Categorie: Personal

Ow Yeah’s en Oh No #10

Mijn wekelijkse (who am I kidding) rubriek waarin ik de highs en lows van de afgelopen week bijhoud. Deze week ben ik flink geweest en vulde ik de hoogte- en laagtepunten al in de loop van de week in, zodra ze voorkwamen.

Ow Yeah’s!

  • Dinsdag hadden we een afspraak met de projectleider van onzen bouw. Voor wie het nog niet wist: wij gaan een huis (laten) bouwen in een gigagezellige wijk op 3km van onze huidige woonst. Voordelen: de kindjes kunnen naar dezelfde school blijven gaan, Koen kan met de fiets naar het werk en ik krijg een fenomenale bureauruimte! 🙂 En nog beter: over 2 weken beginnen ze met bouwen. ’t Is nu voor écht hé mannekes!
  • Nog meer op dinsdag: ik ging naar de boekvoorstelling van die andere fantastische blogster/copywriter Josefien. Wie haar kent, weet dat ze gebeten is door de loopmicrobe en nog serieus ook. Al haar ervaring, kennis en tips (en die van heel wat experts in de business) bundelde ze in een redelijk indrukwekkend boek Go Run. Ik heb het boek gekocht, ook al ga ik in geen 100 jaar nog loopschoenen aantrekken (mag ook niet van meneer doktoor). Ik denk dat een deel van de tips ook op andere sporten van toepassing zijn en de recepten ga ik zeker ook eens uitproberen. De koekjes op de boekvoorstelling beloofden alleszins al veel goeds. Zelf heb ik het boek nog niet kunnen lezen, want mijn wederhelft, die wel geregeld af en toe gaat lopen, heeft het geconfisqueerd. Zoek je nog een geschenkje voor onder de kerstboom of denk je al aan je goede voornemens? Dan is deze zeker een aanrader (volgens mijne vent dus)!
  • In een vrij moment (ja, ik heb die) scrollde ik door de klasblogs van onze boys. Van allebei stonden er leuke foto’s op en Sep zijn juf maakte zelfs filmpjes. Ik ben fan van klasblogs. Zo kunnen we toch een beetje die vlieg op de muur zijn.
  • Het grootouderfeest! “Maar Delphine, gij zijt toch nog geen grootouder?” Wel, dank u, waarde lezer, dat je mijn jeugdige looks door mijn wallen heen ziet. Ik ben inderdaad geen grootouder, ik ben een ouder. Een ouder in de ouderraad. En die ouderraad verzorgde de immens zotte (al zeggen we het zelf) catering op het grootouderfeest van de kleutertjes. En dat deden we niet met voorbedachten rade om onze kinders samen met hun juffen en hun vriendjes te zien springen en dansen. Zo zijn we niet.
  • Winterwarmte! Ik was zo trots op het feit dat ik de teksten voor het enige echte Winterwarmtemagazine mocht schrijven dat Sep nu spontaan bij het zien van dat boekje roept: “kijk mama, dat is jouw boek!”. Ook in het gemeentehuis van Oudenaarde, waar een stapeltje van die boeken lag op de eerste avond van Winterwarmte. Wie van Oudenaarde en omstreken is en Winterwarmte niet kent, shame on you. Al de rest, check gewoon de link hierboven, tis iets tofs.
  • Sinterklaastradities opbouwen. Voor het 3de jaar op rij gingen we vandaag naar de intrede van de Sint in Oudenaarde kijken. Mutsen diep over onze oren en sjaals voor onze mond en we waren er klaar voor. Uit volle borst meezingen met Zie Ginds Komt De Stoomboot! Met knikkende knieën een foto vragen aan Zwarte Griet en nic-nacjes in ontvangst nemen. Het was een hele belevenis! En de kindjes vonden het ook wel tof.

Ow No!

Het zijn er eigenlijk twee deze week (mag ook eens, mijn leven is niet altijd een en al rozengeur en maneschijn).

  • Ik had wat stress omdat een artikel dat ik moest schrijven écht niet wou vlotten. Tja, dat heb je soms eens met een creatief beroep. Daarnaast was het voor het eerst écht koud deze week (“en ik hou niet van de kou”, zoals Sep ons duidelijk maakte). En mijn geduld bleek ergens onder een dikke laag ijs te liggen. Mijn kinderen hadden dat volgens mij door en deden er nog een schepje bovenop. Vooral die oudste dan. Kleuterpuberteit op 4 anyone? Ik moet er geen tekeningetje bij maken, zeker? #loedermoeder of #ploetermoeder of wat dan ook.
  • Mijn controlebezoekje bij de tandarts ging vlot, alles zag er goed uit. Tot ze “voor de zekerheid” nog een foto wou maken van een bepaalde tand waar ik af en toe last van heb. Met het blote oog niets te zien aan het glazuur, op de foto een gigantisch gat. Vraag me niet hoe, maar ik kan dat. Ik heb verborgen gaten in mijn tanden. Dus, op 6 december krijg ik van de Sint een halfverdoofde kaak. Ik ben duidelijk niet zo flink geweest is jaar.

Mamafien1 Comment

Ow Yeah’s & Oh no #9

Wel wel wel, wat we hier nu nog eens van onder het stof halen. Dat “weekoverzicht” van mij. Dat hield ik consequent vol, zeg! Gelukkig zijn jullie niet zo streng en zien jullie mij ook nog graag ondanks deze verwaarlozing. Ik ga geen excuses verzinnen over hoe druk het was, want het is bij iedereen druk. Sommige mensen zijn nu eenmaal zeer gedisciplineerd als het op hun blog (en veel andere zaken) aankomt. Ik hoor daar niet bij.

Maar goed, hierbij een overzicht van de highs en lows van de afgelopen week.

Nog meer van deze overzichtjes lezen? Je vindt ze hier.

