Trouwperikelen IV – Our way or the highway

Je kent ze wel, de “standaard” trouwfeesten. Zoals de traditie het wil: om 11u naar het gemeentehuis, om 15u de kerk, om 17u eerste receptie en om 19u tweede receptie, gevolgd door het avondfeest. Zeer goed als je houdt van die traditie. Ik wil je dat zeker niet afnemen! Ik hoop van ganser harte dat je van jouw dag geniet/genoten hebt en nog lang kan nagenieten.

Die traditie is echter niets voor ons.

Ten eerste kunnen we het voor onszelf niet verantwoorden om voor de kerk trouwen als we daar verder nooit een voet binnen zetten (behalve voor een begrafenis of een ander zijn trouwfeest) en ook onze kinderen niet gedoopt zijn.
Ten tweede vind ik het raar om een receptie te houden waarbij je de helft van de aanwezigen amper of zelfs niet kent. I know, “ouders nodigen uit” en zo. Als je ouders een (groot) deel van de dag bekostigen, dan begrijp ik het als zij ook hun zegje willen. Bij ons is dat niet zo. Onze moeders worden er zelfs nerveus van, zo weinig weten ze over dé dag… De essentie. Dat weten ze.

Wat is dan wél ons ding? 

1. We zijn ondertussen al getrouwd op het gemeentehuis. Het trouwboekje hebben we binnen. Een formaliteit. Ook in onze ogen. Dat moeten we dan al niet meer doen op de “grote dag”. Het was een leuke namiddag/avond met onze ouders en onze zussen. Een klein gezellig etentje. Maar niet de dag die we jaarlijks zullen vieren (of toch niet zo uitgebreid als 19/8 – komaan, om te vieren is elke reden goed genoeg ;)).
2. We willen wél een “ceremonie”. Een moment waarop wij volledig in de spotlights staan. We zijn allebei nogal verlegen, bescheiden. We gaan onszelf niet snel op de voorgrond plaatsen. Behalve op onze dag. Dan mogen al onze vriendjes en vriendinnetjes samenwerken om voor ons iets in elkaar te steken en om ons de hemel in te prijzen. Want wij twee vinden dat wij een fantastisch koppel zijn, maar het is leuk om dat ook van een ander te horen. Toch?
   Voor die ceremonie laten we ons trouwens compleet verrassen. Ja, ik word gek van de suspense en van het feit dat ik daar absoluut geen controle over heb. Maar we hebben alle vertrouwen in Nele van Mint & Memories, onze ceremoniemeester voor de dag. Je kent haar misschien beter als de MamaExpert. Nu ja, we kunnen niet anders dan haar alle vertrouwen te geven. Gelukkig maakt ze het ons iets gemakkelijker door af en toe een update te sturen en zeer snel te reageren op al onze vragen. Haar (zeer) uitgebreide vragenlijst gaf ons ook het gevoel dat we toch iéts zelf konden bepalen.
3. We nodigen alleen mensen uit die we écht op ons trouwfeest willen. Aangezien we alles zelf betalen, vinden onze ouders het ook maar normaal dat wij de gasten kiezen. Geen verre nonkels of buren van collega’s die ooit nog met mijn papa gefietst hebben. Alleen onze dichte families en goede vrienden. Dat maakt dat we het kunnen houden op “amper” 120 genodigden (tja, met de families alleen komen we al aan 80 man – gekweekt gelijk de konijnen, aan beide kanten…). Dat is toch al een pak minder dan de 400 man die we afgelopen weekend zagen (I kid you not! recepties + avondfeest). Wie bij ons uitgenodigd is, maakt ook de hele namiddag mee: ceremonie + receptie + diner + dansfeest. Geen opsplitsingen en gasten die maar om 22u toekomen voor dessert en dansfeest. Wel een hele namiddag/avond/nacht om met iedere aanwezige gesproken te hebben én nog een beetje tijd te hebben voor elkaar. Hopen we. We will see 😉
