Categorie: Personal

Ow Yeah’s en Oh No #5

Mijn wekelijkse terugblik op de afgelopen 7 dagen. Met focus op de hoogtepunten, maar ook één laagtepunt, want, wel ja… that’s life.

Ow Yeah’s

  • Een fijne nieuwe kennis die ik erbij heb. Waar bloggen allemaal goed voor is! Talitha blijkt dan ook nog eens over een zeer scherpe mensenkennis te beschikken, want zij merkte dat aan de andere kant van het digitale venster de fantastische copywriter zat waar zij naar op zoek was. Blijkt het nog plezant samenwerken ook. (die eerste opdracht toch ;))
  • De Ronde was weer in town. Allez, niet in mijn huidige town, wel in mijn geboortetown. Als Oudenaardist heb ik daar altijd een dubbel gevoel bij. Het feit dat je een heel weekend praktisch opgesloten bent, want van zodra je een voet buiten zet word je omvergereden door een bende wielerterroristen of word je tegengehouden door fluohesjes met een bordje, dat is minder feestelijk. Dit jaar bekijk ik het echter anders. Ik reed de Ronde voor terroristen niet mee, maar deed mijn eigen toertje met mijn coach/papa. Al wilde hij mij wel het gevoel geven van over die finish te rijden. Dus de laatste 10 km reed ik wel waar Sep Van Marcke en de zijnen een dag later reden, zij het aan de helft van de snelheid. En uiteraard met een sprintje in de laatste 500m en een selfie aan de meet. Ja, ik voelde mij daar goed bij. Volgend jaar doe ik misschien wel mee met de meute?
  • Sep mocht op playdate bij zijn allerbeste vriendinnetje. Ze zaten samen in de crèche en zitten nu ook samen op school. Het is een schande dat het zo lang geduurd heeft, maar zaterdagnamiddag was het dan eindelijk zover. En hoe mooi speelden zij samen! Geen enkele keer ruzie. Ze bakten samen koekjes en zoals verwacht moest ik redelijk wat moeite doen om hem achteraf mee te krijgen naar huis. Toch leuk om te zien dat hij zo vlot overweg kan met andere kindjes. Want ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik heb daar toch altijd schrik voor.
  • Ik volgde een privé workshop van Cent Pur Cent bij onze apotheek. Eigenlijk was het gewoon een make-up artieste die mij op basis van mijn huidtype etc. opmaakte en tips gaf. Altijd eens leuk om opgemaakt te worden en er niet meer uit te zien alsof je 2 jonge kinderen hebt 😉
  • Inspirerende vergadering bij Room to Breathe in het landelijke Moregem. Binnenkort organiseer ik daar samen met Stefanie een evenementje. Want ik heb nog niet genoeg te doen!

Oh no!

Op zondagochtend nog snel even naar de Delhaize gaan, want we hadden geen hesp meer voor in de macaroni (en ZONDER BESTAAT NIET!). En daar langer aan de kassa staan dan dat we door de winkel gelopen hadden. Want ja, de helft van Anzegem moest nog chips en bier inslaan voor een namiddag koers kijken.

Den dezen vond het toen wel nog leuk in de winkel

Mamafien6 Comments

#familytime en al

Ergens in oktober zag ik in de Libelle een kortingsbon voor een verblijf in een Landal park. Omdat ik in 2018 écht een klein tripje tussen de kerstvakantie en de zomer gemist had, wilde ik nu op tijd al iets plannen. Koen en ik legden onze agenda’s samen en pinden het laatste weekend van maart vast. Misschien al een beetje kans op redelijk weer, dachten we.

Zoals jullie ook gemerkt hebben, bleek het een prachtig weekend. Niet alleen op weervlak. Het was lang geleden dat we nog eens écht genoten hebben met ons gezin en traag geleefd hebben. Waarschijnlijk sinds de zomervakantie. Het was hoog tijd, dus. Onze keuze viel op Strand Resort Ouddorp Duin, een iets kleiner park aan de Zuid-Hollandse kust.

We verbleven in één van de ruime huisjes aan een stukje strand en water, midden in de duinen. De eendjes kwamen de broodkorsten opeten die de kinderen toevallig hadden laten vallen op het terras. Je zou het als idyllisch kunnen omschrijven.

Op zaterdag maakten we een fietstocht langs de mooi aangelegde fietsroutes waarvoor Nederland zo bekend is. We gingen zeehondjes bekijken en vrijlaten in het zeehondenhospitaal A Seal en ik leerde manoeuvreren met een ouder-kindtandem.

