De laatste werkdag van de week bij mijn vaste werkgever. Een super zwemsessie. Prachtige nazomerzon. Het zag ernaar uit dat het zo één van die perfecte dagen zou zijn waarop alles gewoon meezit. Zo mogen er ook al eens zijn hé 😉
Ik zag het al helemaal voor mij, het ging een picture perfect vooravond worden met mijn kindjes waarna ik helemaal ontspannen op mijn yogamat zou neerstrijken.
Ik had Sep beloofd om zijn fiets mee te nemen als ik hem van school ging halen. Dat deed ik ook. In de brandende zon (serieus, die gééft nogal, voor de tijd van’t jaar!) met dat kleine fietsje naar school. Sep was dolgelukkig, hij ging naar huis fietsen, met een mini “omweg” (400m verder) langs de crèche. Mooi! Om hem te ontlasten nam ik zijn jas, boekentas en hele stapel knutselwerkjes (inclusief giant papier maché appel). Hij fietste traag en remde elke 2 meter (dit weekend van papa geleerd hoe hij moest remmen…). Hij fietste de berm in en besloot het op te geven. Ik zal wel leren fietsen als ik groot ben. Hij stapte een beetje verder met zijn fiets aan de hand, het zijwieltje rolde bij elke stap tegen zijn hiel, wat niet hielp om de tranen weg te houden. De laatste 100m naar de crèche wilde hij fietsen, maar hij stapte op, ging wat teveel naar rechts naar zijn goesting en gaf het weer op. Wij de crèche binnen. Warre was froai geweest en had zelfs voor het eerst een plasje achtergelaten in het potje (ja, wij geven daarvoor high-fives en stempels, zo’n ouders zijn wij geworden). Oké, super! De broertjes waren samen en het zou nu wel een gezellig avond worden. Sep was vastbesloten om gewoon met de fiets in de hand verder te gaan en ik liet hem doen. Maar liet hem wel duidelijk verstaan dat hij zelf verantwoordelijk was voor zijn fiets.
We waren nog niet helemaal buiten en Warre begon plots te huilen. Geen idee waarom. Het kind is 21 maanden, uitleg genoeg zeker? “Pakke!”.
Een handtas, een luiertas, een boekentas, een papier maché appel en een peuter. Ne muilezel is er niks tegen..
O ja, en dan begon de kleuter ook te huilen. Geen idee waarom. Hij is een kleuter en het was donderdagnamiddag, 16u30. Uitleg genoeg zeker?
Uiteindelijk wilde Warre toch verder stappen, al stopte hij wel om de meter om ons te wijzen op toch wel zeer opmerkelijke stenen. Op een grindweggetje. You the picture.
Lang verhaal kort: we deden een halfuur over een route van 10 minuten.
En dan nog gaf moeder toe en gingen we langs het speelpleintje. Vooral ook omdat daar een bankje was. Efkes rusten terwijl de kindjes speelden. Ja, natuurlijk! Moeder, ken uw kinders.
Ze speelden welgeteld 1 minuut mooi samen in het zand. Lang genoeg om een foto te maken voor mijn Stories. Tot ik plots de schreeuw hoorde “mamaaaaa, Warre gooit zand op mij!”.
Oké, tegen 17u30 door naar huis, want moeder moet nog koken en om 18u30 vertrekken naar de yoga.
Ge kunt al raden hoe ik op die yogamat terechtkwam zeker?
Het is niet altijd kommer en kwel hoor, maar zo ne keer ventileren op de blog, dat doet deugd. Merci 🙂
