Ik mag echt niet klagen. Ik heb zoveel kleine gelukjes die mij door deze bizarre periode helpen.
- We zijn allemaal nog gezond (op de ontstoken teen van Warre na).
- Mijn business ligt niet op zijn gat. Integendeel, ik heb net een grote nieuwe klant binnengehaald en enkele andere leuke opdrachten.
- Sinds 2 weken gunt Koen mij 2 volledige dagen waarop hij ofwel thuisblijft ofwel de kinders meepakt naar de brouwerij. Zo kan ik ongestoord doorwerken.
- Soms kunnen Sep en Warre zich echt goed bezighouden samen. Of apart.
- Het lukt behoorlijk goed om me af te schermen van té veel nieuwsberichten. Enkel de essentiële zaken lees of bekijk ik. De rest, daar hou ik me weg van. Uit zelfbescherming.
- De werken aan den bouw vorderen. We hebben zowaar bijna een dak!
- De technologie die het mogelijk maakt om met mijn familie en vrienden in contact te blijven.
- Het huishouden dat nog niet volledig in de soep gedraaid is.
Maar dat allemaal kon mij vandaag even niet rechthouden. Ik ben allang gestopt met tellen in week hoeveel we zitten van deze nachtmerrie. Maar de rek die erop zat is nu toch even weg. De zorgen beginnen door te wegen.
De financiële zorgen nu Koens grootste bron van inkomen – de horeca – weggevallen is.
De zorgen om mijn oma, mijn meter, die met hartproblemen in en uit het ziekenhuis gaat. Die nu alleen is in haar grote huis in het midden van de velden. Over 3 weken is het haar verjaardag. Die zal ze alleen vieren. Of met haar kinderen om de beurt van achter het raam. Met haar kleinkinderen en achterkleinkinderen via een telefoontje en Whatsapp. In plaats van met een groot feest in haar immense tuin.
De zorgen om mijn beste vriendin die ik enkel digitaal kan steunen in de moeilijke periode die ze nu doormaakt. Blij met de babbels die we digitaal kunnen hebben, maar mijn hart bloedt omdat ik haar niet gewoon eens kan knuffelen.
De zorgen om mijn ouders, die van Van Ranst horen dat zij als -65’ers wel op hun kleinkinderen zouden mogen passen, maar toch niet mogen van de regering. En van mij. Omdat mijn mama nog voor mijn oma zorgt en ik het risico niet wil nemen. Het is hard om hen met de tranen bijna in hun ogen voor het raam te zien staan en onze kinderen te moeten uitleggen dat ze niet bij oma en opa mogen gaan logeren.
De zorgen om mijn werk. Waar januari en februari iets minder waren, is het in maart en zeker in april geboomd. En daar ben ik zo blij om. Maar nieuwe klanten en projecten leren kennen in deze uitdagende situatie, het is wel wat. Het bezorgt me nog meer onzekerheden, want natuurlijk wil ik goed werk afleveren. Ik doe mijn uiterste best voor mijn bestaande en nieuwe klanten. Maar het is niet simpel.
En de “mom guilt”. Blijkbaar is het een dingetje. Je schuldig voelen over ALLES. En dat is bij mij niet anders.
Ik voel me schuldig als ik met mijn kinderen bezig ben.
Ik voel me schuldig als ik aan mijn computer zit om te werken.
Ik voel me schuldig als ik ze weer vraag om stil te zijn omdat ik een telefoontje moet doen.
Ik voel me schuldig als ik ze alweer naar dat scherm laat kijken.
Ik voel me schuldig omdat ze al bijna elke week eens frieten gegeten hebben.
Ik voel me schuldig omdat de was al een week staat te wachten om gestreken te worden.
Ik voel me schuldig omdat ik kwaad ben dat de kleuters nog niet meteen terug naar school mogen.
Ik voel me schuldig omdat ik die 2 werkdagen in de week die ik nu heb niet genoeg vind.
Ik voel me schuldig als ik ga fietsen en Koen weer 2 uur alleen laat bij de kinders.
Ik voel me schuldig omdat ik me slecht voel. Want ik ben toch geen dokter/verpleegster/winkelier/horeca-uitbater/… Ik heb het nog goed, gezien de omstandigheden.
Ik voel me schuldig voor elk uur dat ik voor mezelf vraag.
Daarom wil ik ook niet zagen. Ik probeer positief te blijven. Opruimen doen we samen al dansend. ’s Avonds kruipen we nog even bij onze jongens, wrijven we over hun rugje en zeggen we hen hoe graag we ze zien. We genieten ervan om samen buiten te zijn. We lachen ons kapot met uitspraken van die twee jongens. En met scheten. Uiteraard.
Maar het blijft moeilijk. Praktisch en mentaal.
En vandaag was het even op.
Was het die vuist van Warre met volle kracht in mijn oog.