Op zondagvoormiddag liet de zon het even afweten, dus zochten wij – samen met alle andere parkbezoekers – het binnenzwembad op. In de namiddag trokken we naar het strand, waar we bijna wegwaaiden, Sep ondanks zijn laarzen toch zijn hele broek en voeten wist te verdrinken en Warre een dode vis uit het water … opviste.

Met kinderen die nog niet schoolplichtig zijn en twee zelfstandigen als ouders, konden we er op maandag een extra dagje bij nemen. Op’t gemakske opruimen en dan richting de Rotterdamse Diergaarde voor enkele uurtjes beestjes kijken. En vooral “de gevaarlijke dieren zoeken die kunnen bijten!”

Mamafien1 Comment

Ow Yeah’s en Oh no! #4

Jep, ’t is weer zover. De highs en low van de week. En het was een bewogen week met eigenlijk meer kakmomenten dan goeie dingen, maar hej, we zien het positieve in de wereld en blijven dus bij 1 Oh No.

Ow Yeah’s

  • Het besef dat het steeds beter gaat met dat zelfstandig copywriter zijn. Ik heb nog zot veel uit te zoeken, maar verdorie, ik had al veel eerder moeten springen.
  • Mijn lieve, zachte, warme kindertjes bij mij in bed toen Koen op business trip (belachelijk woord) was. Al was het ook de eerste en enige keer ooit dat die 2 samen bij mij in bed liggen. Geen oog dichtgedaan.
  • DE LENTE. ‘Nuff said.
  • Warre die zijn broer spontaan een immense knuffel gaf toen we hem samen gingen ophalen op school. Echt, ze zijn mijn hart nog aan’t samenvegen op die speelplaats.
  • De vooruitgang die ik merk op de fiets. Zaterdag begonnen met afstandstraining en 55km gereden (tot nu toe zat ik aan een gemiddelde van 25km á 30km per rit). Zondag dan nog een kleiner toerke gedaan langs de Schelde op m’n eentje zonder coach papa. #badasscyclinggirl

Oh No!

Ziek kind. Een hele week lang. Nog efkes alles geven om de winter in stijl af te sluiten, zeitem. Grootste vooroordeel van thuiswerkende moeder zijn is bij deze bekrachtigd. Agenda. Om. Zeep.

O ja, en kind 2 begon in het weekend ook koorts te maken. Uiteraard.

En hoe was jullie week? Ook genoten van het lentezonnetje?

MamafienLeave a comment

Ow Yeah’s en Oh no! #3

Deze keer ben ik op tijd aan dit postje begonnen. Want hej, lang zijn deze berichten nooit, maar het zijn ook die kleine dingen die zo gemakkelijk door de mazen van het net glippen. Dus: in het begin van de week er al aan begonnen en aangevuld waar nodig. Flinke blogger, ikke!

O ja, ik vond 3 ups wat weinig, ik maak er nu 5 van. Omdat ik dat mag. En volgende week zijn het er misschien maar 2. We gaan met die flow, jongens.

Ow yeah’s

  1. De bloemekes die ik voor mijn mama gekocht had. Nu ja, met hulp van Greetz. Zij contacteerden mij toevallig op het juiste moment en kort verhaal lang: mijn mama kreeg op haar verjaardag maandag een prachtig boeket geleverd, inclusief persoonlijk kaartje en vaas. Leuk hé, zo een blog die je samenwerkingen bezorgt waarmee je een ander blij maakt. Lekker altruïstisch van mij (dat ik voor mezelf ook een boeket gekregen heb, laten we even buiten beschouwing ;)).
  2. Kappersbeurt van Warre. Ik vreesde voor krijsend kind dat niet wou stilzitten. Ik kreeg een brave Warre die deed wat de kapster vroeg en ondertussen gehypnotiseerd naar Bumba bleef kijken.
  3. Het grote aantal super lieve berichtjes na mijn grote onthulling van vorige week. Ma echt hé, hastn, merci.
  4. Pyjamadag op school. En hoe Sep daar een hele week naar uitkeek en zelfs al zijn favoriete pyjama had uitgekozen op maandag. En hoe hij dan vrijdagochtend vroeg of wij ook in onze pyjama gingen werken. Helaas moest ik naar een klant, anders had ik maar al te graag solidair meegedaan. Ge kent mij hé, alles voor het goede doel! En om in mijne pyjama wat rond te hangen.
  5. Mijn nieuwe smartphone is eindelijk binnen! Ik kocht mij in de solden bij Vandenborre een iPhone7, want ik wou per se weer een iPhone, maar wilde geen 800 euro neertellen voor een nieuwer exemplaar. In januari al 3 weken gewacht, want die hebben ze niet meer standaard op stock. Na dag 2 al een probleem: telefoon was DOA (ze noemen dat dus écht zo hé, als je hem al in de 1e week moet terugbrengen wegens – in mijn geval – kapotte batterij). Afgelopen donderdag nog keihard balen toen ik na een maand van radiostilte belde en te horen kreeg dat het nog een maand kon duren, want “er stond geen leverdatum in het systeem”. En op vrijdagochtend een sms krijgen dat ik hij toegekomen was in de winkel. WTF? Maar ook: EIN.DE.LIJK.! Want de Huawei met barst over de camera die ik als vervanging had begon me echt mijn keel uit te hangen. Nu weer een happy #instamom en vooral: weer de goesting om foto’s te maken en te delen. Gedaan met #digitaldetox, I’m back b*tchezzz!

