Na de meltdown

Een drietal weken geleden had ik het moeilijk. En ik schreef erover. Best wel therapeutisch, dat schrijven. Zou ik meer moeten doen. Misschien word ik dan goed en kan ik er ooit nog mijn beroep van maken of zo.

Hihi, zie mij al grapjes maken!

Dat wil dus zeggen dat het goed met me gaat?

Awel ja.

Mijn berichtje van die welbepaalde 1ste mei kon op veel bijval rekenen. Ik kreeg heel wat reacties (naar mijn normen). Mijn bericht werd zelfs spontaan gedeeld, voor het eerst in de geschiedenis van mijn blog, denk ik. Mensen stuurden mij berichtjes, spraken mij aan. Dat was ik niet gewoon. Ik, zo’n klein schrijverke uit een boerendorp.

Het deed me echt wel deugd. Ik kreeg heel veel harten onder de riem gestoken. Maar ook heel veel herkenning. Mensen die me bedankten omdat ik “durfde” te benoemen dat het ook met ons “gefortuneerden” eens niet zo goed kan gaan. Want verdorie, wij mogen toch niet klagen zeker!

Het zijn bizarre/uitdagende/moeilijke/… tijden voor ons allemaal. Voor de hele wereld, begot. Dan mogen we wél al eens klagen. Want dat kan deugd doen, vertellen wat er op uwe lever ligt. Door de miserie met elkaar te delen en elkaar te steunen zorgen we voor elkaar. Opkroppen, da’s pas onnozel!

Ik heb mijn zegje gedaan en ik was er blij om. Ik heb mij een doucheke gepakt, roepend naar mijn ruziënde kinders in de kamer ernaast. Ik heb die monsters uitgelaten met een wandelingetje en daarna waren we weer dikke vriendjes.

En sindsdien?

Sinds mijn meltdown gaat het weer bergop. Natuurlijk heb ik nog momenten waarop ik mijn geduld verlies. Maar die heb ik ook zonder lockdown. Ik heb twee kinders, dat hoort bij het pakket. Het slaaptekort is ondertussen voor een deel ingehaald, want Warre vindt zijn bed weer wat leuker. Helpt ook wel.

Ik heb mijn planning weer deftig in handen genomen en duidelijke prioriteiten gesteld. Op maandag en woensdag focus ik vollenbak op mijn werk. De kindjes zijn dan bij Koen of – sinds kort, woohoow! – bij oma en opa. Op dinsdag en donderdag gaat mijn aandacht volledig naar Sep en Warre en open ik mijn laptop enkel wanneer zij even op de iPad bezig zijn. Dan behandel ik de dringenste zaken. Op vrijdag wisselt het. En op de kids-dagen sta ik soms een uurtje vroeger op om even wat door te werken voordat mijn mannen wakker zijn. Mijn golden hour, echt waar! En daarna samen ontbijten, lekker gesjellug!

Dus, de grote game-changer voor mij?

FOCUS!

Gewoon eventjes terugdenken aan wat ik geleerd heb bij Kelly en Anouck in Baas Over Eigen Tijd en ik ga er weer voor met volle moed. Niet meer alles tegelijk willen doen, maar focus en prioriteiten stellen. Zonder me schuldig te voelen over de keuzes die ik maak. En mannekes, die mindset, dat doet veel! Als mijn hoofd ernaar staat, dan kan ik de wereld aan. Dan ben ik zot productief. En daar krijg ik weer meer energie van. Om dan productief en positief te blijven. Ne vicieuze cirkel, gelijk da ze zeggen.

Loop ik nu de hele tijd op roze wolkjes?

HAHAHAHAHA! Nope.

Het draait hier nog geregeld vierkant. De kinderen luisteren nu niet plots beter. Integendeel, ze beginnen die hele corona-shizzle ook grondig beu te geraken. Maar ik voel me over het algemeen mentaal beter, dus ik kan er beter mee om. Het moest me gewoon even allemaal van het hart. Het schrijven deed deugd, de reacties nog meer. En ik kreeg weer energie om verder te doen.

We’re in this sh*t together, hé mannekes. Corona, de lockdown. Het ouderschap. Het leven! Eens goe zagen, het lucht op. En daarna weer vooruit!

Ja, ge moogt bij mij komen zagen. Ik zal de koffie en een koekske klaarzetten.

(O ja, die cursus waarover ik het had? Die opent binnenkort weer. Heb je ’t gevoel dat je de muren op je af ziet komen en ze niet kan stoppen? Of je wil zonder schuldgevoel of burn-out je werk kunnen combineren met je gezin? Dan is dit wel de investering waard. Vind ik. Maar wie ben ik, natuurlijk. Neen, niet gesponsord, helaas 😉 )