Gastblog – Talitha van Talitha heeft een blog

Het moet al een jaar geleden zijn dat ik voor het eerst via een gastblog bij Evi Talitha leerde kennen. ’t Is te zeggen, haar schrijfsels. Ze is grappig en zegt dingen die ik 3 jaar geleden alleen maar dacht (of heel misschien wel eens op mijn blog durfde te schrijven). Ze is ook copywriter en dat schept een band, zeker? Ondertussen hebben we er al een paar gezamenlijke projecten op zitten en dat loopt vlotjes. Niets dan goeds over deze entitled millennial 😉
In het teken van de 40 Dagen Bloggen Challenge – waar ik uiteraard niet aan meedeed wegens absoluut geen structuur in mijn blog – gooide ze het idee van het gastbloggen nog eens op tafel. Het leek me wel leuk en ik schreef dan dit heerlijk optimistische stukje voor haar blog. Zij ging grasduinen in mijn archief en maakte haar eigen versie van mijn reverse bucket list. Al heeft zij wel de ballen om er de ‘Fuck it lijst’ van te maken. Enjoy!

Mijn reversed bucket list, oftewel mijn fuck it list, omdat ik van vloeken houd.

Drie maanden gaan backpacken in Zuid-Oost-Azië om ‘mezelf te vinden’, of whatever. Ik ken alle Instagrammable plekjes met infinity pools en kleurrijke breakfast bowls inmiddels toch al uit mijn hoofd door de social media feeds van letterlijk elke andere millennial op aarde. Zo onnoemelijk weinig nood aan.

Comments op krantensites lezen. Doe ik simpelweg niet meer. Net als discussiëren met gefrustreerde mensen op social media.

Mijn MacBook updaten als hij me daar niet letterlijk toe dwingt door alles af te sluiten en het dan maar – hoor z’n diepe digitale zucht – gewoon FOKKING ZELF TE DOEN EHJA.

Kledingmerken. Honderden euro’s uitgeven aan zo’n basic bitch handtas, alleen maar omdat er een gouden M en K aan bungelen? Can. Not. Be. Bothered.

Strijken als het echt echt echt niet moet. Lees: als het niet kan opgelost worden door het kledingstuk in kwestie netjes op te vouwen en onderin de kledingstapel te proppen, oftewel zichzelf te strijken met behulp van Lady Gravity.

Mijn bord altijd leeg eten. Ik ben tiny, ik eet nu eenmaal niet zoveel als de gemiddelde Westerse medemens – die volgens de statistieken overigens sowieso veel te veel voedsel naar binnen schuift. Als ik mezelf dwing om alles tot de laatste kruimel op te eten ben ik misschien wel beleefd, maar ook vooral kotsmisselijk.

Honderd foto’s van landschappen nemen op reis. Is toch saai? Zo zonder mensen op? Dat gaat toch niemand ooit van zijn leven nog achteraf bekijken? Of inkaderen en aan de muur hangen? Dus waarom doen mensen dat altijd? Ik snap het niet???

Alcohol drinken als ik er geen zin in heb. Ook als mensen er een opmerking over maken. Of er vragen over stellen.

Influencers, vloggers, basically iedereen die enkel bekend is door social media. Het interesseert me simpelweg niet.

Verkeersagressie en -frustratie. Ik sta dagelijks in de file. Al die verloren tijd vind ik zonde, ja, maar verder zit ik best wel opgewekt in de auto. Tuurlijk zijn andere bestuurders soms irritant. En ja, sommigen hebben duidelijk ooit hun rijbewijs gratis bij een pot choco gekregen. Ik smijt ook al eens een bitch face richting de arrogante lullen die zich boven de file verheven voelen en vrolijk rechts inhalen via de pechstrook. Maar ik kan me daar écht niet over opwinden. Ik doe niet aan bumperkleven of furieus met lichten knipperen en ik heb mijn toeter nog nooit aangeraakt. Gefrustreerd achter het stuur zitten helpt he-le-maal niks: het lost niets op, het gaat er allemaal niet sneller door en je voelt je er alleen maar slecht door. Let it go, hastn, let it go. De verkeersidioten never bothered me anyway.

Doen alsof ik niet illegaal download. Want dat doe ik dus wel. Zij het maar af en toe, dankzij het gemak van Netflix.

Ergens werken waar ik me niet goed voel. Dan neem ik dus gewoon ontslag en ga ik op zoek naar groener gras, like the entitled millennial die ik ben, jazeker.

Letterlijk elke traditie, gewoonte of verwachting van anderen op het vlak van bruiloften. Mijn Lief en ik doen alles precies zoals wij het willen.

Oversized broeken. Ik weet dat culottes en dad jeans en trainingsbroeken al een paar jaar hip zijn, maar mij kan je nog steeds uittekenen in skinny (zwarte) broeken.

Het geromantiseerde leven van de freelancer. Sure, er zitten veel voordelen aan die ik ook wel zou willen, maar ik benijd mijn freelance collega’s niet. Staat allemaal mooi op Instagram, die ‘hashtag kantoorleven’-foto’s van laptopjes op een zonnig terras in de zomer, maar het is ook gewoon keihard werken en veel onzekerheid. In de creatieve sector doen freelancers vaak lacherig over suffe loonslaven zoals ik, maar het freelance leven is simpelweg niet iets dat ik nastreef.

Bij een slechte film blijven zitten in de bioscoop. Een slecht boek blijven lezen. Een serie blijven volgen als seizoen 753 echt dramatisch sucky geworden is. *kuch*what the fuck is Riverdale tegenwoordig*kuch*

Smalltalk bij het koffieautomaat. Ik ben namelijk waanzinnig goed in zwijgen en dat niet awkward vinden. Bovendien hanteer ik de regel dat ik enkel vragen stel aan iemand als ik oprecht geïnteresseerd ben in het antwoord. Daarom heb ik ook nooit random ‘en, ga je nog iets leuks doen in het weekend?’- gesprekjes bij de kapper. Kan misschien onbeleefd overkomen, dat zwijgen van me, maar het is wel oprecht. En zo weten mensen ook altijd dat als ik met ze praat, dat uit pure interesse is en niet per se beleefdheid. Call me bitchy, maar daar heb je tenminste iets aan.

Structureel overwerken om opgemerkt te worden. Ik laat m’n werk wel voor zich spreken, daar hoef ik geen burn-out bovenop.

Alle hypes en hysterie rond voeding. Sapjesdetoxen, radicale diëten of ineens alles wat een beetje kaas/suiker/brood/gluten bevat des duivels verklaren: uuuuuugh. Ga weg. Ik geloof in wetenschap, niet in catchy headlines.

Ooit Excel proberen te snappen. Lang geleden al opgegeven, samen met de jobs waarbij ik Excel moest gebruiken.