Categorie: Personal

Alweer bijna 365 dagen voorbij. Ik zou willen zeggen dat het jaar voorbij gevlogen is, maar eigenlijk is dat niet echt zo. De eerste 4 maanden gingen heel traag, wegens geblesseerd thuis zitten, mijn kas op te fretten dat het herstel niet sneller ging. Maar dan kwam de zomervakantie en nog een keer knipperen en we versierden al de kerstboom. Een jaar met vooral veel mentale ups en downs en één dikke rode draad die mij recht hield: mijn mannen. Er zijn daarnaast nog wel wat dingen waarvoor ik dankbaar mocht zijn dit jaar. Ik beperk me hier tot 12, eentje voor elke maand. Zo cliché mogen we wel zijn deze tijd van het jaar.

Januari: de rust. Het jaar lag nog open voor mij, niet wetend wat er op mijn pad zou komen. Een beetje gaan nieuwjaren, eerste verjaardag van Warre vieren. Als neN diesel het jaar ingegaan.

Februari: de schouderoperatie. Hoe kak een operatie ook is, en hoe niet-levensbedreigend het was, toch ben ik dankbaar dat er eindelijk een dokter was die zei dat er wel degelijk iets moest gedaan worden aan die instabiele schouder. De revalidatie was niet wat ik gehoopt had en ik ben nog niet op 100%, maar ik voel nu al dat mijn schouder veel beter is dan voordien. Alleen maar dankbaarheid dus!

Maart: Het laatste weekend van maart gingen we op ons jaarlijkse familiepaasweekend. Je weet hoe je je altijd weer “het kind” voelt als je bij je ouders bent. (Natuurlijk! Toch?) Wel, op zo een weekend is dat onbezorgde wel eens welkom. Met 4 tantes en een oma die alles regelden was er geen plaats voor jonge moederkes om zich te komen moeien. Relax en genieten en ook wel een beetje onze eigen kindjes in leven houden. Meer wordt er op zo een weekend niet van ons verwacht.

April: Nog een rustige maand, met dates met mijn beste vriendin en de man van mijn leven. Met een interview met een Libelle reporter waarin ik voor het eerst met een vreemde (die niet mijn psychologe is) sprak over mijn psychische voorgeschiedenis. En dat voor één van de meest gelezen vrouwenboekskes van Vlaanderen. En trots erop, zeg! #sharingiscaring

Mei: De 80ste verjaardag van mijn oma, mijn meter. Ik weet dat ik verdikke #blessed ben met zo een goeie band met mijn grootmoeder en dat ik zoveel met haar kan delen. En een zalig feest was me dat, en dat zeg ik niet alleen omdat ik een deel van de organisatie op mij genomen heb 😉

Juni: Een redelijk drukke maand, op mijn werk en in mijn bijberoep. Maar daartussen ook nog twee brunches gedaan met vriendjes. Eten en goed gezelschap, meer heb ik niet nodig.

Juli: aaah, de veel te warme zomer met twee weken Frankrijk, eerst met de schoonfamilie en dan met enkel ons gezinnetje. #magikdannuterugkeren

Augustus: de maand van verjaardagen (o.a. die van yours truly) en vriendjes (waarvan er een aantal ook hun verjaardag vierden en ik mocht daar gewoonweg bij zijn, hoe chic is da!)

September: dit was de maand waarin het sporten weer op de voorgrond kwam. Wat in de zomer startte met een sporadisch ritje veranderde nu in een wekelijks toertje op de koersfiets met de papa. Ik schreef me met een vriendin in voor yogalessen. Na een dik halfjaar niets doen merkte ik dat ik er ZOT VEEL nood aan had. Ik was een klein beetje een opgefokte b*tch aan het worden. Mens sana in corpore sano en al (die 6 jaar Latijnse zijn dan nog goed voor iets ;)). En jep, in 2019 start de Mont Ventoux training, I kid you not. De vooruitgang volg je hier 😉

Oktober: nog een beetje us-time met manlief. Het was wel om te werken, maar in een aparte setting, dat dan weer wel. Zo blij dat ik mee mocht en dat ik nog maar eens kon beseffen hoe verliefd ik ben op Zweden, zijn mensen en zijn taal.

