Categorie: Things that make me happy

Voor de moment

Ik heb het gecheckt: mijn vorige bericht op dit stukje internet dateert van 4 juli. Een kleine maand geleden dus. Ook op sociale media ben ik wat minder actief dan anders (passief scrollen daarentegen…).

Neen, ik heb er geen zot mooie rondreis door Scandinavië op zitten. Iets waar ik wel van droomde enkele maanden geleden, maar dat door omstandigheden niet gepland werd, en wat nu half Instagram lijkt te doen (mijn idee gestolen, ja!).

Neen, ik heb het de afgelopen weken niet crazy druk gehad met mijn werk. Allez, de eerste weken van juli wel, maar sinds vorige week ben ik in verlof. #outofoffice enal!

Wat ik dan wel gedaan heb, behalve onder een steen geleefd?

  • Ik ben – samen met mijn wederhelft, welteverstaan – een versnelling hoger gegaan in onze huizenjacht. We hebben vooral heel lang getwijfeld tussen kopen en bouwen. Stel je de romantiek voor van een oud huis met veel grond en zicht op velden kopen en opknappen. Maar wat als je iets nieuws kan zetten, helemaal naar je eigen goesting, zonder verbouwfrustraties? Na enkele oudere huizen gezien te hebben, zakte de moed ons al snel in de schoenen wat het verbouwen betreft. Ik begrijp dat veel mensen dat avontuur wél aangaan en een huis “met karakter” een tweede leven geven, maar wij zien dat toch niet echt zitten. We neigen daarom nu meer naar dat bouwen en hebben zelfs al een project op het oog. De tuin is groot genoeg, maar grenst niet aan weides of een bos. Maar wel ideaal gelegen t.o.v. de school, winkels en de brouwerij (niet onbelangrijk!). Maar ja, we blijven eeuwige twijfelaars, dus bijlange nog geen doorgehakte knopen hier. Gelukkig gaat het op de immo-markt hier in de rustige West-Vlaanders niet zo snel als in pakweg Gent of zo!
  • Heel wat spannende projectjes die op de agenda staan voor na mijn verlof. Hartkloppingen van contentement én een beetje stress als ik mijn to-dolijst bekijk. Toen ik in maart de (misschien ietwat onbezonnen) sprong waagde als fulltime zelfstandige copywriter, ging ik ervan uit dat ik me zou moeten “verkopen”. Dat ik het lastig zou hebben om klanten te vinden. En oké, ze lopen mijn deur nog niet plat met opdrachten, maar het verloopt allemaal veel vlotter dan gedacht. En daar ben ik alleen maar enorm dankbaar voor! Zo heb ik met DPG Media (vroegere Medialaan, weetwel, van VTM, QMusic en De Morgen en HLN en al 😉 #glamlife) toch al één grote klant te pakken. Daarnaast koester ik ook mijn “kleinere” klanten die er al van bij het begin bij waren en die mij blijven steunen en mijn meest enthousiaste ambassadeurs zijn. Het zijn zij die de nieuwe contacten aanbrengen voor wie ik er na mijn verlof vollen bak in vlieg. En: ik heb mijn eerste boek te pakken! Redigeren van kortere teksten heb ik al veel gedaan. Maar nu een echt non-fictie boek! Alsof me dat op de één of andere manier een “volwaardige” copywriter/schrijfster maakt of zo. SPANNEND, dat ik het u zeg!
  • Koen heeft geen verlof, wat maakt dat ik alleen insta voor het entertainen en in leven houden van die twee kastaars van ons. Mét de nodige stressmomentjes, woede-uitbarstingen en huilpartijen. En de kindjes hebben soms ook eens een moeilijk momentje (haha, die had ge ni zien aankomen hé! Humoristisch vrouwke, ikke). Anyway, de enige dag dat we als gezin iets kunnen doen, is de zondag. En letterlijk élke zondag van deze vakantie (eigenlijk tot oktober ongeveer) is volgeboekt. Ofwel met family-time met ons viertjes, ofwel met een hoopje vrienden of familie erbij. De Gentse Feesten voor kinders bijvoorbeeld (Gentopia heet dat blijkbaar) op de net-niet-warmste dag van het jaar. Zwemmen en trampolinespringen bij oma en opa en barbecueën bij de andere oma en opa. En uiteraard de (door Sep) langverwachte uitstap naar de Zonnegloed. Van die heerlijke simpele dingen die simpele mensen doen tijdens de zomervakantie. Alleen was ik van plan om vaak mensen uit te nodigen voor een gezellige avond rond onze vuurschaal en is het daar gewoonweg nog niet van gekomen. En ik had daar nochtans zoveel zin in! Maar ik heb nog een maand hé! Dus wie wil afkomen, ge weet me te vinden 😉
  • Trouwens, over die gasten van ons. De oudste overwon eindelijk zijn angst en deed enorm snel waarvan ik zeker was dat hij het al zou kunnen: fietsen zonder steunwieltjes. Hij kan bijna niet trotser zijn op zichzelf. Oké, we hebben het nog maar 2 keer geprobeerd en hij zal nog geen 5 km rijden, maar ik mocht hem al loslaten en al. Zalig toch! En ook de jongste deed zeer vlotjes waar we op hoopten dat hij zou kunnen voor hij naar school ging: zijn behoefte doen op het potje. Van 0 interesse naar zeggen “pipi doen!” en naar het potje lopen en zelfs al 2 droge nachten in minder dan een week. Result! #voorbeeldkinders
  • In tegenstelling tot de helft van Vlaanderen gaan wij geen 3 weken op reis naar de meest idyllische plekjes van Europa en (ver!) daarbuiten. Maar we hebben wel plannen om nog een mini-tripje te maken met ons gezinnetje. We hebben het idee om met de mobilhome door Scandinavië te trekken wel even in de koelkast moeten stoppen, maar het kamperen en de natuur willen we er deze vakantie toch nog bij gepropt krijgen. We hebben er allemaal serieus veel nood aan! Dus we hebben ons enige nog vrije weekend aangestipt om met een mobilhome richting Noord-Frankrijk te trekken. Het allerlaatste weekend van de vakantie, wanneer ik eigenlijk zou moeten stressen over het feit dat Sep naar de 3e kleuterklas gaat en Warre voor het eerst naar school gaat! Ah well, we’ll survive. Wie trouwens nog mooie plekjes kent in Noord-Frankrijk om te overnachten met een camper, alle tips zijn welkom! Hetzelfde geldt voor uitstapjes, natuur etc.! Bij deze alvast merci 😉
  • En ondertussen ben ik ook nog begonnen met de Grote Kuis. Het klusje dat bovenaan mijn lijst stond om mij tijdens mijne congé mee bezig te houden. Want ja, ik ben toch gewoon thuis. De kleerkasten moesten er als eerste aan geloven, die van mijn wederhelft en mezelf dan toch. Gevolg: 3 volle vuilniszakken voor de kringwinkel en nog enkele stukken die we verkopen (binnenkort op Facebook, Instagram en 2dehands, ik moet alleen nog mooie foto’s maken). Wie denkt dat ik voor een minimalistische kleerkast ga: nope, we zijn gewoon de dag erna gaan shoppen. Al zijn die 3 volle zakken nog niet integraal vervangen, er is nog ruimte over 😉 Next up, de kleerkasten van de kinders en de vele dozen met kleertjes die ik heb staan. Ook daarvan zullen enkele mooie items verkocht worden. Stay tuned 😉 Daarna volgt de garage. Als zelfs Koen erover zaagt dat die toch écht te rommelig is, dan is ze écht te rommelig. De keuken doe ik om de 6 maanden ongeveer eens, dus die kan nog wel even mee. Ik ben wel flink op dat vlak. En ook mijn bureau is nog redelijk goed te doen. Dat is de “propere” helft van de garage 😉