Oh No!

Het weer dudes, what the hell? En de daarmee gepaard gaande opkomende verkoudheden/griepkes/slijmkes… Bij 3/4 van dit gezin. En moeder is erbij deze keer.

Mijn mama haar verjaardag opgefleurd met een kleurrijk boeketje. #idealedochter
Twee jaar, hé mannekes! Mijn hart!

MamafienLeave a comment

Ow yeah’s en Oh no! #2

Hahaha, ik ging elke week bloggen. Liep dat even mis! Maar ja, zoals je hier al kon lezen, was ik efkes bezig met nogal wat andere big stuff. Ook slim van mij om te willen bloggen terwijl mijn hele leven de laatste tijd maar om één (geheim) project draaide.

Nu, vorige week was het dus krokusvakantie én mijn eerste werkweek als fulltime zelfstandige. Goed gepland, Desmet!

De ow yeah’s van de afgelopen week zijn dan ook mijn grote redders geweest in mijn planning:

3 keer Ow Yeah!

  1. Babysit oma – van maandag tot woensdag was Sep daar en vrijdagnamiddag kwam ze naar ons huis om de ramen te wassen en Sepmans weer te entertainen, zodat ik dit hier kon schrijven.
  2. De crèche deed niet mee aan vakantie. Geen vakantie voor Warre, maar zijn dagelijkse routine. Woop Woop!
  3. Mijn yogales na een tamelijk drukke namiddag met 5 kinders op ons dak.
Brownies bakken, zalig! Voor den opkuis zag ik ze niet meer, ze… 😉

1 keer Oh no!

5 kinders in ons huis op donderdagnamiddag. En samen een chocoladecake gebakken. En de leeftijden lagen tussen 11 maand en 4 jaar. Het was luid. Het was rommelig. What was I thinking! Maar gelukkig was de mama mee, dus gedeelde smart en al 😉

MamafienLeave a comment

Ow yeah’s en Oh no! #1

Ik heb het idee opgevat, geheel geïnspireerd door Talitha en Anneke, om wekelijks een overzichtje te posten. Om me niet teveel te laten meeslepen door de negatieve zaken en om gewoon het goede te blijven zien in de kleine dingen, heb ik het ambitieuze plan om wekelijks 3 hoogtepunten en 1 dieptepunt/ergernis (keeping it real!) te delen. Mezelf een uitdaging opleggen, ik doe dat graag. Ze volhouden… We will see 😉

Continue reading “Ow yeah’s en Oh no! #1” →

Mamafien4 Comments

Hoe sport een Superwoman?

Ik ben altijd wel sportief geweest. Ik heb alleen een probleem met kiezen. Nu ja, ik ben vooral van mening dat je je niet noodzakelijk hoeft vast te pinnen op één sport. Ik hou van verschillende sporten met elk een andere intensiteit, die telkens andere spieren aanspreken. En om de zoveel tijd verander ik eens, maar er zijn wel een aantal zaken die terugkomen. Ik kan ook niet zomaar elke sport doen, vanwege mijn gewrichten. Zo is lopen een no-go. Maar ook volleybal werd mij vroeger altijd afgeraden (veel verdriet over gehad), net als basket.