Ow Yeah’s

  • Vrije dagen! Als zelfstandige deel ik zelf mijn dagen in. Dankzij de cursus Baas over Eigen Tijd van deze twee coole madammen leerde ik nog beter plannen en een prioriteit te maken van wat ik écht belangrijk vind. Daardoor kan ik al eens zonder schuldgevoel een (halve) dag met mijn kinderen doorbrengen. Zonder dat ik de hele tijd mijn mails check of zonder dat ik in mijn achterhoofd bezig ben met dat ene artikel dat nog af moet. Ik durf me nog geen echte tijdsbaas te noemen, maar ben wel goed op weg. En ik heb vernomen dat ze hun cursus binnenkort nog eens online smijten. Een aanrader. En neen, ik heb geen lucratieve deal gesloten met Kelly en Anouck, maar we kunnen altijd eens klappen hé, dames 😉
  • Ons briljante idee om een vrije zondag samen eens niet te besteden aan klusjes, huishoudelijke taakjes en zetelhangen. We gingen naar de Spiekpietjes Expo, deden de bijhorende zoektocht in stad Oostende en sloten de dag af met een taartje en een ijsje bij Fika Bar in Waregem. De regenboog boven onze auto toen we naar huis vertrokken maakte het sprookje af.
  • Fika Bar in Waregem. Echt! Ik heb niet veel met Waregem, maar hier zien ze mij zeker nog terug. Misschien wel met mijn laptop voor een hele namiddag. #freelancelife in hippe koffiebars en al 😉
  • Mensen die mij vragen: “zeg, ik ken iemand die een copywriter zoekt, mag ik jouw naam doorgeven?” Euhm, ja! Mond-tot-mondreclame, ik vind dat nog altijd iets raar. Het feit dat mensen mij goed genoeg vinden om mij aan te prijzen bij een ander, het doet me blozen. *onzeker? beetje maar…*
  • Het gebrabbel van onze Warre. Ik heb me een tijdje zorgen gemaakt over zijn spreekvaardigheid, maar daar is ondertussen verandering in aan het komen. Hij vertelt zooooo veel! Soms komt het er echt als een waterval uit. Alleen… de helft van de tijd begrijpen we hem helemaal niet. Soms kan Sep vertalen, maar vaak proberen we gewoon op goed geluk te reageren. “Is’t waar?!” is ne goeie, voor mocht ge het u afvragen 😉

Oh No

Onze kinderen tussen 19u en 06u. Het is een marteling om Warre ’s avonds in bed te krijgen. Hij wil niet meer in zijn bedje slapen en als we hem dan toch kunnen overtuigen, moet ik “altijd blijven wrijven” op zijn rugje. Zijn papa komt er vanaf met een knuffel en een kus. ’s Nachts wordt hij of zijn broer een paar keer wakker. Een tut kwijt, deken dat niet goed ligt, enge droom, pipi doen… Het passeert allemaal de revue. Nooit lang, maar dat maakt niet uit, wakker zijn we toch. Om 5u30 gaat de biologische wekker van Sep af. Met een beetje geluk blijft hij op weekdagen liggen tot 6u en in het weekend na aandringen van ons al eens tot 7u. Maar dan is het tijd om op te staan, dan staat hij (letterlijk) te springen om naar beneden te gaan en aan de dag te beginnen. Die kinders van ons hebben geen slaap nodig, me dunkt. #teamnosleep #wallentotondermijnkin #geenideevanwiezedathebben

Mamafien1 Comment

Help, ik heb een puber van 4!

Ooit las ik ergens de woorden “fabulous four”, die mij deden geloven dat er een mooie, rustige tijd kwam na die terrible two en three. Ik keek er al naar uit. Een kind dat niet meer voor het minste op zijn hoofd gaat staan. Een kind waarvoor – na al die verwoede pogingen om hem rustig te houden – een verkeerd zittende kous niet meer het einde van de wereld is.
Maar ik keek er ook naar uit om hem zoveel te zien bijleren, hem te zien groeien in de persoon die hij is.

En dat deed hij ook! Hij leerde zijn eigen naam schrijven en telde tot 120, gewoon omdat hij daar zin in had. Hij leerde fietsen zonder steunwieltjes. Hij trok meer op met de andere 2 jongens van zijn klas, waardoor hij wat actiever werd en minder verlegen. Zijn interesse in sport was gewekt, hij startte zelfs in september met voetballessen (omdat zijn beste vriendje dat doet omdat zijn grote broer dat al deed). Hij verzette zich even tegen de meisjes en bracht zelfs zijn voormalige beste vriendinnetjes aan het huilen omdat zijn zoektocht naar zichzelf voorging op hen.

En hij kan soms ook echt zo lief zijn. Op de speelplaats doet hij alle harten smelten als hij zijn broer een dikke knuffel geeft. Voor het slapengaan, of soms ook op een random moment tijdens de dag, zegt hij dat ik “de liefste mama ben die hij kent”. Als je hem iets vraagt, staat hij vaak klaar om te helpen. Hij is beleefd en draait iedereen zo rond zijn vingertje. En soms is hij ook nog mijn kleine kereltje. Als hij mij nog een hele dikke knuffel geeft omdat hij mij gaat missen als hij bij oma en opa gaat logeren. Als hij vraagt om voor het slapengaan nog even op zijn rugje te wrijven.

Je leest het, alleen maar prachtige momenten.

Ware het niet dat die – in evenredige getale – afgewisseld worden met gedrag waarop ik niet direct een gepaste reactie weet of waarvan ik hoopte het pas over 10 jaar te zien.

De driftbuien die hij heeft als iets niet naar zijn zin gaat. Al is het maar een blokje in zijn bouwwerk dat niet helemaal op de perfecte plaats staat.
Waar hij de ene dag 10 minuten voor vertrek al klaar staat met zijn jas aan en boekentas op zijn rug, loopt hij de volgende dag na 6 keer vragen nog in zijn onderbroek. En wordt hij kwaad omdat “we hem altijd zeggen wat hij moet doen!”
Ik bedacht een systeem waarbij ik zei dat hij mocht kiezen wat hij deed (eerst spelen of zich eerst klaarmaken), maar dat wanneer ik naar beneden ging, we zouden vertrekken. Met of zonder hem. Dat werkte 2 keer. Daarna werd hij kwaad omdat ik al naar beneden ging voor hij klaar was.

Het ene moment is hij rustig aan het spelen, het volgende moet ik hem even apart nemen om af te koelen. Ik heb ondertussen ontdekt dat hij niet bepaald goed reageert op een strenge behandeling. Hem autoritair toespreken is een no-go. Daarvan wordt hij nog kwader of blokkeert hij. Hem knuffelen en even apart zetten om te laten afkoelen is daarentegen des te doeltreffender. Hij is ook zo pienter dat je er achteraf ook een deftig gesprek mee kan voeren en hem kan vragen naar het waarom van zijn driftbui (al weet hij daar niet altijd een antwoord op, logisch voor zijn leeftijd).

