen, morgen is nog een dag! Misschien de volgende keer in de lente of de zomer, want nu waren we echt verkleumd na enkele uren rondlopen. En de kerstversiering was mooi om te zien, maar niet wauw.

De verblijfplaats was ook in orde. Mooie huisjes, ruim, mooi en in thema ingericht, midden in de natuur. Echt idyllisch. Alleen heeft de tand des tijds hier en daar wel zijn werk gedaan. De dekbedovertrekken van Klaas Vaak waren leuk voor op de kinderbedjes, maar niet echt nodig op ons dubbelbed. Ze gaan trouwens ook al enkele jaren mee, want de kleuren waren al serieus afgegaan. Daarnaast was er ook een probleem met de verluchting in de badkamer én kon het raam daar niet open, wat zorgde voor vocht- en schimmelproblemen hier en daar. Gelukkig konden we in het zwembad douchen 😉 Maar al bij al vond ik het niet slechter dan het gemiddelde Sunparkshuisje. Het is nergens perfect. We zijn niet door ons bed gezakt en we hebben geen rare ziektes opgedaan, dus ik ben content.

Ik wil wel sowieso opnieuw enkele dagen weg tussen kerst en nieuw. Een paar daagjes met de familie genieten van gezelligheid zonder al te veel moetjes en vooral veel tijd en aandacht voor elkaar. Samen koken, ’s avonds een spelletje spelen, 4 extra babysits voor de kinders. De zaligheid!

Kelly deed het vorig jaar al: een lijst maken van 19 dingen die ze in 2019 wilde doen. Het was een leuke lijst om te lezen. Geen grootse bucket list met Kilimanjaro’s die moesten beklommen worden. Wel een lijst met doodgewone en iets minder doodgewone dingen die ze wilde doen. En dat wil ik ook wel doen. Niet dezelfde dingen als zij, ik heb mijn eigen wensen (al zaten er wel een paar toffe tussen bij haar). Maar die lijst maken dus. 20 dingen voor 2020. Niets wereldschokkends, gewoon een soort plan voor mezelf met enkele doelen. Kan ik ze niet allemaal afvinken? So be it. We zien wel. Het is eens iets anders dan de gewoonlijke – vage – goede voornemens à la “meer sporten en minder eten”. Want yeah right, die houdt geen mens vol!

