Na de meltdown

Een drietal weken geleden had ik het moeilijk. En ik schreef erover. Best wel therapeutisch, dat schrijven. Zou ik meer moeten doen. Misschien word ik dan goed en kan ik er ooit nog mijn beroep van maken of zo.

Hihi, zie mij al grapjes maken!

Dat wil dus zeggen dat het goed met me gaat?

Awel ja.

Mijn berichtje van die welbepaalde 1ste mei kon op veel bijval rekenen. Ik kreeg heel wat reacties (naar mijn normen). Mijn bericht werd zelfs spontaan gedeeld, voor het eerst in de geschiedenis van mijn blog, denk ik. Mensen stuurden mij berichtjes, spraken mij aan. Dat was ik niet gewoon. Ik, zo’n klein schrijverke uit een boerendorp.

Het deed me echt wel deugd. Ik kreeg heel veel harten onder de riem gestoken. Maar ook heel veel herkenning. Mensen die me bedankten omdat ik “durfde” te benoemen dat het ook met ons “gefortuneerden” eens niet zo goed kan gaan. Want verdorie, wij mogen toch niet klagen zeker!

Het zijn bizarre/uitdagende/moeilijke/… tijden voor ons allemaal. Voor de hele wereld, begot. Dan mogen we wél al eens klagen. Want dat kan deugd doen, vertellen wat er op uwe lever ligt. Door de miserie met elkaar te delen en elkaar te steunen zorgen we voor elkaar. Opkroppen, da’s pas onnozel!

Ik heb mijn zegje gedaan en ik was er blij om. Ik heb mij een doucheke gepakt, roepend naar mijn ruziënde kinders in de kamer ernaast. Ik heb die monsters uitgelaten met een wandelingetje en daarna waren we weer dikke vriendjes.

“Mama, zo lig jij toch ook altijd hé!”
Euh ja, welgeteld 10 seconden op een dag. Dankzij jullie schattigerds…

En sindsdien?

Sinds mijn meltdown gaat het weer bergop. Natuurlijk heb ik nog momenten waarop ik mijn geduld verlies. Maar die heb ik ook zonder lockdown. Ik heb twee kinders, dat hoort bij het pakket. Het slaaptekort is ondertussen voor een deel ingehaald, want Warre vindt zijn bed weer wat leuker. Helpt ook wel.

Ik heb mijn planning weer deftig in handen genomen en duidelijke prioriteiten gesteld. Op maandag en woensdag focus ik vollenbak op mijn werk. De kindjes zijn dan bij Koen of – sinds kort, woohoow! – bij oma en opa. Op dinsdag en donderdag gaat mijn aandacht volledig naar Sep en Warre en open ik mijn laptop enkel wanneer zij even op de iPad bezig zijn. Dan behandel ik de dringenste zaken. Op vrijdag wisselt het. En op de kids-dagen sta ik soms een uurtje vroeger op om even wat door te werken voordat mijn mannen wakker zijn. Mijn golden hour, echt waar! En daarna samen ontbijten, lekker gesjellug!

Dus, de grote game-changer voor mij?

FOCUS!

Gewoon eventjes terugdenken aan wat ik geleerd heb bij Kelly en Anouck in Baas Over Eigen Tijd en ik ga er weer voor met volle moed. Niet meer alles tegelijk willen doen, maar focus en prioriteiten stellen. Zonder me schuldig te voelen over de keuzes die ik maak. En mannekes, die mindset, dat doet veel! Als mijn hoofd ernaar staat, dan kan ik de wereld aan. Dan ben ik zot productief. En daar krijg ik weer meer energie van. Om dan productief en positief te blijven. Ne vicieuze cirkel, gelijk da ze zeggen.

Loop ik nu de hele tijd op roze wolkjes?

HAHAHAHAHA! Nope.

Het draait hier nog geregeld vierkant. De kinderen luisteren nu niet plots beter. Integendeel, ze beginnen die hele corona-shizzle ook grondig beu te geraken. Maar ik voel me over het algemeen mentaal beter, dus ik kan er beter mee om. Het moest me gewoon even allemaal van het hart. Het schrijven deed deugd, de reacties nog meer. En ik kreeg weer energie om verder te doen.

We’re in this sh*t together, hé mannekes. Corona, de lockdown. Het ouderschap. Het leven! Eens goe zagen, het lucht op. En daarna weer vooruit!

Ja, ge moogt bij mij komen zagen. Ik zal de koffie en een koekske klaarzetten.

(O ja, die cursus waarover ik het had? Die opent binnenkort weer. Heb je ’t gevoel dat je de muren op je af ziet komen en ze niet kan stoppen? Of je wil zonder schuldgevoel of burn-out je werk kunnen combineren met je gezin? Dan is dit wel de investering waard. Vind ik. Maar wie ben ik, natuurlijk. Neen, niet gesponsord, helaas 😉 )

MamafienLeave a comment

De rek is eraf #lockdownlife

Ik mag echt niet klagen. Ik heb zoveel kleine gelukjes die mij door deze bizarre periode helpen.

  • We zijn allemaal nog gezond (op de ontstoken teen van Warre na).
  • Mijn business ligt niet op zijn gat. Integendeel, ik heb net een grote nieuwe klant binnengehaald en enkele andere leuke opdrachten.
  • Sinds 2 weken gunt Koen mij 2 volledige dagen waarop hij ofwel thuisblijft ofwel de kinders meepakt naar de brouwerij. Zo kan ik ongestoord doorwerken.
  • Soms kunnen Sep en Warre zich echt goed bezighouden samen. Of apart.
  • Het lukt behoorlijk goed om me af te schermen van té veel nieuwsberichten. Enkel de essentiële zaken lees of bekijk ik. De rest, daar hou ik me weg van. Uit zelfbescherming.
  • De werken aan den bouw vorderen. We hebben zowaar bijna een dak!
  • De technologie die het mogelijk maakt om met mijn familie en vrienden in contact te blijven.
  • Het huishouden dat nog niet volledig in de soep gedraaid is.

Maar dat allemaal kon mij vandaag even niet rechthouden. Ik ben allang gestopt met tellen in week hoeveel we zitten van deze nachtmerrie. Maar de rek die erop zat is nu toch even weg. De zorgen beginnen door te wegen.

De financiële zorgen nu Koens grootste bron van inkomen – de horeca – weggevallen is.

De zorgen om mijn oma, mijn meter, die met hartproblemen in en uit het ziekenhuis gaat. Die nu alleen is in haar grote huis in het midden van de velden. Over 3 weken is het haar verjaardag. Die zal ze alleen vieren. Of met haar kinderen om de beurt van achter het raam. Met haar kleinkinderen en achterkleinkinderen via een telefoontje en Whatsapp. In plaats van met een groot feest in haar immense tuin.

De zorgen om mijn beste vriendin die ik enkel digitaal kan steunen in de moeilijke periode die ze nu doormaakt. Blij met de babbels die we digitaal kunnen hebben, maar mijn hart bloedt omdat ik haar niet gewoon eens kan knuffelen.