Voilà, ge kunt dus niet zeggen dat ik stilgezeten heb. In tegenstelling tot wat je zou verwachten van een blogger, heb ik niet alles vastgelegd met tekst en beeld. Gewoon omdat ik er niet altijd aan dacht. Ik ben tegenwoordig kei-goed in het in the moment leven en in het laten liggen van mijn gsm. Maar goed, als je over één van de onderwerpen die je hier of in mijn Instagram Stories zag passeren wat meer wil lezen, laat maar weten, dan schrijf ik er wel eens iets over. Zo heb ik meteen inspiratie voor een nieuwe blogpost 😉

Mamafien7 Comments

Shit man, twaalf jaar al!

November 2005

Na de laatste les van de dag haast ik me naar het station. De trein van 17u zit al goed vol, maar ik weet toch nog een plaatsje te bemachtigen. Ik leun met mijn hoofd tegen het raam en kijk dromerig voor me uit. Enkele rijen verder zie ik hem zitten. Nonchalant tegen het raam, met zijn gezicht naar mij.
Hij stapt net als ik uit in Oudenaarde. We stappen op dezelfde overvolle bus. Aan de eerste halte komt er nog een lading scholieren bij. We moeten opschuiven, ik word bijna tegen hem geduwd. We komen recht tegenover elkaar te staan. Te verlegen om iets te zeggen, sla ik mijn ogen neer. Ze blijven hangen op zijn broeksriem. Zwart met oranje bloemen. Wat je zou verwachten bij een softe hippie, niet bij een stoere kerel met piekhaar, een sikje en bakkebaarden. Het maakt hem nog aantrekkelijker en tegelijk wat mysterieuzer. Ik stap af met een gigantische glimlach op mijn gezicht.

Februari 2006

De eerste examenperiode aan de unief zit erop. Op de trein zie ik hem weer. In de afgelopen maanden zag ik hem al een paar keer, maar nog steeds durfde ik nog niets tegen hem te zeggen. Serieus, die is toch veel te cool voor mij! Dan maar van ver subtiel staren en verliefd worden.
Het is kalm aan de bushalte. Ik neem me voor om straks naast hem te gaan zitten en een gesprek te beginnen. Mijn goede voornemen wordt algauw tenietgedaan als een oud klasgenootje bij mij komt staan en honderduit begint te vertellen. Mijn plan wordt opgeborgen tot een volgende keer.
Voor ik opstap werp ik hem nog een glimlachje toe. Hij komt op het bankje naast het onze zitten. Hij trekt zich niets aan van mijn andere gesprekspartner en spreekt me aan. (Wat er gezegd is, weet ik niet meer. Maar ik weet dat ik hem bij mijn halte achterliet met een briefje met mijn gsm-nummer in zijn hand.) 

