Tag: happiness

#badass

Daar ben ik weer met mijn zelfvertrouwen onder nul, I know, maar dit moet me even van het hart. 

Ik kom niet echt zelfverzekerd over, wat sommigen blijkbaar als een uitnodiging zien om zich neerbuigend te gedragen tegenover mij. Wat dan weer mijn zelfvertrouwen nog meer ondermijnt. En hupla, daar gaan we met de vicieuze cirkel. En daar komen de waterlanders.

Zeker op professioneel vlak laat ik nogal gemakkelijk over mij heen lopen. Is het niet door een baas die mij zonder geldige reden ontslaat, dan wel door collega’s met meer anciënniteit die niet kunnen wachten om mij hard aan te pakken over elke mogelijke fout die ik (in hun ogen) maak.

Tot gisteren. Toen heb ik die cirkel voor eens en voor altijd doorbroken. Ik ben al een tijdje met behulp van mijn psychologe bezig aan het heropbouwen van mijn zelfvertrouwen en ik kan al beter mijn mannetje staan. Maar overdonderd worden door een irrationeel razende collega, het was tot nu toe een bron van frustratie en vele tranen ’s avonds aan de tafel.

Tot gisteren dus. Mijn gezag en vakkennis afbreken tegenover een andere collega en in het bijzijn van iedereen, dan wegstormen en mij verbouwereerd achterlaten, ik zat met tranen in mijn ogen te trillen aan mijn bureau. Enkele minuten later zat de collega zelf ook weer aan haar bureau. Ik raapte al mijn moed bijeen en stapte resoluut op haar af. Heel kalm, met een rustige stem op een normaal geluidsniveau zei ik haar waar het op stond en dat ik het niet pikte dat ze mij op die manier aansprak. Zoals verwacht reageerde ze zeer koeltjes en ongeïnteresseerd, maar daar trok ik me verder niets van aan. Ik ging terug naar mijn bureau en zat nog een halfuur na te trillen. Van woede, van de zenuwen, van de kou, maar godverdomme ook van trots!

“When you are backed against the wall, break the goddamn thing down.” Harvey Specter (Suits)

Je kent het immers wel, dat je na zo een situatie waarin iemand je overdondert, nog een hele dag (of dagen/weken) in je hoofd zit met wat je had kunnen/moeten zeggen. Wel, ik heb nu kunnen zeggen wat ik wou. Op de manier waarop ik het wou. En ik weet dat het waarschijnlijk niets uitgemaakt heeft wat die collega betreft, maar ik ben verdorie trots op mezelf. Echt, achteraf zat ik niet meer te malen over hoe ik had kunnen reageren. Ik had het voor mezelf goed afgesloten (oké, ik zit nog altijd met de situatie in mijn hoofd en ik verwonder me er nog altijd over hoe respectloos iemand kan zijn, maar tot daaraan toe).

Ik heb een klik gemaakt gisteren. Ik ben tot zoveel meer in staat dan ik denk. Ik moet alleen durven. Iedereen zegt me dat al jàren, maar ik moest het zelf meemaken om het te geloven. Ik weet dat ik nu niet door één kleine overwinning plots een zelfzekere vrouw ga worden, dat is een proces van jaren en vele kleine overwinningen. Maar het voelt zo goed om te durven.

Dus potverdorie Delphine, natuurlijk durf je die onbekende aan te spreken voor een mogelijke freelance opdracht. En ja, dat evenement waarmee je in je hoofd zit, dat kan jij organiseren. Want jij bent een badass. Uwe wederhelft heeft het zelf gezegd!