De zorgen om mijn ouders, die van Van Ranst horen dat zij als -65’ers wel op hun kleinkinderen zouden mogen passen, maar toch niet mogen van de regering. En van mij. Omdat mijn mama nog voor mijn oma zorgt en ik het risico niet wil nemen. Het is hard om hen met de tranen bijna in hun ogen voor het raam te zien staan en onze kinderen te moeten uitleggen dat ze niet bij oma en opa mogen gaan logeren.

De zorgen om mijn kinderen. De eerste regendagen houden hen binnen. Dichter op elkaar. De ruzies komen vaker en gaan luider. Warre komt sinds de start van de lockdown bijna elke nacht bij ons liggen. Nu ja, OP ons…
De kinderen zijn het beu. Ze vervelen zich. Het blijven kleuters, met “zichzelf bezighouden” bedoel ik: 2 minuten spelen zonder te roepen om hulp of elkaars bouwwerk stuk te maken. Daarna willen ze weer iets nieuws. Mijn creativiteit heeft zijn limiet bereikt. Mijn respect voor kleuterjuffen is alleen nog maar toegenomen de afgelopen weken.

De zorgen om mijn werk. Waar januari en februari iets minder waren, is het in maart en zeker in april geboomd. En daar ben ik zo blij om. Maar nieuwe klanten en projecten leren kennen in deze uitdagende situatie, het is wel wat. Het bezorgt me nog meer onzekerheden, want natuurlijk wil ik goed werk afleveren. Ik doe mijn uiterste best voor mijn bestaande en nieuwe klanten. Maar het is niet simpel.

En de “mom guilt”. Blijkbaar is het een dingetje. Je schuldig voelen over ALLES. En dat is bij mij niet anders.

Ik voel me schuldig als ik met mijn kinderen bezig ben.
Ik voel me schuldig als ik aan mijn computer zit om te werken.
Ik voel me schuldig als ik ze weer vraag om stil te zijn omdat ik een telefoontje moet doen.
Ik voel me schuldig als ik ze alweer naar dat scherm laat kijken.
Ik voel me schuldig omdat ze al bijna elke week eens frieten gegeten hebben.
Ik voel me schuldig omdat de was al een week staat te wachten om gestreken te worden.
Ik voel me schuldig omdat ik kwaad ben dat de kleuters nog niet meteen terug naar school mogen.
Ik voel me schuldig omdat ik die 2 werkdagen in de week die ik nu heb niet genoeg vind.
Ik voel me schuldig als ik ga fietsen en Koen weer 2 uur alleen laat bij de kinders.
Ik voel me schuldig omdat ik me slecht voel. Want ik ben toch geen dokter/verpleegster/winkelier/horeca-uitbater/… Ik heb het nog goed, gezien de omstandigheden.
Ik voel me schuldig voor elk uur dat ik voor mezelf vraag.

Daarom wil ik ook niet zagen. Ik probeer positief te blijven. Opruimen doen we samen al dansend. ’s Avonds kruipen we nog even bij onze jongens, wrijven we over hun rugje en zeggen we hen hoe graag we ze zien. We genieten ervan om samen buiten te zijn. We lachen ons kapot met uitspraken van die twee jongens. En met scheten. Uiteraard.

Maar het blijft moeilijk. Praktisch en mentaal.

En vandaag was het even op.

Was het die vuist van Warre met volle kracht in mijn oog.
Of de zoveelste vraag om te blijven zitten en te eten.
Of het zoveelste gevecht om zijn kleren aan te doen (disclaimer: he won).
Of het continu door elkaar praten.
Of het nieuws over de kleuterscholen die nog niet opengaan.
Of het slaaptekort.
Of de nek- en rugpijn die nu soms zo erg is dat zelfs mijn hoofd rechtop houden een marteling is.

De rekker is geknapt.

De douchestraal vermengt zich met mijn tranen wanneer ze langs mijn wangen naar beneden stroomt.

De douche doet deugd.

“Mamaaa!”


Mamafien12 Comments

#lockdownlife – Verplicht thuisblijven – hoe wij dat doen

Disclaimer: ’t is ne langen. Pakt een koffietje, zet de kinders voor een ander scherm en zet u efkes.

We zijn nu een week in lockdown en blijven – zoals onze burgerzin en de regering van ons verlangen – in ons kot. Met twee zelfstandigen en twee kinders in huis is het wat zoeken, maar de afgelopen week heeft ons (vooral mij) verplicht wat trager te leven en wat meer los te laten. Ik besef maar al te goed dat onze situatie anders is dan die van jou, en zeker dan die van mensen in de zorgsector. Ik heb het dan ook enkel over hoe wij hiermee omgaan en wil hier geen “one size fits all” tips geven. Werkt toch niet in deze situatie. Maar ik hoor wel graag hoe jullie ermee omgaan, dus laat het zeker weten in de comments.

Terug naar de natuur

Het is ironisch eigenlijk, dat deze lockdown samenvalt met het begin van de lente. Iedereen wil niets liever dan naar buiten gaan. In het afgelopen jaar gingen wij gemiddeld nog niet zoveel wandelen in het bos of tussen de velden als in de afgelopen 2 weken. We genieten er allemaal van om de frisse lucht in te ademen en de natuur weer tot leven te zien komen. En dat is goed! Buiten wandelen, lopen of fietsen is nodig om fysiek (én mentaal) gezond te blijven. Doe het gewoon niet in een groep van 20 man, maar enkel met je gezinsleden of alleen. Blijf ook niet staan om een babbeltje te slaan met de buurman (gelukkig zijn wij zo asociaal dat dat voor ons geen grote aanpassing was). En op de dagen dat we niet naar het bos gingen? In de tuin werken. Eindelijk tijd om de ieniemini tuin van ons lenteklaar te maken. En om met regenwormen te spelen en de plantjes – nog maar eens – water te geven.

Gelukkig mag wandelen wel nog. En ja, Sep loopt op zijn blote voeten.

Verward afwachten

Ons gewoonlijke ritme, met de bijhorende gejaagdheid, viel weg. Een verademing, eerlijk gezegd. Doordat ik nu voor DPG Media uitsluitend van thuis werk, win ik 4 uren in de week aan verplaatsingen alleen. Helaas vielen ook enkele projecten en lessen weg. Nu ja, ze staan “on hold”. Het was een heel erg verwarrende week voor iedereen. Veel viel stil, maar ook veel ondernemers die creatief uit de hoek komen om te kunnen blijven overleven. Hoe dat de komende weken zal evolueren eens iedereen zijn draai vindt in deze tijdelijke realiteit, zullen we dan wel zien. Ik hoop wel 1 ding: dat we wat milder (hypewoord van het jaar?) worden voor onszelf en elkaar. Ik heb de indruk dat wat je ook doet, er geen “aanvaarbare” manier is om ermee om te gaan. Ben je gestresst en blijf je hard werken, dan is het niet goed. Maar geniet je van deze dagen om het rustiger aan te doen en meer bij je gezin te zijn of eindelijk eens die serie te bingen? Not done! Serieus. Leven en laten leven (doet ge door in uw kot te blijven, trouwens ;)). (Ik verkies humor als tactiek om door deze situatie te komen, mocht ge het nog niet doorhebben)

Gestructureerde traagheid

Ik koos vorige week daarom voor “vakantiemodus”. We sliepen langer (tot 7u zowaar!). We namen ’s ochtends de tijd om samen te ontbijten, waarna ik af en toe een halfuurtje yoga deed. En daarna begon onze dag. Met een afwisseling tussen vrij spel – binnen en buiten – en opdrachtjes. En ja, ook soms verveling of een scherm – zeker toen onze kinders het na 4 dagen al gehad hadden met die lockdown. Maar met om 10u een stuk fruit, om 12u lunch, om 16u een koekje of yoghurt en om 18u avondeten. Allemaal tafelmomenten die we samen (soms zelfs met ons 4!) doorbrachten. Wat op een “normale” werkdag bijna nooit het geval is.