Tijdens een volgende busrit samen, spreken we een datum af voor een echte date. Op 16 februari, na mijn dansles.

14 februari 2006

Ik heb net de kindjes van de buren in hun bedjes gelegd en heb me in de zetel genesteld in de hoop dat ze niet meer wakker worden voor hun ouders thuis zijn. Ik word opgeschrikt door een sms’je. Hij is het. Om me een gelukkige Valentijn te wensen. Niet meer. Niet minder.

16 februari 2006

Na de dansles fris ik me snel op en trek ik een truitje aan waarvan ik weet dat het me wel mooi staat. (Wat zeg ik, alles stond goed op het moordlijf dat ik toen had.) Mijn mama is bijna even zenuwachtig als ik. Want uiteraard had ik er haar alles over verteld. Of ze is vooral nerveus voor het feit dat die punker met haar dochter door Oudenaarde gaat rondrijden. Als de bel gaat, staat zij dan ook als eerste aan de deur. Hij is beleefd, heel vriendelijk én er staat een schattige Twingo van zijn mama voor de deur. Goedgekeurd! “We gaan niet lang weg zijn hoor, gewoon iets kleins gaan drinken.”

17 februari 2006 – 02u

De avond ging veel te snel voorbij. Plots is het al 17 februari en loopt het café leeg. We besluiten een einde te maken aan onze date. Met spijt in het hart, want we zijn nog lang niet uitgepraat.
Hij brengt me veilig en wel naar huis en we sluiten een mooie avond af met een kus.

En de rest is geschiedenis…

Mamafien6 Comments

12 maanden in 12 beelden

Liefste Warre

Vandaag word je 1 jaar! Een mijlpaal! En wat voor een zot jaar is het geweest, zeg. Je moest je eerste levensjaar helaas delen met een ander groot evenement. En met je broer, die nog moest moet wennen aan het idee dat hij niet meer de enige oogappel in huis is. Misschien daarom ook net dat jouw eerste 12 maanden op deze aardkloot precies sneller leken te gaan dan die van Sep. Ik had ook minder tijd om stil te staan bij de kleine dingen. Iets waar ik nu al spijt van heb. Maar aan spijt heb je niets. Aan foto’s des te meer. Daarom een foto per maand dat je al in ons leven bent. Niet per sé altijd de mooiste foto, maar wel de meest typerende . Kijk even mee.

De jaarovergang 2016 – 2017 ging veel te traag, want ik wachtte vol spanning op jouw komst. Op 1 januari lachte ik maar matig met de grappige nonkels en hun “en, ne kleinen vande joare?” Op 10 januari was ik zo blij dat je toch aanstalten maakte om ons te komen begroeten. Op 12 januari, rond een uur of 11 lag je er dan. We hadden er net samen de zwaarste taak van ons leven op zitten. Logisch dat jij uitgehongerd was. En dan nog moeten poseren voor de foto… voorsmaakje van wat volgen zou, met die blogster als moeder.

Iedereen moet door een awkward periode als hij zijn haar wil laten groeien. Bij jou was dat niet anders. Jij had gedurende je tweede levensmaand een mohawk die later plat viel om plaats te maken voor een pluimstaart achteraan op je hoofd. Sorry, maar het was grappig 🙂

We zouden bijna vergeten dat je tijdens de eerste 3 maanden van je leven afgezien hebt. We hebben samen afgezien. Je huilde. Veel. Heel veel. En luid. Heel luid. We zagen aan je gezichtje dat je pijn had, maar zelfs een osteopaat en een koemelkeiwitvrij dieet hielpen niet.

Die huilbaby maakte even later gelukkig plaats voor de guitige baby die je eigenlijk altijd al was. Het moest er alleen nog uit komen. Je sliep al eens een nachtje door. Net op tijd voor de familieweekendjes waar je non-stop omringd werd door kleine en grote kinderen. Je kon dat allemaal aan, stoer als je bent.

Je broer bleek van bij het begin jouw grote voorbeeld. Je licht op als je hem ziet, je volgt hem overal. Je lacht als hij onnozel doet, en hij weet dat maar al te goed. Nu al onafscheidelijk. Mijn moederhart smelt!

In juni gingen we op reis en “genoot” jij van je eerste groentepapje. Tja, zo een plastieken lepel met groene smurrie is natuurlijk niet hetzelfde als een zachte, warme borst. Toen ging dat nog moeizaam, maar ondertussen ben je een echte bourgondiër geworden.