Mamafien4 Comments

At the moment VII

Het is je waarschijnlijk ook opgevallen dat ik de sociale media wat links laat liggen de laatste tijd. En dat is helemaal niet omdat er niets te vertellen valt, integendeel. Er is zodanig veel gaande dat ik gewoonweg vergeet om foto’s te maken en die te delen. Ook op de blog is het behoorlijk stil. Dat wil niet zeggen dat er niets in de pijplijn zit, het komt er gewoon niet uit. Dat publiceren zelf zit er niet in, want het blijft vaak bij halve concepten. Maar soit, nu toch eens eentje dat wel voorbij de gevreesde eindredactie is geraakt 🙂  Continue reading “At the moment VII” →

MamafienLeave a comment

Op reis met een peuter en een kleuter

What were we thinking? Een autorit van een dikke 800 km met een kleuter van 3 en een peuter van 1,5! Dé reden waarom we de aankoop van een tablet niet meer wilden uitstellen. Kindvriendelijke apps geïnstalleerd, voor als ze zich niet meer kunnen bezighouden met vrachtwagens spotten. Een koffer volgestouwd met speelgoed, loopfietsjes en opblaasflamingo’s. En een beetje kleren, dat ook nog. Continue reading “Op reis met een peuter en een kleuter” →

Mamafien1 Comment

Wij zaten aan tafel bij Nigella Lawson

Ha, nu had ik u liggen, hé! #clickbait
Ik zat dus niet écht bij Nigella aan tafel. Al zou ik dat wel willen. En Koen ook, denk ik, maar niet alleen voor het eten 😉

Ik heb eigenlijk wel het één en ander gemeen met Nigella. Naast de luscious curves (ahum), is het vooral onze liefde voor koken en mensen ontvangen waarin we op elkaar gelijken. Niet teveel regeltjes, niet teveel gedoe. Gewoon gezellig samenzijn en lekker eten.

Het was dan ook een regelrechte schande dat ik nog geen kookboek van mevrouw Lawson in mijn collectie had. En dat vond mijn beste vriendin ook, die mij het boek “Bij Mij Aan Tafel” cadeau deed. Gewoon, zomaar, omdat ze vond dat dat bij mij paste. En misschien ook als stiekeme hint? 😉

Ik heb de afgelopen twee weken een aantal van Nigella’s gerechten geprobeerd en ik moet zeggen dat ze stuk voor stuk in de smaak vielen. Zowel bij mezelf als mijn wederhelft als mijn gasten. Wie mij volgt op Instagram, zag er hier en daar al ééntje passeren.

Ik maakte vorige week haar taco’s met zoete aardappel en tomaat-peerrelish. Nigella vertelt in haar inleiding op het recept dat ze deze liever maakt met zachte wraps in plaats van met krokante tacoschuitjes en ik begrijp nu waarom. De crunchy taco’s breken en alles valt terug op je bord. Erg onhandig om te eten. Een wrap is sowieso ook niet het meest elegante diner, maar toch net iets gemakkelijker dan dit. De smaken zaten anders wel goed. Het recept is gemakkelijk te volgen. Uitgelegd zoals ik het in mijn recepten doe: “ik doe dat, maar je zou ook dat kunnen doen” of “het is gemakkelijker als je …”  I like. De ingrediëntenlijst is vaak erg uitgebreid (veel kruiden) en heel duidelijk. Een goede richtlijn voor als je niet “uit de losse pols” wil koken.

Afgelopen zondag nodigde Koen zijn ouders en zussen uit voor een barbecue ter gelegenheid van zijn verjaardag. Hij marineerde een varkenshaasje (of 3), ik maakte de side dishes. Ik wilde geen typische pastasalade en sla, tomaten, wortels (al heb ik daar op zich niets tegen, maar ik doe graag eens iets anders). De foto van de gebakken knoflookaardappels met oregano en feta was me zo hard bijgebleven toen ik voor het eerst door het boek bladerde, dat ik vanaf dan een reden zocht om dat klaar te maken. De bbq was het ideale moment! Daarnaast had ik nog de chopped salad, die eigenlijk geen salade bevat. Ik had echter nog sla over, dus ik besloot die erbij te snijden. Paste perfect! En ik kreeg zowaar complimenten van mijn schoonmoeder over het eten 🙂 SCORE!

