32 x failen als superwoman

Deze blog heeft zijn naam gekregen met een reden. Ik probeer wat liever te zijn voor mezelf en mijn tekortkomingen te omarmen als wat ze zijn en ze mijn zelfbeeld niet te laten beïnvloeden. Want net als velen onder ons ben ik ook opgevoed met zinnetjes als “je moet flink zijn”, of “je moet altijd je best doen” en “wat gaan de mensen wel niet denken!” Begrijp me niet verkeerd, ik heb een zeer goede opvoeding gehad (dankjewel, mama en papa :)). Zij deden ook maar wat zij geleerd hadden en wat zij het beste achtten voor hun dochtertjes. Ik ben wie ik ben dankzij mijn opvoeding. Alleen heb had ik een overactief en hypersensitief brein dat alles teveel op dat zelfbeeld dumpte. Ik ben trots om te zeggen dat ik alles nu veel meer kan relativeren. Ik voel dat ik steeds steviger in het leven sta in alle aspecten van mezelf. Ik waagde verdorie de sprong die ik anders nooit had durven maken en ben daar nog elke dag zo trots op. Dat had ik nooit gedaan als ik bleef denken aan de wat-als en de wat-zullen-de-mensen-denken. Ik slaag er al bijna 5 jaar in om een kind (en ondertussen zelfs 2) levend en gezond te houden ondanks het feit dat ik soms absoluut niet weet wat ik doe. Ik ben getrouwd met de man die al wist hoe geweldig ik ben lang voor ik het zelf ontdekte (en mij daar zelfs nu nog vaak aan moet herinneren).

Deze blog hielp de afgelopen jaren met dat relativeren. Ik leerde mensen kennen en las herkenning en steun in hun berichten. Ze bleven terugkomen om wat ik schreef en wie ik ben. Talk about #egoboost! Merci, mannekes. Ik heb hier ook geleerd dat het oké is om eens niet perfect te zijn en eens niet te doen wat de wereld van je verwacht. Ik fail elke dag wel eens in mijn streven naar het beeld van Superwoman. En hej, dat is oké! Want zonder dat failen zou deze blog niet bestaan. En zou ik geen real life vrouwmens zijn, geef toe.

En omdat ik nu toevallig 32 jaar word, geef ik jullie 32 voorbeeldjes van hoe ik wel eens de bordjes laat vallen. Mijn cadeau voor jullie om mijn 33e levensjaar in te gaan: een beetje steun en herkenning. Want dat kreeg ik ook de afgelopen jaren van jullie.