Altijd op zoek naar een uitdaging, jij. Gewoon rechtzitten begon al goed te lukken, dus we deden er nog een trucje bovenop. Of de tut en duim voldeden niet meer, dan maar een dikke teen… Ah Warre, je laat het er zo gemakkelijk uitzien. We zullen eens zien over 20 jaar…

Daar was ie dan in augustus, de grote dag voor mama en papa. Wij gingen trouwen. Jij begreep niet veel van al die commotie. Je liet het maar passeren, zolang je maar op tijd je eten en wat aandacht kreeg. Veel had je niet aan die dag, maar later kan je misschien wel met een glimlach terugkijken naar die prachtige foto’s van jou.

Muzikaal zijn onze kinderen alleszins. Net als je broer kan je niet van je papa zijn platencollectie afblijven. Tot grote ergernis van vader en moeder natuurlijk. Ondertussen ben je daar al wat op uitgekeken en is de platenspeler zélf nu wat interessanter geworden…

Wat zei ik ook alweer over dat bourgondiër zijn?

Dat je een lachebekje bent, dat zien we gelukkig vaak genoeg. Maar een coole kikker ben je ook. Niets kan je deren, zelfs jouw eerste kappersbeurt niet. Je bekijkt de wereld rondom je niet zelden met een onverschillige “Wuk?“-mentaliteit. I like 🙂

O ja, en ne stuiker, dat ben je ook. Rennen kruipen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Allemaal met een big smile. En klimmen. Overal. Je laat je dan achterovervallen in de zetel, je nog niet bewust van het mogelijke gevaar. Warreke, wat ben ik jaloers op jouw kinderlijke vreugde en naïviteit. Maar wij gaan ooit nog met jou op de spoed belanden, daar hou ik nu mijn hart al voor vast…

Gelukkige verjaardag, kleine man!

Liefs

Je mama

 

Mamafien4 Comments

Kleine gelukjes

Het was woensdagavond. We hadden net gedaan met eten toen de babysit toekwam.
Van 19u30 tot 21u op woensdagavond gaan Koen en ik dansen. Jawel, mijn man volgt vrijwillig danslessen met mij. Lindy Hop, om precies te zijn. Heel leuk, niet zo simpel. Je moet nogal een gevoel voor ritme hebben.

Dus, terug naar woensdagavond. De babysit begint aan het verhaaltje terwijl wij de voordeur achter ons dichttrekken. Bijna aangekomen aan de leukste dansschool ever (hihi), krijgt Koen telefoon van de danslerares. Ze had mij al twee keer proberen te bellen en een berichtje gestuurd. Tja, het geluid van mijn gsm stond nog af… De les kon last minute niet doorgaan. Spijtig! En ook niet. We hadden allebei al niet zoveel zin om te gaan; just one of those days, weet je wel.

Naar huis gingen we nog niet. De babysit was er nu toch, dus we konden maar beter genieten van dit gestolen momentje met ons twee. We trokken de stad in. We wandelden langs de nieuw aangelegde markt van Oudenaarde. Het was er rustig. Wat wil je, om 19u30 op een woensdagavond. We stapten een gezellige bar binnen. Het etablissement bestaat al zeker een jaar, maar nu pas geraakten we er. We waren de enige klanten. Normaal zou ik me daar awkward bij voelen. Vandaag niet. We gingen in een gezellig zithoekje zitten en bestelden een drankje. En dan begon het. We babbelden aan één stuk door, net zoals “in den beginne”. Het ging over de brouwerij, over mijn werk, over nieuwe plannen, over alles eigenlijk. Het ging niet over het huishouden of hoe moe we allebei zijn. Ik weet zelfs niet meer of we het over de kinderen gehad hebben. Het was een spontane, ontspannen date. Niet een “wij moeten nu iets gaan eten, want we hebben al 2 maanden geen date night meer gehad” date. Pas op, ik geniet altijd van een avondje uit met mijn wederhelft. Weg van de alledaagse beslommeringen. Maar het onverwachte, het spontane en de leuke muziek in de bar maakten het toch een speciale avond. Zomaar, midden in de week.

Het zijn die kleine, toevallige gelukjes, die ik wil koesteren en die me helpen om moeilijkere momenten door te komen. En die ik wil delen met jullie. Zomaar. Omdat het niet altijd grootse belevenissen hoeven te zijn.

Mamafien2 Comments

41 weken in de buik, 41 weken eruit

Liefste Warre

Vandaag ben je exact even lang uit mijn buik als dat je erin gezeten hebt.
Iets meer dan 41 weken lang heb ik je gekoesterd, heb ik je alles kunnen geven wat je nodig had om te groeien van embryo tot baby. Het waren jij en ik, kleine man. Ik was de enige die elk schopje voelde. Ik was de enige die verantwoordelijk was voor jouw welzijn. Je vond 40 weken niet genoeg, je wilde een weekje langer bij mij blijven. 10 dagen om precies te zijn. Ik kan het je ook niet kwalijk nemen.