Onze brownies zijn écht de beste

Juf mama

De eerste suggesties van een lockdown deden nog maar de ronde en mijn Instagram- en Facebookfeeds en inbox stroomden al over van de tips om je kinders 5 weken educatief verantwoord bezig te houden. Wij wisten nog niet eens wat de impact zou zijn op onze bedrijven (nu nog altijd niet, maar soit), laat staan dat we al wisten hoe we dat met de kinderen zouden aanpakken. Ik schoot dus al in een ploetermoederkramp en begon al oefeningetjes voor peuters en kleuter te googelen.

Gelukkig hebben we van die topjuffen in onze school, die meteen een Whatsapp groepje aanmaakten per klas en af en toe een leuke uitdaging of filmpje doorsturen. Beide juffen speelden ook voor postbode en gingen bij iedereen een enveloppe met oefenblaadjes droppen.

Sep is ook superenthousiast om elke dag oefeningen te maken. Ik moet hem echt tegenhouden, of hij maakt de volledige inhoud van zo’n enveloppe op een voormiddag. Jep, we zitten met ne strever in huis. Geen idee van wie hij dat heeft (ma echt hé!). Warre daarentegen zit ook echt wel in vakantiemodus. Tja, hij is nog maar 3 en heel zijn moeder!

Breakdancen!

Lesjes in zelfstandigheid

Omdat wij erg luie ouders zijn, doen we nu even ons best om zo zelfstandig mogelijk kinderen te kweken. I know, het klinkt contradictorisch, maar noem het langetermijndenken. Koen heeft er zijn missie van gemaakt om Warre zich zelf te leren aan- en uitkleden. Begint al te lukken. Sep is al redelijk zelfstandig en dat stimuleren we alleen maar nog meer deze periode door hem kleine taakjes te laten doen of zijn broer te laten helpen.

Helpende handen

Ik weet het, elk opvoedingsboek heeft tabellen met taakjes die je kinderen op een bepaalde leeftijd kan laten doen. Eerlijk gezegd deed ik het altijd liever zelf, want dat ging vlotter én ik moest het hele huis niet staan kuisen achteraf. Ik maak er nu echter wel zaak van om de kinderen meer te laten helpen in het huishouden. Ik begin klein, met de tafelmomenten, die we sinds deze week allemaal delen.

Blijven zitten aan tafel tot iedereen klaar is, wil ik hen niet altijd aandoen. Want moeder eet tergend traag en kinderen moeten kunnen bewegen. En liever dat ze buiten rondcrossen dan dat ze over de tafel kruipen. Just saying.
Maar ik wil niet als een meid achter hun gat alles voor hen opruimen. Staat niet in mijn jobomschrijving. Daarom is de regel nu: ze mogen pas gaan spelen als ze hun eigen bord en bestek hebben afgeruimd (én in de vaatwas gezet). Dat is dus een very big deal voor ons gezin! Lukt behoorlijk goed. Scheidsrechter Sep zorgt er ook voor dat Warre zeker niet gaat spelen voor hij zijn taakje gedaan heeft.

Zet die mannen aan’t werk!

En het werk dan?

Als ik dit allemaal lees, lijkt het alsof ik hele dagen alleen maar met de kinderen bezig ben. En dat klopt ook. Maar wat dan met het werk? Simpel. Dat is zoeken.

Terwijl Koen nog steeds 4 dagen op 7 (toch al 2 dagen minder dan standaard!) probeert uit te zoeken hoe hij de brouwerij overeind kan houden, ben ik huismoeder. Hij is gelukkig nu wel thuis om te helpen bij de ochtenden en avonden, maar alles daartussenin is voor mij. De eerste dagen probeerde ik wat werk gedaan te krijgen terwijl de kinderen tv keken of aan het tekenen waren. En dat doe ik af en toe nog. Een mailtje of een telefoontje kan wel op die momenten. Maar, de realiteit is dat ik nog altijd 2 kleuters in huis heb. Dat zijn geen tieners die zich op hun kamer opsluiten en enkel grommend naar beneden komen om te eten.

Als Warre 1 minuut tekent (ik heb het getimed), is dat lang!

De perfectionistische Sep krijgt bij elke oefening minstens 2 zenuwinzinkingen omdat het niet perfect gaat zoals hij wil. We zijn nog altijd aan het uitzoeken hoe we met die uitbarstingen moeten omgaan. Vermoeidheid en thuisblijven doen er niet goed aan. Knuffels vaak wel.

Soit, we dwalen af.

Ondertussen heb ik dus nog altijd geen werk gedaan. Maar het geld moet wel binnenkomen. En als die lockdown langer gaat duren dan gepland, word ik misschien wel de belangrijkste kostwinner in huis. Dus mijn business moet wel blijven draaien (én groeien).

Dat werken hou ik voor ’s avonds. Als de kinderen in bed liggen, kruip ik achter mijn bureau. Of met de laptop in de zetel. Daarnaast heb ik vorige week ook 1 volledige werkdag (sort of) gehad. Koen was thuis en ontfermde zich over de kinderen. In de pauze trok ik met hen op en in de namiddag – gewoonlijk mijn dipje – gingen we samen een uurtje naar het bos. Daarna trok ik me weer terug in mijn schrijvershol tot aan het avondeten. Allez, tot wanneer ik aan het avondeten moest beginnen. Ge peist toch niet dat die venten dat gaan doen!

Dit schema is voorlopig nog niet voldoende om ook zelf vollenbak aan mijn zaak te kunnen werken, zoals ik mijn volgers aanraad. We zullen de komende weken moeten blijven zoeken naar een systeem dat voor ons alle vier haalbaar is. Wetende dat ik na een jaar als zelfstandige nog altijd geen waterdichte balans werk-leven heb (zal ik dat ooit hebben?), vrees ik dat ik tijdens deze crisis vooral mijn huismoederskills weer ga bijschaven en mijn zaak op de achtergrond zal zetten.

Tja, we zien wel. We doen van go with the flow. Want we kunnen niet anders. Afwachten, niet te veel coronanieuws checken op sociale media, enkel ’s ochtends op de radio de belangrijkste updates meepikken. En voor de rest contact houden met onze vrienden en familie via alle mogelijk kanalen.