________________________________________________________________________________

1. Wij laten onze kinderen blootsvoets door het huis en de tuin lopen. Dat was bij ons vroeger not done. Nu lopen wij als hippies op onze blote voeten en het is fantastisch!
2. Neen, wij wassen niet elke avond onze voeten voor we gaan slapen. Dus ja, soms kruipen de kinderen met vuile voeten in bed.
3. Hoe georganiseerd ik ook ben met mijn weekmenu en al, toch heb ook ik avonden dat ik gewoon geen goesting heb om te koken (ook al staat de helft al klaar) en dat we gewoon frietjes halen.
4. Een wasmand met strijk staat soms een week of langer te wachten tot ofwel mijn mama het niet meer kan zien en ze die meeneemt ofwel ik toch eens de courage vind om de essentials te strijken voor de tv.
5. Elke avond opruimen met de kinderen? Waarom? De volgende ochtend ligt het toch weer overhoop! Wij ruimen enkel op als het mij irriteert of als er (aangekondigd) bezoek komt.
6. Het aantal keren dat wij ergens op bezoek zijn en bij andere mama’s moeten bedelen voor een doekje of een slabbetje of eender wat is ontelbaar. Wij vergeten altijd wel iets. Elke. Keer. Standaard. Zelfs met een “goede” voorbereiding en lijstjes en al!
7. Ik sport graag, maar vind mijn zetel soms nog nét iets plezanter (en zo comfortabel is die nochtans niet).
8. “Eet je bord leeg, anders geen dessert.” –> “je moet van alles proeven” –> “de helft moet op” –> “5 hapjes” –> “3 hapjes” –> “Oké, je hebt een stuk wortel in je mond gestoken en de rest is al koud. Welk ijsje wil je?”
9. “Ik heb écht geen idee waar de 6e tekening naartoe is die je gisterenavond gemaakt hebt, schat.” *stay away from the vuilbak!*
10. Falafels, dat telt als groenten, zeker?
11. Appelmoes ook, toch?
12. Afwas? De kuisvrouw komt morgen? Laten staan! (sorry, Marie-Rose!)
13. Consequentie in het ouderschap. Goed idee! De uitvoering? Hmmm…
14. Ik heb een bullet journal waarin ik lijstjes en to-do’s bijhoud, maar ik gebruik die (nog) niet op de juiste manier. Gelukkig onthoud ik veel, of het huishouden liep hier volledig in de soep. Oh, wait…
15. “Ah, moest Sep een wasspeld meenemen naar school?” “En het stond in zijn schriftje?” *Oeps*
16. Aan de crèche toekomen om Warre af te zetten en zien dat aan de overkant de juffen en kinderen klaarstaan om te vertrekken voor de Strapdag die ik compleet vergeten was en waar ik Sep voor had ingeschreven. Toevalstreffer, zegt!
17. Al lang op voorhand weten dat de verjaardag van X eraan komt en weten dat je ooit ergens een idee had opgeschreven, dat niet meer terugvinden en dan maar iets stoms kopen.
18. Ik heb een masterdiploma, ja. En daar deed ik een jaar langer over dan “normaal”, ja. Geen grote onderscheiding, of nog maar onderscheiding. Maar ik ben er geraakt. Maakt mij dat minder goed in wat ik doe? Mijn klanten maken zich daar alvast geen zorgen om, want zij zijn content van mijn werk.
19. Ik heb tot mijn 30e gezocht naar wat ik wilde doen met mijn (professionele) leven. En dan nog. Ik weet dat ik graag schrijf en dat ik dat zeker wil blijven doen. Maar blijft het daarbij? Of ga ik nog andere dingen opzoeken? Geen idee. Ik heb geen 5-jarenplan.
20. Ik hoor het goed wanneer een ander vals zingt, maar bij mezelf iets minder. Ik wéét dat ik geen mooie zangstem heb. En ik trek me daar in mijn comfortzone (zijnde mijn auto) geen zier van aan.
21. Vorige week kreeg ik op mijn oren van de osteopaat omdat ik onvoldoende kracht heb in mijn rechterarm. Blijkbaar telt “het glas heffen” niet als schouderoefening.
22. Ik zeg altijd dat ik gezond wil eten, en ik eet ook erg gevarieerd. Maar die variatie bevat ook een dagelijkse zonde (of 2, soms 3).
23. Warre liet tijdens een huisbezoek onlangs weten wat hij ervan vond met een mooi cadeautje in zijn pamper. Uiteraard hadden we geen verse pamper mee en duurde het bezoek daarna nog een halfuur. Of we daar een geurtje achtergelaten hebben? Maybe.
24. Als je op den bots bij ons langskomt, zou het kunnen dat je verwelkomd wordt door blote piemeltjes. Onze kinderen hebben iets tegen kledij tegenwoordig. #freewilly #bestvoorafbellen
25. Warre kroop dit weekend op een barkruk en viel eraf. En ik stond er niet naast (aja, anders had ik hem opgevangen). Geen erg hoor: 2 minuten huilen, dikke knuffel bij mama en een blauwe plek als herinnering. En: les geleerd (hij én ik).
26. Om de 3 maanden heb ik een inval van “en nu ga ik elke avond yoga/buikspieroefeningen doen/mediteren/de 3 dingen opschrijven waarvoor ik dankbaar ben.” Dat hou ik – afhankelijk van wat het is – een paar weken vol. Tot we aan een “niet-typische” week komen.
27. Boeken lezen: ik doe het graag, maar traag. Ik lees gewoonlijk een paar pagina’s voor ik ga slapen. Maar soms ben ik te moe of denk ik er niet aan. En zo komt het dat ik al eens een half jaar doe over een boek.
28. Ik start ook verschillende boeken tegelijk: een fictie, een non-fictie en soms nog een tweede non-fictie. Dan lees ik in één van deze, afhankelijk van mijn mood of the day.
29. Ik dacht dat ik grappig en ad rem was. Euhm. Nope! Sorry aan al wie ooit al zijn fake laugh moest bovenhalen voor mij.
30. Roepen op je kind is een teken van zwakte en geen oplossing voor het probleem. Ik ben zwak en slecht in het oplossen van problemen.
31. Ik heb soms al gedacht dat ik beter nog geen kinderen had gekregen. (O.M.G., waarschuw Kind en Onzin!) Dat ik eerst mijn professionele leven op orde had moeten hebben voor ik aan dat avontuur begon. Dat zou toch veel gemakkelijker zijn (en rustiger in mijn hoofd). Maar hé, wat zouden we zijn zonder een kleine uitdaging!
32. Ik heb een grote neus, een flubberbuik (dankjewel, boys), dikke billen en een slechte, onzuivere huid. Gelukkig heb ik mooie ogen, borsten en benen, dan kijken ze niet naar de rest 😉 (Wat dacht je nu, dat ik het niet over mijn uiterlijk ging hebben? Ik ben wel een vrouw hé!)

Ik hoorde onlangs de Amerikaanse copywriter Laura Belgray de term flawsome gebruiken in een podcast. En eigenlijk zijn we dat wel: awesome, met al onze flaws!