1. 15 boeken lezen. 2019 was al een iets beter leesjaar dan de voorbije jaren, maar nu wil ik voor mezelf een doel stellen. Ik heb lang veel minder gelezen, wegens de interesse compleet kwijt. Toevallig wilde ik weer net meer gaan lezen op het moment dat ik kinderen kreeg. Goed plan! Nu zijn ze wat groter en merk ik weer hoe leuk het is om te kunnen opgaan in een verhaal en nog diezelfde maand te weten hoe het afloopt.
2. 2 cursussen volgen. Ik ben altijd heel leergierig geweest. Daarom lees ik veel, vooral artikels (want zie hierboven). En dat is allemaal interessant, maar ik merk dat ik graag cursussen volg om bij te leren. Nu nog op zoek naar 2 relevante werkgerelateerde cursussen. Niet-werkgerelateerde workshops en artikels zal ik wel genoeg volgen en lezen.
3. 3 ideeën uitwerken voor een boek. Ik weet dat er ergens een boek in mij zit. Of misschien wel meer dan één. Ik weet alleen nog niet waarover. Ik weet zelfs niet of het fictie of non-fictie is. En dat komt vooral omdat ik nog nooit tijd heb gemaakt om erover na te denken en ideeën op te schrijven. Dat wil ik dit jaar dus wél doen.
4. Maandelijkse date night met Koen. Dat nemen we ons geregeld voor, maar life gets in the way. Misschien dat we er ons nu wel aan houden.
5. Wekelijks uitstapje met het gezin. De zondag is de enige dag dat we met het hele gezin samen zijn. En toch wordt die vaak verkwanseld aan zetelhangen, klusjes en huishouden. Nu wil ik een plan maken voor die zondagen. Ja, babyborrels en andere sociale verplichtingen tellen ook als uitstapje. En ja, een “home cinema” af en toe telt ook.
6. De Ronde Van Vlaanderen (voor mietjes) rijden. Die is 74km lang. Ik heb me niet ingeschreven voor het event zelf, want ik ben niet van plan om te staan aanschuiven op de Koppenberg. Ik heb mijn persoonlijke coach (aka mijn papa :)) met wie ik dat parcours de week ervoor of erna wil rijden. Maar wel eerst trainen natuurlijk.
7. Grote kuis houden in onze spullen. Wij verhuizen over een jaar (ongeveer). Dat betekent Marie Kondo-gewijs door onze spullen gaan en bepalen wat mee mag naar het nieuwe huis en wat niet. Ik kijk er al naar uit! Koen iets minder.
8. Een leuke foto-deco maken. Een kleine 3 jaar geleden maakte ik 2 fotoposters voor in onze wc’s. Probleem daarmee: Warre staat er niet op. Correctie: hij staat er wel op, in mijn buik. Tijd voor iets nieuws dus. Iets dat ook in het nieuwe huis mooi zal staan.
9. Wekelijkse meeting houden met Koen. Dit idee heb ik opgedaan in de cursus Baas over Eigen Tijd. Jawel, van diezelfde Kelly van wie ik dit lijstjes-idee heb. Zo hard nodig: 1 keer per week overlopen wat de afgelopen week goed/fout liep en ons voorbereiden op de komende week. Klinkt heel zakelijk, maar het het lijkt me essentieel voor een goed draaiend huishouden.
10. Een goed facturatieprogramma aankopen. Klinkt blèh, maar facturen maken in Excel is nog meer blèh. Het hoort erbij als ondernemer. En hej, ik ben al blij dat ik genoeg facturen maak dat zo’n programma ook effectief zijn geld waard is!
11. Een tripje plannen met Delphine. Niet met mezelf, wel met mijn beste vriendin. Hoewel we al meer dan 10 jaar bevriend zijn, gingen we pas in november 2019 voor het eerst samen op citytrip. En dat was voor herhaling vatbaar. Werk van maken in 2020! Tips zijn welkom 😉
12. Een coworking space uitproberen. Als ik hoor hoe enthousiast andere freelancers zijn over hun coworking, wil ik wel eens testen of het iets voor mij is. Het is alvast iets anders dan mijn garage/bureau zonder direct daglicht.
13. 3x/week 10 min. buikspieroefeningen en/of yoga. Nodig voor die Ronde. Maar ook voor minder rugklachten en meer mentale rust. Aja, daarnaast volg ik ook nog wekelijks yogales en ga ik 2x fietsen en/of zwemmen (afhankelijk van het weer). Die oefeningen zijn ter ondersteuning. Want 30 min./week zou écht te weinig zijn (voor mij, wat jij doet, trek ik me niet aan).
14. In augustus een volledige maand verlof nemen. Jep, vorig jaar 3 weken genomen eind juli, begin augustus en toch wel wat gewerkt tussendoor. Voelde niet als verlof. Dit jaar gaan we niet op reis, dus om er écht even tussenuit te zijn, heb ik die maand nodig. Hoe ik die kinderen van ons ga entertainen zonder reis zie ik dan wel.
15. 30 posts publiceren op deze eigenste blog. Ik geef het toe, in 2019 liet ik het een beetje hangen. Ik doe mijn best om dat in 2020 niet te doen.
16. Een website laten maken voor DeeDeeCopy. Ik heb er zelf eentje gefabriceerd in WordPress en ik was er behoorlijk trots op. Maar het is toch niet echt professioneel. Nu ga ik er budget voor vrijmaken. Een copywriter hoef ik al niet in te huren 😉
17. Minstens 1x naar de wellness gaan. Want ik doe dat graag. Het mag meer zijn, maar ik moet realistisch zijn. Met een huishouden, kinderen, een zaak, een bouw en sportieve doelen zou een mens nog vergeten om zich nog eens ongegeneerd in de watten te laten leggen.
18. Mijn haar laten groeien tot minimum 30cm voor Think Pink. Sinds mijn eigen borstkanker-vrees enkele jaren geleden voel ik een bepaalde affiniteit met dat goede doel. Bij mij waren ze er gelukkig vroeg bij, waardoor ik enkel een klein litteken heb. Maar anderen hebben dat geluk niet en zo draag ik op mijn manier mijn steentje bij.
19. Een nieuwe fancy laptoptas kopen. Omdat ik dat wil.
20. Mijn ideale parfum vinden. Mademoiselle van Chanel blijft mijn favorietje. Maar ik wissel graag af.

En jij? Grote of kleine doelen dit jaar? Heb je zelf ook zo een lijstje gemaakt? Deel het gerust in de comments, dan kom ik met veel plezier lezen!