Zoals met deze blog. Dus: reageren maar! Hoe doen jullie het in deze bizarre tijden? Hoe houden jullie het mentaal nog vol? Hebben jullie tips om die kinderen niet achter het behang te willen plakken (was op donderdag écht het geval, bij nog iemand?).

P.S.: Wilt ge zien hoe wij het overleven? Check zeker mijn Instagram stories, die kinders van ons zijn soms té grappig. Al zeg ik het zelf.

Mamafien5 Comments

1 jaar zelfstandig: dit heb ik geleerd

Jep, op 10 maart 2019 kondigde ik het officieel aan: ik was een week eerder in het diepe, onzekere ondernemersbestaan gesprongen. Al moet ik toegeven dat ik me toen nog niet écht een ondernemer voelde. Ik was freelancer, ik wilde vooral teksten schrijven.

We zijn nu een jaar later en boy, wat een jaar was dat! Ik kan wel duidelijk stellen dat ik het een en ander geleerd heb in dat jaar.

  • Een website is – zoals ik ook een jaar geleden in mijn blogpost zei – een constant work in progress. Alleen ben ik het beu om zélf zo veel tijd in het technische aspect te steken. Binnenkort zit ik dus samen met mijn geniale DPG Media-collega Leen om mijn nieuwe website vorm te geven. En ze zorgt meteen ook voor superflatterende foto’s van ondergetekende om die website er nog aantrekkelijker uit te laten zien.
  • Als je het zelf niet uitzoekt, gaat niemand het voor jou doen. En mannekes, dat is ne serieuzen hoor. Gelukkig heb ik een boekhouder die mij daarin ondersteunt, maar ook hij wist bijvoorbeeld nog niet dat ik als creative minder belastingen kan betalen op een deel van mijn inkomsten (het heeft te maken met auteursrechten, ook voor softwareontwikkelaars, fotografen en veel meer. Checkt Creative Shelter!). Hij is wel het type boekhouder dat daar dan meteen in duikt en alles opzoekt. Want zo kan hij mij én andere creatieve klanten nog beter helpen. Kleine shoutout naar mijn boekhouder 😉
  • Er bestaan plezante netwerken die specifiek gericht zijn op vrouwelijke ondernemers, waar je elkaar kan helpen, maar ook gewoon steun kan vinden wanneer het niet goed gaat. Zo is er bijvoorbeeld Team Tuttefrut, een Facebookcommunity van Kathleen Verhetsel waar veel creatieve onderneemsters lief en leed delen. Gelukkig maar, want dat maakt het uitzoeken net iets gemakkelijker.
  • Verdien veel om goed te kunnen leven, maar niet té veel, want dan is het voor de staat. Sociale bijdragen en belastingen, mijn twee grootste maandelijkse uitgaven, want verder heb ik geen grote investeringen. Allebei zijn ze gebaseerd op je inkomen. Het probleem met freelancen is dat je – zeker in het begin – een nogal fluctuerend inkomen hebt. Mijn eerste jaar was onverwacht goed. En dat zorgt voor hogere sociale bijdragen en hoge belastingen. Maar het begin van 2020 was niet fameus. Het kwam wat traag op gang. Een grote opdracht waarvoor ik mijn agenda vrijgemaakt had, werd op het laatste moment geannuleerd. Dan begin ik te stressen, want die maandelijkse kosten zijn er wél. Of ik nu voldoende inkomsten heb of niet.
  • Marketing is a bitch, but you gotta love her. Wil je meer naambekendheid? Wil je groeien met je zaak? Wil je meer verdienen? Dan is marketing een must. Een website is een start. Maar de e-maillijst schijnt het van het te zijn. Die heb ik dan ook opgestart. Ik noem ze de DeeDeeCopyClub. Na 3 dagen zit ik aan 14 subscribers, jeej! Wil je ook bij mijn clubje horen? Inschrijven kan hier (zie mij eens reclame maken, zeg!). Ik heb ook een supercoole pdf ontwikkeld waarin ik al een stukje van mijn copywritingwijsheid deel (zie mij nog meer reclame maken. Het kan niet op!). Want dat moet, als je wil dat mensen iets van jou kopen. Zoals de gratis proevertjes in de Colruyt (allez, voorlopig niet meer, danku corona-paniek).
  • Ik voel me nu echt wel een onderneemster. In het begin wilde ik gewoon schrijven. En dat wil ik nog altijd. Maar ik wil méér. Een beetje uit noodzaak. Want met schrijven alleen ga ik niet rijk worden. Ik dacht dat als ik meer opdrachten binnen zou halen, ik meer zou verdienen. En dat is ook zo. Maar daar zit een limiet op. Ik factureer (nu nog) per uur. Maar een mens heeft maar 24 uren in een dag. En daarvan zou ik er nog graag 8 slapen (het liefst onafgebroken, maar daar is Warre het niet altijd mee eens). En dan moet ik ook nog eten, leven en mijn gezin af en toe zien. En weekends vallen al af. Dus als ik meer wil verdienen, dan moet ik mijn business schaalbaar maken (zie mij hier jargon gebruiken, zeg!). Dus ik bedenk manieren om meer uit mijn zaak te halen én meer ondernemers te helpen met hun teksten. Idee: workshops, trainingen, online cursussen. Het staat allemaal op de wishlist. Het zijn allemaal doelen waar ik naartoe werk en waar ik rekening mee hou in mijn beslissingen.
  • Je moet harde, zakelijke, beslissingen nemen. Ja, je moet vanuit je hart ondernemen. Je passie en je intuïtie volgen. Maar soms moet je ook gewoon de feiten nemen voor wat ze zijn en daar de nodige conclusies uit trekken. Zo heb ik vorige maand een lastige knoop doorgehakt: ik stop met de in-company taaltrainingen bij Heydays. Ik werk nu nog een traject af dat loopt tot deze zomer, maar ik neem geen nieuwe opdrachten meer aan. Ook al doe ik het graag. Ook al haal ik er voldoening uit. Ik steek er te veel tijd in voor het financiële dat ik er maar voor terugkrijg. Tijd die ik niet in mijn core-business kan steken. Het deed pijn, want ik moest mensen teleurstellen. Maar het viel ook mee, want ook zij zijn ondernemers die begrijpen dat het niet persoonlijk, maar zakelijk is. Het neemt niet weg dat ik nog altijd grote fan ben van wat Heydays doet. Het sluit ook niet uit dat ik het later opnieuw kan opnemen. Maar voorlopig focus ik op copywriting en moet al de rest wijken.
  • De combinatie met een gezin en een sociaal leven blijft een serieuze evenwichtsoefening. Ik volgde de cursus Baas Over Eigen Tijd van de madammen van Werk en Leven. Het hielp mij om systemen op te zetten en te focussen op wat echt telt. Ik gebruik mijn bullet journal nu zelfs consequent. Maar het blijft zoeken, want er blijven ballen uit de lucht vallen. De kinderen moeten nog altijd wennen aan het feit dat mama nu meer werkt en niet meer elke dag aan de schoolpoort staat. En ik moet nog altijd werken aan dat schuldgevoel dat me influistert dat ik als mama toch niet te veel mag vragen van mijn zelfstandige man, dat ik hem wat moet sparen, dat ik er meer moet zijn voor de kinderen, dat ik het allemaal zelf moet doen én dat ik toch nog veel tijd moet vrijmaken voor vrienden.
  • De cruciale factor: geluk. Hoe je het ook draait of keert, Lady Luck speelt een grote rol in het ondernemerschap, zeker in de beginfase. Op het juiste moment op de juiste plaats zijn. Steun en doorverwijzingen uit onverwachte hoek. Je kan alles volgens het boekje doen of juist helemaal niet. Geluk bepaalt of het iets uitmaakt of niet. Ik geloof oprecht dat ik een groot deel van mijn eerste jaar te danken heb aan geluk. Ja, ik geloof ook steeds meer dat ik ook écht wel goed ben ik wat ik doe (bye bye imposter syndrome). Maar toch. Ik heb veel mooie dingen mogen doen dit jaar door een gelukkige samenloop van omstandigheden. En daar ben ik zo dankbaar voor!
  • Ik wil dit voor geen geld ter wereld opgeven! De vrijheid om zelf te kiezen welke jobs ik aanneem. De (soms theoretische – kinderen, weet wel) vrijheid om zelf mijn dagen in te plannen zoals ik dat wil. Het plezier om elke dag te doen wat ik graag doe. Ja, zelfs de administratie neem ik er met veel plezier bij. Juist daarom ben ik de afgelopen maanden zo hard in actie geschoten. Want het vorige jaar was fantastisch. Het was lastig, het was onzeker, het was zoeken. Maar het was zo leuk. Ik leerde zoveel mensen kennen, leerde zoveel bij over mijn vakgebied en over het ondernemerschap. Dat wil ik niet kwijt. Maar ik besef maar al te goed dat het niet vanzelf komt. Dat het geluk niet altijd aan mijn kant staat. Dat ik ervoor moet werken om ook op die momenten te blijven meedraaien. Om te zorgen dat ik dit kan blijven doen zolang ik mij ermee amuseer.