4. We kiezen niet voor de alledaagse trouwzaal. Wie deze reeks wat volgde, weet dat wij een specifieke locatie voor ogen hadden en die ook gevonden hebben. Geen trouwzaal waar je de zoveelste in de rij bent en te kiezen hebt tussen 3 menu’s, te nemen of te laten. Bijkomend bij zo een “speciale” locatie is wel dat je alles zelf nog moet regelen. Maar dan ook echt ALLES. Denk aan tafels en stoelen, decoratie, bestek, wc’s, verlichting, eten, drank, … Veel mensen zullen nu even slikken en het koud zweet krijgen. Wij hebben dat ook even gehad. Maar dan bedachten we dat we alles MOGEN kiezen. Willen wij geen 4 uur aan tafel zitten om dan met een overvolle maag en half in slaap de dansvloer op gesleurd te worden? Awel, dan doen we dat niet zo. Niemand die ons iets oplegt. De zaligheid! Wij bepalen alles zelf. De max, toch?
5. We zochten een traiteur die ook wat afweet van aankleding van een huwelijk. Op de trouwbeurs in Gent kwamen we in contact met Kelly en Andy van Favola Weddings. Gespecialiseerd in buitenlandse huwelijksfeesten, maar superenthousiast toen we hen ons idee voorstelden. Hij is begenadigd chefkok, zij komt uit de reissector en neemt het organisatorische gedeelte en de aankleding op zich. Samen kozen we de gerechten, de dranken en de decoratie. Wij beslissen over elk klein detail, zij regelen het voor ons (en begeleiden ons waar nodig). Een droom. Gelukkig zijn wij ook geen moeilijke mensen en hield ik de bridezilla in mij nog mooi in toom, waardoor het voor hen ook gemakkelijk is om enthousiast te blijven 😉
6. De muziek is voor ons even belangrijk als de maaltijden die op tafel zullen komen. Uiteraard kan je alleen maar hopen dat het op de dag even goed is als je in gedachten had, maar je kan toch al één en ander voorzien. Mijn bruidegom maakte het tot zijn persoonlijke missie om de geschikte dj te vinden voor ons huwelijk. Na een agenda-probleem met onze eerste keuze, kwamen we terecht bij DJ Rigoletti, oftewel de in Gent gevestigde Bob Rigo. Bij de eerste ontmoeting was er alvast een muzikale klik, wat ons veel hoop geeft voor ons feest zelf. Wij gaven enkele nummers op en hij kwam direct aandraven met een lijstje met “oh ja, dat we daar niet aan dachten”-nummers. Uiteraard zou ik mezelf niet zijn als ik ook de playlist van de dj zoveel mogelijk zou willen controleren. Zijn vragenlijst van “welke nummers wil je zeker horen en welke niet” werd dan ook uitgebreid met een aparte lijst voor tijdens de receptie en het eten en eentje voor tijdens het dansfeest. Met in kleur aangeduid welke nummers een absolute must zijn en welke optioneel (maar waarvan het toch wel leuk zou zijn als die zouden gedraaid worden). Ik heb er alle vertrouwen in dat hij de lijst goed zal benutten – en uitbreiden – en dat we er over een maand ons gat verdomd goed af zullen dansen 🙂

Hoe het uiteindelijk zal uitdraaien, zien we over exact 31 dagen. De spanning begint te stijgen, maar het is goede spanning. We kijken ernaar uit. We hebben het gevoel dat alles vaststaat, maar dat er wel nog veel te doen is. We zijn vooral benieuwd hoe alle ideeën die we op papier hebben zullen vertaald worden naar de realiteit. Ik ben alvast blij dat ik de week voor het feest vrijaf heb!

Uitgebreid verslag van de leukste dag van ons leven volgt achteraf. (Tenzij het een complete fiasco was, dan ga ik ergens in een hoekje wegkruipen en wenen)