Life with boys

Ik krijg vaak de vraag of we niet voor een derde kindje zouden gaan. Nog een meisje erbij? Alsof we daar zelf iets in te zeggen hebben anno 2020. Over 50 jaar klappen we nog eens, maar dan is het voor mij sowieso out of the question (of wie weet…).
Maar had ik dan niet graag een dochtertje gehad? Soms denk ik dat wel. Ik ben ook opgegroeid met een zus en hoewel wij absoluut geen “prinsesjes” waren, lijkt het mij toch helemaal anders om meisjes op te voeden dan jongens. Ik zou mijn twee jongens niet meer kunnen missen en mijn hart smelt als ik de twee broertjes samen zie spelen. Maar toch, soms vraag ik het me af. Vooral wanneer mijn huis weer eens omgebouwd is tot een jungle/Legopolitiekantoor/bouwwerf. Ik weet niet hoe groot het verschil is met meisjesmama’s, maar dit zijn enkele van de constanten in mijn #boysmom-leven.

• Dino’s overal. Zelfs op hun kleren moeten dino’s staan. 
• Of andere beesten. Als het maar groot is en tanden heeft. 
• Of heel klein, kruiperig en met veel te veel poten.
• Soms ook gewoon schattig en fluffy, zoals het konijn dat Sep als huisdier wil.
• Legoblokjes. Ook overal. Twee keer raden wie dan net dat ene blokje moet zoeken dat ze ECHT niet vinden, zo vlak voor hun neus. 
• Lawaai. Ik verwacht elk moment een GAS-boete voor geluidsoverlast in de bus. Of Kind & Gezin aan de deur om mijn kroost weg te halen uit dit marginale lawaaierige huishouden.
• Kleren? Die dienen om vuil te maken. En een broek zit pas écht goed als er een gat op elke knie zit.
• Schoenen? Van’t zelfde. Waarom doe ik nog moeite om goeie (lees: dure) schoenen te kopen? (
• K3? Nergens te bespeuren. Ikke blij! Koen nog meer blij! 
• Frozen wie? Aja, ’t is me ne sneeuwman!
• Piemels overal! “Ik wil geen kleren aandoen!” Free Willy en al… 
• Pipi-kakamoppen. En dan nog het liefst aan tafel. 
• Boeren en scheten laten. Ook aan tafel natuurlijk. Of wanneer ze over uw gezicht aan het klauteren zijn. Ze zeggen wel pardon 🙂
• Parcours van meubels. Klauteren, klimmen en springen. Van het keukeneiland bijvoorbeeld. “Kijk mama!” 1 jaar van mijn leven per sprong. 
• En uiteraard ook: bloedneuzen, blauwe plekken, gekneusde knieën. Maar – hout vasthouden – nog geen tripje naar Spoed nodig gehad. 
• Maar niet alleen meubels dienen als klimmuur of springkasteel. Een moeder is even goed.

Het is soms intens, twee jongens in huis. Maar ik zou ze voor geen geld willen ruilen, die twee loeties van ons. Want er is ook dit:

• De focus waarmee Sep een Legobouwwerk maakt en zijn trots wanneer het af is.
• De blote peuterbilletjes die door het huis waggelen. 
• De knuffels en dikke, natte plakzoenen. Een levensjaar erbij per zoen (compensatie voor de sprongen). 
• Het voetstuk waar ze me nu nog op hebben staan. *evil laugh* “No girl will ever be good enough for them!” #mamasboys 
• Het enthousiasme wanneer ze buiten mogen spelen en zich vuil mogen maken of mogen fietsen en rondcrossen.
• Hun liefde en zorg voor de diertjes en de natuur.
• Hoe ze naast mij komen zitten als ik make-up opdoe en dan zelf ook een vleugje oogschaduw willen of met mijn borstels over hun gezicht wrijven omdat het kietelt. 
• De flauwste moppen die voor de grootste hilariteit kunnen zorgen. 
• Hoe ze alle harten stelen met hun gevatte uitspraken, puppy-ogen en lange wimpers. 
• Broertjesliefde. De knuffels en de zorg voor elkaar. Dat ze dat maar vasthouden en koesteren! 

Jep, geef mij maar mijn boys, aan hen heb ik meer dan genoeg (mijn handen vol) 😉 

EN NU IS HET AAN JULLIE: hoe zit het bij de meisjesmama’s? Compleet het tegenovergestelde of toch veel herkenbare dingen? Of bij andere jongensmama’s? Dingen die jullie hier totaal niet herkennen? 

Kan allemaal hé! Want ik wil met deze post helemaal geen genderstereotypen bevestigen, ik observeer alleen maar. Ik hoor vaak van ouders met dochters dat het toch helemaal anders is. En ik ken ook mezelf – een meisje, last time I checked – , ik heb bvb. helemaal niets met dino’s (nul. noppes. nada. not interested), maar dan wel weer met pipi-kakamoppen en boeren en scheten (verfijnd als ik ben).