November: (last-minute) voorstel van mijn zus om een weekendje weg te boeken. Het zou eerst Londen worden, maar wegens veel te laat om nog aan deftige prijzen te kunnen boeken werd het Parijs. Daar was ik eerlijk gezegd helemaal niet rouwig om. J’adore Paris, mais oui. Een mooi Allerheiligenweekend met mijn mama en zus in de Franse hoofdstad, beetje kuieren, beetje eten, beetje champagne drinken. Veeleisend kan je ons toch niet noemen, allez?

December: De maand van de spreekwoordelijke schop onder mijn kont. Na die al een beetje gehad te hebben van twee vriendinnen, gaf ik ze nu ook aan mezelf. Stop met uzelf te saboteren door verlammende faalangst. Als ge wilt dat uw dromen uitkomen, dan moet ge die projecten uit uw schriftje zélf naar de real world halen, vrouwmens! En dat is waar ik nu mee bezig ben. #girlboss

En nu uitkijken naar 2019! Het belooft een spannend jaar te worden, keep you posted 😉

En jij, waarvoor ben jij dankbaar in 2018?

P.S.: Mijn beste wensen, lieve schatten. We zien elkaar weer na de kalkoen-en-kroketten-indigestie.

Ik ben helemaal niet zoals al die creatieve moeders die op woensdagnamiddag met hun kinderen zitten te knutselen of die de leukste uitstapjes verzinnen op een zaterdag. Ik ben niet de mama van de grote belevenissen.

Ik ben wél de mama van de routines. En meer bepaald de bedtijdroutine. Ik ben daar een echte pro in, al zeg ik het zelf. Afgezien van de driftbuitjes hier en daar hou ik van die routine. Ik heb dan ook erg gemakkelijke kinderen wat betreft slapen. Daarmee mogen we onze pollekes kussen, want ik weet maar goed genoeg dat het ook anders kan (het is ook ooit anders geweest bij ons).

Wij hebben drie soorten bedtijdroutines: alleen met mama, alleen met papa en met beide ouders. Uiteraard is die laatste het gemakkelijkste: elk één kind om op te focussen. Maar man, als ik zo eens met mijn twee mannen in het grote bed zit voor een verhaaltje, vind ik het eventjes niet zo heel erg dat Koen langer moet werken.

We proberen ons altijd aan dezelfde structuur te houden, ook als er maar één ouder aanwezig is. Dat betekent tandjes poetsen, op toilet (en – meestal tevergeefse – poging tot potje bij Warre), pyjama’s (en slaapzak bij Warre) aan, boekje lezen, dikke zoen(en) en in bed. Bij Sep komt daar dan vaak nog “eventjes over het rugje wrijven en kietelen” bij. Warre kent dat nog niet en verwacht dat ook (nog) niet 🙂

Ik ben vooral grote fan van het “boekje lezen” gedeelte. Warre kan amper 5 woorden zeggen en “boe” is daar één van. Vroeger gebruikte hij het om een koe aan te duiden. Nu wijst hij er duidelijk mee naar een boekje. Hij is net als zijn broer zot van boekjes en daar kan taalminnende moeder alleen maar zeer blij om zijn. Laten we hopen dat het helpt bij zijn taalontwikkeling (waarover ik – waarschijnlijk ongegronde – stress begin te krijgen, maar daarover later meer).

Maar dat verhaaltje lezen dus, ik doe dat zo graag. Ik ga dan helemaal op in de boekjes die de twee mannen mij nu weer voorschotelen (jep, ze mogen er elk eentje kiezen, #verwendenesten). Helemaal met stemmetjes en geluidjes. Alles erop en eraan. En ze houden er ook zo van, die jongens van mij. Ze beginnen de verhaaltjes al uit het hoofd te kennen en anticiperen op wat er komt. Hilarisch! Sep kan sommige verhalen woord voor woord meezeggen en wijst mij erop als ik een woord (al dan niet opzettelijk) vergeet of een lang stuk parafraseer.