Gisteren deden we ne keer zot! De fateh met rundvlees en aubergine moet met de handen gegeten worden (het staat zo in het recept!), dus wij aten het met onze handen. We voelden ons even in Marokko of weet-ik-veel-waar en het was zalig! Het lijkt me een uitdaging om dit te maken op een diner met 8 man. Misschien per twee een bord of zo. Een gezellige knoeiboel zou het alleszins worden! Omdat ik nog naar de kinesist moest, besloot ik al wat werk vooraf te doen door de groentjes te snijden en de broodjes al af te bakken. Slecht idee, dat laatste. Tegen dat ik thuis was en we aan tafel gingen, waren die al steenhard geworden. Gelukkig werden ze weer zacht dankzij de warme gehakt/auberginemengeling en de yoghurt/tahinisaus.

Aan de zoetigheden in het boek ben ik nog niet geraakt. Ik kan niet kiezen wat ik eerst ga klaarmaken! Ik moet mij wel nog wat bijscholen in foodfotografie, want ik doe de gerechten echt geen eer aan met mijn foto’s.

Ik vind het alleszins een heel leuk boek met veel recepten die ik ook effectief kan klaarmaken op een doordeweekse dag. De inleiding die ze bij elk gerecht geeft, doet je al zin krijgen in het gerecht, gewoon al vanwege de sfeer die ze creëert met de herinneringen die ze bovenhaalt.
Ik ben nu wel benieuwd om haar andere kookboeken ook uit te proberen.
Je hebt nog twee maanden voor het mijn verjaardag is, je kan al op zoek gaan 😉

 

MamafienLeave a comment

Ja, ik reken vaak op een babysit. Ben ik nu een slechte moeder?

*Spoiler alert* Neen, dat maakt mij geen slechte moeder!
Maar ik zat weer even met die twijfel, vorige week.

Zoals elke vrijdag stond ik aan de schoolpoort, samen met een andere mama en nog een papa. Het ging over het geregel dat bij kinderen komt kijken en over hoeveel moeilijker het is met 2 dan met 1 kind. En met 3 dan! Zo kwamen we bij het onderwerp “babysit” en de zin die meteen uit de mond van mijn twee gesprekspartners vloeide: “goh, maar ik doe mijn kinders niet graag weg, hoor. Ik zou wel willen, maar ik kan het niet.” (denk daarbij een sappig Zuid-West-Vlaams accent)

Oké, het lijkt me ook moeilijker om 3 kinderen te droppen bij de grootouders voor een weekendje dan 2 kinderen. Want niet iedereen heeft daar plaats voor.
Oké dat je een pasgeboren kindje van amper 4 weken oud niet bij een babysit wilt / durft te laten, dat had ik ook.
Tot daar ben ik dus volledig mee.

Maar ik heb maar twee kinderen en de papa in het gezelschap waarvan sprake heeft er ook 2. De mama in het gezelschap heeft er 3, waarvan eentje amper een maand oud. So I get her. Maar zij had het ook toen ze nog maar 1 kind had.

Ik had dat niet. Of eerder, ik kon mijn kinderen tamelijk snel “achterlaten” in de bekwame handen van mijn ouders en schoonouders. No trust issues daar. Ik vertrouwde op ons huwelijksfeest ook de babysits die met onze twee kinderen alleen in de B&B waren terwijl wij aan het feesten waren. Telkens met de nodige “handleidingen” uiteraard.
Ik heb van februari tot mei heel vaak beroep moeten doen op een ander om mijn kinderen te helpen “opvoeden”, want ik was tijdelijk gehandicapt. Ik had daar niet zoveel moeite mee (wel met het feit dat Warre duidelijk liet blijken dat hij niet gediend was met mijn situatie, maar dat is iets anders en is trouwens al volledig opgelost ondertussen).