Welke sporten ik dan wel doe? Awel, deze:

Dansen

Ik begon als jong meisje met ballet. Ik heb dat een aantal jaar gedaan, tot ik last begon te krijgen van mijn gewrichten. Op pointes dansen en overstrekken, het was niet bepaald gezond voor mijn jonge, ontwikkelende lichaam.
Toch liet de dansmicrobe me niet los en op mijn 15de ben ik opnieuw begonnen. Ik heb de afgelopen 16 jaar verschillende danssoorten geleerd: funk, hiphop, hedendaags, lindy hop en jazz. Met hier en daar wat workshops van andere dansstijlen. Ik stond ook een kleine 20 keer (of meer, ik hield het niet echt bij) op een podium, bij het jaarlijkse grote optreden, maar ook bij kleinere optredens op de Oudenaardse Bierfeesten, op de zeedijk of zelfs in de gebouwen van de enige echte Willy Naessens. Ik ben niet ’s werelds meest assertieve persoon, maar op een podium bloei ik open. Ik leef me in in de muziek, de dans en het verhaal. Sinds mijn operatie ligt het dansen stil. Ik heb nog een kleinere cursus van 5 weken gedaan. Jazz op het tamelijk hoge niveau dat ik gewend was. Dat was niet het beste idee… Ik kon niet zo goed mee als ik wou en mijn frustratie groeide. Met spijt in het hart heb ik mijn dansschoenen voorlopig aan de haak gehangen. Het uur van de les was niet ideaal en het was er even teveel aan. De combinatie met de andere sporten, een hoofd- en bijberoep en een gezin was niet vol te houden. Maar ooit neem ik het terug op. Elke keer als ik erover denk (of schrijf) wil ik niets liever dan terug naar die danszaal gaan.

Fietsen

Mijn papa is fervent fietser. Al zijn hele leven. We hebben nog foto’s en krantenartikels van in zijne jongen tijd, toen hij nog amateur koersen reed en zelfs een paar keer het podium haalde. Hij droomde er (niet zo) stiekem van dat één van zijn dochters zijn passie zou overnemen. Hij had helaas een danseres en een kunstenares… Maar in mijn puberteit sprak die mountainbike mij toch aan. Ik deed enkele tochten mee en reed er zelfs leeftijdsgenoten van mijn papa af. Veel verder dan dat kwam het niet. Tijdens en na mijn studietijd ging ik sporadisch eens mee op de koersfiets of reed ik de stress eraf op de rollen.
In 2018 veranderde alles. Na mijn operatie was fietsen één van de eerste sporten die ik terug kon (een kwartiertje op de rollen, stel je er niet teveel bij voor). En de microbe kreeg mij zowaar te pakken. Ik ging deze zomer wat vaker mee met mijn papa en ondertussen rijden we wekelijks samen een toertje. We waren vandaag zelfs samen onze eerste fietsreis aan het plannen. Ik wilde de Mount Ventoux doen, hij is die beu (jep, al teveel naar boven gereden langs elke mogelijk kant). Dus hij stelde Alpe d’Huez voor. Of nog iets anders. Kwestie is dat die fietsreis er dit jaar nog van komt en dat ik dus nog voor de zomer mijn eerste échte bergbeklimming ga doen. Dat betekent ook dat ik dus iets intensiever ga moeten beginnen trainen. Ik hou je op de hoogte!

Yoga

Ik weet niet meer precies hoe ik met yoga begonnen ben, maar het was enkele maanden na de geboorte van Sep. Ik danste nog wekelijks de babykilo’s eraf, maar ik had nood aan extra spierversteviging én mentale rust (het besef dat het ouderschap niet simpel is, was beginnen door te sijpelen).
Ik vond Adriene op Youtube en volgde haar 30-day challenge. Ik hield (hou) van haar manier van lesgeven en ook mijn waardering voor yoga groeide. Het was toch niet dat zweverige gedoe waar ik voor vreesde. Toen er een tweede kind kwam, vielen de yogamomentjes weg. Want ja, een tweede kind, dat is dus nog moeilijker dan één he, stel u voor! En iets dat je thuis kan doen en niet veel tijd of engagement vraagt, dat valt als eerste weg als het drukker wordt.
Deze zomer vertelde een vriendin dat ze ook graag yogalessen zou volgen. Zij woont op 5 km van mij, dus we besloten om samen lessen te nemen. Voor de gezelligheid én om het nu wel vol te houden. En dat lukt behoorlijk. We hebben zelfs al onze mama’s even enthousiast gekregen 🙂

Zwemmen

Aaah, zwemmen. Ik doe het graag, maar het is toch altijd zo een gedoe hé! Ik ben wel een waterratje en ook op reis is een zwembad een must. Als wij ooit steenrijk worden, dan wil ik een zwembad om elke ochtend enkele baantjes te trekken. Want ik heb er zoveel deugd van. Ik heb deze sport lange tijd niet meer gedaan, tot het op aanraden van de kinesist deel werd van mijn revalidatie. Nu probeer ik elke week te gaan zwemmen. Al moet ik wel toegeven dat dat te vaak naar mijn goesting niet lukt. Zoals gezegd: het is een heel gedoe en het neemt veel tijd in (met de huidige stand van zaken in mijn bijberoep krijg ik het er soms moeilijk bij). Extra moeilijkheid: ik wil enkel op rustige momenten gaan – ik ben zo een aso die een hele baan voor zich alleen wil.

