Vorige week kreeg ik van mama en papa een pannenkoek met twee kaarsjes op. Cool hoor, ik mocht die uitblazen. En dan nog eens, want mama was te laat voor de foto. En dan hoorde ik dat er nog een feestje zou komen. Met taart! Geen idee waarom, maar hej, als ik taart krijg ga ik niet klagen.
Gisteren was het zover. Mijn broer liep er al een hele week over te praten. Dat hij ook een beetje jarig was, want dat hij mocht helpen met de pakjes open te maken. Euhm, oké dan. ’s Morgens ging mama even weg en toen ze terugkwam had ze een supergrote witte doos mee. Ik ben stiekem eens gaan kijken en zag een grote taart met Paw Patrol hondjes op! Maar ik mocht er nog niet aankomen, ik moest nog wachten tot ‘iedereen’ er was. Keihard balen!
Na de middag kon ik niet zo goed slapen, ik dacht de hele tijd aan die taart. Ik sliep dan ook niet mijn normale twee uur. Niet dat ik meer moe was dan anders. Integendeel. Ik zag het helemaal zitten!
Mama en papa waren druk bezig met opruimen en de tafel dekken. Ik mocht ondertussen even tv kijken. Fine by me!
Na een tijdje ging de bel. Meter J. en nonkel! En die hadden ook een taart mee, nice kerel! Even later kwamen ook de oma’s en opa’s en tantes en nonkel en neefjes toe. Nu was het pas écht feest. Broer en ik kregen zelfs appelsap!
Ik moest dan stoppen met spelen om cadeautjes open te doen, maar daar had ik helemaal geen zin in. Gelukkig nam Sep met veel plezier die taak uit mijn handen. Maar de inhoud van de pakjes was wel voor mij. Ah ja!
Na (veel te) lang wachten mochten we dan eindelijk aan tafel. (Die ouders van mij zouden blijven aperitieven.) Mama kwam uit de keuken met de grote taart die daarnet nog in de garage stond. Nu stonden er twee kaarsjes op van Paw Patrol. Megacool! Ik moest wel wachten tot iedereen gedaan had met zingen, maar dan mocht ik samen met mijn meters de kaarsjes uitblazen. Nu ja, ik blies kei-hard en zij keken ernaar. Vol verbazing over hoe goed ik dat al kan. Ik snap niet waarom, ik ben wel al TWEE hé!
Dan mocht ik EIN.DE.LIJK. van die taart eten! Ik kreeg mijn eigen stukje, mét Chase erop. En ook nog chocolaatjes. Lekker man. Dat chocolaatje heb ik eerst opgegeten. Dan had ik genoeg. Want ik moest weer gaan spelen. Ik snap niet hoe die grote mensen zo lang aan tafel kunnen zitten en maar blijven eten en blijven praten. Zo is er dus geen tijd meer voor de knikkerbaan hé!
Ik ging ook even bij mijn kleine nichtje kijken, dat aan het slapen was. En die grote mensen er maar door babbelen, serieus. Stil zijn, mensen! Maar niet willen luisteren hé. Hoe verwachten ze dan dat ik naar hen luister? Ze geven niet eens het goeie voorbeeld.
Nadat ik met mijn neefjes gespeeld had, ging iedereen plots weg. Het was al een beetje donker buiten en eerlijk gezegd begon ik zelf ook moe te worden. Maar dat toonde ik niet aan mama en papa hoor! Neenee, eerst nog wat tv kijken met een grote fles (WARME!) melk voor ze mij naar bed mochten brengen.
Na het verhaaltje legde mama mij dan in bed en vertelden we nog wat over de dag. Het was toch wel plezant ze!
P.S.: ge weet dat ik maar 2 jaar ben hé. Ik kan dit dus niet zelf geschreven hebben, ik ga nog niet eens op het potje! Mijn mama heeft dit geschreven. Zij weet wat ik wil zeggen, zelfs voor ik het zelf zeg. Allez, dat dénkt ze toch.
Zalige blogpost! Wat zijn het toch karaktertjes, die kindjes.
Hoera voor Warre! Twee is een leuke (maar vermoeiende) leeftijd 🙂
Dankjewel Inderdaad, geen simpele leeftijd. Maar elke fase heeft ook wel zijn charmes
[…] maanden voor we alle meters een gelukkig nieuwjaar konden wensen. En ondertussen vierden we nog een verjaardag. Maar we deden nog veel […]