Nu goed, de driftbuien, dat hoort bij zijn perfectionistische ((over)gevoelige?) karakter en bij de leeftijd. Maar waar ik erg moeilijk mee om kan, zijn de “stoute” antwoorden en reacties. Het tegenspreken. Ik weet niets, maar de nonkel van een vriendje van hem, dat moet een echte Superman zijn, volgens de verhalen die hij daarover vertelt. Maar o wee als ik mij afvraag of het wel mogelijk is dat een mens over een huis springt (zijn kritisch denkvermogen aanscherpen enzo, niet?)!

Het slaan met de deuren. Zijn slaapkamerdeur dicht gooien en kwaad worden als we binnenkomen. De trap op stormen omdat hij geen snoep mag. Arrogant antwoorden als ik hem vraag om iets te doen. Zijn jas ostentatief op de grond gooien als hij binnenkomt. Als ik vraag zijn mapje uit zijn boekentas te halen, gooit hij het nonchalant naar de tafel in plaats van het er zacht op te leggen.
Als ik hem zeg dat hij moet stoppen met iets (snoepen nemen, de voordeur opendoen, voor de schuifdeur van de slager lopen om die te zien opengaan), dan kan ik erop rekenen dat hij het met opzet nog eens doet. Traag, zodat ik het zeker gezien hebt. Of bijna, maar net niet, zodat ik niet boos kan worden. Of hij stookt zijn broer op om het te doen.

Oh, ik heb soms medelijden met zijn broer! De peuter is nog zo naïef en trapt er altijd in. Of hij pakt speelgoed af, zodat broertje begint te wenen of kwaad wordt en hem een duw geeft (Warre is meer van de daden dan van de woorden). Zo blijft Sep buiten schot, want mama zal wel boos worden op Warre omdat hij geduwd heeft. Het zijn de kleine venijnige trucjes die ik herken (die ik misschien zelf ook toepaste?) en die mij extra alert maken wanneer ze ruzie hebben. Maar mag ik daar wel in tussenkomen? Want ruziemaken is blijkbaar een manier van leren communiceren. En broertjes onder elkaar, dat is toch iets speciaals, niet? Zelfs als hij zijn broer uitdaagt om te vechten op het bed van mama en papa. Maar wat dan met die stiekeme schoppen waarvan hij denk dat mama ze niet gezien heeft? Of dat opzettelijk op het speelgoed lopen waarmee Warre aan het spelen is? Ook nadat ik er hem al 4 keer op wees. Waarom toch? Is het een fase? Is het normaal? Gaat het voorbij? Komt dat gedrag terug als hij 14 is?

Maar dan komt hij op mijn schoot zitten, geeft hij mij een zachte zoen en een dikke knuffel en zegt hij dat ik “de liefste mama ben die hij kent”.

Serieus, wanneer komt dat handboek voor het ouderschap er nu eindelijk?

Mamafien5 Comments

32 x failen als superwoman

Deze blog heeft zijn naam gekregen met een reden. Ik probeer wat liever te zijn voor mezelf en mijn tekortkomingen te omarmen als wat ze zijn en ze mijn zelfbeeld niet te laten beïnvloeden. Want net als velen onder ons ben ik ook opgevoed met zinnetjes als “je moet flink zijn”, of “je moet altijd je best doen” en “wat gaan de mensen wel niet denken!” Begrijp me niet verkeerd, ik heb een zeer goede opvoeding gehad (dankjewel, mama en papa :)). Zij deden ook maar wat zij geleerd hadden en wat zij het beste achtten voor hun dochtertjes. Ik ben wie ik ben dankzij mijn opvoeding. Alleen heb had ik een overactief en hypersensitief brein dat alles teveel op dat zelfbeeld dumpte. Ik ben trots om te zeggen dat ik alles nu veel meer kan relativeren. Ik voel dat ik steeds steviger in het leven sta in alle aspecten van mezelf. Ik waagde verdorie de sprong die ik anders nooit had durven maken en ben daar nog elke dag zo trots op. Dat had ik nooit gedaan als ik bleef denken aan de wat-als en de wat-zullen-de-mensen-denken. Ik slaag er al bijna 5 jaar in om een kind (en ondertussen zelfs 2) levend en gezond te houden ondanks het feit dat ik soms absoluut niet weet wat ik doe. Ik ben getrouwd met de man die al wist hoe geweldig ik ben lang voor ik het zelf ontdekte (en mij daar zelfs nu nog vaak aan moet herinneren).

Deze blog hielp de afgelopen jaren met dat relativeren. Ik leerde mensen kennen en las herkenning en steun in hun berichten. Ze bleven terugkomen om wat ik schreef en wie ik ben. Talk about #egoboost! Merci, mannekes. Ik heb hier ook geleerd dat het oké is om eens niet perfect te zijn en eens niet te doen wat de wereld van je verwacht. Ik fail elke dag wel eens in mijn streven naar het beeld van Superwoman. En hej, dat is oké! Want zonder dat failen zou deze blog niet bestaan. En zou ik geen real life vrouwmens zijn, geef toe.

En omdat ik nu toevallig 32 jaar word, geef ik jullie 32 voorbeeldjes van hoe ik wel eens de bordjes laat vallen. Mijn cadeau voor jullie om mijn 33e levensjaar in te gaan: een beetje steun en herkenning. Want dat kreeg ik ook de afgelopen jaren van jullie.