En hup, nu op naar de volgende jaren!

Disclaimer: de link naar Creative Shelter is een uitnodiging om zelf ook met hun systeem aan de slag te gaan. Als je dat via die link doet, dan krijg ik korting. Iedereen die met Creative Shelter werkt, kan anderen uitnodigen om zo zelf korting te krijgen, het is dus geen “speciale” deal. Ze zijn gewoon zo tof.

Mamafien4 Comments

Warre Wartaal

Vorige week las je nog eens enkele van Seps meest gevatte uitspraken.
Maar zijn broertje moet niet onderdoen. Sinds hij naar school gaat, is zijn woordenschat er heel wat op verbeterd. Ook zijn logisch denkvermogen kreeg een boost. Nu nog wat aan zijn uitspraak werken, want we horen het nog vaak in Keulen donderen als hij weer een monoloog afsteekt. Vandaar ook de naam van dit onderdeeltje. Warre Wartaal. Want, tja…

Enjoy 🙂

  • Mama zegt: Jij bent toch een kleine cutiepie! Warre antwoordt:Nee, ben ni pai, ikke Warre!
  • Mama, jij bent altijd warm. Ik hou van warm!
  • Speculaaskoekjes! (op de vraag welk cadeau hij wou voor zijn verjaardag)
  • Ik wil niet meer slapen! Dat is saai. Dat gaat nog zo lang duren!
  • Wat wil je later worden? Drie jaar!
  • Ik hou van jou! (zomaar, uit het niets. #mijnhart)
  • Mama, jij bent de warmste mama van allemaal warme mama’s van de hele wereld! (serieus, #idie #mijnhartmannekes!)
  • Ik ben super-niet-moe!

Voorlopig nog geen overload aan quotes, maar dat komt nog, zeker weten!

Mamafien1 Comment

Sep zegt VII

Meer dan een jaar ging voorbij sinds de vorige geniale uitspraken van Sep. Hier op de blog toch, want in ‘t echte leven laat hij nog de ene na de andere los. We hebben ondertussen zelfs al een tweede Quoters-boekje. Daarin staan nu ook al wat quotes van kleine broer (die komen later nog aan de beurt).

Voor vandaag houden we het bij enkele voltreffers van onze grootste redenaar.

  • Zeg Warre, ik was hier wel bijna levend gestorven he!
  • Mama, is dat duur, zo’n automatische auto (een auto waarvan je de koffer van op afstand kan openen)? – Ja – Ah, dan wil ik dat niet.
  • Sep ziet een Marie-beeldje. Kijk mama, dat is mokke (=moeke) Maria! En ze doet yoga!
  • Ow my God! Dat is écht voor baby’s! (Bij alles waar hij zich te oud voor waant)
  • Sep kruipt uit het speelhuisje en valt daarbij op de grond. Ik was een beetje te wild en ik had de grond niet gezien!
  • Rietjes zijn eigenlijk wandelstokken voor baby’s hé mama.
  • Ik weet waarom meter Justine een bril draagt! Omdat ze niet flink haar wortels heeft opgegeten. Want van wortels kan je goed zien!
  • Weet je, heel, heel erg lang geleden hebben alle werkmannen van de hele wereld allemaal samen de wereld gemaakt. ze hebben de bomen geplant en de verkeersborden gemaakt en alles gebouwd.
  • Ik wil die macaroni van mama niet! Die maakt dat zeker weer met van die vieze groenten. Ik ruik de groenten zelfs al! (Hij heeft zijn bord met pasta, zalm en broccoli anders wel helemaal leeggegeten)
  • Jij buitenlandse zaken! (Belediging van de eeuw, na het horen van het nieuws op de radio)
  • Mama, het is niet altijd zo dat de grootste de baas is hé. Aja, want jij bent de baas en je bent kleiner dan papa!
  • Ik ben 4 meter flink geweest vandaag! (KEI-trots)
  • Opa Jan kweekt zelf zijn groentjes. Zo moet hij die niet gaan kopen, want hij heeft eigenlijk niet genoeg centjes!
  • Mama, ik wou dat jij en papa niet getrouwd waren. Dan kon ik met jou trouwen! (#veegmijmaarbijeen)
  • Mama, ik vind jouw kleren niet mooi, maar wel grappig. (In my defense: ik had een trainingsbroek en fluffy trui aan en moest nergens meer naartoe)

Mamafien

Life with boys


Ik krijg vaak de vraag of we niet voor een derde kindje zouden gaan. Nog een meisje erbij? Alsof we daar zelf iets in te zeggen hebben anno 2020. Over 50 jaar klappen we nog eens, maar dan is het voor mij sowieso out of the question (of wie weet…).
Maar had ik dan niet graag een dochtertje gehad? Soms denk ik dat wel. Ik ben ook opgegroeid met een zus en hoewel wij absoluut geen “prinsesjes” waren, lijkt het mij toch helemaal anders om meisjes op te voeden dan jongens. Ik zou mijn twee jongens niet meer kunnen missen en mijn hart smelt als ik de twee broertjes samen zie spelen. Maar toch, soms vraag ik het me af. Vooral wanneer mijn huis weer eens omgebouwd is tot een jungle/Legopolitiekantoor/bouwwerf. Ik weet niet hoe groot het verschil is met meisjesmama’s, maar dit zijn enkele van de constanten in mijn #boysmom-leven.