Ben jij ook sportief ingesteld? Welke sporten doe jij? Hou jij het bij één favoriet of wissel je ook graag af?

Mamafien4 Comments

Warre’s verjaardagsfeestje – door de ogen van de jarige

Vorige week kreeg ik van mama en papa een pannenkoek met twee kaarsjes op. Cool hoor, ik mocht die uitblazen. En dan nog eens, want mama was te laat voor de foto. En dan hoorde ik dat er nog een feestje zou komen. Met taart! Geen idee waarom, maar hej, als ik taart krijg ga ik niet klagen.

Gisteren was het zover. Mijn broer liep er al een hele week over te praten. Dat hij ook een beetje jarig was, want dat hij mocht helpen met de pakjes open te maken. Euhm, oké dan. ’s Morgens ging mama even weg en toen ze terugkwam had ze een supergrote witte doos mee. Ik ben stiekem eens gaan kijken en zag een grote taart met Paw Patrol hondjes op! Maar ik mocht er nog niet aankomen, ik moest nog wachten tot ‘iedereen’ er was. Keihard balen!

Hoe zalig is die taart! Mijn mama kocht ze bij Tarterie in Kortrijk

Na de middag kon ik niet zo goed slapen, ik dacht de hele tijd aan die taart. Ik sliep dan ook niet mijn normale twee uur. Niet dat ik meer moe was dan anders. Integendeel. Ik zag het helemaal zitten!

Mama en papa waren druk bezig met opruimen en de tafel dekken. Ik mocht ondertussen even tv kijken. Fine by me!

Na een tijdje ging de bel. Meter J. en nonkel! En die hadden ook een taart mee, nice kerel! Even later kwamen ook de oma’s en opa’s en tantes en nonkel en neefjes toe. Nu was het pas écht feest. Broer en ik kregen zelfs appelsap!

Ik moest dan stoppen met spelen om cadeautjes open te doen, maar daar had ik helemaal geen zin in. Gelukkig nam Sep met veel plezier die taak uit mijn handen. Maar de inhoud van de pakjes was wel voor mij. Ah ja!

Na (veel te) lang wachten mochten we dan eindelijk aan tafel. (Die ouders van mij zouden blijven aperitieven.) Mama kwam uit de keuken met de grote taart die daarnet nog in de garage stond. Nu stonden er twee kaarsjes op van Paw Patrol. Megacool! Ik moest wel wachten tot iedereen gedaan had met zingen, maar dan mocht ik samen met mijn meters de kaarsjes uitblazen. Nu ja, ik blies kei-hard en zij keken ernaar. Vol verbazing over hoe goed ik dat al kan. Ik snap niet waarom, ik ben wel al TWEE hé!

Zie, waarom helpen die meters nu met blazen? Ik kan dat wel zelf!

Dan mocht ik EIN.DE.LIJK. van die taart eten! Ik kreeg mijn eigen stukje, mét Chase erop. En ook nog chocolaatjes. Lekker man. Dat chocolaatje heb ik eerst opgegeten. Dan had ik genoeg. Want ik moest weer gaan spelen. Ik snap niet hoe die grote mensen zo lang aan tafel kunnen zitten en maar blijven eten en blijven praten. Zo is er dus geen tijd meer voor de knikkerbaan hé!

Ik ging ook even bij mijn kleine nichtje kijken, dat aan het slapen was. En die grote mensen er maar door babbelen, serieus. Stil zijn, mensen! Maar niet willen luisteren hé. Hoe verwachten ze dan dat ik naar hen luister? Ze geven niet eens het goeie voorbeeld.

Ssssjt, nichtje slaapt!

Nadat ik met mijn neefjes gespeeld had, ging iedereen plots weg. Het was al een beetje donker buiten en eerlijk gezegd begon ik zelf ook moe te worden. Maar dat toonde ik niet aan mama en papa hoor! Neenee, eerst nog wat tv kijken met een grote fles (WARME!) melk voor ze mij naar bed mochten brengen.
Na het verhaaltje legde mama mij dan in bed en vertelden we nog wat over de dag. Het was toch wel plezant ze!

P.S.: ge weet dat ik maar 2 jaar ben hé. Ik kan dit dus niet zelf geschreven hebben, ik ga nog niet eens op het potje! Mijn mama heeft dit geschreven. Zij weet wat ik wil zeggen, zelfs voor ik het zelf zeg. Allez, dat dénkt ze toch.

Mamafien3 Comments