12 keer dankbaar voor 2018

Alweer bijna 365 dagen voorbij. Ik zou willen zeggen dat het jaar voorbij gevlogen is, maar eigenlijk is dat niet echt zo. De eerste 4 maanden gingen heel traag, wegens geblesseerd thuis zitten, mijn kas op te fretten dat het herstel niet sneller ging. Maar dan kwam de zomervakantie en nog een keer knipperen en we versierden al de kerstboom. Een jaar met vooral veel mentale ups en downs en één dikke rode draad die mij recht hield: mijn mannen. Er zijn daarnaast nog wel wat dingen waarvoor ik dankbaar mocht zijn dit jaar. Ik beperk me hier tot 12, eentje voor elke maand. Zo cliché mogen we wel zijn deze tijd van het jaar.

Januari: de rust. Het jaar lag nog open voor mij, niet wetend wat er op mijn pad zou komen. Een beetje gaan nieuwjaren, eerste verjaardag van Warre vieren. Als neN diesel het jaar ingegaan.

Februari: de schouderoperatie. Hoe kak een operatie ook is, en hoe niet-levensbedreigend het was, toch ben ik dankbaar dat er eindelijk een dokter was die zei dat er wel degelijk iets moest gedaan worden aan die instabiele schouder. De revalidatie was niet wat ik gehoopt had en ik ben nog niet op 100%, maar ik voel nu al dat mijn schouder veel beter is dan voordien. Alleen maar dankbaarheid dus!

Maart: Het laatste weekend van maart gingen we op ons jaarlijkse familiepaasweekend. Je weet hoe je je altijd weer “het kind” voelt als je bij je ouders bent. (Natuurlijk! Toch?) Wel, op zo een weekend is dat onbezorgde wel eens welkom. Met 4 tantes en een oma die alles regelden was er geen plaats voor jonge moederkes om zich te komen moeien. Relax en genieten en ook wel een beetje onze eigen kindjes in leven houden. Meer wordt er op zo een weekend niet van ons verwacht.

April: Nog een rustige maand, met dates met mijn beste vriendin en de man van mijn leven. Met een interview met een Libelle reporter waarin ik voor het eerst met een vreemde (die niet mijn psychologe is) sprak over mijn psychische voorgeschiedenis. En dat voor één van de meest gelezen vrouwenboekskes van Vlaanderen. En trots erop, zeg! #sharingiscaring

Mei: De 80ste verjaardag van mijn oma, mijn meter. Ik weet dat ik verdikke #blessed ben met zo een goeie band met mijn grootmoeder en dat ik zoveel met haar kan delen. En een zalig feest was me dat, en dat zeg ik niet alleen omdat ik een deel van de organisatie op mij genomen heb 😉

Juni: Een redelijk drukke maand, op mijn werk en in mijn bijberoep. Maar daartussen ook nog twee brunches gedaan met vriendjes. Eten en goed gezelschap, meer heb ik niet nodig.

Juli: aaah, de veel te warme zomer met twee weken Frankrijk, eerst met de schoonfamilie en dan met enkel ons gezinnetje. #magikdannuterugkeren

Augustus: de maand van verjaardagen (o.a. die van yours truly) en vriendjes (waarvan er een aantal ook hun verjaardag vierden en ik mocht daar gewoonweg bij zijn, hoe chic is da!)

September: dit was de maand waarin het sporten weer op de voorgrond kwam. Wat in de zomer startte met een sporadisch ritje veranderde nu in een wekelijks toertje op de koersfiets met de papa. Ik schreef me met een vriendin in voor yogalessen. Na een dik halfjaar niets doen merkte ik dat ik er ZOT VEEL nood aan had. Ik was een klein beetje een opgefokte b*tch aan het worden. Mens sana in corpore sano en al (die 6 jaar Latijnse zijn dan nog goed voor iets ;)). En jep, in 2019 start de Mont Ventoux training, I kid you not. De vooruitgang volg je hier 😉

Oktober: nog een beetje us-time met manlief. Het was wel om te werken, maar in een aparte setting, dat dan weer wel. Zo blij dat ik mee mocht en dat ik nog maar eens kon beseffen hoe verliefd ik ben op Zweden, zijn mensen en zijn taal.

November: (last-minute) voorstel van mijn zus om een weekendje weg te boeken. Het zou eerst Londen worden, maar wegens veel te laat om nog aan deftige prijzen te kunnen boeken werd het Parijs. Daar was ik eerlijk gezegd helemaal niet rouwig om. J’adore Paris, mais oui. Een mooi Allerheiligenweekend met mijn mama en zus in de Franse hoofdstad, beetje kuieren, beetje eten, beetje champagne drinken. Veeleisend kan je ons toch niet noemen, allez?

December: De maand van de spreekwoordelijke schop onder mijn kont. Na die al een beetje gehad te hebben van twee vriendinnen, gaf ik ze nu ook aan mezelf. Stop met uzelf te saboteren door verlammende faalangst. Als ge wilt dat uw dromen uitkomen, dan moet ge die projecten uit uw schriftje zélf naar de real world halen, vrouwmens! En dat is waar ik nu mee bezig ben. #girlboss

En nu uitkijken naar 2019! Het belooft een spannend jaar te worden, keep you posted 😉

En jij, waarvoor ben jij dankbaar in 2018?

P.S.: Mijn beste wensen, lieve schatten. We zien elkaar weer na de kalkoen-en-kroketten-indigestie.