  • Dino’s overal. Zelfs op hun kleren moeten dino’s staan. 
  • Of andere beesten. Als het maar groot is en tanden heeft. 
  • Of heel klein, kruiperig en met veel te veel poten.
  • Soms ook gewoon schattig en fluffy, zoals het konijn dat Sep als huisdier wil.
  • Legoblokjes. Ook overal. Twee keer raden wie dan net dat ene blokje moet zoeken dat ze ECHT niet vinden, zo vlak voor hun neus. 
  • Lawaai. Ik verwacht elk moment een GAS-boete voor geluidsoverlast in de bus. Of Kind & Gezin aan de deur om mijn kroost weg te halen uit dit marginale lawaaierige huishouden.
  • Kleren? Die dienen om vuil te maken. En een broek zit pas écht goed als er een gat op elke knie zit.
  • Schoenen? Van’t zelfde. Waarom doe ik nog moeite om goeie (lees: dure) schoenen te kopen? (
  • K3? Nergens te bespeuren. Ikke blij! Koen nog meer blij! 
  • Frozen wie? Aja, ’t is me ne sneeuwman!
  • Piemels overal! “Ik wil geen kleren aandoen!” Free Willy en al… 
  • Pipi-kakamoppen. En dan nog het liefst aan tafel. 
  • Boeren en scheten laten. Ook aan tafel natuurlijk. Of wanneer ze over uw gezicht aan het klauteren zijn. Ze zeggen wel pardon 🙂
  • Parcours van meubels. Klauteren, klimmen en springen. Van het keukeneiland bijvoorbeeld. “Kijk mama!” 1 jaar van mijn leven per sprong. 
  • En uiteraard ook: bloedneuzen, blauwe plekken, gekneusde knieën. Maar – hout vasthouden – nog geen tripje naar Spoed nodig gehad. 
  • Maar niet alleen meubels dienen als klimmuur of springkasteel. Een moeder is even goed.

Het is soms intens, twee jongens in huis. Maar ik zou ze voor geen geld willen ruilen, die twee loeties van ons. Want er is ook dit:

  • De focus waarmee Sep een Legobouwwerk maakt en zijn trots wanneer het af is.
  • De blote peuterbilletjes die door het huis waggelen. 
  • De knuffels en dikke, natte plakzoenen. Een levensjaar erbij per zoen (compensatie voor de sprongen). 
  • Het voetstuk waar ze me nu nog op hebben staan. *evil laugh* “No girl will ever be good enough for them!” #mamasboys 
  • Het enthousiasme wanneer ze buiten mogen spelen en zich vuil mogen maken of mogen fietsen en rondcrossen.
  • Hun liefde en zorg voor de diertjes en de natuur.
  • Hoe ze naast mij komen zitten als ik make-up opdoe en dan zelf ook een vleugje oogschaduw willen of met mijn borstels over hun gezicht wrijven omdat het kietelt. 
  • De flauwste moppen die voor de grootste hilariteit kunnen zorgen. 
  • Hoe ze alle harten stelen met hun gevatte uitspraken, puppy-ogen en lange wimpers. 
  • Broertjesliefde. De knuffels en de zorg voor elkaar. Dat ze dat maar vasthouden en koesteren! 

Jep, geef mij maar mijn boys, aan hen heb ik meer dan genoeg (mijn handen vol) 😉 

EN NU IS HET AAN JULLIE: hoe zit het bij de meisjesmama’s? Compleet het tegenovergestelde of toch veel herkenbare dingen? Of bij andere jongensmama’s? Dingen die jullie hier totaal niet herkennen? 

Kan allemaal hé! Want ik wil met deze post helemaal geen genderstereotypen bevestigen, ik observeer alleen maar. Ik hoor vaak van ouders met dochters dat het toch helemaal anders is. En ik ken ook mezelf – een meisje, last time I checked – , ik heb bvb. helemaal niets met dino’s (nul. noppes. nada. not interested), maar dan wel weer met pipi-kakamoppen en boeren en scheten (verfijnd als ik ben).

Mamafien6 Comments

Winterefteling tussen Kerst en Nieuw

Ja, ik ben laat met dit bericht. Keihard na de feiten. Maar tussen al het nieuwjaren, plannen en moederen door verschoof deze blogpost altijd maar verder naar beneden op de to-dolijst. Maar goed, ik wilde toch nog ons Winterefteling-avontuur delen, voor wie het zou interesseren. Ik veronderstel dat het volgend jaar weer van dat is, dus je kan nu al boeken. Blijkbaar krijg je nu ook 25% korting als je je verblijf boekt, dus niet twijfelen als je na deze post overtuigd bent. En neen, ik krijg geen gratis verblijf voor de reclame die ik hier maak, het is niet dat ik een influencer ben ofzo met mijn 50 volgers 😉

Tussen kerst en nieuw gingen wij dus enkele dagen naar de Efteling. Mijn ouders hadden een huisje gereserveerd in het domein Bosrijk, op 10 minuutjes stappen van het park. Gezellig met de familie genieten van rust en fun. Ja, wij zijn van die meligaards. En we love it!

Zo zag ons tripje eruit

We kwamen toe op vrijdagnamiddag, installeerden ons in het huisje en trokken naar het park. Het begon al te schemeren en de eerste lichtjes deden ons verwonderd rondkijken. Hoewel de “hoofdbaan” aan het begin van het park mooi verlicht was, vonden we dat ze nog heel wat potentieel lieten liggen in de rest van het park. Puur wat lichtjes betreft. Maar goed, ik kan me amper inbeelden hoeveel werk het nu al moet geweest zijn, dus ik ga niet klagen. Het park was sowieso gezellig aangekleed, met kerstbomen, reuzengrote pakjes en kampvuurtjes hier en daar.

We waren van plan om de volgende ochtend vroeg te vertrekken, want wie in het park verblijft, mag een halfuur vroeger binnen dan de dagjesgasten. Nu goed, we kwamen 5 minuten voor de “officiële” opening toe en stonden toch overal voor gesloten poorten. Er zijn maar een paar attracties vroeger open en die waren helemaal achteraan in het park. Zelfs het Sprookjesbos was nog gesloten. Spijtig. We splitsten ons af en toe op, want mijn zus en haar vriend gingen echt niet 3 keer met ons en de kindjes mee in Jokie Rond De Wereld. En ook Koen en ik wilden wel eens iets anders doen. Thank God voor moderne technologie, want met de nodige Whatsappjes (Free WiFi in het park!) en telefoontjes vonden we elkaar altijd terug.