________________________________________________________________________________

  1. Wij laten onze kinderen blootsvoets door het huis en de tuin lopen. Dat was bij ons vroeger not done. Nu lopen wij als hippies op onze blote voeten en het is fantastisch!
  2. Neen, wij wassen niet elke avond onze voeten voor we gaan slapen. Dus ja, soms kruipen de kinderen met vuile voeten in bed.
  3. Hoe georganiseerd ik ook ben met mijn weekmenu en al, toch heb ook ik avonden dat ik gewoon geen goesting heb om te koken (ook al staat de helft al klaar) en dat we gewoon frietjes halen.
  4. Een wasmand met strijk staat soms een week of langer te wachten tot ofwel mijn mama het niet meer kan zien en ze die meeneemt ofwel ik toch eens de courage vind om de essentials te strijken voor de tv.
  5. Elke avond opruimen met de kinderen? Waarom? De volgende ochtend ligt het toch weer overhoop! Wij ruimen enkel op als het mij irriteert of als er (aangekondigd) bezoek komt.
  6. Het aantal keren dat wij ergens op bezoek zijn en bij andere mama’s moeten bedelen voor een doekje of een slabbetje of eender wat is ontelbaar. Wij vergeten altijd wel iets. Elke. Keer. Standaard. Zelfs met een “goede” voorbereiding en lijstjes en al!
  7. Ik sport graag, maar vind mijn zetel soms nog nét iets plezanter (en zo comfortabel is die nochtans niet).
  8. “Eet je bord leeg, anders geen dessert.” –> “je moet van alles proeven” –> “de helft moet op” –> “5 hapjes” –> “3 hapjes” –> “Oké, je hebt een stuk wortel in je mond gestoken en de rest is al koud. Welk ijsje wil je?”
  9. “Ik heb écht geen idee waar de 6e tekening naartoe is die je gisterenavond gemaakt hebt, schat.” *stay away from the vuilbak!*
  10. Falafels, dat telt als groenten, zeker?
  11. Appelmoes ook, toch?
  12. Afwas? De kuisvrouw komt morgen? Laten staan! (sorry, Marie-Rose!)
  13. Consequentie in het ouderschap. Goed idee! De uitvoering? Hmmm…
  14. Ik heb een bullet journal waarin ik lijstjes en to-do’s bijhoud, maar ik gebruik die (nog) niet op de juiste manier. Gelukkig onthoud ik veel, of het huishouden liep hier volledig in de soep. Oh, wait…
  15. “Ah, moest Sep een wasspeld meenemen naar school?” “En het stond in zijn schriftje?” *Oeps*
  16. Aan de crèche toekomen om Warre af te zetten en zien dat aan de overkant de juffen en kinderen klaarstaan om te vertrekken voor de Strapdag die ik compleet vergeten was en waar ik Sep voor had ingeschreven. Toevalstreffer, zegt!
  17. Al lang op voorhand weten dat de verjaardag van X eraan komt en weten dat je ooit ergens een idee had opgeschreven, dat niet meer terugvinden en dan maar iets stoms kopen.
  18. Ik heb een masterdiploma, ja. En daar deed ik een jaar langer over dan “normaal”, ja. Geen grote onderscheiding, of nog maar onderscheiding. Maar ik ben er geraakt. Maakt mij dat minder goed in wat ik doe? Mijn klanten maken zich daar alvast geen zorgen om, want zij zijn content van mijn werk.
  19. Ik heb tot mijn 30e gezocht naar wat ik wilde doen met mijn (professionele) leven. En dan nog. Ik weet dat ik graag schrijf en dat ik dat zeker wil blijven doen. Maar blijft het daarbij? Of ga ik nog andere dingen opzoeken? Geen idee. Ik heb geen 5-jarenplan.
  20. Ik hoor het goed wanneer een ander vals zingt, maar bij mezelf iets minder. Ik wéét dat ik geen mooie zangstem heb. En ik trek me daar in mijn comfortzone (zijnde mijn auto) geen zier van aan.
  21. Vorige week kreeg ik op mijn oren van de osteopaat omdat ik onvoldoende kracht heb in mijn rechterarm. Blijkbaar telt “het glas heffen” niet als schouderoefening.
  22. Ik zeg altijd dat ik gezond wil eten, en ik eet ook erg gevarieerd. Maar die variatie bevat ook een dagelijkse zonde (of 2, soms 3).
  23. Warre liet tijdens een huisbezoek onlangs weten wat hij ervan vond met een mooi cadeautje in zijn pamper. Uiteraard hadden we geen verse pamper mee en duurde het bezoek daarna nog een halfuur. Of we daar een geurtje achtergelaten hebben? Maybe.
  24. Als je op den bots bij ons langskomt, zou het kunnen dat je verwelkomd wordt door blote piemeltjes. Onze kinderen hebben iets tegen kledij tegenwoordig. #freewilly #bestvoorafbellen
  25. Warre kroop dit weekend op een barkruk en viel eraf. En ik stond er niet naast (aja, anders had ik hem opgevangen). Geen erg hoor: 2 minuten huilen, dikke knuffel bij mama en een blauwe plek als herinnering. En: les geleerd (hij én ik).
  26. Om de 3 maanden heb ik een inval van “en nu ga ik elke avond yoga/buikspieroefeningen doen/mediteren/de 3 dingen opschrijven waarvoor ik dankbaar ben.” Dat hou ik – afhankelijk van wat het is – een paar weken vol. Tot we aan een “niet-typische” week komen.
  27. Boeken lezen: ik doe het graag, maar traag. Ik lees gewoonlijk een paar pagina’s voor ik ga slapen. Maar soms ben ik te moe of denk ik er niet aan. En zo komt het dat ik al eens een half jaar doe over een boek.
  28. Ik start ook verschillende boeken tegelijk: een fictie, een non-fictie en soms nog een tweede non-fictie. Dan lees ik in één van deze, afhankelijk van mijn mood of the day.
  29. Ik dacht dat ik grappig en ad rem was. Euhm. Nope! Sorry aan al wie ooit al zijn fake laugh moest bovenhalen voor mij.
  30. Roepen op je kind is een teken van zwakte en geen oplossing voor het probleem. Ik ben zwak en slecht in het oplossen van problemen.
  31. Ik heb soms al gedacht dat ik beter nog geen kinderen had gekregen. (O.M.G., waarschuw Kind en Onzin!) Dat ik eerst mijn professionele leven op orde had moeten hebben voor ik aan dat avontuur begon. Dat zou toch veel gemakkelijker zijn (en rustiger in mijn hoofd). Maar hé, wat zouden we zijn zonder een kleine uitdaging!
  32. Ik heb een grote neus, een flubberbuik (dankjewel, boys), dikke billen en een slechte, onzuivere huid. Gelukkig heb ik mooie ogen, borsten en benen, dan kijken ze niet naar de rest 😉 (Wat dacht je nu, dat ik het niet over mijn uiterlijk ging hebben? Ik ben wel een vrouw hé!)

Ik hoorde onlangs de Amerikaanse copywriter Laura Belgray de term flawsome gebruiken in een podcast. En eigenlijk zijn we dat wel: awesome, met al onze flaws!

Mamafien16 Comments

Voor de moment

Ik heb het gecheckt: mijn vorige bericht op dit stukje internet dateert van 4 juli. Een kleine maand geleden dus. Ook op sociale media ben ik wat minder actief dan anders (passief scrollen daarentegen…).

