En dan spring je gewoon.

Hej, wist jij nog dat ik een bijberoep had? Nee? Ik ook niet…
Het is de afgelopen twee jaar nogal druk geweest: een tweede kindje, nieuwe job, een trouwfeest, werken in huis, schouderoperatie en een (mentaal) energieniveau onder nul. Om maar enkele dingen te noemen. 

Door dat alles stond het bijberoep op een laag pitje. Ik ging zeker niet actief op zoek naar nieuwe klanten en eerlijk gezegd speelde mijn zelfvertrouwen me ook enorm veel parten. “Wat heb ik mensen te bieden?” “Ben ik wel goed genoeg?” “Wat als ze het toch niet goed vinden, slechte ervaring voor de klant en slechte reclame voor mij.”
Dat is trouwens allemaal niet gebeurd hé! Ik kreeg alleen maar positieve commentaren van klanten.
Ik werd ook alleen maar gelukkiger van mensen te helpen met hun teksten. Van het afgewerkte product te zien waaraan ik had geholpen. Alleen bleef ik maar wat aanmodderen.

Gelukkig was er nog de vaste job als vangnet

Niet dus. Ik koos die job een kleine 3 jaar geleden vooral uit praktische overwegingen (want op amper een kwartier rijden en het is 3/5, handig met de kinders). Erg uitdagend was de job niet en na een dikke twee jaar had ik er alles uit gehaald wat eruit te halen was. Energie hoorde daar niet bij.

Waar ik wel energie van kreeg, was het bijberoep, voor zover ik eens een opdracht had. Ook Koen zag dat. Ook mijn psychologe zag dat. Het was die laatste die tegen me zei: “Delphine, je zit in een neerwaartse spiraal. Je bent niet gelukkig in je carrière. Maar je weet net zo goed als ik wat je gelukkig zou maken.”

Jep, ik wist het goed genoeg. Maar die gouden kooi van de deftig betaalde job met de mooie uren en veel voordelen hield me tegen. Ik was teveel in de routine vervallen en doordat ik toch niet overstelpt werd met opdrachten, was ik in de vele uren thuis huismoedertje. Leuk voor de kinderen en voor manlief: altijd vers eten op tafel, de was en de plas gedaan, mama aan de schoolpoort… Maar ik dacht niet aan mezelf. Als ik ooit uit die gouden kooi zou willen vliegen, moest ik toch iets doen.

Ik maak werk van mijn zaak

Ik wist dat ik écht werk zou moeten maken van netwerken als ik meer opdrachten wou binnenhalen. Wie me nog niet kent: ik ben daar dus gene held in hé! Altijd met dat gevoel dat je jezelf moet ‘verkopen’ en pitchen (hate that word). Maar goed, het moest. Voor de goede zaak. 

Ik registreerde op verschillende netwerksites die opdrachtgevers en freelancers aan elkaar koppelen. Mooie beloftes en high hopes. 

Nougabollen heb ik daar al uit gehaald.

Ik sta op de freelancerslijsten van verschillende digital, marketing en andere agencies. Nog meer nougabollen. 

Een copywritster zou beginnen denken dat ze niet teveel voorstelt… Ideaal voor mensen met een laag zelfbeeld. Ik raad het iedereen aan. Echt!
*Ah the smell of sarcasm in the morning*

Na twee workshops real-life en digitaal netwerken heb ik een knop omgedraaid. Ik ben naar de Open Coffee in Oudenaarde geweest en haalde uit die eerste keer al meteen een opdracht en een lead. Het is een kleinschalige manier van netwerken, zonder verplichtingen. Dat kan ik wel aan.

Ondertussen heb ik ook al hard gewerkt aan mijn eigen marketing. Ik heb nu een website. Helemaal zelf in mekaar gebokst *boojah*
Het blijft een work-in-progress, zo een website, maar gelukkig doe ik dat graag. 

Ik heb trouwens ook een Facebookpagina en LinkedIn waar (voorlopig) nog veel te weinig op verschijnt (working on that). 

 

De grote stap

In december werd steeds meer duidelijk hoe mijn huidige leven en job al mijn energie opzoog en hoe ik kleine sprankeltjes energie vond in de stapjes die ik zette met DeeDeeCopy. 

In januari sprak ik met een kennis die haar gerenommeerde familiezaak achterliet om haar hart te volgen ergens tussen de velden van de Vlaamse Ardennen. Hoe meer het gesprek vorderde, hoe meer ik het voelde: dit wil ik ook. En ook Koen merkte dat ik meer geïnspireerd geraakte. 

En dat was het. Het hele weekend hadden we het erover (eerlijk gezegd had ik het er al meer dan een half jaar over): als ik spring, is het sowieso in het onbekende. Of ik dat nù doe of over een jaar. Het enige wat zeker is aan de sprong, is dat er niets zeker is. Dat ik (in het begin) niet meer zal weten of ik op het einde van de maand voldoende zal verdiend hebben. Dat ik niet zeker weet of ik het in mij heb om onderneemster te zijn. Dat we niet weten of het mij zal lukken. 

Maar we weten allebei dat ik alleen maar gelukkig kan zijn als ik spring. Weg uit de gouden kooi. Weg van het bekende. Maar ook weg van de energievretende carrière. 

Sinds 2 maart ben ik fulltime zelfstandige (laat die felicitaties maar komen ;)). Ik heb mijn activiteiten naast copywriting ook uitgebreid naar het geven van taaltrainingen, op vraag van Heydays”. Het is een extra financiële zekerheid én geeft me ook de voldoening die ik in mijn vorige job miste. Ik begin zelfs al te dromen over online trainingen en al! 

Een eigen zaak opstarten is niet gemakkelijk. Het is zoeken en het zal soms financieel moeilijker zijn. Maar ik heb het er allemaal voor over. Want ik heb mijn passie gevonden en ben niet meer bang om ervoor te gaan. 

En mocht het toch niet lukken, dan heb ik tenminste gedurfd. En in den Delhaize zoeken ze altijd volk 😉  

Dus vanaf nu in te huren voor al uw teksten en in-company trainingen Nederlands op de werkvloer voor anderstaligen, inclusief Antwerpenaren (want neen, Antwerps is géén Algemeen Nederlands! ;)).

P.S.: Deze tekst stond al even klaar, maar ik wachtte met publiceren tot ik het nieuws ‘live’ gedeeld had met mijn zus, die met haar wanderlustige leven weer eens een kleine maand aan de andere kant van de wereld zat 😉 .

Foto’s van Unsplash