Ik voelde even weer die twijfels opborrelen. Ben ik dan zo een slechte moeder? Heb ik niet zo een band met mijn kinderen als zij?
Toen ik het erover had met mijn mama, “prees” zij ook mijn gemakkelijk loslaten van mijn kinderen. Want “ik kon dat niet hoor, wij gingen nergens naartoe zonder jullie.”

Shit, ben ik een verwaarlozende moeder aan het worden? 
Oh nee, vertrouw ik de mensen te snel?
Ben ik roekeloos met mijn kinderen?
Hm, misschien moet ik de grootouders niet zoveel belasten met het oppassen op mijn kinderen. Ik zal dan maar wat meer mijn best doen en wat meer sociale aangelegenheden laten vallen. Dat etentje met die vrienden, is dat écht nodig? Moét ik wel mee naar de opening van die nieuwe brouwerij? Koen en ik kunnen toch ook thuis samen eten, moeten we daarvoor nu echt op restaurant gaan? … 

10 minuten hebben die twijfels geduurd. Niet langer.
Want ja, ik ben een goede moeder. En ja, ik geniet van die sociale activiteiten, als het er dan eindelijk eens van komt. En als ik geniet, ben ik gelukkiger en – o cliché – een gelukkige moeder is een goede moeder.
Voilà, mijn punt is bewezen!
Nu nog dat kleine monstertje wegkrijgen dat die twijfels weer oproept als ik de kinderen afzet bij oma en opa.
Aaaah, ratio vs gevoel…

Ik heb 3 maatstaven om bij te houden of ik het nog goed doe:

1/ de kinderen. Zolang zij niet aangeven dat ze ons te weinig zien, maak ik me geen zorgen.
2/ ikzelf. Zolang ik nog plezier heb in die momenten zonder de kinderen en me er niet slecht bij voel, maak ik me nog niet teveel zorgen.
3/ de babysits. Als de babysits al zouden beginnen te klagen dat ze de kindjes te veel zien, dan zit er écht iets niet snor. Maar nummer 1 en 2 zullen al lang gepasseerd zijn vooraleer ik aan nummertje 3 kom, denk ik.

Voorlopig sta ik nog voor alledrie in het groen (na een korte oranje periode tijdens mijn schouderrevalidatie). Mijn eigen scorebord.

En jij? Laat jij je kinderen gemakkelijk over aan de goede zorgen van grootouders, tantes, babysits…? Of heb je het daar toch moeilijk mee? Ik lees het graag!

 

Mamafien6 Comments

De reverse bucket list

Ik zag deze toevallig bij A Cup of Jo en ik vond het wel nog een leuk gegeven.
Het ligt wat in het verlengde van “The life-changing magic of not giving a F**k”: je niets aantrekken van dingen die je “toch één keer in je leven zou moeten gedaan hebben als je een goed gevuld leven wil” en zo “f**k budget” overhouden voor de zaken die voor jou wel de moeite waard zijn om na te streven. Een omgekeerde bucket list. Dingen die ik nooit zou doen of waar ik gewoon geen moer om geef.