We hadden vooraf beslist dat we geen buggy zouden meenemen, want al te veel ervaring met het meenemen en dan een hele dag met een lege buggy rondtjolen. Alleen bleken onze kinderen enorm lui tijdens deze trip, dus stappen tussen de attracties zat er niet in. Gelukkig kan je in de Efteling houten karretjes huren om die koters in te vervoeren als de koningen die ze zijn zich wanen.

Zicht vanuit onze slaapkamer – die onnozelaars in mijn beeld ken ik niet, zijn ook absoluut geen bloedverwanten of zo
Ik kon eraan weerstaan. Vooral omdat het nog niet open was… Nadeel van voor het openingsuur binnenkomen
Bang van Jokie en de gorilla, maar hilariteit alom in Monsieur Canibale!
De koning in zijn koets
Alleen wie nooit liegt, kan de sleutel uit de rotsen trekken. Het is hem niet gelukt…
All the lights!

Voordeel van een huisje naast het park? ’s Middags gingen we daar op’t gemak sandwiches eten en even uitrusten. We trokken ook een uurtje naar het zwembad en pas tegen de avond lieten we ons weer zien in het pretpark. Chillax kerels, we hebben nog een dag! Aanrader met kinderen: Fabula, de 4D film. Eerst is er een voorfilmpje waarbij we redelijk teleurgesteld waren “is het dat maar?” De film zelf is wel tof gedaan! Maar Sep zijn favoriet? Villa Volta, “dat bewegende huis, mama!”. Ik kwam er zelf een beetje duizelig en misselijk uit, onze zoon vond het de max!

Op zaterdag had iedereen het meeste wel al gezien. Maar we wachtten tot zondag om het nieuwste (en populairste) uit te proberen: Symbolica. Het was het uur wachten zeker waard, maar was nogal kort. Supermooi gedaan, maar het had nog wat langer mogen duren. Ik wilde nog niet weg uit die magische droom. In de namiddag zijn we nog eens gaan verdwalen tussen de mooie verhalen in het Sprookjesbos. Na het avondeten gingen Koen, ik, mijn zus en haar lief terug naar huis, want ’t was werkendag de maandag. Mijn ouders bleven nog een halve dag met de kindjes en maakten nog een ritje met het treintje en zagen voor de zoveelste keer Jokie in zijn reis rond de wereld.

Het verdict

Zouden we het opnieuw doen? Ja! Ik vond het vooral leuk om het park op ons gemak te verkennen zonder te moeten rushen. Konden we iets niet doen? Geen zorgen, morgen is nog een dag! Misschien de volgende keer in de lente of de zomer, want nu waren we echt verkleumd na enkele uren rondlopen. En de kerstversiering was mooi om te zien, maar niet wauw.

De verblijfplaats was ook in orde. Mooie huisjes, ruim, mooi en in thema ingericht, midden in de natuur. Echt idyllisch. Alleen heeft de tand des tijds hier en daar wel zijn werk gedaan. De dekbedovertrekken van Klaas Vaak waren leuk voor op de kinderbedjes, maar niet echt nodig op ons dubbelbed. Ze gaan trouwens ook al enkele jaren mee, want de kleuren waren al serieus afgegaan. Daarnaast was er ook een probleem met de verluchting in de badkamer én kon het raam daar niet open, wat zorgde voor vocht- en schimmelproblemen hier en daar. Gelukkig konden we in het zwembad douchen 😉 Maar al bij al vond ik het niet slechter dan het gemiddelde Sunparkshuisje. Het is nergens perfect. We zijn niet door ons bed gezakt en we hebben geen rare ziektes opgedaan, dus ik ben content.

Ik wil wel sowieso opnieuw enkele dagen weg tussen kerst en nieuw. Een paar daagjes met de familie genieten van gezelligheid zonder al te veel moetjes en vooral veel tijd en aandacht voor elkaar. Samen koken, ’s avonds een spelletje spelen, 4 extra babysits voor de kinders. De zaligheid!

MamafienLeave a comment

Mijn 20 voor 2020

Kelly deed het vorig jaar al: een lijst maken van 19 dingen die ze in 2019 wilde doen. Het was een leuke lijst om te lezen. Geen grootse bucket list met Kilimanjaro’s die moesten beklommen worden. Wel een lijst met doodgewone en iets minder doodgewone dingen die ze wilde doen. En dat wil ik ook wel doen. Niet dezelfde dingen als zij, ik heb mijn eigen wensen (al zaten er wel een paar toffe tussen bij haar). Maar die lijst maken dus. 20 dingen voor 2020. Niets wereldschokkends, gewoon een soort plan voor mezelf met enkele doelen. Kan ik ze niet allemaal afvinken? So be it. We zien wel. Het is eens iets anders dan de gewoonlijke – vage – goede voornemens à la “meer sporten en minder eten”. Want yeah right, die houdt geen mens vol!