Neen, ik heb er geen zot mooie rondreis door Scandinavië op zitten. Iets waar ik wel van droomde enkele maanden geleden, maar dat door omstandigheden niet gepland werd, en wat nu half Instagram lijkt te doen (mijn idee gestolen, ja!).

Neen, ik heb het de afgelopen weken niet crazy druk gehad met mijn werk. Allez, de eerste weken van juli wel, maar sinds vorige week ben ik in verlof. #outofoffice enal!

Wat ik dan wel gedaan heb, behalve onder een steen geleefd?

  • Ik ben – samen met mijn wederhelft, welteverstaan – een versnelling hoger gegaan in onze huizenjacht. We hebben vooral heel lang getwijfeld tussen kopen en bouwen. Stel je de romantiek voor van een oud huis met veel grond en zicht op velden kopen en opknappen. Maar wat als je iets nieuws kan zetten, helemaal naar je eigen goesting, zonder verbouwfrustraties? Na enkele oudere huizen gezien te hebben, zakte de moed ons al snel in de schoenen wat het verbouwen betreft. Ik begrijp dat veel mensen dat avontuur wél aangaan en een huis “met karakter” een tweede leven geven, maar wij zien dat toch niet echt zitten. We neigen daarom nu meer naar dat bouwen en hebben zelfs al een project op het oog. De tuin is groot genoeg, maar grenst niet aan weides of een bos. Maar wel ideaal gelegen t.o.v. de school, winkels en de brouwerij (niet onbelangrijk!). Maar ja, we blijven eeuwige twijfelaars, dus bijlange nog geen doorgehakte knopen hier. Gelukkig gaat het op de immo-markt hier in de rustige West-Vlaanders niet zo snel als in pakweg Gent of zo!
  • Heel wat spannende projectjes die op de agenda staan voor na mijn verlof. Hartkloppingen van contentement én een beetje stress als ik mijn to-dolijst bekijk. Toen ik in maart de (misschien ietwat onbezonnen) sprong waagde als fulltime zelfstandige copywriter, ging ik ervan uit dat ik me zou moeten “verkopen”. Dat ik het lastig zou hebben om klanten te vinden. En oké, ze lopen mijn deur nog niet plat met opdrachten, maar het verloopt allemaal veel vlotter dan gedacht. En daar ben ik alleen maar enorm dankbaar voor! Zo heb ik met DPG Media (vroegere Medialaan, weetwel, van VTM, QMusic en De Morgen en HLN en al 😉 #glamlife) toch al één grote klant te pakken. Daarnaast koester ik ook mijn “kleinere” klanten die er al van bij het begin bij waren en die mij blijven steunen en mijn meest enthousiaste ambassadeurs zijn. Het zijn zij die de nieuwe contacten aanbrengen voor wie ik er na mijn verlof vollen bak in vlieg. En: ik heb mijn eerste boek te pakken! Redigeren van kortere teksten heb ik al veel gedaan. Maar nu een echt non-fictie boek! Alsof me dat op de één of andere manier een “volwaardige” copywriter/schrijfster maakt of zo. SPANNEND, dat ik het u zeg!
  • Koen heeft geen verlof, wat maakt dat ik alleen insta voor het entertainen en in leven houden van die twee kastaars van ons. Mét de nodige stressmomentjes, woede-uitbarstingen en huilpartijen. En de kindjes hebben soms ook eens een moeilijk momentje (haha, die had ge ni zien aankomen hé! Humoristisch vrouwke, ikke). Anyway, de enige dag dat we als gezin iets kunnen doen, is de zondag. En letterlijk élke zondag van deze vakantie (eigenlijk tot oktober ongeveer) is volgeboekt. Ofwel met family-time met ons viertjes, ofwel met een hoopje vrienden of familie erbij. De Gentse Feesten voor kinders bijvoorbeeld (Gentopia heet dat blijkbaar) op de net-niet-warmste dag van het jaar. Zwemmen en trampolinespringen bij oma en opa en barbecueën bij de andere oma en opa. En uiteraard de (door Sep) langverwachte uitstap naar de Zonnegloed. Van die heerlijke simpele dingen die simpele mensen doen tijdens de zomervakantie. Alleen was ik van plan om vaak mensen uit te nodigen voor een gezellige avond rond onze vuurschaal en is het daar gewoonweg nog niet van gekomen. En ik had daar nochtans zoveel zin in! Maar ik heb nog een maand hé! Dus wie wil afkomen, ge weet me te vinden 😉
  • Trouwens, over die gasten van ons. De oudste overwon eindelijk zijn angst en deed enorm snel waarvan ik zeker was dat hij het al zou kunnen: fietsen zonder steunwieltjes. Hij kan bijna niet trotser zijn op zichzelf. Oké, we hebben het nog maar 2 keer geprobeerd en hij zal nog geen 5 km rijden, maar ik mocht hem al loslaten en al. Zalig toch! En ook de jongste deed zeer vlotjes waar we op hoopten dat hij zou kunnen voor hij naar school ging: zijn behoefte doen op het potje. Van 0 interesse naar zeggen “pipi doen!” en naar het potje lopen en zelfs al 2 droge nachten in minder dan een week. Result! #voorbeeldkinders
  • In tegenstelling tot de helft van Vlaanderen gaan wij geen 3 weken op reis naar de meest idyllische plekjes van Europa en (ver!) daarbuiten. Maar we hebben wel plannen om nog een mini-tripje te maken met ons gezinnetje. We hebben het idee om met de mobilhome door Scandinavië te trekken wel even in de koelkast moeten stoppen, maar het kamperen en de natuur willen we er deze vakantie toch nog bij gepropt krijgen. We hebben er allemaal serieus veel nood aan! Dus we hebben ons enige nog vrije weekend aangestipt om met een mobilhome richting Noord-Frankrijk te trekken. Het allerlaatste weekend van de vakantie, wanneer ik eigenlijk zou moeten stressen over het feit dat Sep naar de 3e kleuterklas gaat en Warre voor het eerst naar school gaat! Ah well, we’ll survive. Wie trouwens nog mooie plekjes kent in Noord-Frankrijk om te overnachten met een camper, alle tips zijn welkom! Hetzelfde geldt voor uitstapjes, natuur etc.! Bij deze alvast merci 😉
  • En ondertussen ben ik ook nog begonnen met de Grote Kuis. Het klusje dat bovenaan mijn lijst stond om mij tijdens mijne congé mee bezig te houden. Want ja, ik ben toch gewoon thuis. De kleerkasten moesten er als eerste aan geloven, die van mijn wederhelft en mezelf dan toch. Gevolg: 3 volle vuilniszakken voor de kringwinkel en nog enkele stukken die we verkopen (binnenkort op Facebook, Instagram en 2dehands, ik moet alleen nog mooie foto’s maken). Wie denkt dat ik voor een minimalistische kleerkast ga: nope, we zijn gewoon de dag erna gaan shoppen. Al zijn die 3 volle zakken nog niet integraal vervangen, er is nog ruimte over 😉 Next up, de kleerkasten van de kinders en de vele dozen met kleertjes die ik heb staan. Ook daarvan zullen enkele mooie items verkocht worden. Stay tuned 😉 Daarna volgt de garage. Als zelfs Koen erover zaagt dat die toch écht te rommelig is, dan is ze écht te rommelig. De keuken doe ik om de 6 maanden ongeveer eens, dus die kan nog wel even mee. Ik ben wel flink op dat vlak. En ook mijn bureau is nog redelijk goed te doen. Dat is de “propere” helft van de garage 😉