De 41 weken die daarop volgden, waren een waar contrast met het rustige ronddobberen in mijn knusse baarmoeder. Dat liet je ons in de eerste helft van die 9 maanden ook vaak en duidelijk genoeg weten. Ondertussen ben je opnieuw de happy, beweeglijke baby die ik in mijn buik voelde. Je sluipt als een ware paracommando het hele huis door, maar houdt het liefste even halt bij de platencollectie van je papa. Je boterhammetjes gooi je even graag op de grond als dat je ze in je mond steekt. En doordat die ploetermoeder van jou niet elke dag stofzuigt, vind je de dag erna soms eens een kruimeltje op de grond dat uiteraard perfect kan dienen als tussendoortje.

Je kan je keelgat meer dan open zetten. Als je net iets te lang op je flesje moet wachten, bijvoorbeeld. Maar ook als je geamuseerd bent – meestal door iets wat je broer of je papa doet – kan je die volumeknop behoorlijk opendraaien. Je zwaait ‘dada’ vanaf het moment dat je denkt dat we ergens weggaan/er iemand weggaat en je hebt de ‘high five’ die opa je leerde al goed onder de knie. Trouwens, over knieën gesproken: dat “echte kruipen” en rechtstaan zal ook niet lang meer duren als ik je zo bezig zie…

Jouw taalvaardigheid heb je van je mama geërfd, want dat gebrabbel van jou klinkt hetzelfde als dat van mij na een zoveelste gebroken nacht. Je wil duidelijk net als je broer welsprekend en taalkundig worden, maar misschien vertel ik je er best bij dat je dat niet doet door zoveel boeken te verslinden. Toch niet op de manier waarop jij dat doet…

Ik mag je niet vergelijken met je broer, want jullie zijn twee totaal verschillende persoonlijkheden. Dat besef ik maar al te goed. Terwijl ik vroeger soms uren met Sep op mijn arm in de zetel zat, kan jij nu geen minuut blijven zitten (behalve als je melk krijgt, dan blijf je toch wel 5 minuten zitten). Ik ben blij dat je zo graag op ontdekking gaat en dat je waarschijnlijk een erg zelfstandige jongen zult worden. Maar ik knuffel je zo graag. En jij ook, dat merk ik wel. Je kan zo genieten van een knuffel van mij. Maar die moet niet te lang duren, want je bent direct weer afgeleid.

Mijn kleine schat. Mijn happy baby. Ik ben zo benieuwd om te zien wat voor speels ventje jij zal worden. Maar ik wil ook nog even vasthouden aan die kleine momentjes met mijn baby’tje. Nu je nog niet kan weglopen als ik je wil knuffelen. Nog eventjes…

Liefs

Je mama

xx

 

MamafienLeave a comment

Waarom de Algarve de ideale bestemming was voor onze huwelijksreis

We gingen geen huwelijksreis doen. We hadden het afgelopen jaar al genoeg zotte kosten gedaan in ons huis, met het krijgen van een tweede kind, met een trouwfeest te organiseren. We zouden dat over een paar jaar wel eens doen.
Maar dat was buiten mijn zus gerekend. Zij vond het niet kunnen dat wij na ons huwelijk niet zouden genieten van een reisje met ons twee. *de romanticus* Ze trommelde schoonzussen en (schoon-)ouders op en ze legden samen voor een mooi reisje naar de Algarve. Koen noch ik was daar ooit al geweest, maar we hadden wél al gehoord over de mooie natuur en het goede weer. We keken er dus enorm naar uit. Waar ik een beetje extra zenuwen van kreeg, was van het feit dat ik zelf niets kon bepalen. Vlucht, auto en verblijfplaats waren geregeld. Gelukkig weet mijn zus wel het één en ander van reisjes organiseren 🙂

Gewapend met onze Lonely Planet gids stapten we het vliegtuig op. Hoe we die 5 dagen met ons tweetjes zouden invullen, dat lag volledig aan onszelf.

Uiteraard genoten we ervan om samen lang uit te slapen (het ontbijt werd geserveerd vanaf 8u30 zonder einduur :)). We genoten van elkaars gezelschap, zoals elk pasgetrouwd koppel. Of elk koppel met kinderen dat eens 5 dagen kinderloos is… 😉

Toch wilden we ook iets van de Algarve gezien hebben. Al was het maar om achteraf toch iets anders te kunnen vertellen dan “het was een zalig bed!” of “mooi zwembad”.

Logeren

We logeerden in het Monte da Lua Guesthouse – the quietest Algarve. En quiet was het er alleszins! Een verblijf enkel voor volwassenen, dus geen krijsende kinders om 8u ’s morgens. Enkel te bereiken via een grindweggetje op 20 min. van Faro. Het enige geluid dat je hoorde waren de krekels en af en toe een straathond.

Bezoeken

Met de auto stond je – als je een gps hebt en niet moet rekenen op de bewegwijzering – op amper 10 minuten in Olhao, een charmant havenstadje met een ferry of taxiboot naar de omringende eilandjes. Aan de rand van het Ria Formosa natuurpark waar vogelspotters hun hartje kunnen ophalen. In de zomer zijn de eilandjes een toeristische trekpleister en liggen de prachtige stranden verstopt onder een deken van kleurrijke parasols.