  1. 15 boeken lezen. 2019 was al een iets beter leesjaar dan de voorbije jaren, maar nu wil ik voor mezelf een doel stellen. Ik heb lang veel minder gelezen, wegens de interesse compleet kwijt. Toevallig wilde ik weer net meer gaan lezen op het moment dat ik kinderen kreeg. Goed plan! Nu zijn ze wat groter en merk ik weer hoe leuk het is om te kunnen opgaan in een verhaal en nog diezelfde maand te weten hoe het afloopt.
  2. 2 cursussen volgen. Ik ben altijd heel leergierig geweest. Daarom lees ik veel, vooral artikels (want zie hierboven). En dat is allemaal interessant, maar ik merk dat ik graag cursussen volg om bij te leren. Nu nog op zoek naar 2 relevante werkgerelateerde cursussen. Niet-werkgerelateerde workshops en artikels zal ik wel genoeg volgen en lezen.
  3. 3 ideeën uitwerken voor een boek. Ik weet dat er ergens een boek in mij zit. Of misschien wel meer dan één. Ik weet alleen nog niet waarover. Ik weet zelfs niet of het fictie of non-fictie is. En dat komt vooral omdat ik nog nooit tijd heb gemaakt om erover na te denken en ideeën op te schrijven. Dat wil ik dit jaar dus wél doen.
  4. Maandelijkse date night met Koen. Dat nemen we ons geregeld voor, maar life gets in the way. Misschien dat we er ons nu wel aan houden.
  5. Wekelijks uitstapje met het gezin. De zondag is de enige dag dat we met het hele gezin samen zijn. En toch wordt die vaak verkwanseld aan zetelhangen, klusjes en huishouden. Nu wil ik een plan maken voor die zondagen. Ja, babyborrels en andere sociale verplichtingen tellen ook als uitstapje. En ja, een “home cinema” af en toe telt ook.
  6. De Ronde Van Vlaanderen (voor mietjes) rijden. Die is 74km lang. Ik heb me niet ingeschreven voor het event zelf, want ik ben niet van plan om te staan aanschuiven op de Koppenberg. Ik heb mijn persoonlijke coach (aka mijn papa :)) met wie ik dat parcours de week ervoor of erna wil rijden. Maar wel eerst trainen natuurlijk.
  7. Grote kuis houden in onze spullen. Wij verhuizen over een jaar (ongeveer). Dat betekent Marie Kondo-gewijs door onze spullen gaan en bepalen wat mee mag naar het nieuwe huis en wat niet. Ik kijk er al naar uit! Koen iets minder.
  8. Een leuke foto-deco maken. Een kleine 3 jaar geleden maakte ik 2 fotoposters voor in onze wc’s. Probleem daarmee: Warre staat er niet op. Correctie: hij staat er wel op, in mijn buik. Tijd voor iets nieuws dus. Iets dat ook in het nieuwe huis mooi zal staan.
  9. Wekelijkse meeting houden met Koen. Dit idee heb ik opgedaan in de cursus Baas over Eigen Tijd. Jawel, van diezelfde Kelly van wie ik dit lijstjes-idee heb. Zo hard nodig: 1 keer per week overlopen wat de afgelopen week goed/fout liep en ons voorbereiden op de komende week. Klinkt heel zakelijk, maar het het lijkt me essentieel voor een goed draaiend huishouden.
  10. Een goed facturatieprogramma aankopen. Klinkt blèh, maar facturen maken in Excel is nog meer blèh. Het hoort erbij als ondernemer. En hej, ik ben al blij dat ik genoeg facturen maak dat zo’n programma ook effectief zijn geld waard is!
  11. Een tripje plannen met Delphine. Niet met mezelf, wel met mijn beste vriendin. Hoewel we al meer dan 10 jaar bevriend zijn, gingen we pas in november 2019 voor het eerst samen op citytrip. En dat was voor herhaling vatbaar. Werk van maken in 2020! Tips zijn welkom 😉
  12. Een coworking space uitproberen. Als ik hoor hoe enthousiast andere freelancers zijn over hun coworking, wil ik wel eens testen of het iets voor mij is. Het is alvast iets anders dan mijn garage/bureau zonder direct daglicht.
  13. 3x/week 10 min. buikspieroefeningen en/of yoga. Nodig voor die Ronde. Maar ook voor minder rugklachten en meer mentale rust. Aja, daarnaast volg ik ook nog wekelijks yogales en ga ik 2x fietsen en/of zwemmen (afhankelijk van het weer). Die oefeningen zijn ter ondersteuning. Want 30 min./week zou écht te weinig zijn (voor mij, wat jij doet, trek ik me niet aan).
  14. In augustus een volledige maand verlof nemen. Jep, vorig jaar 3 weken genomen eind juli, begin augustus en toch wel wat gewerkt tussendoor. Voelde niet als verlof. Dit jaar gaan we niet op reis, dus om er écht even tussenuit te zijn, heb ik die maand nodig. Hoe ik die kinderen van ons ga entertainen zonder reis zie ik dan wel.
  15. 30 posts publiceren op deze eigenste blog. Ik geef het toe, in 2019 liet ik het een beetje hangen. Ik doe mijn best om dat in 2020 niet te doen.
  16. Een website laten maken voor DeeDeeCopy. Ik heb er zelf eentje gefabriceerd in WordPress en ik was er behoorlijk trots op. Maar het is toch niet echt professioneel. Nu ga ik er budget voor vrijmaken. Een copywriter hoef ik al niet in te huren 😉
  17. Minstens 1x naar de wellness gaan. Want ik doe dat graag. Het mag meer zijn, maar ik moet realistisch zijn. Met een huishouden, kinderen, een zaak, een bouw en sportieve doelen zou een mens nog vergeten om zich nog eens ongegeneerd in de watten te laten leggen.
  18. Mijn haar laten groeien tot minimum 30cm voor Think Pink. Sinds mijn eigen borstkanker-vrees enkele jaren geleden voel ik een bepaalde affiniteit met dat goede doel. Bij mij waren ze er gelukkig vroeg bij, waardoor ik enkel een klein litteken heb. Maar anderen hebben dat geluk niet en zo draag ik op mijn manier mijn steentje bij.
  19. Een nieuwe fancy laptoptas kopen. Omdat ik dat wil.
  20. Mijn ideale parfum vinden. Mademoiselle van Chanel blijft mijn favorietje. Maar ik wissel graag af.

En jij? Grote of kleine doelen dit jaar? Heb je zelf ook zo een lijstje gemaakt? Deel het gerust in de comments, dan kom ik met veel plezier lezen!

Mamafien13 Comments

2019 was het jaar van…

Grote stappen

  • Die ene grote sprong in maart, toen ik startte als zelfstandig copywriter. En dan ook de grote stap naar Vilvoorde waar ik tussen fantastisch fijne en creatieve collega’s teksten schrijf voor o.a. VTM en Qmusic.
  • Warre zette de stap naar school en weg van de crèche (hallo, geld op de bankrekening!)
  • Warre zette de stap naar het potje. Bye bye pampers! En ook wel: hallo, geld op de rekening!
  • Dat huis van ons! (bye bye, geld op de rekening!) Na een relatief korte, maar krachtige zoektocht vonden we een nieuwbouwproject waar we onze eigen stempel op konden drukken. Eind november zijn ze eraan begonnen. Updates volgen op deze blog (ik maak er werk van, beloofd!).

Family Time

  • Weekendjes weg: met mijn familie, met Koen zijn familie, met ons gezin, met mijn beste vriendin. Opnieuw in 2020, graag!
  • Ons mobilhome-avontuur. Het is niet omdat ik er niet over geblogd heb dat het niet gebeurd is (raar, maar waar!). Genoten van het moment zelf enal. Maar hieronder dus wel enkele sfeerbeelden.
  • Kleine uitstapjes: boottochtje door Gent op mijn verjaardag, een regenachtige Spiekpietjesdag aan zee, boswandelingen… Tijd maken voor wat écht belangrijk is, dat was een prioriteit in 2019 en zal dat ook zijn in 2020.

Sportieve uitdagingen

  • Ik daagde mezelf een klein beetje uit op de fiets. Van de Kemmelberg tot een matige fietsweek in Frankrijk. Ik geniet er steeds meer van en kijk ernaar uit om in 2020 het korte parcours van De Ronde te doen.
  • Sep daagde zichzelf ook uit: bye bye steunwieltjes!
  • Sep startte met voetballessen, samen met zijn beste vriendje. Een nieuwe De Bruyne zal hij niet worden, maar hij geniet ervan.

En verder…

  • Ijsjes! (de boys ontdekten die dit jaar en hadden meteen de smaak te pakken)
  • 5 minutes of fame met een promofilmpje voor ’t Verzet en mijn stem in een radiospotje voor Boer zkt Vrouw. Stemmenwerk, ik zou dat wel nog zien zitten – geen idee of ik er geschikt voor ben, maar het is wel plezant om te doen!
  • Ecologischer leven: shampoobars, met pottekes naar de slager, zelfgemaakte schoonmaakproducten, van 2 auto’s naar 1.
  • Leren schrijven (Sep)
  • Leren praten (Warre)
  • Dino’s. Overal dino’s. En dan nog meer dino’s.

Mamafien5 Comments