Voilà, ge kunt dus niet zeggen dat ik stilgezeten heb. In tegenstelling tot wat je zou verwachten van een blogger, heb ik niet alles vastgelegd met tekst en beeld. Gewoon omdat ik er niet altijd aan dacht. Ik ben tegenwoordig kei-goed in het in the moment leven en in het laten liggen van mijn gsm. Maar goed, als je over één van de onderwerpen die je hier of in mijn Instagram Stories zag passeren wat meer wil lezen, laat maar weten, dan schrijf ik er wel eens iets over. Zo heb ik meteen inspiratie voor een nieuwe blogpost 😉

Mamafien7 Comments

20 dingen die ik graag doe

In navolging van half blogland (o.a. Evi, Talitha en Kelly) en omdat het mij de laatste tijd vaak aan inspiratie en tijd ontbreekt, maak ik een lijstje van 20 dingen die ik graag doe en wanneer ik ze voor het laatst deed. Gewoon omdat ik graag lijstjes maak 🙂 Het concept komt blijkbaar uit een boek The Artist’s Way (dat ik uiteraard niet gelezen heb, want, tja…). Meteen onder het lijstje zet je ook wat je de volgende week plant om te doen. Kwestie van jezelf toch een beetje uit te dagen, niewaar.

  1. Lijstjes maken (no shit, Sherlock!). (euhm, nu :)).
  2. Koken (gisterenavond – mega lekkere vegan burgers!)
  3. Dansles volgen (oktober 2018 of zo)
  4. Gastronomisch gaan eten (18 mei, diner met mijn mama en zus bij Vinto)
  5. Pianospelen (een maand of zo)
  6. Voorlezen (gisterenavond – elke avond. Mét stemmetjes, uiteraard!)
  7. Ontbijten met een zachtgekookt eitje en soldaatjes (zondag – elk weekend, zeker voor ik ga fietsen, belangrijke bron van proteïnen voor het sporten ;))
  8. Snelheid halen met de koersfiets (anderhalve week geleden)
  9. Hersenloze programma’s als Real Housewives of Temptation Island kijken tijdens mijn lunch als ik thuis werk (vorige week)
  10. Verse bloemen in huis halen (gisteren, uit mijn mama haren hof 🙂 )
  11. Schrijven – met een (bal-)pen in een schriftje (een halfuur geleden)
  12. Schrijven ( voor het werk: gisteren / blog: nu)
  13. Afspreken met vriendinnen (een kleine 3 weken geleden)
  14. Date night met Koen (zondag, Couleur Café!)
  15. Naar de kindjes kijken als ze liggen te slapen (gisterenavond – elke avond voor ik in bed kruip)
  16. Yoga (vorige week ergens)
  17. Een gelaatsverzorging laten doen (van net voor Kerst of zo)
  18. Luidkeels meezingen in de auto (dinsdag – ik ga 3x per week op en af naar Brussel – genoeg autozingtijd dus, I love it!)
  19. Een boek in één ruk uitlezen (op reis eind mei, De Vlecht, op een rustdag aan het zwembad)
  20. Mensen ontvangen: vrienden voor een brunch, familie voor een feestje. Van die dingen. (veel te lang!)
  21. Kasten uitkuisen (veel te lang, mijn vingers kriebelen al)
  22. Shoppen voor mezelf. En dan niet Primark-shoppen in een overvolle winkelstraat, maar in een boetiek rustig door overzichtelijke rekken wandelen en op’t gemak passen zonder dat er 20 andere vrouwen aan uw hokje staan aan te schuiven. Ja, zo een verwend vrouwmens ben ik wel. (Euhm… veel te lang)

Wat ga ik deze week nog doen:
yoga (vanavond)
date met Koen (restaurantje morgen, moet wel nog reserveren)
schrijven (wel ja, that’s my job!)
bellen naar de schoonheidsspecialiste 😉

Mamafien2 Comments

Ow Yeah’s en Oh No #8

Laten we eerlijk zijn, een wekelijks overzicht is dit al lang niet meer. Daarvoor zou ik de discipline moeten hebben om dit wekelijks te schrijven en te publiceren.
Een overzicht van de hoogtes en laagtes van de afgelopen week. Daar houden we het op.

Ow Yeah’s

Deze week stond in het teken van 2 redelijk waanzinnige hoogtes en veel kleinere lichtpuntjes.

  • Heel stiekem – in’t geheim – ging ik de afgelopen weken af en toe langs bij Medialaan. Dinsdag was dan het finale gesprek: ik ben vanaf maandag 3 juni de freelance copywriter van de marketingdienst bij VTM. Ik zal ongeveer 3 dagen per week in het exotische Vilvoorde vertoeven alwaar ik spitsvondige en hilarische reclameteksten ga verzinnen voor VTM en andere Medialaan DPG Media-merken. Ik liep er al Sandra Bekkari en Matthias Coppens tegen het lijf (jammer dat Dieter bij die andere zender werkt ;)) en kijk er al naar uit om vriendjes te worden met de rest van BV-land. (MWOAHAHAHAHA, van onder mijn onzichtbaarheidscape) En ik word daarmee ook semi-sort-of-halve-collega van die andere kick-ass copywriter. Daarnaast schrijf ik ook nog altijd artikels voor de afdeling waar said kick-ass copywriter creative content manager is. Media World Domination is my ambition, bitchezz
  • Niet zo stiekem of in’t geheim vertrokken wij gisteren op fietsreis. Ik zit dit te typen in het mooie heuvelachtige Saint-Plantaire waar ik net mijn eerste ritje achter de rug heb. We willen dagelijks de bergjes te verkennen. Allez, dat is het plan. Maar er is ook een verwarmd zwembad en wijn en chipkes en kilo’s kaas.
  • Ik had deze week ook leuke klantenmeetings en besefte nog maar eens hoeveel geluk ik heb dat ik dagelijks kan doen wat ik graag doe. En hoe stom ik geweest ben om zo lang te blijven aanmodderen in jobs die mij meer neerhaalden dan vooruithielpen.
  • Sep is de max. Ma echt! En blijkbaar zeg ik vaak OH MY GOD, want het kind roept die woorden na bijna elke zin. Gelukkig kan ik me nog inhouden met de F*CK waar ze kinderen bij zijn. Zou nog net iets schaamtelijker zijn.