Als je echter de moeite neemt om iets verder te wandelen en van de paden af te gaan, dan kom je op mooie plaatsjes waar je je op een onbewoond eiland waant en je echt kan genieten van de ongerepte natuur. Ideaal voor zij die “houdt van lange strandwandelingen” op hun online datingprofiel hadden staan.

Naast Olhao bezochten we o.a. ook nog Tavira en Faro, waar het gezellig kuieren is door de kleine straatjes langs de met mozaïek beklede of met muurschilderingen versierde gevels.

Tavira

Olhao

Lagos

Faro

Toerist

De echte toerist uithangen deden we in Lagos. Een boottochtje langs de kust kon niet ontbreken. We kozen voor één van de “grotto tours”. Met max. 10 op een bootje. Ja, met 5 bootjes achter elkaar en slalommend tussen de kajaks, zoals verwacht. En toch weten die mannen hoe ze je een prachtige ervaring kunnen bezorgen en hoe ze je het gevoel kunnen geven daar (heel eventjes) helemaal alleen te zijn. Het hielp ook wel dat wij vooraan op de boot zaten en dus foto’s konden maken en konden genieten van het uitzicht zonder storende toeristenpetjes in ons gezichtsveld.

Uit eten

Omdat we ons 5 dagen lang in de watten lieten leggen, en we geen keuken hadden in onze verblijfplaats, gingen we iedere avond lekker uit eten. De Algarve staat gekend om zijn zeevruchten en vis. Oeps, iets waar wij niet echt grote fans van zijn. Gelukkig kennen ze daar ook iets van groenten! We lieten ons wat de restaurantjes betreft leiden door onze Lonely Planet gids en kwamen nooit bedrogen uit. Een tip: vooraf reserveren is aangeraden, zeker voor de etablissementen in de iets drukkere steden.

Onze favoriet in Faro was Faz Gostos: binnen gigantisch groot met verschillende zalen achter elkaar en gezellig ingericht, buiten een klein, modern terras. Op de menukaart vind je een mengeling van Portugese specialiteiten en meer “toegankelijke” gerechten. Alles tot in de puntjes afgewerkt, zowel qua uitzicht als qua smaak. De vriendelijke en snelle bediening is ook een grote plus. Want let me tell you, erg gehaast zijn ze niet altijd in de Algarve, zeker niet als ze je wil afrekenen (raar toch…).

 

 

Voor een snelle lunch of een cocktail na je diner kan je in Faro, vlakbij Faz Gostos, terecht in O Castelo. Een cocktail met zicht op de lichtjes aan de overkant van de baai of een snelle hamburger voor je de stad in trekt. Met een beetje geluk krijg je er nog een gratis concertje bovenop. Of voetbal op groot scherm.

Ooit gaan we terug naar de Algarve. Dan doen we wat ook op ons verlanglijstje stond, maar echt niet meer in die 5 dagen in te proppen viel: Silves, Sagres en Monchique. Of misschien doen we ooit eens een road trip door de Algarve. Oh, ik droom alweer weg…

Mijn zus boekte deze reis via Eliza Was Here. Alles was tot in de puntjes geregeld en heel duidelijk gedocumenteerd. Ik onthoud deze naam zeker voor een volgend reisje. Op hun website kan je kiezen per “thema”. Je kan bijvoorbeeld kiezen voor een kindvriendelijk verblijf of een romantische honeymoon.

Mamafien4 Comments

Twee jaar Sepliefde

dsc_1163-1

Al twee jaar ben je onze grote schattebol.

Al twee jaar ben je onze dikke vriend.

Al twee jaar lopen we over van trots bij elke stap die je zet.

Al twee jaar stel je ons geduld bij momenten serieus op de proef.

Al twee jaar van harten in duizend stukjes wanneer je huilt door pijn of ziekte.

Al twee jaar van “zo ne flinken!”

Al twee jaar van “die ogen!”

Al twee jaar die lach die ieder hart verovert.

Al twee jaar van twijfels over onze keuzes in jouw opvoeding.

Al twee jaar van bevestiging van jou dat we het toch niet zo slecht doen.

Al twee jaar van groeien: jij, maar ook wij.

Al twee jaar ben jij het middelpunt van de belangstelling in ons huis.

Al twee jaar zijn we zielsgelukkig dat jij in ons leven kwam.

Al twee jaar staan jouw papa en ik ervan versteld dat wij dit wondertje hebben gemaakt!

Al twee jaar niets dan grote liefde voor onze Sep.

Dat mag wel eens gevierd worden! 🙂

sep084
Fotocredit: Myra Fotografie

Mamafien3 Comments

Bloggersveiling voor SOS Kinderdorpen

Alle moeders ouders onder mijn lezers zullen mij wel begrijpen: ons hart is net dat ietsje gevoeliger voor kinderleed sinds we zelf zo een wezentje op de wereld gezet hebben. Wij doen er zelf alles aan om onze eigen kinderen een mooie start in het leven en het zicht op een mooie toekomst te geven. Helaas zijn er echter nog teveel kinderen die die kansen niet krijgen. Gelukkig zijn er dan organisaties zoals SOS Kinderdorpen, die continu projecten op poten zetten om hier iets aan te doen.