En het leukste aan verhaaltjes voorlezen, behalve het feit dat ik mijn innerlijke stemactrice loss kan laten gehen, is hoe mijn mannetjes tegen mij aan kruipen. Als Koen en ik de avondroutine samen tackelen, dan kruip ik met Warre in de schommelstoel en zit ligt hangt hij op mijn schoot. Als ik met de twee boys alleen ben, kruipen we gezellig onder de dekens van het grote bed, aan elke kant een kindje, dicht tegen mama aan. #smelt 
En dan het kusje. De broertjes geven elkaar ook altijd nog een dikke knuffel en zoen voor ze elk naar hun kamertje gaan #smelt in’t kwadraat. En dan uiteraard nog een dikke knuffel en kus van mama.

Ah, ik krijg er altijd zo een warm gevoel van en denk dan soms terug aan hoe mijn zus en ik ook elke avond een verhaaltje kregen. Zelfs als we zélf al konden lezen, dan mochten wij voorlezen. De max! Dat wil ik ook voor mijn kindjes. En wie weet halen we dat verhalenboek van vroeger nog eens boven bij oma en opa: “Naar bed, naar bed! Maar eerst nog een verhaaltje.”

De dagen worden donkerder, de wind guurder, net als de mensen. Het dekentje is een welkome vriend bij tv-avonden, de kaarsjes worden weer aangestoken. De nazomer maakt nu echt plaats voor de herfst. Voor we het weten zijn we alweer aan het zagen dat we ons tijdens de Feesten een indigestie gegeten hebben.

Maar ondertussen gaat het leven gewoon verder. Met gelukjes en vloekmomentjes en heel wat om naar uit te kijken.

Kleine (en grote) gelukjes

• Een gezellige en inspirerende babbel met blogvriendin/collega-copywriter Josefien. Ik zat met wat vragen en twijfels over mijn bijberoep en wist dat ik bij haar de juiste antwoorden ging vinden. En een date met haar is ook gewoon altijd gezellig 🙂
• Play in Kortrijk met Sep. Typisch ik om een hele zomer te verkondigen dat ik graag eens naar Play zou gaan en er pas de laatste week ook effectief toe komen. Maar goed, onder het motto beter laat dan nooit, nam ik Sep op zijn schoolvrije vrijdag mee naar Kortrijk. Hij wist niet wat te verwachten, maar ik had hem foto’s getoond van een kamer vol confetti en iets met ballonnen, dus hij was meteen enthousiast. En dat enthousiasme bleef de hele namiddag. Met confetti in zijn kousen, elkaar kwijtraken tussen de ballonnen en een taartje tussendoor en een kwebbel die geen minuut stilstaat (die van hém, al heeft hij het van geen vreemde ;)).
  Het was echt moeilijk om er één foto uit te kiezen, maar ga vooral op mijn Instagram kijken, daar heb ik er meer!
  
• Een zonovergoten Allerheiligenweekend met mijn mama en zus in de Franse hoofdstad. Heel erg last minute beslist. Het ging eerst Londen worden, maar dat viel nogal duur uit. Het werd dus Parijs en daar hadden we geen minuut spijt van. Het weer viel serieus goed mee, zoals je ziet op de foto. Het was de vijfde keer dat ik er kwam, dus we gingen vooral NIET den toerist uithangen… 😉 Maar een wandelingetje in het park van de Eiffeltoren en kijken naar de rij van ongeveer 1km (écht, niet overdreven) die stond aan te schuiven om binnen te mogen, dat moet er gewoon bij. Geschift dat die zo lang aanschuiven! En dat allemaal terwijl je van aan de Sacré Coeur of Montparnasse een even mooi zicht hebt over de stad, zonder de twee uur aanschuiven. Crazies…
  Anyway, we zijn de Parijse sfeer gaan opsnuiven, met voldoende glaasjes champagne, hippe ontbijtbarretjes en macarons to die for (met dank aan mijn #bff voor de tip 😉 ) .