Oh no

Euhm, moet ik het nog zeggen?
Hoe kan ik deze verkiezingsuitslagen verantwoorden tegenover mijn kinderen? We proberen hen op te voeden als kritische, rechtvaardige en open minded mensen met gezond verstand. En dat in een land waar dat gezond verstand duidelijk erg ver zoek is.
Echt waar, sorry mannekes. Mama deed doet haar best.

Mamafien2 Comments

Ow yeah’s en Oh No #7

Het is weer zover: een overzichtje van de hoogtes en laagtes van de afgelopen week. Het was eigenlijk een week zoals de meeste: zoeken naar evenwicht tussen werk en gezin. Maar zo gaat dat bij iedereen, zeker?

Ow Yeah’s

  1. De knuffels met Warre. Het is een dingetje van hem tegenwoordig: voor hij gaat slapen, tussen het verhaaltje en het alleen achtergelaten worden in zijn bed, wil hij nog een paar minuutjes knuffeltijd. En moeder is uiteraard een gewillig slachtoffer. Dan zit hij op mijn schoot in de schommelstoel en overlopen we samen zijn dag. En dan nog enkel zoentjes en hup, bed in. Bij papa hoeft dat allemaal niet, alleen maar bij mama. En neen, ik vind dat niet erg 🙂
  2. Naar Brussel moeten met de auto en “amper” 10 minuten vertraging. Ik had een monsterfile ingecalculeerd en was dus ongeveer 20 minuten te vroeg op mijn afspraak. Tja, beter dat dan te laat.
  3. Hoe ongelooflijk flink Warre was bij de kapster. Jep, dat is mijn zoon! Die wervelwind. Hij kan ook stilzitten. Als ge hem voor een Bumba-marathon zet 🙂
  4. Long overdue date met mijn beste vriendin. We hadden er allebei enkele zware dagen op zitten. Een babbeltje en een pizzaatje, meer hadden we op dat moment niet nodig.
  5. Gaan fietsen met mijn papa/coach en bij thuiskomt 2 supporterende gezichtjes bovenaan de keldertrap zien.
  6. Moederdag en een zoon die elke dag van de week vroeg hoeveel keer het nog slapen was voor het moedertjesdag was. En de trots in zijn ogen als ik zijn cadeau opendeed. Echt, mijn hart!
Altijd leuk thuiskomen bij deze gezichtjes

Oh no!

Een te kleine vork voor de hoeveelheid hooi die je wil opscheppen. Dan is er niet veel nodig om alles te laten vallen. Of dan leg je gewoon best een hoopje hooi opzij voor een later moment. Met pijn in het hart. Maar dat hoopje komt wel nog op mijn vork terecht. Ooit.

MamafienLeave a comment

Gastblog – Talitha van Talitha heeft een blog

Het moet al een jaar geleden zijn dat ik voor het eerst via een gastblog bij Evi Talitha leerde kennen. ’t Is te zeggen, haar schrijfsels. Ze is grappig en zegt dingen die ik 3 jaar geleden alleen maar dacht (of heel misschien wel eens op mijn blog durfde te schrijven). Ze is ook copywriter en dat schept een band, zeker? Ondertussen hebben we er al een paar gezamenlijke projecten op zitten en dat loopt vlotjes. Niets dan goeds over deze entitled millennial 😉
In het teken van de 40 Dagen Bloggen Challenge – waar ik uiteraard niet aan meedeed wegens absoluut geen structuur in mijn blog – gooide ze het idee van het gastbloggen nog eens op tafel. Het leek me wel leuk en ik schreef dan dit heerlijk optimistische stukje voor haar blog. Zij ging grasduinen in mijn archief en maakte haar eigen versie van mijn reverse bucket list. Al heeft zij wel de ballen om er de ‘Fuck it lijst’ van te maken. Enjoy!

Fuck It List


Mijn reversed bucket list, oftewel mijn fuck it list, omdat ik van vloeken houd.

Drie maanden gaan backpacken in Zuid-Oost-Azië om ‘mezelf te vinden’, of whatever. Ik ken alle Instagrammable plekjes met infinity pools en kleurrijke breakfast bowls inmiddels toch al uit mijn hoofd door de social media feeds van letterlijk elke andere millennial op aarde. Zo onnoemelijk weinig nood aan.

Comments op krantensites lezen. Doe ik simpelweg niet meer. Net als discussiëren met gefrustreerde mensen op social media.

Mijn MacBook updaten als hij me daar niet letterlijk toe dwingt door alles af te sluiten en het dan maar – hoor z’n diepe digitale zucht – gewoon FOKKING ZELF TE DOEN EHJA.

Kledingmerken. Honderden euro’s uitgeven aan zo’n basic bitch handtas, alleen maar omdat er een gouden M en K aan bungelen? Can. Not. Be. Bothered.

Strijken als het echt echt echt niet moet. Lees: als het niet kan opgelost worden door het kledingstuk in kwestie netjes op te vouwen en onderin de kledingstapel te proppen, oftewel zichzelf te strijken met behulp van Lady Gravity.

Mijn bord altijd leeg eten. Ik ben tiny, ik eet nu eenmaal niet zoveel als de gemiddelde Westerse medemens – die volgens de statistieken overigens sowieso veel te veel voedsel naar binnen schuift. Als ik mezelf dwing om alles tot de laatste kruimel op te eten ben ik misschien wel beleefd, maar ook vooral kotsmisselijk.