Eén van die projecten is het Simbahuis in Liedekerke. Zij bieden opvang en begeleiding aan gezinnen die de opvoeding van hun kinderen niet meer kunnen garanderen, zodat het gezin zo snel mogelijk weer samen verder kan. Om dit project te steunen, lanceerde SOS Kinderdorpen vandaag de Bloggersveiling, waar zo’n 50 bloggers persoonlijke items of ervaringen veilen.

schermafbeelding-2016-09-29-om-15-52-57

Ik vond het als bloggende moeder dan ook niet meer dan normaal om ja te zeggen toen ik de vraag kreeg om ook iets aan te bieden voor het goede doel.

Maar wat?!

Ik heb niet bepaald een zot talent voor fotografie of zo. Een lesje Nederlands (eindelijk die dt-fouten de wereld uit helpen!) zou misschien niet zoveel opbrengen…
Na wat nadenken vond ik iets waar ik eigenlijk wel heel trots op ben… Mijn lief! Neen, ik ga mijn lief niet uitlenen, he’s mine! Ik dacht eerder aan een prestatie van mijn lief. Uuuuuuren heb ik gespendeerd aan de voorbereiding van een feestelijk en – al zeg ik het zelf – zeer geslaagd openingsevent voor zijn nieuwe brouwerij. Een brouwerij die ondertussen een groot deel uitmaakt van ons leven.

IMG_4009

Toen ik mijn lief voorstelde om hiermee iets te doen voor de Bloggersveiling, was hij meteen on board. Hijzelf geeft fantastische rondleidingen en vertelt met een vurige passie over het brouwproces en hun weg van hobbybrouwers in de garage tot het waarmaken van hun droom met deze eigen installatie. Ik zal dan doen waar ik goed in ben: de gasten achteraf entertainen. Met de nodige proevertjes van de huisbieren uiteraard!

Wij geven dus een rondleiding + proevertjes (voor max. 5 personen) weg in Brouwerij ’t Verzet in Anzegem. Bieden kan hier. 

Is bier en brouwen niet echt jouw cup of tea, geen zorgen, je vindt je gading zeker tussen de vele andere aanbiedingen. Zo kan je bieden op een etentje met niemand minder dan Erika Van Tielen of een gesigneerd Happy Kids boek van “Leuke Wereld”-Lobke. Of wat dacht je van een voormiddag Gent met Josefien of werk aan je West-Vlaamse accent tijdens een dagje Westhoek met Liese.

Ik ga alleszins ook eens “shoppen” op https://like2have.it/bloggersveiling! Bekijk alles ook op de Instagramaccount van SOS Kinderdorpen. Ga dan ook als de bliksem op zoek naar jouw favoriete item of ervaring (want sommige veilingen worden al over een kleine 2 weken gesloten)!!

Misschien tot binnenkort in het lieflijke Anzegem?

 

 

Mamafien3 Comments

The little things

De vakantie zit er alweer op. Back to work. Back to school. In de rat race van alledag lijken de geneugten van vakantie soms zo ver weg. De volgende pauze lijkt nog zo ver weg. De dagen worden korter (maar lijken soms langer…). De temperaturen zullen gauw weer dalen. De barbecuesets en tuinstoelen worden binnenkort weer naar het tuinhuis verbannen. Tijdens een momentje van dagdromen achter je computer duiken de herinneringen aan de zwoele zomeravonden in een ver of dichtbij land weer op. Maar even snel zijn ze weer weg bij de pling van een binnenkomende e-mail.

 

Op de momenten dat je vreest af te dwalen in een melancholische bui en de wereld wat grauwer lijkt dan hij is, dan moet je bedenken:

enjoy the little things

Hier zijn een paar van mijn kleine gelukjes:

  • Opstaan en een propere keuken zien omdat we de avond ervoor de tijd genomen hebben om de afwas te doen.
  • Op het werk toekomen en dat ene perfecte plekje in de schaduw vrij zien.
  • Het lief dat op tijd thuis is om Sep in bed te steken en toevallig hun bedtijdritueeltje horen door de babyfoon beneden.
  • Sep die spontaan en met een grote glimlach herhaalt wat ik zonet zei zonder dat ik doorhad dat hij het hoorde. Dat kind zijn woordenschat is gigantisch voor een 21-maander!
  • Een supercool en handig gratis staaltje bij de Collect & Go afhaling.
  • Schrik hebben dat je weer niets zal hebben om aan te trekken omdat die ene broek nog in de was zit, maar dan beseffen dat je die broek eergisteren al terug in de kast gehangen hebt. (Neen, ik ben nog altijd niet zo’n supergeorganiseerde moeder die ieders kleren ’s avonds klaarlegt. Ooit wel. Misschien.)
  • Op exact hetzelfde moment exact hetzelfde denken als het lief.
  • Een lang vergeten gerecht klaarmaken en beseffen dat dit eigenlijk wel heel lekker is.
  • Het mama en Sep-momentje wanneer hij ’s avonds op mijn schoot zijn flesje drinkt.
  • De kaaskroketten bij Frituur ’t Bolleke in Anzegem (recent ontdekt – ik ben nogal een moeilijke op vlak van kaaskroketten, maar deze zijn echt lekker. Je vergeet bijna dat ze niet zo erg goed zijn voor de gezondheid en de lijn…).
  • Nu we toch de ongezonde toer opgaan: donuts met roze glazuur. Ik sta mezelf toe er ongeveer 4 keer per jaar één te eten en dan kan ik er zo van genieten!!
  • Maar ook: die eerste slokken ijskoud water op een warme dag.
  • Toevallig een even aantal tomaatjes in een potje hebben.
  • Sep die spontaan “musjiek” roept en begint te dansen als “I need never get old” op de radio komt, zijn huidige lievelingsliedje.