  • Een marathon lopen. Ik loop niet, want mijn gewrichten laten dat niet toe. Gelijkaardige uitdagingen met de fiets zie ik dan weer wel zitten. Na mijn schouderrevalidatie begin ik aan mijn training voor de Mont Ventoux 🙂 🙂 (niet echt, maar misschien ook wel, ge weet maar nooit met mij ;))
  • Bungeejumpen. Serieus, ge weet niet of die rekker het houdt/niet te lang is/… én het enige dat je ervoor in de plaats krijgt is een whiplash. No thanks. Parachutesprong of skydiven liggen in diezelfde lijn, maar schrikken mij net iets minder af. Geen idee waarom. I know, I’m weird like that… Dat “indoor skydiven” lijkt mij wel een leuk begin.
  • Shanghai, Bejing, De Chinese Muur etc. bezoeken. De natuur van Azië zou ik wel nog willen zien, maar stuur me niet naar de grote Oost-Aziatische steden en toeristische trekpleisters waar iedereen over elkaar loopt, waar je al ’t vliegend schijt krijgt van nog maar naar het eten te kijken, waar je niets begrijpt van de rare gebruiken en je amper een meter per kwartier vooruit komt omdat iedereen rondom jou 5000 foto’s moet hebben van God-weet-wat. Naar de rest van de wereld mag je mij wel direct een ticketje boeken! 
  • Een crashdieet volgen. Ik vind het goed zoals het is: hoofdzakelijk gezond, maar met de noodzakelijke zonden. Neem me mijn pasta, puree, sauskes of chocolade af en ik sta niet in voor de gevolgen!
  • Mijn eigen kleren maken. Ik ben al blij als ik een knoop kan aannaaien, maar meer zal je mij niet gauw zien doen. Ik laat dat wijselijk over aan de mensen die er wel verstand van hebben 😉
  • Maden eten. Wat is dat toch met die hype van insecten eten en al? Bij maden denk ik aan KSA kampen waarbij die beestjes na dag 1 lagen te krioelen op de berg etensresten. Die beesten horen daar, bij het afval. Niet op mijn bord, punt.
  • Een geweer hanteren. Naar een shooting range gaan, zoals Lieses wederhelft deed in Amerika, nooit van mijn leven! Ik snap mensen niet als ze zeggen dat ze de belevenis, het gevoel eens willen ervaren om een machinegeweer in hun handen te houden. Allez, ik snap dat dat een bepaalde kick kan geven, maar dat is een kick die ik nooit zal opzoeken.
  • Zingen voor een groot publiek. Geloof mij, ge wilt dat ook niet. En ook: muzieklestrauma’s! Laat mij maar dansen, dat kan ik tenminste.

Zo, minder zaken om een “f**k” om te geven en meer energie voor dingen er wel toe doen voor mij. Meer plaats op mijn bucket list voor ervaringen waarvan ik kan genieten!

Mamafien3 Comments

Over bompa-petten en chocolade eitjes

Afgelopen weekend was het weer Pasen. Al sinds jaren hét weekend waarop we met de familie aan moederszijde een huisje huren om samen enkele dagen door te brengen. Ondertussen is dat niet meer een “huisje”, maar een behoorlijk huis – met al die lieven en kinders die nu mee zijn. Dit jaar huurden we opnieuw een heel hotel af. We trokken met een kleine 30 man naar Retie, één of ander gat dat ik zelfs nu nog niet zou kunnen aanduiden op een blinde kaart. Maar wel mooi én plat – in tegenstelling tot onze Vlaamse Ardennen. Handig voor wandelingen met kindjes en oma’s.

Die familieweekends zijn doorgaans een combinatie van dezelfde activiteiten:

We hebben standaard het aperitieven en eten waarmee we de dagdelen met elkaar verbinden. Wij zijn nu eenmaal een familie van bourgondiërs, wat wil je.

Omdat sommigen onder ons ook nog een beetje gezond willen leven, wandelen of fietsen we de calorieën er altijd wel weer af. Als we een huis hebben met zwembad, zwemmen we de calorieën er ook nog af. Dit jaar was er een trampoline, waar enkel de kindjes gebruik van maakten. Voor de grote kindjes was er een pooltafel. Toch ook een soort sport, hé 😉

Bevoorrading voor de poolspelers

Elk jaar zorgen we ook dat we toch één bezienswaardigheid van de streek gezien hebben. Dit jaar bezochten we de abdij van Postel en haar prachtige – zij het nog niet in bloei staande – kruidentuin. We kochten er ook nog kaas kazen voor bij de lunch op zondag. We brachten op zondagvoormiddag ook nog een bezoekje aan het Zilvermeer waar we wandelden en Sep voor het eerst minigolf speelde.

Op zaterdagavond hebben we altijd spelletjes- of quizavond. Elk jaar wordt die georganiseerd door iemand anders en elk jaar gaat het er leutig en luid aan toe. Dit jaar hadden we een variant op bingo, compleet met met opdrachtjes, quizvragen, bompa-petten en bomma-schorten.

