Hoe is dat nu, van 1 kind naar 2?

De vraag die we sinds de geboorte van Warre al meer dan genoeg hoorden. Het verlengde van de “ja, pas maar op, van 1 naar 2, dat is een groot verschil hoor!” van tijdens de zwangerschap.

Awel ja, het is een immens verschil. En we vervallen zelf ook al in dat cliché. Je bent als ouder anders bij kind 2 dan bij kind 1. Schrijfvoer genoeg hierover voor een aparte blogpost.
Maar wat me nog het meeste opvalt, is de tijd die nog eens dubbel zo snel lijkt te gaan. Als je eerste kindje geboren wordt, vraag je je af wat je met al die vrije tijd deed toen je nog kinderloos was. Wel ja, bij kind 2 is dat dus 2 keer zo erg. Dat ervaren wij toch.

Dit weekend waren we voor 24u even opnieuw een gezin met 1 kind. Sep ging bij oma en opa logeren, Warre bleef bij ons. Terwijl de baby een dutje deed, kon ik in alle rust ons diner van ’s avonds voorbereiden. Mijn wederhelft stopte zaterdag wat vroeger met werken, waardoor we nog wat boodschappen konden doen. Warre in de draagzak en gaan. Ik voelde me bijna schuldig tegenover Sep dat ik opmerkte hoe gemakkelijk het toch is met één kind. Alhoewel ik diezelfde gedachte soms ook heb als ik op woensdagnamiddag alleen met hem ben. Dus dat gaat dan gelijk op.

Tijdens ons etentje ’s avonds hadden we het erover met onze vrienden. Daar zaten wij dan te vertellen over onze “zalig rustige zaterdag” en hoe het toch een pak drukker is met twee kinderen dan met één en dat we dat toch weer extra beseffen als we er maar ééntje thuis hebben. Dit zei ik tegen mensen die de laatste maanden met hun ene prachtige dochter bijna even vaak in het ziekenhuis waren als thuis en absoluut (nog) niet aan nummer 2 denken. Ik maakte zelfs de analogie met “people with no kids have no idea“… Gelukkig kennen ze mij en mijn soms wat minder genuanceerde uitspraken goed genoeg om te weten dat ik absoluut niet wil gezegd hebben dat mensen met één kind het niet druk/lastig hebben. (Of dat mensen zonder kinderen het niet lastig kunnen hebben, for that matter.) Ik maakte alleen de observatie dat het bij ons een groot verschil is van een rustige baby Sep naar een iets drukkere kleuter Sep plus een iets drukkere baby Warre.

Soit, verder met de 24 uren met één kind. Zondag hebben we genoten van een rustige ochtend met ons drietjes en zelfs wat quality-time voor ons tweetjes terwijl de baby zijn voormiddagdutje deed. Genoten van de rust. Genoten van onze ene baby. Mijmerend over hoe het was voor de geboorte van Warre.

Toch lichtte ik op toen om 11u onze guitige kleuter aan de deur stond. Blij pronkend met zijn Paw Patrol pyjama die hij van zijn verwen-oma gekregen had.

In de namiddag gingen we naar de kinderboerderij. Met onze twee wakkere, actieve kinderen. Warre probeerde vanuit de draagzak alles te zien wat er rondom hem gaande was. Sep trok mijn arm bijna uit de kom om mij mee te krijgen naar elk nieuw dierengeluid dat hij hoorde.

Op wandel met een kleuter betekent ogen op uw gat hebben. Betekent na een uur een vermoeide kleuter die welgeteld 2 minuten op je schoot blijft zitten. Betekent soms een bange kleuter – vooral als de ezel net iets te enthousiast is over zijn komst. Betekent veel gekwetter, veel ge-wat-is-dat, veel ge-ik-wil-naar-de-…
Op wandel met een baby betekent hongertjes en huiltjes. Betekent wiegend rondstappen aan de zandbak waar de kleuter aan het spelen is. Betekent kaka-pampers op de meest onmogelijke momenten.

Ik heb me al vaak afgevraagd hoe alleenstaande ouders het doen. 1 kind per ouder is soms echt geen overbodige luxe. Oké, je doet het maar hé. Ik doe het ook op de ochtenden en avonden dat ik er alleen voorsta. En soms ben ik op van de zenuwen nog voor ik naar het werk ga. Soms ben ik zo doodop als ze eindelijk in bed liggen, dat ik niets anders meer doe dan in de zetel hangen.
Maar soms start ik mijn dag met een glimlach om wat de jongste overnight geleerd heeft, of om de ongelooflijke monoloog die de oudste weer afgestoken heeft in de auto. Soms smelt mijn hart door de schaterlachjes die Sep bij Warre uitlokt. Soms krijg ik net meer energie als ze flink naar bed gegaan zijn en ik kijk hoe ze vredig liggen te slapen.

Hoe hard ik ook kan zagen over de drukte, de bergen was, de oververmoeidheid,… elke keer prijs ik me op het einde van de dag zo gelukkig dat ik mijn twee zotte, goedlachse, ruziënde, schreeuwende, schattige, blauwogige, soms ietwat neurotische, … kinderen gezond en wel in hun eigen bedje kan leggen.