 

Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Maar ik lees vooral ook graag wat enkele van jullie kleine gelukjes zijn! 

Mamafien4 Comments

Voor het eerst op reis met een kind

Onze vakantie zit er alweer op. Een weekje Saint-Martin-d’Ardèche met mijn twee schatten. Een weekje van zon, zwemmen en bezoekjes-à-l’aise. De eerste échte vakantie met ons drietjes. Een weekendje Italië telt niet. Twee verzopen weken aan zee met mijn ouders telt ook niet.

Voor het eerst op reis met een kind – en dan nog een kind dat net de peuterpuberteit (is dat echt een woord/fase??) ontdekt heeft – het is toch wat. Onze vorige reis was enkel het lief en een 5 maand zwangere ik. Een kind erbij verandert toch het één en ander.

  • Om te beginnen: de extra bagage! Een extra valies met kleren, pampers en de hele lading andere toebehoren bij een peuterpuber. En ik ben sowieso al een “overpakker”… Thank God voor grote koffers!
  • Wij hebben het geluk dat ons kind graag in de auto zit en er gemakkelijk slaapt. Enkel de laatste 10 minuten voor we onze bestemming bereikten, was er sprake van enige opstandigheid (die ook al snel weer opgelost was met dank aan de tut en Meneer Konijn). Ik wil me niet inbeelden hoe het is met kinderen die continu zitten te jengelen op de achterbank!! Als Sep blijft zoals hij is, dan zit dat er niet in… (wishful thinking zeker… ;)) 
  • Een planning wordt een kleine noodzaak. Niet meer gewoon ergens naartoe rijden en “we zien wel waar we uitkomen of wanneer/waar we gaan eten.” Wel “we zouden best tegen dan terug zijn, want Sep moet toch een dutje kunnen doen” of dergelijke.
  • Ook gewoon op pad gaan met enkel je portefeuille en je zonnebril gaat niet. Er moet altijd water, eten, een tut, hoedje, zonnecrème, knuffel… mee zijn voor het kind.
  •  Aan het zwembad liggen en een boekje lezen – no can do, sir! Een kind dat constante aandacht nodig heeft. Je leert het wel hoor: afwisselen en afleiden. Maar toch: rustig aan het zwembad liggen bestaat niet meer.
  • Hetzelfde geldt eigenlijk voor alles waar je “rustig”, “op het gemak”, “spontaan” of “we zien wel” bij kan zetten. Op uitstap gaan, avondeten, aperitieven, wandelen, boodschappen doen (Sep heeft de ik-zet-mij-op-de-grond-en-schreeuw-tot-ik-mijn-zin-krijg move geleerd, net op tijd voor de reis!)…
  • Wij hebben het niet aangedurfd: ’s avonds op restaurant met ons kind. Zeker omdat hij tijdens deze week vooral ’s avonds erg lastig kon zijn. ’s Middags in een stadje lukte het wel. Meneer at wat brood en viel in slaap in zijn buggy, ideaal!
  • Toch nog een voordeel aan het kind en het plannen: je zoekt gericht naar activiteiten die ook voor de jongsten interessant kunnen zijn. Zo zie je dingen die je anders misschien niet had gedaan, zoals een krokodillenparadijs of een lama-kwekerij waar we letterlijk tussen de lama’s liepen.

Niet gespuwd! En de lama ook niet 😉

 Uiteraard wisten we het wel, dat reizen met een kind anders is dan reizen als koppel. Maar pas als je het meemaakt, besef je het. Vind ik. En vindt het lief. De avondjurkjes en mooie juwelen  die in mijn valies zaten hebben het daglicht niet gezien. Want uitgaan voor een avondje op restaurant en een cocktail achteraf, het zat er niet in. En toch had ik die jurkjes en juwelen ingepakt… Macht der gewoonte? De quality time waarvan de koppelvakanties uitpuilen, werd herleid tot samen op het terras naar muziek luisteren met een drankje erbij en proberen niet in slaap te vallen voor 21u. Want neen, op reis gaan om uit te rusten en spontaan te wezen, dat doe je niet met een kind. Op reis gaan voor stress, planning, plezier, veel gelach, de verwondering over de constante kinderlijke verwondering en – geef maar toe – de überschattige foto’s, dat doe je wél met een kind!

Harry Potter Jr. net uit de douche

Mamafien10 Comments