Op zondagochtend mogen de kindjes paaseitjes rapen. Dat is een traditie die er eventjes uit geweest is – als pubers lagen we liever tot 11u te stinken in onze nest dan chocolatten eiers te gaan zoeken die ’s middags toch sowieso op tafel zouden liggen als dessert. Nu zijn er natuurlijk weer kleine kindjes die het super vinden om eitjes te zoeken. En moeders die het super vinden om duust foto’s te maken van die zoekende kindjes *guilty*

De zondagnamiddag is chill-namiddag. Iedereen doet dan een beetje zijn goesting. Wandelen, lezen, koers kijken… Vroeger was mijn papa de enige in die laatste categorie. Dit jaar was er een tv in de eetzaal en zat de voltallige familie al van bij de lunch naar De Ronde te kijken. Af en toe gaf iemand het op – voornamelijk de vrouwen. Ik ging bijvoorbeeld samen met mijn mama en Sep een toertje fietsen. Allez, Sep leerde fietsen op een fiets die eigenlijk nog net iets te groot is, waardoor we steunwieltjes moeten gebruiken – *OMG, steunwieltjes, dat is zo not done volgens de opvoedingsdeskundigen anno 2018*! Mijn mama ging mee om hem te ondersteunen en te begeleiden, zij heeft immers twee armen ter beschikking. Ik ging mee om foto’s en filmpjes te maken met mijn iPhone. Dat kan nog met 1 hand.

Zondagavond en maandagochtend is dan altijd het minst leuke gedeelte: opkuis, valiezen pakken, uitzoeken welk speelgoed nu weer van wie was en afscheid nemen. Allez, toch voor welgeteld 5 dagen, want vrijdagavond komen de dames al samen voor een Mylène-avond en op zaterdag is er een feestje bij mijn tante voor haar verjaardag. Kwestie dat we elkaar niet té veel gaan missen, hé 🙂

En hoe hebben jullie de paasvakantie ingezet? Hebben jullie ook van die paas- of andere familietradities? zijn jullie ook close met jullie familie?

Mamafien1 Comment

#ouderzonden – Hoofdzonde 3 – Luxuria

Pfff, de moeilijkste van alle vragen die Romina en Annelore stelden in de #ouderzonden reeks. Voor mij dan toch. Wat doe je om jezelf graag te blijven zien en dit over te brengen aan je partner nu je in de eerste plaats vooral ‘ouder van …’ bent?

Ik wil hier niet de zware psycho-emotionele toer opgaan, dat doe ik ooit misschien eens in een ander blogje. Laten we gewoon zeggen dat het “jezelf graag zien” al heel lang mijn grootste werkpunt is. Het feit dat ik enorm streng ben op mezelf en mezelf weinig “gun”, is lastig voor mij. Dat zeker. Maar ik werk eraan en ik wil erop vertrouwen dat het ooit goed komt.
Ik weet immers goed genoeg dat het belangrijk is om voor mezelf te zorgen en te genieten van mijn eigen momentjes. De yoga, vriendinnen-dates, een toertje fietsen… Ik doe die dingen ook allemaal, omdat ik voel dat ze mij goed doen. Maar altijd zit er een duiveltje op mijn schouder dat me schuldgevoel aanpraat omdat ik “mijn kinderen wéér bij oma en opa achterlaat” of “dat ik toch beter eerst mijn huis had gekuist voordat ik vertrok” of …

Maar dat lage zelfvertrouwen heeft ook een impact op mijn relatie, dat durf ik hier voor het eerst toe te geven. Ja, ik ben amper een jaar geleden bevallen van mijn tweede kindje. Ik moet al niet meer vertellen wat dat doet met een lichaam, zeker? En ja, ik ben trots op wat dat lichaam gepresteerd heeft, het is ook niet niets hé! En ja, ik weet dat het tijd nodig heeft om te herstellen en dat het er nooit meer uit zal zien zoals toen ik 18 was. Maar ja, ik let op elke imperfectie en dat maakt me onzeker. Hoe vaak mijn wederhelft me ook verzekert dat hij me nog altijd even mooi (of zelfs mooier) vindt, ik zie toch vooral die blubberbuik en de wallen tot op mijn kin. Sexy hé… 

Amai, als je dat allemaal leest, dan kan je je wel inbeelden dat er van romantiek bij ons niet veel sprake is.
Tja, ne mens kan zich al eens vergissen!