Honderd foto’s van landschappen nemen op reis. Is toch saai? Zo zonder mensen op? Dat gaat toch niemand ooit van zijn leven nog achteraf bekijken? Of inkaderen en aan de muur hangen? Dus waarom doen mensen dat altijd? Ik snap het niet???

Alcohol drinken als ik er geen zin in heb. Ook als mensen er een opmerking over maken. Of er vragen over stellen.

Influencers, vloggers, basically iedereen die enkel bekend is door social media. Het interesseert me simpelweg niet.

Verkeersagressie en -frustratie. Ik sta dagelijks in de file. Al die verloren tijd vind ik zonde, ja, maar verder zit ik best wel opgewekt in de auto. Tuurlijk zijn andere bestuurders soms irritant. En ja, sommigen hebben duidelijk ooit hun rijbewijs gratis bij een pot choco gekregen. Ik smijt ook al eens een bitch face richting de arrogante lullen die zich boven de file verheven voelen en vrolijk rechts inhalen via de pechstrook. Maar ik kan me daar écht niet over opwinden. Ik doe niet aan bumperkleven of furieus met lichten knipperen en ik heb mijn toeter nog nooit aangeraakt. Gefrustreerd achter het stuur zitten helpt he-le-maal niks: het lost niets op, het gaat er allemaal niet sneller door en je voelt je er alleen maar slecht door. Let it go, hastn, let it go. De verkeersidioten never bothered me anyway.

Doen alsof ik niet illegaal download. Want dat doe ik dus wel. Zij het maar af en toe, dankzij het gemak van Netflix.

Ergens werken waar ik me niet goed voel. Dan neem ik dus gewoon ontslag en ga ik op zoek naar groener gras, like the entitled millennial die ik ben, jazeker.

Letterlijk elke traditie, gewoonte of verwachting van anderen op het vlak van bruiloften. Mijn Lief en ik doen alles precies zoals wij het willen.

Oversized broeken. Ik weet dat culottes en dad jeans en trainingsbroeken al een paar jaar hip zijn, maar mij kan je nog steeds uittekenen in skinny (zwarte) broeken.

Het geromantiseerde leven van de freelancer. Sure, er zitten veel voordelen aan die ik ook wel zou willen, maar ik benijd mijn freelance collega’s niet. Staat allemaal mooi op Instagram, die ‘hashtag kantoorleven’-foto’s van laptopjes op een zonnig terras in de zomer, maar het is ook gewoon keihard werken en veel onzekerheid. In de creatieve sector doen freelancers vaak lacherig over suffe loonslaven zoals ik, maar het freelance leven is simpelweg niet iets dat ik nastreef.

Bij een slechte film blijven zitten in de bioscoop. Een slecht boek blijven lezen. Een serie blijven volgen als seizoen 753 echt dramatisch sucky geworden is. *kuch*what the fuck is Riverdale tegenwoordig*kuch*

Smalltalk bij het koffieautomaat. Ik ben namelijk waanzinnig goed in zwijgen en dat niet awkward vinden. Bovendien hanteer ik de regel dat ik enkel vragen stel aan iemand als ik oprecht geïnteresseerd ben in het antwoord. Daarom heb ik ook nooit random ‘en, ga je nog iets leuks doen in het weekend?’- gesprekjes bij de kapper. Kan misschien onbeleefd overkomen, dat zwijgen van me, maar het is wel oprecht. En zo weten mensen ook altijd dat als ik met ze praat, dat uit pure interesse is en niet per se beleefdheid. Call me bitchy, maar daar heb je tenminste iets aan.

Structureel overwerken om opgemerkt te worden. Ik laat m’n werk wel voor zich spreken, daar hoef ik geen burn-out bovenop.

Alle hypes en hysterie rond voeding. Sapjesdetoxen, radicale diëten of ineens alles wat een beetje kaas/suiker/brood/gluten bevat des duivels verklaren: uuuuuugh. Ga weg. Ik geloof in wetenschap, niet in catchy headlines.

Ooit Excel proberen te snappen. Lang geleden al opgegeven, samen met de jobs waarbij ik Excel moest gebruiken.


Mamafien1 Comment

Ow Yeah’s en Oh No #6

En natuurlijk is het al een paar weken geleden sinds mijn vorige weekoverzicht. #bigsurprise Niet omdat die weken niets voorstelden, wel integendeel! De weken zaten vol met coole opdrachten voor toffe klanten en de weekends met alle mogelijke sociale verplichtingen zoals een familieweekend in de prachtige Blauwpoort in Westouter (u misschien wel bekend van het programma Taboe met Philippe Geubels). Ik heb me alleszins niet verveeld. Maar nu heb ik het dus enkel over de highs en low van de afgelopen week.

Ow Yeah’s

  • Beginnen doen we met mijn meest trotse moment van de week. Weet je, ik ben doorgaans trots op de opdrachten die ik mag doen. Maar dat ik amper 2 maand na mijn grote sprong al met een spread in De Morgen Magazine stond (allez, mijn teksten, niet ikzelf), daar ben ik wel een beetje extra trots op. Het artikel was ook in het kader van een campagne voor KBC Vindr, een app die ondernemers met elkaar in contact probeert te brengen. Als #girlboss en vrouw van een ondernemer kan ik zulke initiatieven alleen maar toejuichen. En dat allemaal omdat Talitha vond dat ik wel eens een schoon woordje op papier kan zetten. Waarvoor dank. De doos staat al klaar om mijn collectie knipsels uit te breiden 😉
  • Sep die uit het niets tijdens zijn avondritueeltje vertelt: “mama, ik vind jou de liefste van de hele wereld!”. *Dus daarom heb ik kinders!*
  • Zon, zon, zon in het paasweekend. En eten. Veel. Te. Veel. Eten. De zaligheid!
  • Twee kindjes die geschminkt waren in een leeuw en dan van iedereen de vraag krijgen “Amai, konden die zo lang stilzitten?” Euhm ja, die kunnen da! Daarna was het iets minder stil. Wat wil je, met twee brullende leeuwen in den auto!
  • Kappersbeurt voor mezelf. Ge hebt er geen idee van hoeveel deugd dat deed na ongeveer een jaar!

Oh No

Structuur brengen in mijn nieuwe leven wil toch nog altijd niet goed lukken. De balans werk – privé blijkt echt moeilijk te zijn. Dat wist ik, maar mijn hypothetische kalender van in februari zag er veel duidelijker afgebakend uit dan the real deal.

Probeer maar eens structuur te vinden met 2 wilde leeuwen in huis!

MamafienLeave a comment