• Het gevoel toen ik mijn website voor mijn bijberoep losliet op de wereld. Helemaal zelf in elkaar gebokst. Ik word nog een hele programmeur… Mega trots en al.
• Ik heb ook een nieuw logo in de maak voor datzelfde bijberoep. #keuzestresssss! Misschien moet ik eens een poll doen. Als ik het heb kunnen herleiden tot 2 ofzo 😉
• De kinesist die mij vertelt dat het echt wel goedkomt met mijn schouder. Ik moet nog steeds elke week gaan. Zeker tot het einde van dit jaar, daarna zien we wel. Maar het lukt al supergoed. Kracht komt wel en nog die laatste 10% qua beweging, maar we komen er. Ik ben zo blij.
• Ik ben in september gestart met yogalessen. Dus niet meer gewoon thuis met Adriene, maar bij Ayuryoga in Wortegem. In kleine groepjes van een 6-tal en samen met een goede vriendin. Heerlijk: beetje afzien, de grenzen van mijn schoudergewricht aftasten en dat is een mooie omgeving. Het motiveert me wel om thuis weer mijn yogamat uit te rollen ook.

Uitkijken naar

• De Blogcocktail/Instameet waar ik over een uurtje naartoe ga. Georganiseerd door Renilde en Nina, twee schatten van bezige bijen. Je zal op mijn Instagram stories wel kunnen volgen. Of op die van Renilde of Nina haar Blogboost.
• Mijn nieuwe fiets. Mijn papa is zo trots dat er EIN.DE.LIJK één van zijn dochters zijn koersmicrobe overgekregen heeft en heeft beslist dat ik voor in de wintermaanden een crossfiets nodig had. Geen mountainbike met banden zo dik als mijn dijbenen, maar toch iets om niet mee uit te glijden over de natte herfstbladerenmoes. Enige nadeel: de fiets die we besteld hebben is pas tegen half februari beschikbaar. Nog even wachten dus. Maar ondertussen rijd ik op een crossfiets van mijn papa (wat voor mij sowieso al goed was, maar ja, mijn papa in een fietsenwinkel, het is als een vrouw in een schoenenwinkel ;)).
• De feestmaanden die eraan komen. Met de verjaardag van mijn papa, mijn schoonzus, Sep en Warre. En aja, nog Kerstmis en Nieuwjaar ook ergens daartussen. Twee dure maanden, dat ook wel 😉
• EN! In die twee maanden ga ik ook nog eens METER worden. Ik ben echt superblij. Mijn zus is (op dit moment) niet van plan om ooit aan kinderen te beginnen en ik ga haar daar zeker niet in pushen. Maar dat betekent dat ik mijn kansen om meter te worden zag smelten als sneeuw voor de zon. Tot mijn oudste schoonzusje mij twee weken geleden vroeg om meter te worden van haar tweede kindje. Totaal onverwacht, ergens wel een beetje gehoopt. Want, extra leuk: het wordt een meisje! Ik steek het niet onder stoelen of banken dat ik vroeger altijd graag een dochter had gehad. Een meisje om meisjesdingen mee te doen. Pas op, ik zie mijn jongens doodgraag en ik ontdek met veel plezier de jongenswereld. Maar zo een meisje om leuke meisjesdingen voor te kopen en meisjesdingen mee te doen. Dat ga ik nu hebben met mijn metekindje. Bij deze alvast mijn excuses, schoonzusje en -broer, voor de roze tutu’s en flamingo’s 🙂 🙂
  

Er staat weer heel wat te gebeuren de komende maanden. En jullie zullen het hier allemaal kunnen lezen.

Ja, wij hebben onze kinderen 6 dagen niet gezien (FaceTime niet meegerekend). We hebben ze 6 avonden niet in hun bedje kunnen leggen. We hebben ze 6 dagen lang niet kunnen knuffelen en kussen. Continue reading “Ja, wij zijn zonder onze kinderen op reis geweest” →