Of de zoveelste vraag om te blijven zitten en te eten.
Of het zoveelste gevecht om zijn kleren aan te doen (disclaimer: he won).
Of het continu door elkaar praten.
Of het nieuws over de kleuterscholen die nog niet opengaan.
Of het slaaptekort.
Of de nek- en rugpijn die nu soms zo erg is dat zelfs mijn hoofd rechtop houden een marteling is.
De rekker is geknapt.
De douchestraal vermengt zich met mijn tranen wanneer ze langs mijn wangen naar beneden stroomt.
De douche doet deugd.
“Mamaaa!”
Van je af schrijven zal misschien ook al een beetje helend zijn geweest. Ik hoop het. De rekker mag eens knappen. En deed dit in de voorbije weken vast al bij veel anderen ook. Ik volg jou, verhalen en schrijfsels en kan alleen maar zeggen; bravo: je doet het goed!
Hou je vast aan elkaar en dag per dag. Dikke virtuele knuffel, Tine (b)
Dankjewel Tine. En ik hoop dat ik hiermee ook aan anderen toon dat het oké is om het eens niet te zien zitten. Herkenbaarheid en wederzijdse steun, daar doe ik het voor ☺️
Sterkte Delphine!! Heb jij ook een zwakke rug en nek? Krijg je dat gedeelte opgelost?
Jep, helemaal misvormd Scoliose en wervels die aaneen gegroeid zijn enzo. Normaal helpt een bezoekje of 2 (of3) aan de osteopaat of kine. Dat kan nu niet natuurlijk…
Klinkt inderdaad als een heftige cocktail… virtuele knuffel voor jou! De onzekerheid, niet weten wat de komende weken en maanden zullen brengen, heel de tijd op elkaars lip leven: het vraagt veel van een mens. Maar één ding weet ik zeker: you rock! Veel moed nog!!
Merci Tis voor iedereen zoeken hè. Of je nu alleen bent, een koppel of een gezin. Of je nu werkt of niet. Eender wat je situatie is, dit zijn geen normale tijden en dat is mentaal een serieuze uitdaging.
Herkenbaar. De rek is er inderdaad uit. Na de eerste drie weken zei ik nog monter ‘dit hou ik nog wel even vol’. Maar na de relatieve eenvoud van de eerste weken wordt het leven langzaam weer complexer: preteaching, en vanaf volgende week de combinatie preteaching zoon van 9 en halve dagen school voor zoon van 11. En ondertussen werken van thuis uit met z’n twee. Ik moet soms mijn gelukjes opschrijven en ze voor mezelf herhalen en bijna luidop zeggen dat ik niet te klagen heb. Blijf maar zorg dragen voor jezelf zodat je elastiek niet knapt.
Idd, int begin leek het niet zo erg. We gingen dat wel kunnen Nu goed, de ene dag gaat beter dan de andere en we moeten erdoor hè. Beetje digitale steun en herkenbaarheid kan al veel doen Dus ook aan jou: blijf zorg dragen voor jezelf. Ook dit gaat voorbij. Ooit ☺️
Heel herkenbaar!
Jezelf in 1000 stukken proberen delen om overal wat brandjes te blussen maar nooit het gevoel hebben dat je iets deftig gedaan hebt.
Ook dat schuldgevoel, omdat we inderdaad nog in een luxepositie zitten, dat iedereen rondom ons nog gezond is, dat we van thuis uit kunnen werken, dat we digitaal contact kunnen houden met iedereen, …
Maar ik heb ook hoge nood aan tijd voor mezelf, alléén. Af een toe een avondwandeling van een uur blijkt niet voldoende.
Ik wil het kot voor mij alleen, liefst een hele dag, of een paar dagen …
We ploeteren maar door zeker? 😉
Ik loop dus keihard achter met het lezen van blogposts en lees dit nu pas. Maar ik snap volledig wat je bedoelt. Hier wisselen momenten van ok we kunnen dit zich af met momenten van totale breakdown, omwille van allerlei redenen. Soms wil ik het ook wel eens allemaal van me afschrijven, maar iets houdt me daar dan weer van tegen. Stom he.
Ik hoop nu vooral dat Tuur toch ergens dit schooljaar nog eens naar school mag gaan. En vooral dat de zomerkampen gaan mogen doorgaan. Want hoe we dat anders gaan oplossen, dat weet ik niet. En eerlijk, ik zie het ook niet echt zitten om nog tot eind augustus thuis te moeten zitten met een actieve kleuter in huis die intussen alles zo beu is dat hij meerdere keren per dag een driftbui krijgt. Fingers crossed dus dat we daar snel duidelijkheid over krijgen!
[…] drietal weken geleden had ik het moeilijk. En ik schreef erover. Best wel therapeutisch, dat schrijven. Zou ik meer moeten doen. Misschien word ik dan goed en kan […]
Inspirerende website!