Tussen de kinderen, Koen zijn drukke agenda en mijn onzekerheden door, zoeken we elkaar altijd weer op. Want wij zijn in de eerste plaats Koen en Delphine, twee individuen die 12 jaar geleden ontdekten dat we als duo nog beter zijn dan alleen. Ondertussen zijn we ook “mama en papa” geworden, ja, maar we zorgen dat onze rol als “ouders van” niet op de eerste plaats komt. Ook al zien we onze zoontjes doodgraag en geven we hen alle aandacht die ze nodig hebben, we weten goed genoeg dat we als team betere ouders zijn. Dus werken we aan onszelf als koppel.

De romantiek zit soms in kleine dingen, zoals:

  • We letten erop dat we elkaar altijd aanspreken met onze voornaam of koosnaam. Geen mama en papa tegen elkaar. Voor elkaar blijven we Koen en Delphine of lieverd/liefje/schat…
  • Kleine “insiders” tussen ons waarbij we in elke situatie elkaar eventjes kunnen opzoeken en steun kunnen bieden. Al is het maar voor een seconde. Al is het maar met één blik.
  • Koen die een donut met roze glazuur meebrengt op Valentijn. Ook al “doen we daar niet aan mee, aan dienen commerciëlen boel, jong!”. Het maakt me ook niet uit of het op 14 februari is of 14 maart, het feit dat hij met zulke kleine dingen afkomt, toont dat hij aan mij denkt.  En ik geef hem dan natuurlijk een (klein!) stukje van die donut, als dankjewel. Zo lief ben ik ook wel voor hem 🙂 🙂
  • Een knuffel of een kusje tussen alle hectiek door en we kunnen weer verder.

Maar de romantiek zit soms ook in grotere dingen, bijvoorbeeld:

  • Als één van ons beiden het gevoel heeft dat we al een paar dagen / weken langs elkaar heen leven en teveel “mama en papa” zijn of elkaar door werk / sociaal leven letterlijk bijna niet zien, dan boeken we hotel oma voor de kinders en reserveren we een restaurantje voor onszelf. Geen smartphones. Gewoon babbelen. Hij en ik ‘op date’, net als vroeger. Echt, doén jong, de beste raad die ik je kan geven! Gewoon even weg van thuis – al is het naar de pizzeria in de buurt – en babbelen. En liefst niet over de kinderen. De zaligheid, ik zweer het u! Maar ga het huis uit. Als je thuis zit, dan zie je altijd wel nog iets dat je moet doen of dat je terugbrengt bij het onderwerp “de kinders”. En dat willen we niet. Achteraf samen thuiskomen in een stil huis en weten dat je geen kleutergetrappel zal horen op de gang om 5u30, het doet wat met een mens, dat kan ik u wel zeggen 😉
  • Elk jaar gaan we 1 keer met ons twee op citytrip, in de week dat we ons X aantal jaar samen vieren. Dit weekend is het weer van dat. Van zaterdag tot zondag gaan we naar het exotische Gent. Het hoeft niet altijd New York of Parijs te zijn hé 😉 En Gent is de max, waar!

Voor mij is het gewoon belangrijk dat we er ons bewust van blijven dat we tijd moeten maken voor elkaar en voor onszelf. Want een week is snel voorbij!

Hoe zit het trouwens met jullie me-time en us-time? 

 

Mamafien2 Comments